«Ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι: Αδίστακτος ερευνητής, αντικειμενικός
αναλυτής, έντιμος δημόσιος κατήγορος, αδιάλλακτος εθνικός αγωνιστής, να
μη φοβάται, να μη λατρεύει το χρήμα, διότι μόνο τότε αισθάνεται
λυτρωμένος. Ο δημοσιογράφος πρέπει να γράφει ελεύθερα, όποιο κι αν είναι
το κόστος». (Εσείς μπορείτε, άραγε;).
Σε μία εποχή όπου ευδοκιμεί η οπαδική δημοσιογραφία, δεν σε εκπλήσσει η στάση και η έκφραση των οπαδικών σαλπιγκτών. Αλλωστε το Διαδίκτυο έχει μετατραπεί σε ζούγκλα όπου ο καθένας, είτε δημοσιογράφος είτε οπαδός είτε βλαξ, γράφει ό,τι θέλει μέσα από την ανωνυμία που του επιτρέπει το Διαδίκτυο.
Η ιστοσελίδα την οποία εκφράζουν οι κόκκινης απόχρωσης σαλπιγκτές παντός είδους δεν εκπλήσσει. Στο σχόλιό μου για το παιχνίδι Μονπελιέ - Ολυμπιακός επισήμανα συγκεκριμένα στοιχεία από τη στατιστική ανάλυση της UEFA και όχι από τη φαντασία μου. Ντοκουμέντα δηλαδή. Απέναντι σε αυτά ο ανώνυμος κόκκινος οπαδικός σαλπιγκτής έκανε λόγο για γελοιότητα. Στο διά ταύτα πού να μπει ο βλαξ και να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο; Με ντοκουμέντα δηλαδή. Μιλάει για Μακεδονομάχους που έχουν κόμπλεξ με τον Ολυμπιακό και άλλα τέτοια που θα μπορούσαν (αν και δεν θα έβγαζαν γέλιο) να υιοθετηθούν το ερχόμενο καλοκαίρι στο Δελφινάριο από τον Σεφερλή.
Γράψε το όνομά σου, απάντησε κι εσύ με επιχειρήματα κι αν εγώ έχω λάθος, θα σου ζητήσω συγγνώμη και δημόσια. Σε αυτήν την εφημερίδα, άλλωστε, εμείς ό,τι γράφουμε, το υπογράφουμε. Την επομένη βέβαια που το σχόλιό μου για τον Παναθηναϊκό ήταν «Ο Παναθηναϊκός δεν είναι ομάδα» περίμενα, ανώνυμε οπαδικέ κόκκινε σαλπιγκτή, να γράψεις ξανά ότι είμαι φίλος του Ολυμπιακού.
Αλλά η οπαδική δημοσιογραφία που σου επιβάλλει να προχωράς, να βλέπεις, να εκφράζεσαι και να κερδίζεις με παρωπίδες είναι η μόδα της εποχής. Μόνο στην πλάκα μπορείς να την πάρεις. Και μη νομίζετε ότι είναι μόνο κόκκινης απόχρωσης. Σε όλα τα χρώματα υπάρχει. Και μάλιστα κάθεται (η μπίλια ή κάτι άλλο δεν γνωρίζουν παρά μόνο οι ίδιοι) στο 24. Αλλά και πάλι σκέφτομαι μήπως ζηλεύουν εμάς που παριστάνουμε (όπως λένε) τους Μακεδονομάχους και πασχίζουν να γίνουν... Πειραιομάχοι. Οι δύστυχοι. Δεν αποκλείεται, βέβαια, αν τους ρωτήσεις για το passing game του Ολυμπιακού, να σου πουν ότι είναι πατσάς. Οταν τα βλέπεις όλα κόκκινα, πράσινα, μαύρα ή κίτρινα, αυτά παθαίνεις.
Λυπάμαι (λέει ο ποιητής) τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά τους πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου. Θα κλείσω με τον Χρήστο Πασαλάρη, που συνηθίζει επίσης να λέει: «Μη γίνεις ποτέ τρόφιμος του ταμείου των ερπετών και ποτέ οπαδικός σαλπιγκτής». Δεν ξέρω εάν έχει να πει κάτι για κόκκινους πικρολόγους. Αλήθεια, πόσο βαθύ μπορεί να είναι το... λιμάνι; Στη βλακεία εννοώ.
Πηγή: Goal
Σε μία εποχή όπου ευδοκιμεί η οπαδική δημοσιογραφία, δεν σε εκπλήσσει η στάση και η έκφραση των οπαδικών σαλπιγκτών. Αλλωστε το Διαδίκτυο έχει μετατραπεί σε ζούγκλα όπου ο καθένας, είτε δημοσιογράφος είτε οπαδός είτε βλαξ, γράφει ό,τι θέλει μέσα από την ανωνυμία που του επιτρέπει το Διαδίκτυο.
Η ιστοσελίδα την οποία εκφράζουν οι κόκκινης απόχρωσης σαλπιγκτές παντός είδους δεν εκπλήσσει. Στο σχόλιό μου για το παιχνίδι Μονπελιέ - Ολυμπιακός επισήμανα συγκεκριμένα στοιχεία από τη στατιστική ανάλυση της UEFA και όχι από τη φαντασία μου. Ντοκουμέντα δηλαδή. Απέναντι σε αυτά ο ανώνυμος κόκκινος οπαδικός σαλπιγκτής έκανε λόγο για γελοιότητα. Στο διά ταύτα πού να μπει ο βλαξ και να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο; Με ντοκουμέντα δηλαδή. Μιλάει για Μακεδονομάχους που έχουν κόμπλεξ με τον Ολυμπιακό και άλλα τέτοια που θα μπορούσαν (αν και δεν θα έβγαζαν γέλιο) να υιοθετηθούν το ερχόμενο καλοκαίρι στο Δελφινάριο από τον Σεφερλή.
Γράψε το όνομά σου, απάντησε κι εσύ με επιχειρήματα κι αν εγώ έχω λάθος, θα σου ζητήσω συγγνώμη και δημόσια. Σε αυτήν την εφημερίδα, άλλωστε, εμείς ό,τι γράφουμε, το υπογράφουμε. Την επομένη βέβαια που το σχόλιό μου για τον Παναθηναϊκό ήταν «Ο Παναθηναϊκός δεν είναι ομάδα» περίμενα, ανώνυμε οπαδικέ κόκκινε σαλπιγκτή, να γράψεις ξανά ότι είμαι φίλος του Ολυμπιακού.
Αλλά η οπαδική δημοσιογραφία που σου επιβάλλει να προχωράς, να βλέπεις, να εκφράζεσαι και να κερδίζεις με παρωπίδες είναι η μόδα της εποχής. Μόνο στην πλάκα μπορείς να την πάρεις. Και μη νομίζετε ότι είναι μόνο κόκκινης απόχρωσης. Σε όλα τα χρώματα υπάρχει. Και μάλιστα κάθεται (η μπίλια ή κάτι άλλο δεν γνωρίζουν παρά μόνο οι ίδιοι) στο 24. Αλλά και πάλι σκέφτομαι μήπως ζηλεύουν εμάς που παριστάνουμε (όπως λένε) τους Μακεδονομάχους και πασχίζουν να γίνουν... Πειραιομάχοι. Οι δύστυχοι. Δεν αποκλείεται, βέβαια, αν τους ρωτήσεις για το passing game του Ολυμπιακού, να σου πουν ότι είναι πατσάς. Οταν τα βλέπεις όλα κόκκινα, πράσινα, μαύρα ή κίτρινα, αυτά παθαίνεις.
Λυπάμαι (λέει ο ποιητής) τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά τους πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου. Θα κλείσω με τον Χρήστο Πασαλάρη, που συνηθίζει επίσης να λέει: «Μη γίνεις ποτέ τρόφιμος του ταμείου των ερπετών και ποτέ οπαδικός σαλπιγκτής». Δεν ξέρω εάν έχει να πει κάτι για κόκκινους πικρολόγους. Αλήθεια, πόσο βαθύ μπορεί να είναι το... λιμάνι; Στη βλακεία εννοώ.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου