Δεν επαναλαμβάνομαι, αλλά η έλλειψη ουσιώδους αντίστασης, από την ώρα που δεν υπήρχαν οι γερές κόντρες, τα ματς-φωτιά, τα κλασικά ντέρμπι (πλην των δύο που έπαιξαν με τον ΠΑΟΚ), η σκληρή αμφισβήτηση των «ερυθρολεύκων» μέσα στα γήπεδα – γιατί έξω από αυτά η… βελόνα κόλλησε στο βινύλιο και κοντεύει ο πονοκέφαλος να μας γίνει απελπιστικός ίλιγγος από τη «μπουρδολογία» και τον απόλυτο ποδοσφαιρικό μηδενισμό! – όλο αυτό το πλαίσιο που αποκαλούμε ανυπαρξία ανταγωνισμού, ασφαλώς είναι ο κύριος λόγος που δεν μπορεί να περιμένει κανείς να βλέπει μπάλα από τους πρωταθλητές. Ούτε διαχρονικά, ούτε τέτοια εποχή, με τον 40ο τίτλο τους εξασφαλισμένο από τις γιορτές.
Ό,τι και να κάνει το τεχνικό επιτελείο, ο Σάββας Θεοδωρίδης και τα άλλα μέλη της διοίκησης στο Ρέντη, ο πρόεδρος και οι συνεργάτες του, οι φίλοι του Ολυμπιακού που γέμισαν πάλι το Καραϊσκάκη την περασμένη Κυριακή – και θα το ξανακάνουν με τον Παναθηναϊκό στις 14 – δεν είναι εύκολο να… σηκώσεις τον παίκτη από το μαξιλαράκι ασφαλείας του, από το… άραγμα στον καναπέ με τις δάφνες. Να του καθαρίσεις τη σκέψη από τις καλοκαιρινές διακοπές, που τις περιμένει για να «ξε-λαμπικάρει». Οι ανοχές πάνε μαζί με τις συνθήκες και τα δεδομένα: Αρκετά «λάσκα», δηλαδή. Όσο επαγγελματίας και φιλότιμος να είναι ο ποδοσφαιριστής. Που, έτσι κι αλλιώς, γνωρίζει άριστα ότι η βασική ώρα της κρίσης του θα είναι κατά την προετοιμασία της επόμενης σεζόν, όταν ο Μίτσελ θα χτίζει το «νέο Ολυμπιακό».
Με αφορμή αυτόν τον τελευταίο όρο θα ανατρέξω στην βασική παράμετρο της μετριότατης έως κακής εικόνας των Πειραιωτών το τελευταίο διάστημα. Με τον «παλιό» Ολυμπιακό. Τον Ολυμπιακό του άτολμου και συντηρητικού Ζαρντίμ. Τον Ολυμπιακό της σκοπιμότητας του Πορτογάλου και αυτόν που ονειρεύονται όλοι στο λιμάνι, τον Ολυμπιακό του πάθους, του θεάματος και, μαζί ασφαλώς και της νίκης. Και των τροπαίων και των διακρίσεων.
Ο Ζαρντίμ δεν είπα ποτέ ότι είναι ούτε άσχετος, ούτε κακός προπονητής. Γιατί δεν είναι! Δεν ήταν όμως και ο τεχνικός ηγέτης με την προσωπικότητα, τον αέρα και τη σύγχρονη σκέψη που ταιριάζει στους πρωταθλητές.
Για να αισθάνεσαι σίγουρος για την ασφάλιση του αυτοκινήτου σου, Anytime με την εγγύηση της INTERAMERICAN
Δεν μακρηγορώ καθώς το τι «πέτυχε» ο προκάτοχος του Μίτσελ επί των μηνών του στον Πειραιά το γνωρίζουμε όλοι, αλλά το… λούζεται πρώτος τώρα ο Ισπανός. Εννοώ ότι ο Μίτσελ παρέλαβε μια ομάδα «φτιαγμένη» και καλουπωμένη αποκλειστικά για να… κλέβει αποτελέσματα στην Ευρώπη και ίσα-ίσα να κερδίζει, να παίρνει τους τρεις βαθμούς στην Ελλάδα. Κομμάτια να γίνει η ποιότητα. Δεν χαμπάριαζε ο Ζαρντίμ. Δεν τον «έκοφτε». Επειδή, για μένα, δεν κατάλαβε – ούτε και τώρα είμαι βέβαιος έχει καταλάβει – πού ήρθε, τι ανέλαβε και τι του ζητήθηκε! Πώς άλλωστε, όταν τόσο… βαριά φόρμα δεν είχε βάλει ποτέ στο πετσί του;
Ποιος… Ορμπάιθ;
Κι έρχεται λοιπόν τώρα ο Μίτσελ, με αυτή την ήδη ζυμωμένη νοοτροπία στην ομάδα και με τους ίδιους ποδοσφαιριστές, ένα σύνολο θυσιασμένο στην τακτική και τα «πρέπει» της «μη ήττας», να την κάνει φουλ επιθετική, αλέγκρα, γοητευτική ποδοσφαιρικά, καταιγιστική, χειμαρρώδη, αξιοζήλευτη! Να την αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη, στα… τελειώματα της χρονιάς! Ε, δεν γίνονται ποτέ αυτά. Που να πάει ο ήλιος να μας καλημερίζει από… τη δύση!
Ο Ολυμπιακός και ο Ισπανός και μαζί τους ο κόσμος της ομάδας είναι τώρα πια εγκλωβισμένος στο σελοφάν της μετριότητας του προβλέψιμου Ζαρντίμ.
Γι’ αυτό και δεν είναι μόνο το αγωνιστικό στυλ των Πειραιωτών προβλέψιμο, αλλά και όλα όσα περιστρέφονται γύρω τους και από την εικόνα τους. Οι αλλαγές προμηνύονται και είναι δεδομένες. Δεν αργούν, έρχονται. Από διοίκηση και Μίτσελ. Θα αφορούν τον «επόμενο», το «νέο», τον προσεχή Ολυμπιακό του Σεπτεμβρίου.
Ο οποίος σαφώς και έχει ανάγκη – και θα ενισχυθεί – με τουλάχιστον μια μονάδα με προσωπικότητα στη μεσαία γραμμή. Αυτή η μορφή, η «στρατηγική» φυσιογνωμία Ιμπαγάσα είναι η Νο 1 τεράστια απουσία από τη φετινή ομάδα. Ο ηγέτης, αυτός που θα κατευθύνει το παιχνίδι με μαεστρία στην οργάνωση και θα τροφοδοτεί αρμονικά τους εξαιρετικούς επιθετικούς της.
Βεβαίως κατά τη γνώμη μου η δεύτερη έλλειψη φέτος από την ομάδα είναι ο καλός και υγιής – γιατί είχε πολλούς τραυματισμούς που φυσιολογικά τον άφησαν και ντεφορμέ – Φουστέρ. Όπως και η εκρηκτικότητα και ταχύτητα με την μπάλα (αυτά τα προσόντα κυρίως) του Μιραλάς. Γιατί κατά τα λοιπά, ο Ολυμπιακός καλύφθηκε για λογαριασμό του Βέλγου από τα γκολ του Τζεμπούρ και τη χρησιμότητα του Αμπντούν.
Από κει και πέρα, επειδή πολλά και συχνά ακούω περί Ορμπάιθ, να πω με την ευκαιρία, ότι ο Ισπανός καλός παίκτης είναι, αλλά σαν κόφτης δεν είναι και τίποτα εξαιρετικό. Βρίσκεις εκατοντάδες από δαύτους στην Ευρώπη, για να μην πω και στην Ελλάδα – όχι απαραίτητα με ελληνική ταυτότητα - μερικούς. Σε αυτό το ρόλο υπάρχει ο Μπόατενγκ. Αν δεν ξεδιαλύνει η υπόθεση του από το ευρωπαϊκό δικαστήριο, τότε ο Ολυμπιακός θα κινηθεί μεταγραφικά για άλλον.
Διαλογισμοί
-Επειδή αυτή εδώ η στήλη είναι κυρίως blog, που σημαίνει ότι αποτελεί και χώρο διαλογισμού, να πω και μερικά πραγματάκια σε μερικούς φίλους που μπαίνουν και γράφουν κάθε φορά το μακρύ και το κοντό τους.
Υ.Γ.1: Εμπάθεια με τον Δώνη δεν έχω και δεν θα αποκτήσω. Ό,τι βλέπω και μαθαίνω λέω. Άμα θέλετε να τον βγάλετε «μάγκα», επιμένω ότι σας… έπεισε με τις «ταρζανιές» στο Φάληρο. Τον μεγαλομέτοχο κατά πόσο δεν ξέρω.
Υ.Γ.2: Για να θεωρήσω ομότιμο του Μαρινάκη τον Σαββίδη, να «τα χώσει γερά» πρώτα στον ΠΑΟΚ και το ποδόσφαιρο όπως κάνει (μόνο αυτός) εδώ και 2,5 χρόνια ο πρόεδρος του Ολυμπιακού - από τον Ιούνιο του ’10, στην εκκίνηση της εθνικής οικονομικής κρίσης – και ύστερα να μιλήσω για crash test των δύο ανδρών στην μπάλα. Ο Σαββίδης θα είναι για καιρό ακόμα (όπως και ο ΠΑΟΚ) απλώς: «Ανατέλλουσα δύναμη»…
Υ.Γ.3: Φίλε Σταύρο, δεν αναφέρθηκα ποτέ σε... «νοοτροπία μπουγάτσας» στο ποδόσφαιρο. Ούτε καν χρησιμοποιώ τέτοιους χαρακτηρισμούς. Ξέρεις καλά ότι αγαπώ τη Θεσσαλονίκη, τη γουστάρω και υπολογίζω τον ΠΑΟΚ. Μην προσπαθείς όμως να με πείσεις ότι εξαλείφεται ποτέ το (όποιο) κόμπλεξ – όχι όλων – για τους… «χαμουτζήδες». Συλλήβδην. Και για ποδόσφαιρο και για τα πάντα όλα, που λέει ο Αλέφαντος.
Υ.Γ.4: Όταν μίλησα για 50-50 διαιτησία του Σιδηρόπουλου, εννοούσα ότι τουλάχιστον δεν έπαιξε ούτε καν «δυνατά» έδρα. Οι αποφάσεις του δεν επηρέασαν το αποτέλεσμα. Συγκεκριμένα, για τα τρία οφσάιντ που διαμαρτύρεται ο δικέφαλος – οι εφημερίδες δηλαδή, ούτε επίσημα η ΠΑΕ, ούτε και οι παίκτες «κατήγγειλαν» οτιδήποτε – είναι φάσεις ως μη γενόμενες ουσιαστικά, αφού ο Μέγιερι είχε βγει έγκαιρα και θα τις «καθάριζε». Εξάλλου, μόνο η τελευταία με τον Καμαρά από τη σέντρα είναι παράβλεψη. Κι αυτή, όχι του διαιτητή, αλλά του βοηθού.
Του Σιδηρόπουλου ένα μεγάλο λάθος, που ευνόησε τον ΠΑΟΚ φίλοι μου, είναι η μη αποβολή του Κάτσε. Στον οποίο χαρίστηκε σε 2-3 περιπτώσεις καρτών από την αρχή του ματς.
πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου