«Ξύλο φάγατε πολύ...»

Ο Βασίλης Σαμπράκος διαβάζει τη διήγηση του Μανόλη, ενός ΠΑΟΚτσή που βρέθηκε στα Χανιά για να δει το Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ και μετάνιωσε την ώρα και τη στιγμή που το έκανε.

Εδώ και χρόνια έχουν πάψει να με σοκάρουν τα κρούσματα γηπεδικής, αθλητικής βίας στον ελληνικό αθλητισμό. Εχει τόσο συνηθίσει το μάτι, το μυαλό και η ψυχή, που δεν εκπλήσσεται, δεν σοκάρεται, δεν ερεθίζεται ακόμη και όταν συναντά ειδήσεις σαν την “οι κάφροι άνοιξαν τα κεφάλια τους σε αγώνα μπάσκετ γυναικών”.

Περίπου το ίδιο μου συμβαίνει πλέον κάθε φορά που ακούω ότι ένας συνάδελφός μου δέχθηκε επίθεση. Πρέπει να γυρίσω περίπου 17 χρόνια πίσω, όταν άρχισαν να γίνονται της μόδας τα “πεσίματα”, οι επιθέσεις σε αθλητικούς δημοσιογράφους. Ετσι έχουμε καταντήσει οι αθλητικοί δημοσιογράφοι. Είναι τέτοια η ανοσία, έχουμε κατεβάσει τόσο χαμηλά τον πήχη, που μόνο μια είδηση που ξεκινά με το “σκοτώθηκε” ρήμα μπορεί να μας συγκινήσει, να μην την αντιληφθούμε ως τρολάρισμα στο timeline της επαγγελματικής καθημερινότητάς μας.
Κάνω αυτή την εισαγωγή προκειμένου να εξηγήσω εκ των προτέρων πώς είναι δυνατόν γεγονότα σαν αυτό, που μου κατήγγειλε ένας αναγνώστης του gazzetta από τα Χανιά σε ένα μήνυμά του, φτάνει να περνά απαρατήρητο και να μένει ασχολίαστο. Για να δώσω την αθλητική διάσταση της ερμηνείας του σημερινού καταντήματος της ελληνικής κοινωνίας, που βρίσκεται σε μια διαρκή περίοδο εκπτώσεων και ανοχής, και έχει επιλέξει μια στάση ζωής που μοιάζει με τα δελτία ειδήσεων που εδώ και χρόνια της σερβίρονται.
Ακολουθεί το κείμενο του – φοιτητή – Μανόλη, που μου έγραψε από τα Χανιά για να μου διηγηθεί όσα έζησε πριν και μετά το Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ:
“Στο αγώνα δεν θα σταθώ καθόλου, είμαι εδώ για να σας περιγράψω ένα γεγονός που συνέβη στα Χανιά, Κρήτης . Να σας ξεκαθαρίσω ότι είμαι παοκτσής , πριν προλάβουν ορισμένοι κακοπροαίρετοι να με πουν μη αμερόληπτο , θα τους απαντήσω εκ των υστέρων ότι γράφω εντελώς αντικειμενικά..
Αγαπάω την ομάδα μου , αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα σκοτώσω , θα χτυπήσω ,θα μαχαιρώσω έναν Ολυμπιακό , Αρειανό κτλ.
Πήγα στον σύνδεσμο του ΠΑΟΚ γι το ντέρμπι , που γι' όσους δεν γνωρίζουν , έχει ένα στενό διαφορά με τον σύνδεσμο του Ολυμπιακού. Μέσα στον σύνδεσμο, σε αντίθεση με τους συνδέσμους στην Θεσ/νικη, είναι πατεράδες με τα παιδιά τους , και φοιτητές απ την Βορ. Ελλάδα . Αγνοί φίλαθλοι δηλαδή , όχι κοπρόσκυλα , επαγγελματίες οπαδοί , πρεζάκια κτλ . Βέβαια έχουμε και εμείς τις εξαιρέσεις.
Το γεγονός που θέλω να σας περιγράψω και να το μοιραστώ μαζί σας , άρχισε όταν με το σφύριγμα του ημιχρόνου, οι οπαδοί του Ολυμπιακού βγήκαν στο μπαλκόνι ή στην ταράτσα του συνδέσμου τους και βρίζανε μάνες , πατεράδες κτλ. Προσωπικά δεν με πείραξε, ούτε το πήρα σαν προσβολή για την μάνα μου , ούτε γι τον μπαμπά μου , ούτε για την πόλη μου , ούτε γι την ομάδα που αγαπώ...
Η ιστορία συνεχίζεται όταν 3-4 έξυπνοι απ' εμάς κατέβηκαν κάτω και έλεγαν (τα κλασσικά που λένε οι οπαδοί , δεν τα γράφω γιατί δεν θέλω να το κόψουν), οι άλλοι έξυπνοι του Ολυμπιακού ήρθαν. Φαντάζεστε τι έγινε στην συνέχεια, απ' αυτή τη συγκέντρωση εξυπνάδας. Να 'χω βγει στο παράθυρο και να φωνάζω '' φύγετε απ' εδώ υπάρχουν παιδιά ''. Κάτω να συνεχίζεται το ξύλο, τα παιδάκια δημοτικού να κοιτάνε τρομαγμένα , και οι μπαμπάδες τους να έχουν βγει στο παράθυρο να φωνάζουν, να πετάνε πλαστικά ποτηράκια με νερό φοβούμενοι για το χειρότερο ..
(Θέλω να κάνω μια παρένθεση εδώ , για να σας πω ότι δεν έχω σκοπό να ανυψώνω τους φίλαθλους της ομάδας μου ούτε να κατηγορήσω τους αντίστοιχους του Ολυμπιακού).

Να μην το κουράζουμε , ήρθε η αστυνομία και τελείωσε το σκηνικό.
Αρχίζει το β' ημίχρονο, και δεν με νοιάζει πια το παιχνίδι . Δε με διαφέρει να χάσω 5-0. ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. έχω ξενερώσει με όλη αυτή την αλητεία...
Μετά το τέλος του παιχνιδιού πηγαίνοντας 5 δρόμους πιο πέρα, πήρα τηλέφωνο τον κολλητό μου, που είναι Ολυμπιακός , και ήταν στο γήπεδο κιόλας , του περιέγραφα την κατάσταση . Και εκείνη την ώρα περνάνε , από δίπλα μου, δυο παιδιά που μιλούσανε για το σκηνικό.
Κλείνω γρήγορα το τηλέφωνο και γυρίζω και τους λέω '' παιδιά είστε ολυμπιακοί; '' μου απαντάνε καταφατικά . Τους λέω '' ελάτε να μιλήσουμε , μην φοβάστε , παοκτσής είμαι απλά θέλω να σχολιάσουμε το γεγονός '' και γυρίζει και μου λέει ο ένας '' τις φάγατε πάλι ''.
'
'Ρε παιδιά'' , τους λέω , '' είστε 16-17 χρονών παλικάρια εκεί κάτω θα μπορούσε ένας να βγάλει μαχαίρι , να σας σκοτώσει , πάνω υπήρχαν παιδάκια , να είστε τρελοί γι την ομάδα σας , αλλά μην πας να ''σπάσεις'' στο ξύλο και τον άλλον που υποστηρίζει μια άλλη ομάδα..''
Μου λέει '' όταν πας σε σύνδεσμο αυτά έχεις , πρέπει να προσέχεις τι λες, τι φοράς , μην προκαλείς ''. Και αναρωτήθηκα φωνακτά . ''Σε ελεύθερη , δημοκρατική χώρα δεν ζούμε; Υποστηρίζω όποια ομάδα θέλω, και αν θέλω να φοράω φούτερ ΠΑΟΚ, θα το φοράω .. Χωρίς να φοβάμαι μην με πλακώσουν στο ξύλο.
Με τα πολλά , δεν με καταλάβανε , είτε εγώ δεν τους κατάλαβα . Υποστήριζαν μια δικιά τους λογική , βίας , οπαδισμού και και και.
Και να κλείσω το κείμενο μου, γουστάρω τον ΠΑΟΚ όπως εσύ που διαβάζεις γουστάρεις τον Ολυμπιακό, τον Άρη , τον ΠΑΟ κτλπ , αλλά επίσης γουστάρω και το ποδόσφαιρο , όχι το ξύλο , ούτε το ''φάγατε ξύλο , δώσαμε ξύλο κτλ. ''. Καλό χαβαλέ , καζούρα μεταξύ φιλάθλων και όχι μαχαιριές , δολοφονίες και μπουνίδια μεταξύ οπαδών.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί ελπίζω ότι υπάρχουν εκατομμύρια φίλαθλοι που αγαπάνε το πραγματικό ποδόσφαιρο , αλλά τους εμποδίζουν 100-200 επαγγελματίες οπαδοί να το απολαύσουν.
Καταδικάζω , αλλά περισσότερο λυπάμαι τα παιδιά του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ που αντί να απολαύσουν το παιχνίδι , πλακώθηκαν και σπάσανε τα κεφάλια τους...”.
Είμαι τόσο σίγουρος ότι πολλοί εκ των αναγνωστών αυτού του μηνύματος έχουν να διηγηθούν ένα ίδιο ή “χειρότερο” περιστατικό, στο οποίο υπήρξαν θύματα ή αυτόπτες μάρτυρες. Οσο σίγουρος είμαι ότι κανείς μας, εμού συμπεριλαμβανομένου, δεν είχε ποτέ τα κότσια να κάνει μια έρευνα μεγάλου βάθους στη γηπεδική και την αθλητική βία.
Ο Μανόλης, όπως πολλοί από εσάς, δεν έχει ούτε τον τρόπο να ερευνήσει ούτε τα εργαλεία για να ζωγραφίσει πιστά την εικόνα και να φωτίσει τη ρίζα του κακού. Εχει μόνο τη φωνή του. Κι αφού δεν έχω τα κότσια να κάνω την έρευνα σε βάθος, είπα να κάνω το ελάχιστο, να δώσω ένταση στη φωνή του, και να βάλω δίπλα μια παραδοχή που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την στάση των αθλητικών και λοιπών media απέναντι στην αθλητική και γηπεδική βία: σ' αυτή τη ρημαγμένη κοινωνία δεν υπάρχει απολύτως κανείς να στηρίξει έναν δημοσιογράφο που θα τολμήσει. Κι αυτή είναι μια από τις εξηγήσεις για την διαπίστωση ότι η Αγγλία, για παράδειγμα, υπήρξε Ελλάδα σε ποδοσφαιρική βία, αλλά έγινε Αγγλία, ενώ η Ελλάδα ποδοσφαιρικά δεν κατάφερε να εκπολιτιστεί ποτέ. Εδώ η έρευνα δεν θα φτάσει ποτέ στο απαιτούμενο βάθος. Στο βάθος θα βρεθεί αυτός που θα προσπαθήσει να τη φτάσει εκεί την έρευνα.πηγή: gazzetta.gr