Ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει την Τσεντεβίτα στο Ζάγκρεμπ και ο Βασίλης Σκουντής γράφει για τον ακατονόμαστο αδερφό του Ντράζεν...
Πρώτα απ όλα είναι απαραίτητη μια διευκρίνιση για να μην μπλέξουμε τα μπούτια μας και γίνουμε από δυο χωριά, χωριάτες: υπάρχουν δύο Αλεξάντερ Πέτροβιτς, απλώς ο ένας είναι Σέρβος και βρίσκεται στον πάγκο της Ούνικς Καζάν (κοουτσάροντας μεταξύ άλλων τον Καϊμακόγλου και τον Βουγιούκα) κι ο άλλος Κροάτης, ο οποίος πριν από μερικές μέρες επέστρεψε στην τεχνική ηγεσία της Τσεντεβίτα, με την οποία πέρυσι αναδείχθηκε κορυφαίος προπονητής του Eurocup...
Χάριν διαχωρισμού, ο ένας που διετέλεσε και ορντινάτσα του Ντούντα στην εθνική Σερβίας αποκαλείται Ατσο και ο άλλος Ατσα. To για ποιον κτυπά η καμπάνα είναι προφανές: για τον ακατονόμαστο, βεβαίως-βεβαίως!
Ενα από τα χούγια μου είναι ότι μερικές φορές κόβω φάτσες και βγάζω συμπέρασμα. Φυσιογνωμιστής γαρ, πρωτοείδα τον Ατσα και μου γύρισαν τα άντερα! Λίγο τα γαλανά μάτια του, λίγο η έπαρση που τον διέκρινε στα νιάτα του (όταν ήταν παίκτης, εννοώ), λίγο το στιλ παιχνιδιού και οι αντιδράσεις του στο γήπεδο με είχαν κάνει να τον αντιπαθήσω τόσο πολύ, όσο στον αντίποδα (δεν συμπαθούσα απλώς, αλλά) λάτρευα τον αδερφό του...
Για τους έχοντες ασθενή μνήμη ή για τους πιτσιρικάδες που δεν έχουν προλάβει να σπουδάσουν την ιστορία του μπάσκετ, οφείλω να υπενθυμίσω ότι ο Αλεξάντερ Πέτροβιτς είναι ο πρεσβύτερος αδερφός του συχωρεμένου του Ντράζεν, του οποίου (νομίζω ότι) υπήρξα ο μεγαλύτερος θαυμαστής! Απλώς αυτός ο θαυμασμός και η λατρεία που του είχα από τα νεανικά χρόνια μου εξελίχθηκε στο απόλυτο δράμα...
Έχω το μακάβριο (και ως εκ τούτου, ανεπιθύμητο) προνόμιο να είμαι ο τελευταίος δημοσιογράφος που του πήρε συνέντευξη εν ζωή (στο Βρότσλαβ της Πολωνίας) δυο ημέρες προτού σκοτωθεί και σαν να μην έφτανε αυτή η θλιβερή συγκυρία, συνέβη και κάτι ακόμη πιο αλλόκοτο: η συνέντευξη βγήκε την επόμενη ημέρα στα "ΝΕΑ", όπου εργαζόμουν τότε, αλλά δημοσιεύθηκε και στο "Τρίποντο", το οποίο κυκλοφορούσε κάθε Τρίτη. Ο Συρίγος την έβαλε στο εξώφυλλο, αλλά όταν το περιοδικό κρεμάστηκε στα περίπτερα, ο Ντράζεν κειτόταν άψυχος πάνω στο κρεβάτι του νεκροτομείου του Ιγκολσταντ και προς τα εκεί κατευθυνόταν ο Ατσα για να να επιτελέσει το θλιβερό, πλην απαραίτητο καθήκον της αναγνώρισης του πτώματος!
Οι σκηνές εκείνης της μέρας ήταν συγκλονιστικές και τις έμαθα από τις μεταγενέστερες διηγήσεις του Βράνκοβιτς, που όπως και η υπόλοιπη αποστολή της εθνικής Κροατίας είχε επιστρέψει στο Ζάγκρεμπ με στο αεροπλάνο. Ο Ντράζεν φοβόταν τα αεροπλάνα κι όταν ο Στόγιαν (λες και είχε άσχημη διαίσθηση), τον έκανε Χριστό για να τους ακολουθήσει αυτός έβαλε τα γέλια και του είπε: "You fly, you die"! Που 'να ξερε...
Εκείνο το πρωινό ο Βράνκοβιτς βρισκόταν στην καφετέρια "Amadeus", που ανήκει στον Ατσα Πέτροβιτς. Κάθονταν χαλαρά οι δυο τους πίνοντας τον καφέ τους και καπνίζοντας τα Μarlboro τους, όταν ακούστηκε η τρομερή είδηση! Αρνήθηκαν να την πιστέψουν, αλλά ήταν ανώφελο. Ο Ατσα έπεσε στην αγκαλιά του Στογιαν, που έδωσε μια μπουνιά στον τοίχο και τον κατεδάφισε! Με λυγμούς μπήκαν στο αυτοκίνητο του Αλεξάντερ και πήγαν στο πατρικό του σπίτι όπου ο (σερβικής καταγωγής) μπαμπάς Τζόλε και η μαμά Μπιζέρκα δεν ήξεραν τι είχε συμβεί. Έπρεπε να τους το πουν αυτοί και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο στον κόσμο από να μάθουν (κι αργότερα να κηδέψουν) οι γονείς το παιδί τους...
Ο Ντράζεν ήταν πέντε χρόνια μικρότερος από τον αδερφό του. Όπως κι ο συχωρεμένος, ο Ατσα γεννήθηκε στο Σίμπενικ των Δαλματικών ακτών στις 16 Φεβρουαρίου του 1959 και άρχισε την καριέρα του από τη Σιμπένκα. Αγωνιζόταν στη θέση του πόιντ γκαρντ και ήταν παρών στους δύο συνεχείς τελικούς του Κυπέλλου Κόρατς που έπαιξε, αλλά έχασε η Σιμπένκα (με προπονητές τη μια φορά τον Βλάντο Τζούροβιτς και την άλλη τον Ζόραν Σλάβνιτς) από τη Λιμόζ του Μέρφι και του Ντακουρί.
Στη συνέχεια, όπως και ο Ντράζεν, ο Ατσα μετακόμισε στην Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ την οποία (με προπονητές τον Νόβοσελ και τον Παβλίσεβιτς) οδήγησαν στην κατάκτηση δύο σερί Κυπέλλων Πρωταθλητριών με αντιπάλους τη Ρεάλ στο ΣΕΦ και τη Ζαλγκίρις στη Βουδαπέστη. Δεν ακολούθησε τον Ντράζεν στη Ρεάλ Μαδρίτης, ούτε βεβαίως στο Πόρτλαντ και στο Νιου Τζέρσι, αλλά ξενιτεύτηκε κι αυτός αγωνιζόμενος στη Σκαβολίνι Πέζαρο.
Ο Αλεξάντερ δεν είχε βεβαίως το αστείρευτο ταλέντο και την κλάση του Ντράζεν, αλλά ήταν διαόλου κάλτσα: ένας (αλλά ποιοτικότερος και πιο ταλαντούχος) Κροάτης... Ομπράντοβιτς! Εξαιρετικός χειριστής της μπάλας, ικανός για μεγάλα σουτ, πανούργος και προκλητικός στο παιχνίδι του, υπήρξε βασικό στέλεχος της εθνικής Γιουγκοσλαβίας που σάρωσε τα... χάλκινα μετάλλια, βγαίνοντας τρίτη στο Ολυμπιακό Τουρνουά του Λος Αντζελες (1984), στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του Κάλι (1982) και της Μαδρίτης (1986) και στο Ευρωμπάσκετ του Πειραιά...
Εδώ είμαστε, που λένε και στο σινεμά: στο Ευρωμπάσκετ του '87, όπου ξεχείλισε το ποτήρι της οργής μου. Μου ήταν που μου ήταν αντιπαθής, συνέβη κι εκείνο το περιστατικό στον διάδρομο των αποδυτηρίων του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας και ήθελα να τον πνίξω, αν και αυτό παρά λίγο να το κάνουν (μετά από έναν χρόνο) ο Γιαννάκης και ο Φάνης!
Στις 12 Ιουνίου του '87, λοιπόν, αμέσως μετά τη λήξη του ημιτελικού στον οποίο η Ελλάδα νίκησε για δεύτερη φορά μέσα σε οκτώ μέρες τους "πλάβι" (πρώτα με 84-78 και εν συνεχεία με 81-77), η ταπεινότης μου έπαιρνε συνέντευξη από τον (κάθιδρο και αλαφιασμένο από την άμυνα του στον Ντράζεν) Χριστοδούλου, ενώ έξω από τα αποδυτήρια ο Κώστας Καπάταης σταματούσε για δηλώσεις τον Αλεξάντερ Πέτροβιτς...
Εκείνη η μικρής διάρκειας συνέντευξη προβλήθηκε στη μεταμεσονύκτια εκπομπή, που παρουσίαζε ο Αλευρόπουλος και όταν την είδα στο μοντάζ δεν πίστευα στ' αυτιά μου: στο... τεράστιο μαρκούτσι που είχαμε τότε για μικρόφωνο (ελέω και του ύψους των συνεντευξιαζομένων) , ο λεγάμενος με εκείνο το επηρμένο ύφος και μπόλικη δόση νωπής μνησικακίας, δήλωνε "Ι wish good luck to Russians"!
Βεβαίως η ευχή του δεν εισακούσθηκε, διότι μετά από 48 ώρες η εθνική (της... Μαυριτανίας, όπως, με την ίδια ειρωνική διάθεση, είχε πει ο Γκομέλσκι ) νικούσε τη Σοβιετική Ένωση, στεφόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης και προφανώς έκανε τον Ατσα να καταπιεί τη γλώσσα του!
Η συνέχεια γράφτηκε έναν χρόνο αργότερα στα αποδυτήρια του γηπέδου του Σερτόγκενμπος, στην Ολλανδία. Στο πλαίσιο της τρίτης αγωνιστικής του Προολυμπιακού Τουρνουά η Γιουγκοσλαβία (με προπονητή, πλέον τον Ιβκοβιτς, αντί του Τσόσιτς) νίκησε την ελληνική ομάδα με 103-87 και ο Αλεξάντερ έβγαλε γλώσσα. Στη διάρκεια του αγώνα, που κρίθηκε (και) από την επιλογή του Ντούντα να αντιμετωπίσει τον Γκάλη με τη σύνθετη άμυνα "diamond and one" (βάζοντας μάλιστα πάνω του τον Κούκοτς, όπως το έκανε και ο Σερφ με τον Μπάρλοου) , ο Ατσα έδωσε ρέστα στο trash talking, αλλά ο Γιαννάκης και ο Φάνης δεν χαμπάριαζαν. Πήγαν πρώτοι στα αποδυτήρια κι όταν τον είδαν τού όρμησαν και του είπαν δυο τρία... φωνήεντα!
Από τότε πέρασαν κιόλας 24 χρόνια κι εκείνες οι ιστορίες πέρασαν στη λήθη. Δυο χρόνια αργότερα ο Ατσα αποσύρθηκε και άρχισε την προπονητική καριέρα του, που περiλαμβάνει την Τσιμπόνα, τη Σεβίλλη, τη Βλόκλαβεκ, τη Γιέιδα, τη Φαμπριάνο, τη Σκαφάτι, τη Ζαντάρ, την Τσεντεβίτα και τις εθνικές ομάδες της Κροατίας και της Βοσνίας Ερζεγοβίνης. Για να πω την αμαρτία μου, νιώθω πως η αντιπάθεια μου εξατμίστηκε πια, ίσως επειδή κάθε φορά που τον αντικρίζω, θαρρώ πως βλέπω μπροστά μου τον αδερφό του και γαληνεύω...




πηγή: gazzetta.gr