Την σχετική κουβέντα για χάρη του την έχουμε πιάσει 2-3 φορές με τον Λευτέρη Ντανοβασίλη. Εκείνος υποστηρικτής του, εγώ το αντίθετο. Το ερώτημα ήταν πάντα το ίδιο: εάν ο Γάλλος (για μένα… ανέραστος τότε) ήταν-είναι TOP CLASS σέντερ φορ ή όχι. Εάν δηλαδή πρόκειται για αυτόν που θα μπορούσε να καλύψει το κενό του Ρόμπιν Φαν Πέρσι και να οδηγήσει την Αρσεναλ στην κορυφή!
Από το καλοκαίρι του 2012, όταν δηλαδή ο Αρσέν Βενγκέρ τον επέλεξε για να ηγηθεί της επίθεσης του, πληρώνοντας 13 εκατ. ευρώ, για να τον αγοράσει, οι επικριτές του, είπαν ότι ο Αλσατός πάει να την βγάλει φθηνά, αντί να ξοδέψει για να πάρει κάποιον φτασμένο-διάσημο. Το νέο απόκτημα με 21 γκολ σε 36 αγώνες πρωταθλήματος μόλις είχε εκτοξεύσει την Μονπελιέ στην κατάκτηση του Σαμπιονά, αλλά και πάλι δεν σε άφηνε να αισθανθείς ότι το… είχε για ένα τόσο μεγάλο άλμα.
«Δεν τον έχεις δει καλά. Ο τύπος είναι παικταράς. Δυνατός και με σουτάρα. Θα δεις ότι θα κάνει δουλειά», έλεγε ο γαλλοαναθρεμένος -με ποδοσφαιρικό φουά γκρα και σαμπάνια- Ντανό στη συζήτηση μας. Εγώ πάλι διαφωνούσα. Υποστήριζα ότι είναι αρκετά καλός, μα δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά στην Premier League. «Εάν η Αρσεναλ θέλει το πρωτάθλημα, θα πρέπει να αγοράσει κάποιον άλλον και να κρατήσει τον Γάλλο, ο οποίος θα είναι εξαιρετικός ως back up. Ετσι θα έχει πολύ δυνατή γραμμή κρούσης», αντέκρουα σε αυτές τις… καφενειακές διαφωνίες εν ώρα εργασίας και χαράς.
Τελικά ο Ζιρού με διέψευσε και φυσικά όχι μόνο εμένα. Για την ακρίβεια, δεν ήταν τα 17 γκολ (σε 47 αγώνες) στην πρώτη του σεζόν, ούτε η περσινή βελτίωση της εικόνας του με 22 γκολ (σε 51 ματς). Περισσότερο με έπεισε φέτος με τον τρόπο που εργάζεται στο γήπεδο και το πόσο άνετος, σίγουρος στις κινήσεις, στην τελική προσπάθεια, το πόσο πλήρης δείχνει στο παιχνίδι του.
Εργάτης και παίκτης της ομάδας ήταν ανέκαθεν. Το λάθος στη δική μου εκτίμηση ήταν ότι αποδείχτηκε περίτρανα πως η Αρσεναλ δεν χρειαζόταν άλλον επιθετικό και τον Ζιρού αναπληρωματικό. Οι Λονδρέζοι στην πραγματικότητα είχαν ανάγκη κάποιον με τα εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, για να τον πλαισιώσει. Εμφανίστηκε λοιπόν ο Αλέξις Σάντσες και η συνέπεια της συνεργασίας τους είναι ότι ο ένας κάνει καλύτερο τον άλλον. Ο Χιλιανός δημιουργεί όλο το… γυρολόγισμα, την ανακατωσούρα, ο Γάλλος είναι ο βράχος, το σημείο αναφοράς και σταθερότητας και έτσι έρχεται το αλληλοσυμπλήρωμα των ικανοτήτων τους, κάτι που γίνεται πιο ορατό από τον Γενάρη και μετά.
Βλέπετε, ο ήρωας αυτού του θέματος ήταν τραυματίας από το ξεκίνημα της περιόδου και επέστρεψε στα τέλη του Νοεμβρίου. Εμεινε δηλαδή πολύ καιρό εκτός μάχης και του χρειάστηκε κάποιο διάστημα, ώστε να συντονιστεί και να βρει χημεία με τον Αλέξις. Μόλις άρχισαν να εντοπίζουν ο ένας τον άλλον, ήρθε μία τιμωρία δύο αγωνιστικών, η οποία έληξε ακριβώς την Πρωτοχρονιά. Εκτοτε ο Ζιρού πήρε το όπλο του. Στην αχαλίνωτη ορμή που του προσφέρει το γεροδεμένο κορμί των 192 εκατοστών, στο δυνατό και μαζί τεχνικό αριστερό του (σ.σ.: και το δεξί είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο), στα ασταμάτητα άλματα και τις κεφαλιές, έχει προσθέσει στο ρεπερτόριο και τη φαντασία. Εδώ και λίγο καιρό κάνει τακουνάκια, παίζει το 1-2, στέλνει με πιο φαντεζί τρόπο αυτά τα φαλτσαριστά τελειώματα και γενικώς απολαμβάνει πιο πολύ το παιχνίδι, με συνέπεια να το γουστάρει ακόμα περισσότερο η ομάδα και ο μέσος οπαδός της.
Με το γκολ του στο 4-1 επί της Λίβερπουλ, έφτασε τις έξι αγωνιστικές διαδοχικού σκοραρίσματος. Σε επίπεδο Premier League για την Αρσεναλ το έχουν καταφέρει στο παρελθόν μοναχά οι Ιαν Ράιτ (1993-’94) και Εμάνουελ Αντεμπαγιόρ (2007-’08), με τον τελευταίο να έχει και το σχετικό ρεκόρ με επτά αγωνιστικές. Στα 2015 μόνο σε παιχνίδια πρωταθλήματος έχει βρει δίχτυα 10 φορές (+ 2 ασίστ) και εμφανίζεται πιο καυτός από ποτέ από την ημέρα που πάτησε το πόδι του στο Νησί. Μόνο οι Λιονέλ Μέσι (17), Χάρι Κέιν (14), Μπας Ντοστ (11) έχουν περισσότερα σε αυτό το διάστημα στα πέντε μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης.
Ειδικά μέσα στον Μάρτιο πυροβόλησε χωρίς σταματημό. Με πέντε γκολ σε τέσσερις αγώνες (έχει 1 σε κάθε 97 λεπτά, ενώ ο Κέιν της Τότεναμ έχει 1 σε κάθε 98 και ο Ντιέγκο Κόστα σε κάθε 102 λεπτά) αναδείχτηκε MVP του μήνα. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Εχει εξαπολύσει παράλληλα 15 σουτ εντός εστίας, δημιουργώντας οκτώ καθαρές ευκαιρίες μόνο για τον εαυτό του. Κάπως έτσι λοιπόν έφτασε τα 18 τέρματα (+4 ασίστ) σε 27 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις και συνεχίζει. Και είπαμε, ήταν εκτός για τρεις μήνες!
Και αφού αράδιασα όλα τα παραπάνω υπέρ του Γάλλου, θέλω να πω για ακόμα μία φορά «Ντανοβασίλη, ο Ζιρού δεν είναι TOP CLASS». Αυτή την γνώμη μου δεν την άλλαξα. Ωστόσο, οφείλω να κάνω μερική –έως σημαντική- ανακυβίστηση, την κοινή κωλοτούμπα δηλαδή και να παραδεχτώ, ότι ο Ζιρού είναι σπουδαίος επιθετικός. Ακόμα λοιπόν και αν δεν είναι ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ, δείχνει αυτή την περίοδο ότι μπορεί να είναι ο σέντερ φορ που χρειάζεται η Αρσεναλ. Όχι αυτός που μπορεί από μόνος του ως σούπερ σταρ να την πάρει από το χέρι και να την οδηγήσει στην κορυφή, μα εκείνος που ταιριάζει ιδανικά στον σχεδιασμό του Βενγκέρ. Που μπορεί συνδυαστικά με την υπόλοιπη ομάδα και ειδικά τον Αλέξις Σάντσες, να γίνεται αυτό που έγραψε ο φίλος στο chat, ο Γάλλος «εραστής» των αντιπάλων του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου