Τα
«λαβράκια» δεν κρίνονται από τα πόσα θα βάλουν σ' ένα παιχνίδι επιπέδου
σαν κι αυτό με το Ρέθυμνο, ούτε από τις εκλάμψεις που μπορεί να έχουν
σε κάποια μεγάλα ματς.
ADVERTISEMENT
Οταν ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι έβαζε τον Φελντέιν στη μηχανή του, σίγουρα δεν φανταζόταν πως στα πρώτα πέντε παιχνίδια σε Κύπελλο, Ευρωλίγκα και Α1 θα δικαιούνταν να καμάρωνε για τη σταθερότητά του.
Αν έπρεπε να κάνουμε έναν απολογισμό των ξένων μέχρι σήμερα, τότε αναμφισβήτητα θα λέγαμε πως ο Φελντέιν είναι ο πιο σταθερός ξένος του Παναθηναϊκού, ο άνθρωπος που δικαιωματικά έχει «κλειδώσει» τη θέση του starter στη θέση «2».
Το βασικό πλεονέκτημα, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, του Φελντέιν, δεν είναι τα καλά ποσοστά του, ούτε η ικανότητά του στο «ένας εναντίον ενός», ούτε καν η έξτρα πάσα που σε κάνει να πιστεύεις πως «διάβαζε» τον Παναθηναϊκό σε dvd, πολύ πριν έρθει στην Ελλάδα.
Αυτό που τον καθιστά χρήσιμο και επιτρέπει να τον αποκαλέσει κανείς «λαβράκι» είναι πως μοιάζει ικανός για το καλύτερο, αλλά... δεν είναι ικανός για το χειρότερο.
Δεν είναι δηλαδή ο παίκτης που στην κακή του μέρα θα σε κρεμάσει, ο... γκαρντ αλάνας που λέμε που θα πάρει καμια 15αριά προσπάθειες σε κάθε ματς, ανεξάρτητα αν θα τις βάλει ή όχι. Αυτή είναι και η βασική διαφορά του Φελντέιν με τον Σλότερ που είχε μεν παρόμοια χαρακτηριστικά στο παιχνίδι του, αλλά έμοιαζε να έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του πως πρέπει να σουτάρει περισσότερα από 10 σουτ, ανεξάρτητα αν του πήγαινε το παιχνίδι, ανεξάρτητα αν απέναντί του είχε τον Ολυμπιακό ή το Ρέθυμνο.
Αυτό που επίσης κάνει τους Παναθηναϊκούς να χαμογελούν σε σχέση με τον Φελντέιν είναι πως δεν έχει καμία σχέση με τους Αμερικανούς που κατά καιρούς φτάνουν με... καραβιές στην Ελλάδα, αυτούς που προσπαθούν να προσαρμόσουν το στυλ της ομάδας τους σ' αυτό που τους αρέσει.
Είναι μια περίπτωση που σπανίζει στην Ελλάδα, σ' αυτό το επίπεδο και με βάση τα χρήματα που ξοδεύονται.
Παιχνίδι με παιχνίδι προσαρμόζεται ολοένα και περισσότερο στο μοντέλο πρώτα του ευρωπαϊκού μπάσκετ και κατά δεύτερο στο στυλ που αρέσει στον Τζόρτζεβιτς και ταιριάζει κουτί στον Διαμαντίδη. Θυμάμαι τον Φελντέιν στο πρώτο φιλικό παιχνίδι, αυτό με την Ούνικς, όταν εξέφραζα αμφιβολίες για τον αν μπορεί να μετατραπεί σε παίκτης - οικονομίας, αλλά ήταν τόσο γρήγορη η προσαρμογή του που τα δεδομένα άλλαξαν, σε σημείο που θα μπορούσε να πει κανείς πως η σταθερότητά του είναι κλειδί στη μέχρι τώρα πορεία του Παναθηναϊκού.
Απόδειξη; Στο πρώτο ευρωπαϊκό παιχνίδι είχε 10 εντός πεδιάς με 4 εύστοχα, στο δεύτερο έκανε 7 με μόλις ένα εύστοχο. Στο Κύπελλο με τον Ολυμπιακό είχε τέσσερα εύστοχα σε 9 προσπάθειες, στον αγώνα πρωταθλήματος παρέμεινε στα ίδια επίπεδα (4/10) και στον αγώνα με το Ρέθυμνο αύξησε τις προσπάθειες, αλλά ταυτόχρονα βελτίωσε κι άλλο τα ποσοστά του (9/14).
Με λίγα λόγια ο Φελντέιν μοιάζει να αντιλαμβάνεται μέχρι... πού πάει το πάπλωμα κι αυτό είναι το πιο σημαντικό σημείο, όταν μια μεγάλη ομάδα προσθέτει παίκτες που αντιλαμβάνονται διαφορετικά το μπάσκετ και πιστεύουν πως όσο περισσότερο σουτάρουν τόσο περισσότερο θα φανούν.
Κατά τα άλλα, ο Παναθηναϊκός είχε ένα δεύτερο 20λεπτο στην Κρήτη που έμοιαζε με την συνολική του εικόνα μέχρι σήμερα.
Σ' ένα ακόμη παιχνίδι άγγιξε τις 20 τελικές πάσες, αυτή τη φορά έκανε περισσότερα λάθη από άλλες φορές (17), είχε εξαιρετικά ποσοστά στα τρίποντα (52%) και για πρώτη φορά είχε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει όλους τους παίκτες που ήταν στη διάθεσή του.
Ο Τζόρτζεβιτς θα ήθελε σίγουρα να παίξουν περισσότερο οι Λούντζης και Παπαγιάννης, άλλωστε αυτά τα παιχνίδια πρέπει να προσφέρονται για τέτοιου είδους δοκιμές, αλλά η μετριότατη εικόνα του πρώτου μέρους, όταν οι «πράσινοι» δέχτηκαν 43 πόντους, δεν του έδωσε τη δυνατότητα για μεγαλύτερη συμμετοχή των «μικρών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου