Πάνθηρες, Χίτλερ, Βούλα (vids)!

Ο Ball Boy Γιώργος Καραμάνος παραστρατεί από το... τόπι και αφηγείται μία γνωστή ιστορία μαύρων και Ναζί χαιρετισμών που εκθέτει ως υποκριτικό το ρημαγμένο ολυμπιακό κίνημα...Τα 60ς ήταν μία τρομερά ταραγμένη δεκαετία στις Η.Π.Α. Ο ρατσισμός άρχιζε να καταρρέει με την ολοκληρωτική μορφή που είχε μέχρι τότε και οι μαύροι αξίωναν ολοένα και περισσότερα δικαιώματα στα κοινά. Ο Πόλεμος του Βιετνάμ ήταν επίσης σε εξέλιξη και ο Μακαρθισμός (σ.σ.: το επίσημο κυνήγι των Κουμουνιστών) ουσιαστικά δεν είχε σταματήσει. Υπό αυτές τις συνθήκες ταξίδεψαν στο Μεξικό οι μαύροι αθλητές, οι οποίοι λίγο έλειψε να ακολουθήσουν την προτροπή του διάσημου για την αντιρατσιστική δράση του κοινωνιολόγου, Χένρι Εντουαρντς που ζητούσε από όλους τους έγχρωμους να μποϊκοτάρουν τους Αγώνες.

Ευτυχώς για την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Γενικότερα όμως το κλίμα στην Πόλη του Μεξικού ήταν μπολιασμένο για τα καλά από «κλίμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα». Το πρωί της 16ης Οκτωβρίου, ο Αφροαμερικανός Τομι Σμιθ έκανε παγκόσμιο ρεκόρ στον τελικό των 200 μ.. τον ακολούθησε ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν και 3ος τερμάτισε ο επίσης Αφροαμερικανός Τζον Κάρλος.

Οι δύο μαύροι αθλητές είχαν προετοιμαστεί για την επιτυχία τους και κυρίως τον τρόπο που θα την πανηγύριζαν σιωπηλά. Θα ύψωναν τη γροθιά τους, φορώντας από ένα μαύρο γάντι ως χαιρετισμό της «Μαύρης Δύναμης» και των «Μαύρων Πανθήρων» (σ.σ.: αν και στην αυτοβιογραφία του ο Σμιθ υποστηρίζει ότι ήταν απλά ένας χαιρετισμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα). Ωστόσο, ο Κάρλος ξέχασε τα δικά του γάντια και τότε ο Νόρμαν τους έδωσε τη λύση να φορέσουν ο ένας το αριστερό και ο άλλος το δεξί (σ.σ.: έτσι λύθηκε η απορία που υπάρχει γιατί ύψωσαν διαφορετικά χέρια). Ανέβηκαν στο βάθρο ξυπόλητοι, θέλοντας να συμβολίσουν τη φτώχεια που βίωσαν μικροί.



Ο τότε πρόεδρος της ΔΟΕ, ο Αμερικανός Εϊβερι Μπράντεϊτζ υποτροπίασε από τον θυμό του (σ.σ.: υποστηρίζεται πως ήταν ακραίος ρατσιστής και φιλοναζί) και απαίτησε από την Αμερικανική Επιτροπή να τους διώξει από την αποστολή. Οταν αυτή αρνήθηκε, απείλησε πως θα απέκλειε όλη την αμερικανική ομάδα και τελικά πέτυχε την αποπομπή τους, ενώ τους πήραν πίσω και τα μετάλλια.

Το φοβερό στην υπόθεση ήταν ότι ο  Μπράντεϊτζ ήταν πρόεδρος της Αμερικανικής Επιτροπής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1936 και δεν είχε αντιδράσει στους ναζιστικούς χαιρετισμούς του Χίτλερ και των αθλητών του. Σε μία περίοδο, όπου είχαν ήδη ξεκινήσει οι διωγμοί των Εβραίων και τα εργοστάσια στη Γερμανία... ξερνούσαν ολημερίς πολεμικό υλικό για όσα θα ακολουθούσαν...




Τελικά οι Σμιθ και Κάρλος σταμάτησαν από το στίβο και έγιναν επαγγελματίες στο αμερικανικό ποδόσφαιρο. Οσο για τον Ασημένιο, τον Νόρμαν, και εκείνος φορούσε ένα μπλουζάκι κατά του ρατσισμού στην Αυστραλία, με συνέπεια να γίνει μαύρο πρόβατο στην πατρίδα του και να τον αποκλείσουν από τους Αγώνες του 1972, παρά το ότι είχε εξαιρετικούς χρόνους. Οταν πέθανε το 2006, ο Σμιθ με τον Κάρλος ταξίδεψαν μέχρι την Αυστραλία για να κουβαλήσουν το φέρετρο τους

Αυτή η αντίφαση ως τροφή για σκέψη μετά τον αποκλεισμό της Βούλας Παπαχρήστου. Το θέμα δεν είναι εάν ήταν δίκαιος ή άδικος, αλλά το πόση υποκρισία υπάρχει μέσα σε αυτό το ρημαγμένο ολυμπιακό κίνημα...


πηγή: gazzetta.gr