Ο Δημήτρης Δραγώγιας γράφει για την παραδοσιακή δημοσιογραφία και τα προβλήματα που δημιουργούν τα νέα Μέσα.
Σε μια εποχή που τα social media σού παρέχουν τη δυνατότητα της
συλλογής πολλών πληροφοριών και τα ιντερνετικά ΜΜΕ μοιράζουν αφειδώς
ειδήσεις που ο ανθρώπινος νους δεν είναι δυνατό να αφομοιώσει, το
πρόβλημα αρχίζει να αποκτά τρομακτικές διαστάσεις για τη δημοσιογραφία.
Το συμπέρασμα που προέκυψε από μια πρόσφατη ημερίδα σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα, όπως εκφράστηκε από την εισήγηση της εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων και υπεύθυνης για θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας Πάμελα Μορινιέρ, είναι η εργολαβία ειδήσεων, ή αλλιώς το outsourcing.
Στην Ευρώπη γίνεται πολύς λόγος για τον κίνδυνο που διατρέχουν οι δημοσιογράφοι. Στην ουσία συστήνονται εταιρείες παραγωγής ειδήσεων που τις «πουλάνε» σε εργοδότες μειώνοντας το κόστος. Παράδειγμα: Μια εφημερίδα μπορεί να αγοράζει αθλητικές –ας πούμε– ειδήσεις, έναντι υποπολλαπλάσιου αντιτίμου απ’ ό,τι θα χρειαζόταν για να απασχολεί επαγγελματίες δημοσιογράφους. Η εταιρεία με τη σειρά της προσφέρει μέρος του αντιτίμου σε εργαζομένους οι οποίοι αναλαμβάνουν να διεκπεραιώνουν το έργο. Από το καθημερινό ρεπορτάζ ομάδας, έως τα αποτελέσματα του στοιχήματος. Ο καθένας από τους εργαζομένους συνάπτει σύμβαση παροχής πληροφοριών χωρίς την υποχρέωση αποκλειστικής εκμετάλλευσής τους. Δηλαδή με άλλα λόγια, η ίδια πληροφορία μπορεί κάλλιστα να δημοσιεύεται σε δυο, τρεις ή περισσότερες εφημερίδες, σε ηλεκτρονικά ΜΜΕ, χωρίς την υποχρέωση εκ μέρους τους δήλωσης της πηγής τους.
Πιθανώς, κάποιοι εργοδότες ακόμα να πιστεύουν στους στοιχειώδεις κανόνες της παραδοσιακής δημοσιογραφίας. Και να εξακολουθούν να θεωρούν ότι η δημοσιογραφία δεν είναι εργολαβία. Κάποιοι εκτιμούν ότι η υπογραφή ενός κειμένου έχει μεγαλύτερη σημασία από την παραγωγή ειδήσεων με το κιλό.
Γιατί μνημονεύω όλα αυτά; Διότι ήδη υπάρχουν «αγγελιοφόροι» κακών ειδήσεων, ότι το outsourcing βρήκε κερκόπορτα για να διεισδύσει στην ελληνική αγορά. Το επιχείρημα δεν αφορά μόνο οικονομοτεχνικά κριτήρια. Φαίνεται ότι έχει εμπεδωθεί στην κοινή γνώμη πως ο δημοσιογράφος είναι τροχονόμος παρά οδηγός της είδησης. Το Ιντερνέτ θυμίζει τρένο που δεν περιμένει κανέναν, όμως κανείς δεν ξέρει και προς τα πού κατευθύνεται.
Η δημοσιογραφία των πολιτών εμπεριέχει κινδύνους για την παραδοσιακή δημοσιογραφία, όμως η σωστή χρήση των νέων Μέσων εμπλουτίζει το δημοσιογραφικό έργο, προσφέροντας πληροφορίες και πηγές που θα ήταν αδύνατο μέχρι πρόσφατα να αξιοποιηθούν. Αν, για παράδειγμα, συμβεί ένας τραυματισμός ποδοσφαιριστή μακριά από τον τόπο προπόνησής του, η είδηση είναι βέβαιο ότι θα διοχετευτεί από αυτόπτη μάρτυρα πάραυτα στο twitter ή το facebook. Ο νέος ρόλος του δημοσιογράφου είναι πλέον να ξεκαθαρίσει το χάος του Ιντερνετ και να εγγυηθεί για τη διασταυρωμένη πληροφορία. Κι όταν η δημοσιογραφία εργολαβοποιείται, τότε η βασική αρχή της είδησης, που είναι η διασταύρωσή της, πηγαίνει υπέρ πίστεως στον βωμό της γρήγορης πληροφόρησης και της παραγωγής της. Οπως ακριβώς τα μεταλλαγμένα λαχανικά, που τροφοδοτούνται με υβρίδια ταχείας ανάπτυξης κι έχεις εντός δώδεκα ωρών ροδοκόκκινη τομάτα. Μόνο όταν την τρως καταλαβαίνεις τη διαφορά…
ΥΓ: Η άμεση αντίδραση του Χάρι Ρέντναπ στα χυδαία συνθήματα των οπαδών της Τότεναμ και της Αρσεναλ στο πρόσφατο ντέρμπι είναι η απάντηση για το πώς οφείλουν οι πρωταγωνιστές των ομάδων να αντιμετωπίζουν την καφρίλα. Ελπίζω ότι στην Ελλάδα οι πολλοί ξένοι προπονητές που –υποτίθεται ότι– φέρουν μια διαφορετική κουλτούρα, να ακολουθήσουν την ίδια οδό. Αφορμές υπάρχουν…
ΥΓ2: Ο Ιβιτς στα 35 του παραμένει μια ποιοτική φιγούρα έστω για ένα ημίχρονο στον ΠΑΟΚ. Το να αφήνει αιχμές κατά του Μπόλονι για τις πραγματικές δυνατότητες της ομάδας είναι σημείο που χρήζει σχολιασμού. Εστω κι αν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για μεροληψία.
ΥΓ3: Αν δεν οριοθετηθούν οι διακριτοί ρόλοι ποδοσφαιριστή και προπονητή στον Αρη, ο Σάκης Τσιώλης κινδυνεύει να «καεί» πολύ γρήγορα. Αν δεν στηριχθεί τώρα από τη διοίκηση, τότε η εφετινή πορεία της ομάδας ίσως παρεκτραπεί σε μη αναστρέψιμη οδό.
ΥΓ4: Τι τρέχει με τον Αβραάμ στον Ολυμπιακό; Η ίωση δεν είναι πιστευτή δικαιολογία απουσίας του από την ενδεκάδα...
Πηγή: Εξέδρα
Το συμπέρασμα που προέκυψε από μια πρόσφατη ημερίδα σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα, όπως εκφράστηκε από την εισήγηση της εκπροσώπου της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων και υπεύθυνης για θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας Πάμελα Μορινιέρ, είναι η εργολαβία ειδήσεων, ή αλλιώς το outsourcing.
Στην Ευρώπη γίνεται πολύς λόγος για τον κίνδυνο που διατρέχουν οι δημοσιογράφοι. Στην ουσία συστήνονται εταιρείες παραγωγής ειδήσεων που τις «πουλάνε» σε εργοδότες μειώνοντας το κόστος. Παράδειγμα: Μια εφημερίδα μπορεί να αγοράζει αθλητικές –ας πούμε– ειδήσεις, έναντι υποπολλαπλάσιου αντιτίμου απ’ ό,τι θα χρειαζόταν για να απασχολεί επαγγελματίες δημοσιογράφους. Η εταιρεία με τη σειρά της προσφέρει μέρος του αντιτίμου σε εργαζομένους οι οποίοι αναλαμβάνουν να διεκπεραιώνουν το έργο. Από το καθημερινό ρεπορτάζ ομάδας, έως τα αποτελέσματα του στοιχήματος. Ο καθένας από τους εργαζομένους συνάπτει σύμβαση παροχής πληροφοριών χωρίς την υποχρέωση αποκλειστικής εκμετάλλευσής τους. Δηλαδή με άλλα λόγια, η ίδια πληροφορία μπορεί κάλλιστα να δημοσιεύεται σε δυο, τρεις ή περισσότερες εφημερίδες, σε ηλεκτρονικά ΜΜΕ, χωρίς την υποχρέωση εκ μέρους τους δήλωσης της πηγής τους.
Πιθανώς, κάποιοι εργοδότες ακόμα να πιστεύουν στους στοιχειώδεις κανόνες της παραδοσιακής δημοσιογραφίας. Και να εξακολουθούν να θεωρούν ότι η δημοσιογραφία δεν είναι εργολαβία. Κάποιοι εκτιμούν ότι η υπογραφή ενός κειμένου έχει μεγαλύτερη σημασία από την παραγωγή ειδήσεων με το κιλό.
Γιατί μνημονεύω όλα αυτά; Διότι ήδη υπάρχουν «αγγελιοφόροι» κακών ειδήσεων, ότι το outsourcing βρήκε κερκόπορτα για να διεισδύσει στην ελληνική αγορά. Το επιχείρημα δεν αφορά μόνο οικονομοτεχνικά κριτήρια. Φαίνεται ότι έχει εμπεδωθεί στην κοινή γνώμη πως ο δημοσιογράφος είναι τροχονόμος παρά οδηγός της είδησης. Το Ιντερνέτ θυμίζει τρένο που δεν περιμένει κανέναν, όμως κανείς δεν ξέρει και προς τα πού κατευθύνεται.
Η δημοσιογραφία των πολιτών εμπεριέχει κινδύνους για την παραδοσιακή δημοσιογραφία, όμως η σωστή χρήση των νέων Μέσων εμπλουτίζει το δημοσιογραφικό έργο, προσφέροντας πληροφορίες και πηγές που θα ήταν αδύνατο μέχρι πρόσφατα να αξιοποιηθούν. Αν, για παράδειγμα, συμβεί ένας τραυματισμός ποδοσφαιριστή μακριά από τον τόπο προπόνησής του, η είδηση είναι βέβαιο ότι θα διοχετευτεί από αυτόπτη μάρτυρα πάραυτα στο twitter ή το facebook. Ο νέος ρόλος του δημοσιογράφου είναι πλέον να ξεκαθαρίσει το χάος του Ιντερνετ και να εγγυηθεί για τη διασταυρωμένη πληροφορία. Κι όταν η δημοσιογραφία εργολαβοποιείται, τότε η βασική αρχή της είδησης, που είναι η διασταύρωσή της, πηγαίνει υπέρ πίστεως στον βωμό της γρήγορης πληροφόρησης και της παραγωγής της. Οπως ακριβώς τα μεταλλαγμένα λαχανικά, που τροφοδοτούνται με υβρίδια ταχείας ανάπτυξης κι έχεις εντός δώδεκα ωρών ροδοκόκκινη τομάτα. Μόνο όταν την τρως καταλαβαίνεις τη διαφορά…
ΥΓ: Η άμεση αντίδραση του Χάρι Ρέντναπ στα χυδαία συνθήματα των οπαδών της Τότεναμ και της Αρσεναλ στο πρόσφατο ντέρμπι είναι η απάντηση για το πώς οφείλουν οι πρωταγωνιστές των ομάδων να αντιμετωπίζουν την καφρίλα. Ελπίζω ότι στην Ελλάδα οι πολλοί ξένοι προπονητές που –υποτίθεται ότι– φέρουν μια διαφορετική κουλτούρα, να ακολουθήσουν την ίδια οδό. Αφορμές υπάρχουν…
ΥΓ2: Ο Ιβιτς στα 35 του παραμένει μια ποιοτική φιγούρα έστω για ένα ημίχρονο στον ΠΑΟΚ. Το να αφήνει αιχμές κατά του Μπόλονι για τις πραγματικές δυνατότητες της ομάδας είναι σημείο που χρήζει σχολιασμού. Εστω κι αν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για μεροληψία.
ΥΓ3: Αν δεν οριοθετηθούν οι διακριτοί ρόλοι ποδοσφαιριστή και προπονητή στον Αρη, ο Σάκης Τσιώλης κινδυνεύει να «καεί» πολύ γρήγορα. Αν δεν στηριχθεί τώρα από τη διοίκηση, τότε η εφετινή πορεία της ομάδας ίσως παρεκτραπεί σε μη αναστρέψιμη οδό.
ΥΓ4: Τι τρέχει με τον Αβραάμ στον Ολυμπιακό; Η ίωση δεν είναι πιστευτή δικαιολογία απουσίας του από την ενδεκάδα...
Πηγή: Εξέδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου