Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου αναλύει ότι δεν υπάρχουν συμπτώσεις για Παναθηναϊκό-Ολυμπιακό και παρομοιάζει τους Έλληνες με τους... γείτονες που πέφτουν απ' τα σύννεφα!
Οι αντιδράσεις των Ελλήνων φιλάθλων για όσα συνέβησαν στην τελευταία αγωνιστική της Ευρωλίγκα μοιάζουν με εκείνες των γειτόνων όταν ακούνε ότι κακό συνέβη στη γειτονιά τους. Πέσανε από τα σύννεφα. Επειδή η Μπαρτσελόνα απέδειξε με τον πλέον τρανταχτό τρόπο ότι ο Ολυμπιακός είναι μια κλάση κάτω από τις ομάδες της ελίτ. Πέσανε από τα σύννεφα επειδή ο Παναθηναϊκός θα παλέψει μέχρι τέλους με στόχο την 4η θέση και κατά συνέπεια με στόχο να φύγει με ψηλά το κεφάλι από τις μάχες με τους Καταλανούς.
Κανείς δεν ήξερε; Κανείς δεν έβλεπε; Μπα. Όλοι έβλεπαν και όλοι ήξεραν. Αλλά αν εθελοτυφλείς δεν είναι η ιδανική συμμαχία που έχεις επιλέξει για να είσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια. Ο Παναθηναϊκός πιθανότατα δεν χάνει την πρόκριση για την οκτάδα. Απώλεσε τη δυνατότητα να διεκδικήσει τις όποιες πιθανότητές του για το φάιναλ φορ όταν πρωτίστως με την Εφές δεν κάλυψε τη διαφορά και δευτερευόντως στη Μάλαγα με όσα συνέβησαν στο τελευταίο λεπτό. Έτσι θα μπορούσε να αποφύγει την 4η θέση και μπαίνοντας ως τρίτος να βρει έναν πιο βατό αντίπαλο στα προημιτελικά. Κόντρα στη Μπαρτσελόνα ξέρει ότι δεν ψάχνει απλά το “κόλπο της δεκαετίας” όπως το 2011, αλλά μια μπασκετική συντέλεια σαν αυτή που προφήτεψαν οι Μάγιας.
Δυο φορές σύμπτωση;
Τώρα όλοι τα βάζουν με τον Πεδουλάκη. Ο γνωστός εύκολος στόχος! Χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει το αλάθητο. Είναι πρωτίστως ευθύνη του προπονητή το γεγονός ότι κόντρα στη Ρεάλ (εντός) και στη Μάλαγα συνέβη μια... εκκωφαντική σύμπτωση που δεν έχει επισημανθεί. Στα τελευταία επτά λεπτά των δύο αγώνων, ο Παναθηναϊκός δεν σημείωσε ούτε ένα καλάθι. Κι έτσι ανατράπηκαν όλα. Παρά την εξαιρετική άμυνα που έπαιξαν οι πράσινοι. Διότι «πέθανε» η εποχή που τα πάντα ήταν η άμυνα. Οι ομάδες βρίσκουν ρυθμό κι από την επίθεση. Κι ο Παναθηναϊκός επένδυσε ισάριθμες φορές μόνο στην άμυνα, αφαιρώντας το όπλο του low post παιχνιδιού που προσφέρει ο «Σόφο». Η μπάλα βολόδερνε στα χέρια των κουρασμένων Διαμαντίδη, Ούκιτς, άλλες αξιόπιστες δημιουργικές λύσεις δεν υπάρχουν, μπήκαν και σουτ του τρελο-Ουίλιαμς και... πάπαλα.
Η επιλογή φάουλ ή μη φάουλ στα 40 δεύτερα (με το σκορ 63-60) είναι συζητήσιμη. Άσχετα που αποδείχθηκε μοιραία. Δεν είναι συζητήσιμο ότι ο Παναθηναϊκός είναι μονοδιάστατος επιθετικά και κερδίζει μεγάλα ματς μόνο όταν ξεπερνάει τους 70 πόντους. Όπως στον τελικό του Κυπέλλου. Σχεδόν όλα τα άλλα ματς, που σκοράρει κάτω από 70, τα χάνει. Πώς να πάει έτσι στο Λονδίνο; Του πηγαίνουν κι όλα στραβά, αφού δεν του «κάθεται» κι ένα αποτέλεσμα από τα υπόλοιπα ματς του ομίλου και τα εμπόδια πια έχουν γίνει ανυπέρβλητα.
Η διαφορά από το... πάνω πάνω ράφι
Ο Ολυμπιακός από την άλλη συνεχίζει να κρατάει την τύχη στα χέρια του. Αφ’ ενός γιατί έχει πιο γεμάτη ομάδα και αφ’ ετέρου γιατί βρέθηκε σε έναν όμιλο στα μέτρα του, με τη Μπάρτσα να απέχει παρασάγγας και 3-4 ομάδες να βράζουν στο ίδιο καζάνι. Το πρόβλημα είναι η διασταύρωση! Διότι αν κερδίσει στη Σιένα μπορεί να πέσει με αβαντάζ πάνω στην ΤΣΣΚΑ κι αν χάσει με μειονέκτημα πάνω στην Εφές ή τη Ρεάλ. Χοντρό μπλέξιμο δηλαδή... Διότι αν κάτι επιβεβαίωσαν οι δύο αγώνες με την Μπάρτσα (οι μοναδικοί που έχει δώσει φέτος ο Ολυμπιακός με ομάδες του top επιπέδου της Ευρωλίγκα) είναι ότι υπάρχει ξεκάθαρη διαφορά από το... πάνω-πάνω ράφι.
Συμπτώσεις δεν υπάρχουν στο μπάσκετ! Και στα σύννεφα πετάνε μόνο οι αφελείς, μέχρι που κάποια στιγμή προσγειώνονται στην πραγματικότητα.
Ο Ολυμπιακός από τη Μπαρτσελόνα έχανε επί 80 λεπτά. Στο ΣΕΦ ηττήθηκε τελικά με 13 και στη Βαρκελώνη με 8 επειδή οι «μπλαουγκράνα» έπαιζαν στο ρελαντί. Στο δε άλλο κρας τεστ με την Εφές ηττήθηκε κοντά στους 30...
Η συντριβή από τη Μπάρτσα δεν «σβήνεται» από κανένα διπλό επί της Σιένα. Βαθμολογικά δεν κόστισε τίποτα η ήττα! Νίκη ήθελε, νίκη θέλει για να βγει δεύτερος (και στη συνέχεια να κερδίσει και την Χίμκι στο ΣΕΦ). Ο τρόπος που ηττήθηκε όμως δείχνει ότι το περυσινό θαύμα-θαυμάτων θα μείνει στην ιστορία ως τέτοιο επειδή απλά τα θαύματα γίνονται μια φορά.
Ο Ολυμπιακός θα περάσει ΣΙΓΟΥΡΑ στην 8άδα και θα παλέψει με νύχια και δόντια εκεί όποιον κι αν έχει αντίπαλο. Αυτό δεν αλλάζει πως από Μπάρτσα, Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ απέχει όπως σημειώναμε προ διμήνου. Σε λύσεις, βάθος, κλάση, ποιότητα, ακόμα και στο μάτι που (δεν) γυαλίζει. Η δε απουσία του Μάντζαρη αποδεικνύεται «ταφόπλακα» στην περιφέρεια, ειδικότερα όσο ο Πέρκινς αντί να πάρει παιχνίδια στην Α1 και να προσαρμοστεί μπαίνει κατ’ ευθείαν στα βαθιά. Όποιος δεν είχε πειστεί τότε απ’ όσα γράφαμε, πιθανότατα να είδε το φως το αληθινό βλέποντας τις μάχες π.χ. Λόρμπεκ-Άντιτς, Μάικλ-Παπανικολάου, Χουέρτας-Σλούκα. Κι ίσως έτσι κατανοήσουν πολλοί, τι ακριβώς πέτυχε ο Ίβκοβιτς και γιατί θα μνημονεύεται μέχρι το... 2.513!
ΥΓ. Τέσσερις στις έξι τελευταίες επιθέσεις ο Γκιστ; Ένας παίκτης που ουδέποτε διακρίθηκε για τις επιθετικές επιδόσεις του. Τίποτα πιο χαρακτηριστικό του εγκλωβισμού που υπέστη ο Παναθηναϊκός. Ο Ρέπεσα «επέλεξε» σε όλο το ματς να τον αφήνει προκλητικά ελεύθερο σαν να έψαχνε την απάντηση για τις χειρονομίες του Αμερικανού στο πρώτο ματς...