Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Γιάννης Γούναρης: 43 χρόνια μετά, το ίδιο πάθος, η ίδια στόφα νικητή!!

Hπια πρόσφατα έναν καφέ με τον Γιάννη τον Γούναρη. Και έζησα μια συγκλονιστική εμπειρία. Αρχισε να μου διηγείται όλη την ιστορία του από τη στιγμή που βρέθηκε στον ΠΑΟΚ. Ηταν, ταυτόχρονα, η ιστορία του μεγάλου ΠΑΟΚ της “χρυσής” δεκαετίας του '70. Του ΠΑΟΚ που χόρτασε με ποδόσφαιρο όλη την Ελλάδα. Του ΠΑΟΚ που κατέκτησε τρεις τίτλους και του κλάπηκαν τουλάχιστον άλλοι τόσοι. Του ΠΑΟΚ που πολλαπλασίασε τους οπαδούς του, σε όλη τη χώρα, κερδίζοντας τον θαυμασμό ακόμη και των αντιπάλων.Γράφει ο Στέλιος Γρηγοριάδης

Κάποια στιγμή, στην αρχή σχετικά της αφήγησης, έφτασε στον αλησμόνητο προημιτελικό του Κυπέλλου του 1972, με τον Αρη, στο Χαριλάου. Το ματς χάρη στο οποίο ο ΠΑΟΚ έκανε την πρώτη υπέρβαση. Εσπασε την ευνοική για τον Αρη παράδοση των έως τότε μεταξύ τους αγώνων, ανέτρεψε την αίσθηση ότι ο Αρης είναι η πρώτη ομάδα στην πόλη και τόνωσε την αυτοπεποίθηση των παικτών του για να επιβάλουν τη δική τους κυριαρχία τα επόμενα χρόνια. Ηταν η νίκη του ΠΑΟΚ με 2-1, με δύο γκολ του Κούλη Αποστολίδη, για να ακολουθήσει η νίκη με 2-0 επί της Λαμίας στον ημιτελικό και ο θρίαμβος με 2-1 επί του Παναθηναικού στο Καραισκάκη, με δύο γκολ του Γιώργου Κούδα, που χάρισε στον ΠΑΟΚ την κατάκτηση του πρώτου τίτλου από την ίδρυσή του.

Οταν μπήκαμε στα αποδυτήρια, δεν κάναμε ούτε μπάνιο, μαζέψαμε γρήγορα τα πράγματά μας, μπήκαμε στο λεωφορείο της αποστολής και ξεκινήσαμε να πάμε να γιορτάσουμε την πρόκριση στην Τούμπα”, μου είπε. Και συνέχισε: “Γύρω από το λεωφορείο, τρεις χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες πανηγύριζαν μαζί μας και μας αποθέωναν...”. Εκεί σταμάτησε. Αδύνατο να συνεχίσει. Εβαλε τα κλάματα. Αρχισε να κλαίει με αναφιλητά. Τα έχασα...

Πέρασαν 43 χρόνια κι όμως ζει ακόμη εκείνες τις στιγμές σα να είναι το σήμερα. Τις ζει με το ίδιο συναίσθημα, το ίδιο πάθος, την ίδια ψυχολογική φόρτιση που είχε τότε σαν ένας από τους παικταράδες που θα έγραφαν το πιο ένδοξο κομμάτι της ιστορίας του ΠΑΟΚ. Μαζί με τον Κούδα, τον Σαράφη, τον Τερζανίδη, τον Αποστολίδη, τον Ασλανίδη, τον Παρίδη, τον Γκουερίνο, τον Κερμανίδη, τον Φουντουκίδη, τον Πέλλιο, τον Παπαδόπουλο, τον Ιωσηφίδη και όλους τους υπόλοιπους άσους εκείνης της υπερομάδας του Λες Σάνον και του Γκιούλα Λόραντ.

Ακολούθησαν πολλές ακόμη συναρπαστικές λεπτομέρειες στην αφήγηση του Γιάννη του Γούναρη στους σταθμούς της δικής του καριέρας, στις νίκες – ορόσημο της ομάδας, αλλά και στη συμβολή παραγόντων με τεράστια προσφορά (αλλά και με... παραξενιές), όπως ήταν ο Αρβανιτίδης, ο Μυλωνάς, ο Παντελάκης, ο Σεργιαννίδης. Δεν θα τις χωρούσα σ' αυτό το σημείωμα. Θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο. Πάντως, μετά από... τέσσερις ολόκληρες ώρες, είχα... γεμίσει με ΠΑΟΚ και Γούναρη. Εμαθα απίστευτα πράγματα για πολύ σημαντικά γεγονότα και πολύ σπουδαία πρόσωπα. Αλλά πέρα από αυτό, με συγκίνησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο Γιάννης ο Γούναρης ήταν, είναι και θα παραμείνει ένας γνήσιος, φανατικός ΠΑΟΚτσής. Κι ας παρεξηγήθηκε όσο λίγοι, επειδή φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού και επειδή συνεργάστηκε με τον Κοσκωτά στο σύντομα πέρασμα του μεγαλοαπατεώνα, όπως αποδείχτηκε, από την πολιτικοκοινωνικοαθλητική ζωή της χώρας. Για όλα υπάρχουν εξηγήσεις. Αρκεί κανείς να έχει τη διάθεση να τις ακούσει. Και αρκεί να είναι σε θέση να γνωρίζει ότι ο ίδιος ο επίσημος ΠΑΟΚ, με τους εκάστοτε εκφραστές του, δεν συμπεριφέρθηκε όπως θα έπρεπε, σε κρίσιμες στιγμές, στα περισσότερα από τα δικά του παιδιά και ιδιαίτερα στους υπέρλαμπρους άσους που καταξιώθηκαν στον ΠΑΟΚ αλλά και καταξίωσαν τον ΠΑΟΚ ως υπερδύναμη στη συνείδηση όλων των Ελλήνων φίλων του ποδοσφαίρου. Ασους όπως ο Γούναρης, που έφτασαν στο σημείο να γίνουν αρχηγοί του ΠΑΟΚ, αλλά και της Εθνικής Ελλάδας.

Με το ίδιο πάθος, την ίδια συνέπεια και την ίδια σταθερότητα ο Γιάννης ο Γούναρης υπηρέτησε επί πολλά χρόνια το ΠΑΣΟΚ. Το πίστευε, το πιστεύει, δεν το πρόδωσε ποτέ. Για δεύτερη φορά, σ' αυτές τις εκλογές, είναι υποψήφιος με το ΠΑΣΟΚ στην Α' Θεσσαλονίκης. Οι φίλοι του ΠΑΟΚ, αλλά και άλλων ομάδων που θα επιλέξουν το συγκεκριμένο κόμμα σ' αυτήν την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, ας θυμηθούν τη δική υποψηφιότητά του. Παθιασμένους μαχητές και γεννημένους νικητές, όχι απαραίτητα κλασικούς πολιτικούς, χρειάζεται αυτή την περίοδο η χώρα...
*Πηγή: metrosport.gr*

Δεν υπάρχουν σχόλια: