Αλλά κι αυτό ακόμα, είναι ίσως δείγμα του σε ποιο οριακό σημείο έχουν
φτάσει τα πράγματα σήμερα σ’ αυτό που μας αρέσει να ονομάζουμε ελληνικό
ποδόσφαιρο.
Δύσκολο να μιλήσεις για ποδόσφαιρο, παραμονές ενός τριημέρου χωρίς ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό και αναγκαστικά και σαν... πρώτη συνάντηση, θα μιλήσουμε γενικότερα. Αλλά κι αυτό ακόμα, είναι ίσως δείγμα του σε ποιο οριακό σημείο έχουν φτάσει τα πράγματα σήμερα σ’ αυτό που μας αρέσει να ονομάζουμε ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το ότι δεν διεξάγεται αγωνιστική, το ότι δύο από τις μεγαλύτερες και πιο ιστορικές ομάδες... τρέχουν να προλάβουν την ΟΥΕΦΑ να μην τους αποβάλλει από τις διοργανώσεις της, το ότι οι περισσότερες ομάδες δεν ξέρουν αν του χρόνου θα έχουν άδεια συμμετοχής στα πρωταθλήματα, το ότι καμιά ομάδα πλέον δεν μπορεί να συντηρηθεί από μόνη της και όλες ποντάρουν στην NOVA και στον ΟΠΑΠ για να διασωθούν, από μόνα τους περιγράφουν την κατάσταση.
Αλλά εκείνο που δεν μπορούν να περιγράψουν όλα αυτά, είναι ακριβώς εκείνο που στην Ελλάδα αποφεύγουν όλοι και για όλα σαν ο διάολος το λιβάνι να κατονομάζουν και να αναρωτιούνται. Το πώς και το γιατί δηλαδή, φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο.
Και το αποφεύγουν για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί πιθανότατα εξακολουθούν να... συντηρούνται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σ’ αυτή την κατάσταση, αρκούμενοι στο να φυτοζωούν με οποιοδήποτε τρόπο από το ποδόσφαιρο. Κι ο δεύτερος είναι από το αίσθημα ενοχής για το λιθαράκι που έβαλαν όλοι στο να καταλήξει εκεί το πράγμα. Συνένοχοι στο έγκλημα είναι όσοι εξακολουθούν να επισημαίνουν απλά την κατάσταση, χωρίς να κατονομάζουν αίτια, πρόσωπα και καταστάσεις για το πώς φτάσαμε ως εδώ.
Δυστυχώς τα πράγματα είναι απλά. Κι έχουν να κάνουν, με το ότι ολόκληρο το σύστημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, στηρίχθηκε, ανδρώθηκε και ζει, από ένα εντελώς παρασιτικό και αντιποδοσφαιρικό κύκλωμα. Κι όταν λέω ολόκληρο το σύστημα εννοώ τους πάντες. Τα όργανα διοίκησης, τους παράγοντες, τους ποδοσφαιριστές και προπονητές, τα ΜΜΕ και αυτό που αποκαλούμε ακόμα οργανωμένοι οπαδοί.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο, είχε ανθρώπους με υγεία στην σκέψη και με διάθεση να βάζουν λεφτά λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε ανθρώπους που μίλαγαν σωστά είτε μέσα είτε έξω από το γήπεδο, ο καθένας στο πόστο του. Δεν μας άρεσαν όμως αυτοί οι άνθρωποι, Στις περισσότερες ομάδες κάναμε μάλιστα και... επαναστάσεις για να τους διώξουμε. Τα αποτελέσματα πλέον είναι ορατά ακόμα και για τον πιο αφελή.
Τώρα απλά θερίζουμε όσα σπείραμε όλα αυτά τα χρόνια. Όταν νομιμοποιήσαμε ότι στο ποδόσφαιρο όποιος κλέβει είναι μάγκας και όποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να κλέψει, είναι ανίκανος στην καλύτερη. Όταν ανεχθήκαμε να κάνουν σιγά-σιγά κουμάντο σε όλες τις ομάδες οι στρατιές των εξεδρών. Όταν παροτρύναμε παράγοντες και παίκτες, να χρησιμοποιούν κιόλας αυτές τις στρατιές για τον πλουτισμό, την ανάδειξη και την επιβίωσή τους.
Τώρα πια που θυμηθήκαμε όλοι να κλάψουμε και να γεμίσουμε αγωνία μπροστά στο φάσμα της ολοκληρωτικής κατάρρευσης, είναι αργά. Τώρα πια, κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν δέχεται να βάλει τα λεφτά του σ’ αυτές τις συνθήκες. Τώρα πια, κανείς δεν τζιράρει να χάσει την επένδυσή του, από το πόσο αρεστός θα είναι στους οργανωμένους ή από το πόσο θα τους... πείσει να μην τα κάνουν όλα λίμπα με οποιαδήποτε αφορμή σε ένα απόγευμα.
Τώρα πια, είναι ίσως η ώρα, να σκεφτούν όλοι, πως το θέμα δεν είναι απλά να συντηρείται με ορούς ένα πράγμα που δεν τραβάει, αλλά το πώς θα αξιοποιήσουν όσες δυνατότητες και δυνάμεις έχουν απομείνει ακόμα, για να φτιάξουν ένα ποδόσφαιρο όμορφο, υγιές και ανταγωνιστικό. Ένα ποδόσφαιρο, που πια θα απευθύνεται και θα στηρίζεται στις πλατιές μάζες του κόσμου και όχι σε μικρόκοσμούς που αρχίζουν και τελειώνουν, από τους πρωταγωνιστές και τις οικογένειές τους, μέχρι τα δημοσιογραφικά γραφεία και της ηγεσίες των οργανωμένων.
Κι αυτό γιατί ανεξάρτητα από το που είμαστε αυτή την στιγμή, το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να έχει ανεξάντλητες δυνάμεις, που μπορούν να τροφοδοτήσουν και το παρόν και το μέλλον μας. Εξακολουθεί να ασκεί αυτή την απίστευτη γοητεία και έλξη σε εκατομμύρια κόσμο. Εξακολουθεί να μας αρέσει στην τελική. Γι’ αυτό και αξίζει τον κόπο. Να το παλέψουμε. Στο κάτω-κάτω δεν ζητάμε και πολλά. Τις... Κυριακές μας ζητάμε. Τις ποδοσφαιρικές Κυριακές μας. Αυτές που αγαπήσαμε, αυτές που αγαπάμε και αυτές που ακόμα και τώρα μας έχουν κάνει να έχουμε μαζί τους σχέση εξάρτησης και να μας φαίνονται τα τριήμερα άδεια χωρίς αυτές.
Πηγή: novasports.gr
Δύσκολο να μιλήσεις για ποδόσφαιρο, παραμονές ενός τριημέρου χωρίς ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό και αναγκαστικά και σαν... πρώτη συνάντηση, θα μιλήσουμε γενικότερα. Αλλά κι αυτό ακόμα, είναι ίσως δείγμα του σε ποιο οριακό σημείο έχουν φτάσει τα πράγματα σήμερα σ’ αυτό που μας αρέσει να ονομάζουμε ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το ότι δεν διεξάγεται αγωνιστική, το ότι δύο από τις μεγαλύτερες και πιο ιστορικές ομάδες... τρέχουν να προλάβουν την ΟΥΕΦΑ να μην τους αποβάλλει από τις διοργανώσεις της, το ότι οι περισσότερες ομάδες δεν ξέρουν αν του χρόνου θα έχουν άδεια συμμετοχής στα πρωταθλήματα, το ότι καμιά ομάδα πλέον δεν μπορεί να συντηρηθεί από μόνη της και όλες ποντάρουν στην NOVA και στον ΟΠΑΠ για να διασωθούν, από μόνα τους περιγράφουν την κατάσταση.
Αλλά εκείνο που δεν μπορούν να περιγράψουν όλα αυτά, είναι ακριβώς εκείνο που στην Ελλάδα αποφεύγουν όλοι και για όλα σαν ο διάολος το λιβάνι να κατονομάζουν και να αναρωτιούνται. Το πώς και το γιατί δηλαδή, φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο.
Και το αποφεύγουν για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί πιθανότατα εξακολουθούν να... συντηρούνται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σ’ αυτή την κατάσταση, αρκούμενοι στο να φυτοζωούν με οποιοδήποτε τρόπο από το ποδόσφαιρο. Κι ο δεύτερος είναι από το αίσθημα ενοχής για το λιθαράκι που έβαλαν όλοι στο να καταλήξει εκεί το πράγμα. Συνένοχοι στο έγκλημα είναι όσοι εξακολουθούν να επισημαίνουν απλά την κατάσταση, χωρίς να κατονομάζουν αίτια, πρόσωπα και καταστάσεις για το πώς φτάσαμε ως εδώ.
Δυστυχώς τα πράγματα είναι απλά. Κι έχουν να κάνουν, με το ότι ολόκληρο το σύστημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, στηρίχθηκε, ανδρώθηκε και ζει, από ένα εντελώς παρασιτικό και αντιποδοσφαιρικό κύκλωμα. Κι όταν λέω ολόκληρο το σύστημα εννοώ τους πάντες. Τα όργανα διοίκησης, τους παράγοντες, τους ποδοσφαιριστές και προπονητές, τα ΜΜΕ και αυτό που αποκαλούμε ακόμα οργανωμένοι οπαδοί.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο, είχε ανθρώπους με υγεία στην σκέψη και με διάθεση να βάζουν λεφτά λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είχε ανθρώπους που μίλαγαν σωστά είτε μέσα είτε έξω από το γήπεδο, ο καθένας στο πόστο του. Δεν μας άρεσαν όμως αυτοί οι άνθρωποι, Στις περισσότερες ομάδες κάναμε μάλιστα και... επαναστάσεις για να τους διώξουμε. Τα αποτελέσματα πλέον είναι ορατά ακόμα και για τον πιο αφελή.
Τώρα απλά θερίζουμε όσα σπείραμε όλα αυτά τα χρόνια. Όταν νομιμοποιήσαμε ότι στο ποδόσφαιρο όποιος κλέβει είναι μάγκας και όποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να κλέψει, είναι ανίκανος στην καλύτερη. Όταν ανεχθήκαμε να κάνουν σιγά-σιγά κουμάντο σε όλες τις ομάδες οι στρατιές των εξεδρών. Όταν παροτρύναμε παράγοντες και παίκτες, να χρησιμοποιούν κιόλας αυτές τις στρατιές για τον πλουτισμό, την ανάδειξη και την επιβίωσή τους.
Τώρα πια που θυμηθήκαμε όλοι να κλάψουμε και να γεμίσουμε αγωνία μπροστά στο φάσμα της ολοκληρωτικής κατάρρευσης, είναι αργά. Τώρα πια, κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν δέχεται να βάλει τα λεφτά του σ’ αυτές τις συνθήκες. Τώρα πια, κανείς δεν τζιράρει να χάσει την επένδυσή του, από το πόσο αρεστός θα είναι στους οργανωμένους ή από το πόσο θα τους... πείσει να μην τα κάνουν όλα λίμπα με οποιαδήποτε αφορμή σε ένα απόγευμα.
Τώρα πια, είναι ίσως η ώρα, να σκεφτούν όλοι, πως το θέμα δεν είναι απλά να συντηρείται με ορούς ένα πράγμα που δεν τραβάει, αλλά το πώς θα αξιοποιήσουν όσες δυνατότητες και δυνάμεις έχουν απομείνει ακόμα, για να φτιάξουν ένα ποδόσφαιρο όμορφο, υγιές και ανταγωνιστικό. Ένα ποδόσφαιρο, που πια θα απευθύνεται και θα στηρίζεται στις πλατιές μάζες του κόσμου και όχι σε μικρόκοσμούς που αρχίζουν και τελειώνουν, από τους πρωταγωνιστές και τις οικογένειές τους, μέχρι τα δημοσιογραφικά γραφεία και της ηγεσίες των οργανωμένων.
Κι αυτό γιατί ανεξάρτητα από το που είμαστε αυτή την στιγμή, το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να έχει ανεξάντλητες δυνάμεις, που μπορούν να τροφοδοτήσουν και το παρόν και το μέλλον μας. Εξακολουθεί να ασκεί αυτή την απίστευτη γοητεία και έλξη σε εκατομμύρια κόσμο. Εξακολουθεί να μας αρέσει στην τελική. Γι’ αυτό και αξίζει τον κόπο. Να το παλέψουμε. Στο κάτω-κάτω δεν ζητάμε και πολλά. Τις... Κυριακές μας ζητάμε. Τις ποδοσφαιρικές Κυριακές μας. Αυτές που αγαπήσαμε, αυτές που αγαπάμε και αυτές που ακόμα και τώρα μας έχουν κάνει να έχουμε μαζί τους σχέση εξάρτησης και να μας φαίνονται τα τριήμερα άδεια χωρίς αυτές.
Πηγή: novasports.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου