Στα αφτιά κάποιου που την παρακολούθησε, έστω από την τηλεόραση, ο χαρακτηρισμός ακούγεται, το λιγότερο, ελαφρύς.
Αυτή ήταν η πιο αληθινή αθλητική τελετή που θυμάμαι να έχω παρακολουθήσει.
Την έκαναν τόσο αληθινοί οι άνθρωποι, το κοινό του Ολυμπιακού Σταδίου του Λονδίνου με τη χθεσινή στάση και συμπεριφορά τους, σε συνέχεια της στάσης και της συμπεριφοράς που είχαν καθ’ όλη τη διάρκεια των Παραολυμπιακών Αγώνων.
Του Βασίλη Σαμπράκου
Την έκαναν μοναδική αυτή την τελετή οι εκατοντάδες χιλιάδες (κυρίως) Βρετανοί που έβρισκαν τόσες μέρες νόημα να πληρώνουν εισιτήριο και να γεμίζουν το Στάδιο και τις άλλες ολυμπιακές εγκαταστάσεις και να μένουν σε αυτές μέχρι και το τελευταίο αγώνισμα για να χειροκροτήσουν και τον τελευταίο αθλητή με κινητικές, οπτικές ή διανοητικές αναπηρίες.
Οι Έλληνες μεγαλώνουμε με την αντίληψη ότι οι Ολυμπιακοί είναι δικοί μας αγώνες. Κι είναι πολλές οι γενιές που αναγκάστηκαν να ανατραφούν με την αντίληψη ότι «το 2004 εμείς θα δείξουμε του κοσμάκη πώς γίνονται οι αυθεντικοί Ολυμπιακοί Αγώνες». Μας το είπαν έτσι, γιατί έτσι τους βόλευε, για να μη βγούμε στους δρόμους για τα έξοδα, τα φαγοπότια. Μας ψέκασαν.
Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τους Βρετανούς. Διότι αυτοί αντιμετώπισαν έτσι, ως «δικούς τους», τους Παραολυμπιακούς Αγώνες, δηλαδή το λιγότερο εμπορικό και ελκυστικό κομμάτι των Αγώνων που φιλοξένησαν και δίχως να «φάνε» παραμύθι όπως εμείς. Και ναι, αυτοί που γέννησαν το ’48 τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο έδειξαν σε όλο τον πλανήτη, σε HD και 3D, σε… φουλ D ποιότητα πώς τους πρέπει να διεξάγονται αυτοί οι αγώνες.
Με όσα άκουσα από τον πρόεδρο της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής, Σερ Φίλιπ Κρέιβεν, δηλαδή το «οι καλύτεροι Παραολυμπιακοί Αγώνες που έγιναν ποτέ» και κυρίως το «οι αγώνες αυτοί μας άλλαξαν για πάντα» δεν ένιωσα έκπληξη. Διότι αυτή η μεγάλη μορφή του παραολυμπιακού κινήματος είπε φωναχτά αυτό που όλοι οι παρατηρητές αυτών των Αγώνων αντιλαμβάνονταν τις τελευταίες μέρες. Στην παγκόσμια κοινότητα του αθλητισμού είναι αμέτρητοι αυτοί που αμφιβάλλουν ότι θα ξαναζήσουν τέτοιες στιγμές, τέτοια αντιμετώπιση, τέτοιο ενθουσιασμό και πολιτισμό οι Παραολυμπιακοί Αγώνες. Δεν είναι όμως αυτό το ζήτημα.
Όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες στο Λονδίνο εξηγούν αυτό που συνέβη στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Εδώ και εβδομάδες στην Βρετανία οι συνοικιακοί αθλητικοί σύλλογοι μένουν σοκαρισμένοι μπροστά στο φαινόμενο της θεαματικής αύξησης στην υποβολή αιτήσεων για εγγραφή από πιτσιρικάδες στα λιγότερο προβεβλημένα αθλήματα. Και το ίδιο, σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό συμβαίνει με τους συλλόγους που δίνουν την ευκαιρία αθλητισμού σε παιδιά και μεγαλύτερους με κινητικές, οπτικές ή διανοητικές αναπηρίες.
Στην καθημερινότητα της ζωής των Βρετανών κυριάρχησε τις τελευταίες εβδομάδες η συζήτηση για την ευαισθησία που δείχνουν ή δεν δείχνουν στα καθημερινά ή τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συνάνθρωποί τους που έχουν κινητικές, οπτικές ή διανοητικές αναπηρίες.
Στην πλειονότητά τους οι Βρετανοί δεν προσποιήθηκαν τους ευαισθητοποιημένους. Είναι. Δεν έδιναν παράσταση. Έδειχναν πώς νιώθουν. Δεν γέμιζαν τα στάδια επειδή κάποιος τους υποσχέθηκε καλύτερη ζωή μετά τους αγώνες. Πήγαιναν επειδή το ήθελαν. Δεν έδωσαν τώρα, για λίγο, σημασία στους ανθρώπους με αναπηρίες. Έδιναν και πριν. Και στο εξής θα δίνουν ακόμη μεγαλύτερη.
«Πλέον δεν θα αντιμετωπίσουμε ποτέ με τον ίδιο τρόπο τον αθλητισμό και τους ανθρώπους με αναπηρία», είπε στην κατάληξη του λόγου του ο Σερ Σεμπάστιαν Κόε, προτού πάρει το μαζικό χειροκρότημα ενός σταδίου που σηκώθηκε όρθιο και χειροκρότησε παρατεταμένα. Δεν έχω ιδέα αν ο λόγος ήταν πολιτικός, από τον άνθρωπο με την μεγαλύτερη απήχηση σήμερα στη Βρετανία.
Κατάλαβα πολύ καλά όμως, με όσα έχω δει, διαβάσει και συζητήσει τις τελευταίες μέρες ότι το χειροκρότημα δεν ήταν πολιτικό. Ηταν απολύτως αληθινό. Γι’ αυτό εκεί ήταν και είναι Λονδίνο, ενώ εδώ έχει πάψει να είναι Αθήνα εδώ και χρόνια.
πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου