Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για τον ευρωπαϊκό σύλλογο που κατέρριψε
όλους τους μύθους για το πώς φτιάχνονται οι ομάδες και πόσο χρόνο θέλουν
να παίξουν θεαματικό ποδόσφαιρο…
Στο ποδόσφαιρο πολλές φορές μας αρέσει να βάζουμε ταμπέλες. Πάντα όμως
θα υπάρχει ένα τρανταχτό περιστατικό που θα ξεκρεμάει αυτές τις ταμπέλες
και θα τις πετάει στον κάλαθο των αχρήστων.
Την Κυριακή το βράδυ είχα την τύχη να περιγράψω για λογαριασμό του ΟΤΕ ΤV την αναμέτρηση της Φιορεντίνα με την Ιντερ. Γιατί το λέω τύχη. Διότι η Φιορεντίνα σε αυτό το ματς ήταν ότι πλησιέστερο έχω δει στην Μπαρτσελόνα, ΑΝΑΛΟΓΙΚΑ ΠΑΝΤΑ!
Ναι, ήταν πιθανόν, το με πολύ μεγάλη διαφορά από το δεύτερο, καλύτερο φετινό παιχνίδι της Φιορεντίνα. Αλλά το έκανε και μάλιστα με αντίπαλο την Ιντερ…
Πριν δούμε το πώς οι «βιόλα» το έκαναν που έχει τεράστιο ενδιαφέρον, ας δούμε τι έκαναν για να φτάσουν σε αυτό το σχεδόν τέλειο ματς.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ…
Επαιξαν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, με τρομερό πρέσινγκ και κατοχή μπάλας που άγγιξε το 65%. Οκέι, το έχουν κάνει και άλλοι.
Είχαν ανάπτυξη από παντού, από τον άξονα, από τις πτέρυγες, με κάθετο ποδόσφαιρο με overlap, έφτασαν να φτιάξουν 23 τελικές προσπάθειες, 11 εκ των οποίων on target. Οκέι το έχουν κάνει και άλλοι.
Με απίστευτο αριθμό μεταβιβάσεων και με ποσοστό ευστοχίας στις πάσες που άγγιξε το 95%! Οκέι, αυτό δεν το κάνουν άλλοι. Το κάνει μόνο η Μπάρτσα.
Σε αυτό το ματς η Φιορεντίνα άγγιξε το τέλειο και σε πολλά ακόμη φετινά ματς της έχει παίξει εξαιρετικά.
ΠΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ;
Πώς τα έκανε όμως όλα αυτά; Καταργώντας όλους τους δήθεν κανόνες του ποδοσφαίρου. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει ότι «δεν είναι δυνατόν μία ομάδα να κάνει το καλοκαίρι 10 ή 15 μεταγραφές». Ακόμη κι’ εγώ αν ψάξω τα κείμενα μου κάπου το έχω γράψει. Κι’ όμως η Φιορεντίνα το περασμένο καλοκαίρι έκανε μόλις 24! Αγόρασε ή απέκτησε ελεύθερους 17 παίκτες και μετά δανείστηκε άλλους επτά!
Μην βιαστείτε να πείτε «άρα είχε ένα σκασμό λεφτά και αγόρασε τους καλύτερους» γιατί και αυτό το κατήργησε η Φιορεντίνα. Τους καλύτερους τους πούλησε ή τέλος πάντων έφυγαν από την Φλωρεντία. Ο Νάστασιτς με ένα σκασμό εκατ. ευρώ πήγε στη Σίτι, ο Μοντολίβο στη Μίλαν, μόνο τον Γιόβετιτς κατάφερε να κρατήσει.
Τι πήρε; Είτε ελεύθερους παίκτες όπως ο Πιζάρο, ο Ακουιλάνι και ο Τόνι, είτε ανταλλάγματα από τις πωλήσεις όπως ο Σάβιτς, είτε διέθεσε όλα όσα εισέπραξε από τις πωλήσεις και αγόρασε αυτούς που θεωρούσε παίκτες σε τιμή ευκαιρίας όπως ο Μπόρχα Βαλέρο κι ο Γκονζάλο Ροντρίγκεζ από την Βιγιαρέαλ που υποβιβάστηκε και αναγκάστηκε να τους πουλήσει κοψοχρονιά για την αξία τους. Διότι για τον Βαλέρο πλήρωσε 6-7 εκατ. ευρώ η Φιορεντίνα, αλλά για την αξία του είναι μάλλον λίγα κι αν πει τώρα ότι τον πουλάει, θα πάρει 15 εκατ. ευρώ.
Δεν είναι όμως ο μόνος «κανόνας» που… κατήργησαν οι «βιόλα», αυτός των πολλών μεταγραφών. Είναι κι’ άλλοι. Δεν συνηθίζουμε να λέμε ότι μία ομάδα πρέπει να παίζει πάντα ένα σύστημα και έτσι το αφομοιώνουν καλύτερα οι παίκτες; Μπούρδες. Η Φιορεντίνα με 24 νέους παίκτες στο ρόστερ μπορεί να παίζει κάθε Κυριακή και κάτι άλλο. Μία Κυριακή 3-5-2, την άλλη 3-6-1, την επόμενη 3-4-3 και με την Ιντερ έπαιξε 4-3-3 που είναι τελείως διαφορετικό θεωρητικά από όλα τα προηγούμενα που είχαν σαν βάση τους, τους τρεις στην άμυνα.
Τι άλλο λέμε ως κανόνα. Ότι δεν είναι δυνατόν τα τρία σου κεντρικά χαφ να είναι όλα δημιουργικά και κανένα ανασταλτικό. Πρέπει να έχεις τουλάχιστον ένα χαφ που να τρέχει και να δαγκώνει και έναν ακόμη που να ξέρει να μαρκάρει πολύ καλά. Ξανά μπούρδες. Η Φιορεντίνα παίζει με τρία δεκάρια για κεντρικά χαφ. Τον Πιζάρο, τον Μπόρχα Βαλέρο και τον Ακουιλάνι. Και για αυτό φτάνει να έχει πάνω από 90% ακρίβεια στις μεταβιβάσεις της. Ποιος από αυτούς να κάνει λάθος πάσα. Για αυτό μοιάζει να παίζει το περίφημο τίκι τάκα της Μπάρτσα.
Με αυτό τον τρόπο (σας περιέγραψα τα βασικότερα σημεία), η Φιορεντίνα από ομάδα που τα τελευταία χρόνια τερμάτιζε στο κάτω μισό της βαθμολογίας και κινδύνευε ακόμη και με υποβιβασμό, μέσα σε ένα καλοκαίρι, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΟΔΕΨΕΙ ΛΕΦΤΑ, τουλάχιστον όχι περισσότερα από αυτά που ξόδευε κάθε χρόνο, έγινε ομάδα που θέλει με την πρώτη να παίξει Τσάμπιονς Λιγκ και απέχει από αυτό μόλις δύο βαθμούς.
Πώς έγιναν όλα αυτά; Δεν έτυχε, πέτυχε. Η Φιορεντίνα εμπιστεύτηκε τον καλύτερο προπονητή της νέας γενιάς των Ιταλών τεχνικών, τον Βιτσέντσο Μοντέλα και του έδωσε τα κλειδιά. Αυτός είχε ένα σχέδιο, το έβαλε κάτω και το υλοποίησε. Τόσο απλά, τόσο εύκολα.
Το κείμενο δεν το έγραψα μόνο για να σας πω την ιστορία της Φιορεντίνα. Το έγραψα για να καταλήξω στο εξής συμπέρασμα. Βαρέθηκα στην Ελλάδα να ακούω από παράγοντες και προπονητές δικαιολογίες του τύπου «φταίει η κρίση που πρέπει να αλλάξουμε όλους τους παίκτες και άρα να φτιάξουμε μία ομάδα που θα έχει πλάνο πενταετίας». Βαρέθηκα να ακούω αναλύσεις για το ποδόσφαιρο του τύπου «πρέπει να παίξουμε δύο τρία χρόνια αυτό το σύστημα για να το μάθουν οι παίκτες» ή «κάναμε 10 μεταγραφές είμαστε νέο ομάδα δεν μπορείτε να μας κρίνεται από την πρώτη χρονιά».
Η Φιορεντίνα και η κάθε Φιορεντίνα που δουλεύει σοβαρά και με πλάνο και εμπιστεύεται τους ανθρώπους που ξέρουν θα είναι πάντα μία καλή απάντηση σε όλες τις απίθανες ελληνικές δικαιολογίες.
Την Κυριακή το βράδυ είχα την τύχη να περιγράψω για λογαριασμό του ΟΤΕ ΤV την αναμέτρηση της Φιορεντίνα με την Ιντερ. Γιατί το λέω τύχη. Διότι η Φιορεντίνα σε αυτό το ματς ήταν ότι πλησιέστερο έχω δει στην Μπαρτσελόνα, ΑΝΑΛΟΓΙΚΑ ΠΑΝΤΑ!
Ναι, ήταν πιθανόν, το με πολύ μεγάλη διαφορά από το δεύτερο, καλύτερο φετινό παιχνίδι της Φιορεντίνα. Αλλά το έκανε και μάλιστα με αντίπαλο την Ιντερ…
Πριν δούμε το πώς οι «βιόλα» το έκαναν που έχει τεράστιο ενδιαφέρον, ας δούμε τι έκαναν για να φτάσουν σε αυτό το σχεδόν τέλειο ματς.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ…
Επαιξαν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, με τρομερό πρέσινγκ και κατοχή μπάλας που άγγιξε το 65%. Οκέι, το έχουν κάνει και άλλοι.
Είχαν ανάπτυξη από παντού, από τον άξονα, από τις πτέρυγες, με κάθετο ποδόσφαιρο με overlap, έφτασαν να φτιάξουν 23 τελικές προσπάθειες, 11 εκ των οποίων on target. Οκέι το έχουν κάνει και άλλοι.
Με απίστευτο αριθμό μεταβιβάσεων και με ποσοστό ευστοχίας στις πάσες που άγγιξε το 95%! Οκέι, αυτό δεν το κάνουν άλλοι. Το κάνει μόνο η Μπάρτσα.
Σε αυτό το ματς η Φιορεντίνα άγγιξε το τέλειο και σε πολλά ακόμη φετινά ματς της έχει παίξει εξαιρετικά.
ΠΩΣ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ;
Πώς τα έκανε όμως όλα αυτά; Καταργώντας όλους τους δήθεν κανόνες του ποδοσφαίρου. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει ότι «δεν είναι δυνατόν μία ομάδα να κάνει το καλοκαίρι 10 ή 15 μεταγραφές». Ακόμη κι’ εγώ αν ψάξω τα κείμενα μου κάπου το έχω γράψει. Κι’ όμως η Φιορεντίνα το περασμένο καλοκαίρι έκανε μόλις 24! Αγόρασε ή απέκτησε ελεύθερους 17 παίκτες και μετά δανείστηκε άλλους επτά!
Μην βιαστείτε να πείτε «άρα είχε ένα σκασμό λεφτά και αγόρασε τους καλύτερους» γιατί και αυτό το κατήργησε η Φιορεντίνα. Τους καλύτερους τους πούλησε ή τέλος πάντων έφυγαν από την Φλωρεντία. Ο Νάστασιτς με ένα σκασμό εκατ. ευρώ πήγε στη Σίτι, ο Μοντολίβο στη Μίλαν, μόνο τον Γιόβετιτς κατάφερε να κρατήσει.
Τι πήρε; Είτε ελεύθερους παίκτες όπως ο Πιζάρο, ο Ακουιλάνι και ο Τόνι, είτε ανταλλάγματα από τις πωλήσεις όπως ο Σάβιτς, είτε διέθεσε όλα όσα εισέπραξε από τις πωλήσεις και αγόρασε αυτούς που θεωρούσε παίκτες σε τιμή ευκαιρίας όπως ο Μπόρχα Βαλέρο κι ο Γκονζάλο Ροντρίγκεζ από την Βιγιαρέαλ που υποβιβάστηκε και αναγκάστηκε να τους πουλήσει κοψοχρονιά για την αξία τους. Διότι για τον Βαλέρο πλήρωσε 6-7 εκατ. ευρώ η Φιορεντίνα, αλλά για την αξία του είναι μάλλον λίγα κι αν πει τώρα ότι τον πουλάει, θα πάρει 15 εκατ. ευρώ.
Δεν είναι όμως ο μόνος «κανόνας» που… κατήργησαν οι «βιόλα», αυτός των πολλών μεταγραφών. Είναι κι’ άλλοι. Δεν συνηθίζουμε να λέμε ότι μία ομάδα πρέπει να παίζει πάντα ένα σύστημα και έτσι το αφομοιώνουν καλύτερα οι παίκτες; Μπούρδες. Η Φιορεντίνα με 24 νέους παίκτες στο ρόστερ μπορεί να παίζει κάθε Κυριακή και κάτι άλλο. Μία Κυριακή 3-5-2, την άλλη 3-6-1, την επόμενη 3-4-3 και με την Ιντερ έπαιξε 4-3-3 που είναι τελείως διαφορετικό θεωρητικά από όλα τα προηγούμενα που είχαν σαν βάση τους, τους τρεις στην άμυνα.
Τι άλλο λέμε ως κανόνα. Ότι δεν είναι δυνατόν τα τρία σου κεντρικά χαφ να είναι όλα δημιουργικά και κανένα ανασταλτικό. Πρέπει να έχεις τουλάχιστον ένα χαφ που να τρέχει και να δαγκώνει και έναν ακόμη που να ξέρει να μαρκάρει πολύ καλά. Ξανά μπούρδες. Η Φιορεντίνα παίζει με τρία δεκάρια για κεντρικά χαφ. Τον Πιζάρο, τον Μπόρχα Βαλέρο και τον Ακουιλάνι. Και για αυτό φτάνει να έχει πάνω από 90% ακρίβεια στις μεταβιβάσεις της. Ποιος από αυτούς να κάνει λάθος πάσα. Για αυτό μοιάζει να παίζει το περίφημο τίκι τάκα της Μπάρτσα.
Με αυτό τον τρόπο (σας περιέγραψα τα βασικότερα σημεία), η Φιορεντίνα από ομάδα που τα τελευταία χρόνια τερμάτιζε στο κάτω μισό της βαθμολογίας και κινδύνευε ακόμη και με υποβιβασμό, μέσα σε ένα καλοκαίρι, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΟΔΕΨΕΙ ΛΕΦΤΑ, τουλάχιστον όχι περισσότερα από αυτά που ξόδευε κάθε χρόνο, έγινε ομάδα που θέλει με την πρώτη να παίξει Τσάμπιονς Λιγκ και απέχει από αυτό μόλις δύο βαθμούς.
Πώς έγιναν όλα αυτά; Δεν έτυχε, πέτυχε. Η Φιορεντίνα εμπιστεύτηκε τον καλύτερο προπονητή της νέας γενιάς των Ιταλών τεχνικών, τον Βιτσέντσο Μοντέλα και του έδωσε τα κλειδιά. Αυτός είχε ένα σχέδιο, το έβαλε κάτω και το υλοποίησε. Τόσο απλά, τόσο εύκολα.
Το κείμενο δεν το έγραψα μόνο για να σας πω την ιστορία της Φιορεντίνα. Το έγραψα για να καταλήξω στο εξής συμπέρασμα. Βαρέθηκα στην Ελλάδα να ακούω από παράγοντες και προπονητές δικαιολογίες του τύπου «φταίει η κρίση που πρέπει να αλλάξουμε όλους τους παίκτες και άρα να φτιάξουμε μία ομάδα που θα έχει πλάνο πενταετίας». Βαρέθηκα να ακούω αναλύσεις για το ποδόσφαιρο του τύπου «πρέπει να παίξουμε δύο τρία χρόνια αυτό το σύστημα για να το μάθουν οι παίκτες» ή «κάναμε 10 μεταγραφές είμαστε νέο ομάδα δεν μπορείτε να μας κρίνεται από την πρώτη χρονιά».
Η Φιορεντίνα και η κάθε Φιορεντίνα που δουλεύει σοβαρά και με πλάνο και εμπιστεύεται τους ανθρώπους που ξέρουν θα είναι πάντα μία καλή απάντηση σε όλες τις απίθανες ελληνικές δικαιολογίες.
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου