Ο Τσάρλυ γράφει στο sport-fm.gr για την αγωνιστική εικόνα του Ολυμπιακού.
Αυτό που συμβαίνει φέτος στον Ολυμπιακό είναι απίστευτο. Είναι τόσο αδύναμο το φετινό πρωτάθλημα, τόσο φανερή η έλλειψη ανταγωνισμού που κανείς δεν είναι ευχαριστημένος παρότι η ομάδα έχει πάρει ήδη 10 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο και βαδίζει ολοταχώς για το πρώτο αήττητο πρωτάθλημα της ιστορίας του.
Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γίνει έτσι και ο Πορτογάλος κάνει μία ήττα. Για εμένα το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η νοοτροπία που υπάρχει στο σύλλογο. Βλέπω έναν προπονητή να πορεύεται στο φόβο μην τυχόν και γίνει καμία στραβή και χάσουμε κανένα ματς. Οι επιλογές του είναι τόσο συντηρητικές που ουσιαστικά εγκλωβίζουν την ομάδα στο πρόσωπο που βλέπουμε.
Ο Ζαρντίμ στη μέχρι σήμερα παρουσία του έχει δείξει πως πρόκειται για έναν προπονητή φοβικό που δεν τολμά να δοκιμάσει να βγάλει κάποιους ποδοσφαιριστές και φυσικά δεν έχει δώσει κάποιο δικό του ξεκάθαρο επιθετικό πλάνο. Ο Πορτογάλος βλέπει το κάθε ματς ξεχωριστά και φαίνεται να αρκείται να παίρνει τα αποτελέσματα.
Η αλήθεια πάντως είναι πως το περιβάλλον που υπάρχει γύρω του δεν τον βοηθά στο να ξεφύγει από αυτήν τη λογική. Νιώθω πως η πίεση που δημιουργείται στους ερυθρόλευκους για να πάρουν αήττητοι το πρωτάθλημα είναι υπερβολική και χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Το περίεργο είναι πως όσοι κάνουν κριτική στον Ζαρντίμ θυμούνται τον Ολυμπιακό του Βαλβέρδε.
Θυμίζω όμως πως για να χτίσει ο Ερνέστο το ποδοσφαιρικό του πλάνο ήρθαν και αρκετές σφαλιάρες. Ο Ολυμπιακός πέρυσι, όταν δεν ήταν σε καλή κατάσταση έχανε, έφερε μέχρι και 0-0 στην Δόξα και έφτασε στο σημείο να βρεθεί 5 πόντους πίσω από τον Παναθηναϊκό του Φερέιρα. Ο Ζαρντίμ έχει τόσο συντηρητική νοοτροπία που κάνει τον Ολυμπιακό να μην παίζει σχεδόν ποτέ καλά, αλλά πάντα η ποιοτική ανωτερότητα που έχουν οι παίκτες του φτάνει για να παίρνουν τα παιχνίδια. Όμως πρέπει να βλέπουμε και την πραγματικότητα. Δεν γίνεται σε ομαδικό άθλημα να παίζεις σε ένταση χωρίς να υπάρχει κάποιος φανερός ανταγωνισμός. Μην βάλλεται το παράδειγμα της Μπαρτσελόνα στο μυαλό σας καθώς εκεί δουλεύουν ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο εδώ και δεκαετίες και τώρα που αυτό τους έχει κάνει ανίκητους ερεθίζονται στο να το ακολουθήσουν πιστά.
Ο Ζαρντίμ βάζοντας με τον Λεβαδειακό τέσσερα κεντρικά χαφ και ενάμισι επιθετικό εξασφαλίζει το μηδέν στην άμυνα, βάζοντας με τον Πλατανιά 11άδα που θα μπορούσε εύκολα να βάλει την ίδια στο Καμπ Νου απέναντι στη Μπαρτσελόνα εξασφαλίζει πως θα πάρει το παιχνίδι, ταυτόχρονα όμως στερεί το κίνητρο τόσο από τον κόσμο όσο και από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές του. Ο ποδοσφαιριστής όταν ξέρει πως η ποιότητά του φτάνει για να κερδίσει είναι δεδομένο πως δεν θα πιεστεί όπως και ο οπαδός αν δεν έχει αγωνία δεν θα πάει στο γήπεδο.
Όσο και να θέλουμε να το αλλάξουμε ο ποδοσφαιρικός αγώνας δεν είναι θεατρική παράσταση και αν χαθεί η αδρεναλίνη η ένταση αν δεν υπάρχει μάχη χάνεται και το μεγαλύτερο μέρος της μαγείας του. Θα μου πείτε τι να κάνει ο Ζαρντίμ, να κάτσει να χάσει; Για εμένα το λάθος του είναι πως δεν έχει πιστέψει σε κάποιον ποδοσφαιριστή. Αν υποθέσουμε πως έφευγε αύριο μέχρι σήμερα ούτε ένας ποδοσφαιριστής δεν θα είχε αναδειχθεί από αυτόν. Στο εύκολο Ελληνικό πρωτάθλημα ο Τάτος έχει πάρει 68 λεπτά, ο Φετφατζίδης 107, ο Βλαχοδήμος 96, ο Ζαραδούκας 14, ο Λυκογιάννης 33 και ο Παπάζογλου κατ’ ανάγκη έχει πάρει 405 λεπτά και τα περισσότερα αναγκαστικά σε ρόλο δεξιού μπακ.
Δεν λέω πως όλοι είναι αδικημένοι αλλά δεν γίνεται να μην πιστεύεις η να μην έχεις διάθεση να αναδείξεις κανένα από τα ταλέντα της ομάδας σου. Είναι καθαρά θέμα ψυχολογίας, ο Ζαρντίμ έχει στερήσει από την ομάδα του το στοιχείο του ενθουσιασμού. Από εκεί και πέρα θεωρώ πως η κριτική που του γίνεται είναι και λίγο υπερβολική. Για παράδειγμα στη Λειβαδιά όντως ξεκίνησε πολύ συντηρητικά το παιχνίδι, όμως στη διάρκεια πήρε ρίσκο.
Διάβασε σωστά τα δεδομένα έκανε all in βάζοντας εν έτη 2013 ταυτόχρονα τρεις στράικερ και ο Παράσχος έκανε πάσο βγάζοντας Βασιλείου, Μάρτιν, ταμπουρώνοντας έτσι την ομάδα του και έχασε το παιχνίδι. Ότι έπαιξε με τρεις αμυντικούς χαφ το διαβάζουμε και το ακούμε συνεχώς, πως στην διάρκεια του διάβασε σωστά το παιχνίδι και πήγε σε μια εξεζητημένη λογική παίζοντας με τρεις φορ στο τελευταίο 15λεπτο δεν του το πίστωσε κανείς. Στο παιχνίδι όμως έγιναν και τα δύο και δεν είναι δυνατόν να αξιολογούμε μόνο τα αρνητικά. Επίσης δέχεται κριτική για τις πολλές σέντρες που κάνει ο Ολυμπιακός.
Είμαι κατά της ενοχοποίησης της σέντρας και πολλές φορές όταν ο αντίπαλος ταμπουρώνεται είναι και αναγκαστική λύση. Πόσο μάλλον που φέτος δεν έχουν οι ερυθρόλευκοι καλούς παίκτες στο πλάι στο ένας με έναν και η δύναμή τους είναι οι Τσιμπούρ, Μήτρογλου. Έχω την αίσθηση πάντως πως η προσθήκη του Πινο θα βοηθήσει πολύ τον Ολυμπιακό να πιέζει με πιο ορθόδοξο τρόπο και οι μικρές σέντρες στόχευσης να είναι πιο αποτελεσματικές. Το μεγάλο όπλο του Πίνο είναι η δυνατότητα που έχει με μικρή σέντρα να σημαδεύει τον ελεύθερο παίκτη στην αντίπαλη περιοχή.
Όταν ένας εξτρέμ είναι καλός στο ένας με έναν οι περισσότεροι μπακ στην Ελλάδα του αφήνουν μέτρα για να μην φάνε την τρίπλα, είναι φανερό πως ο Πίνο αυτά τα μέτρα μπορεί να τα εκμεταλλευτεί με την πολύ καλή ζυγισμένη μικρή σέντρα που διαθέτει. Ο Πίνο βέβαια για να κριθεί θα πρέπει να δούμε πως λειτουργεί σε παιχνίδια πιο υψηλού ανταγωνισμού. Σε αυτά δηλαδή που τα αντίπαλα μπακ ανεβαίνουν και θα πρέπει να τα ακολουθεί αλλά και να κουβαλά από πιο χαμηλά τη μπάλα. Για άμυνες ταμπούρι πάντως δείχνει πως πρόκειται για εξαιρετικό όπλο ειδικά για τον Ολυμπιακό που μπορεί στην αντίπαλη περιοχή να βάλει αρκετούς παίκτες με καλά τελειώματα.
Χαιρετώ
πηγή: sport-fm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου