Ελάτε, πείτε το, τώρα που
είναι ακόμα νωρίς. Ο Σεπτέμβριος αργεί, αλλά μία προπονησούλα στα
πατροπαράδοτα κλισέ της εθνικοφροσύνης δεν βλάπτει. Μπορώ να διαβάσω τα
χείλη σας, το έχετε έτοιμο το "έλα μωρέ" του Ευρωμπάσκετ: «Πας μη Ελλην
άμπαλος».
Το θυμάμαι από τις επιτυχίες, το θυμάμαι και από τις αποτυχίες.
Όταν η Εθνική κερδίζει, «έλα μωρέ, σκοτώσαμε τους πεθαμένους». Όταν
χάνει, «ντροπή, μας νίκησαν οι ξυπόλητοι». Οι Σκοπιανοί; Γύφτοι. Οι
Νιγηριανοί; Πίθηκοι. Οι Σέρβοι; Μεθύστακες. Οι Σλοβένοι; Ανύπαρκτοι. Οι
Πορτορικάνοι; Πορτοφολάδες. Οι Τούρκοι; Ζόμπι. Οι Γάλλοι; Πελάτες. Οι
Κροάτες; Ξενύχτηδες. Οι Βόσνιοι; Κατσικοκλέφτες. Οι Ιταλοί; Φλούφληδες.
Οι Φινλανδοί; Ψαράδες.
Το Μαλί; Ανθρωποφάγοι. Ελάτε τώρα, μεταξύ μας μιλάμε.
Οι Ελληνες, πάλι; Ο λαός ο περιούσιος, ο κατακτητής, ο λεβέντης, ο καραμπουζουκλής, που δεν χάνει παρά μόνο από τον εαυτό του. Ολοι εσείς οι κουτόφραγκοι, εγέρθητοι. Εσύ, θρασύτατε Ισπανέ, γιατί δεν είσαι εγέρθητος; Πού θα πάει, θα έρθει και η σειρά σου.
Ξεκίνησε κάποτε ο Ελληνας, ντυμένος και στολισμένος με στολή περιπάτου, να πάει να παραλάβει το κύπελλό του, αυτός που δίδασκε δημοκρατία και πολιτισμό όταν οι ξένοι έτρωγαν μπανάνες στα δέντρα. Φτάνει στο γήπεδο και, τι να δει; Υπήρχαν και άλλες ομάδες εκεί.
Το γράφω από τώρα για να μη παρεξηγηθώ. Η Εθνική ομάδα του 2013 έχει υλικό ικανό να την ανεβάσει στην κορυφή της Ευρώπης και να μας θυμίσει ημέρες του 2005, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το Βελιγράδι. Ναι, μπορεί να κερδίσει ακόμα και το χρυσό μετάλλιο. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα το πάρει κιόλας. Ομάδα για χρυσό μετάλλιο έχει και η Ισπανία. Ομάδα για χρυσό μετάλλιο έχει και η Γαλλία. Και η Σερβία. Και η Ρωσία. Και η Λιθουανία. Και η διοργανώτρια Σλοβενία.
Και άλλοι, που δεν γεμίζουν το μάτι.
Διαβάστε παρακαλώ την παρακάτω 12άδα και βρείτε μου έναν παίκτη που θα περίσσευε στην Εθνική Ελλάδας (ή σε οποιαδήποτε άλλη): Ούκιτς, Ντρέιπερ, Μπογκντάνοβιτς, Σίμον, Σάριτς, Ντέλας, Λόντσαρ, Αντριτς, Τόμιτς, Μπάρατς, Ζόριτς, Ντ.Πλάνινιτς. Ναι, είναι η Εθνική Κροατίας, χωρίς μάλιστα τους Πλάνινιτς, Πόποβιτς. Η ...άμπαλη.
Με ενοχλεί πάρα πολύ η απαξίωση των αντιπάλων, κι ας είναι εθνικό μας σπορ. Δεν παίζουμε μόνο εμείς καλό μπάσκετ, παίζουν και οι άλλοι. Μπορεί να υπερτερούμε κατά κανόνα στον τομέα της σκέψης, της τακτικής και της ομαδικότητας, αλλά υπάρχουν ομάδες –ανώτερες, ισάξιες ή και κατώτερες- που διαθέτουν υλικό πρώτης γραμμής, περιζήτητο ακόμα και στην απέναντι άκρη του Ατλαντικού. Οι απουσίες είναι πολλές, αλλά και οι παρουσίες ηχηρές:
Μέτρησα ήδη 12 πολύ καλές ομάδες -μαζί με τη δική μας- ικανές να νικήσουν οποιονδήποτε οπουδήποτε οποτεδήποτε, χωρίς να υπολογίζω μαύρα άλογα σαν αυτά που εμφανίστηκαν το 2011 στα γήπεδα της Λιθουανίας. Οι επικίνδυνοι Φινλανδοί επιστρέφουν στο προσκήνιο (στον Όμιλο της Εθνικής μας μάλιστα), όπως και οι Γεωργιανοί, έστω χωρίς τον Ζάζα Πατσούλια.
Η Γερμανία δεν θα έχει αυτή τη φορά τους Νοβίτσκι και Κέιμαν, αλλά παραμένει σκληρό καρύδι, αφού τα εγχώρια προϊόντα ωριμάζουν με ραγδαίους ρυθμούς. Δύο παίκτες της, οι Ντένις Σρέντερ και Ελίας Χάρις, ελπίζουν να ακούσουν το όνομά τους στο αυριανό ντραφτ του ΝΒΑ.
Οποιος αφελής υποτιμήσει το Ισραήλ, αναλαμβάνει και τις ευθύνες των συνεπειών. Στο τιμόνι της (οικοδέσποινας του 2015) Ουκρανίας κάθεται ο περίφημος Μάικ Φρατέλο. Η Βοσνία έχει Τελέτοβιτς και παίζει με το μαχαίρι στα δόντια.
Ας πούμε, για την οικονομία της συζήτησης, ότι η χωρίς Ντενγκ Μεγάλη Βρετανία, η Πολωνία, το Βέλγιο, η Λεττονία, η Τσεχία και η Σουηδία βρίσκονται μερικά βήματα πίσω από τους υπόλοιπους.
Ωστόσο, η Εθνική μας θα αντιμετωπίσει τους ενθουσιώδεις Σουηδούς στην πρεμιέρα, με υποτυπώδες δείγμα γραφής στο πινάκιό της. Υπογραμμίζω ότι έχουν δύο καλούς παίκτες ΝΒΑ στη σύνθεσή τους, τον Γιόνας Γερέμπκο των Πίστονς και τον Τζέφερι Τέιλορ των Μπόμπκατς. Εμείς πόσους έχουμε μετά την αποχώρηση του Κουφού; Σωστά. Ούτε έναν.
Ας συνδυάσουμε, λοιπόν, την αισιοδοξία με ταπεινοφροσύνη. Οποτε η Εθνική μας προσπάθησε να κερδίσει αγώνες με τη φανέλα (2007, 2010, 2012, για να μη πάμε και πιο πίσω), έπαθε ζημιές και είδε τον ουρανό σφοντύλι. Κανένας αντίπαλος δεν είναι ξυπόλητος και καμία ομάδα δεν αποτελείται από ψαράδες.
Η εποχή των άμπαλων, εάν υπήρξε τέτοια, πέρασε ανεπιστρεπτί. Ο 21ος του 2013 θα είναι καλύτερη ομάδα από τον 8ο του 1989 (Ολλανδία) και η Ελλάδα που βγήκε 6η στο προπέρσινο Ευρωμπάσκετ ήταν ανώτερη από την Ελλάδα που τερμάτισε 4η στο Μουντομπάσκετ του 1994.
Η φετινή Εθνική θα κριθεί αποτυχημένη μόνο αν καταποντιστεί ή –το χειρότερο- αν βυθιστεί σε κύμα γκρίνιας και εσωστρέφειας. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έλεγε μια μεγάλη κουβέντα πριν από κάθε τουρνουά: «Πρώτος μας στόχος είναι να μείνουμε φίλοι ως το τέλος». Ακριβώς αυτό. Η Εθνική δεν έχει την πολυτέλεια να μολυνθεί από το οπαδικό μίσος του Ιουνίου ή από τη μιζέρια που τρώει σαν σαράκι την κοινωνία μας.
Είναι ένα από τα ελάχιστα καταφύγια προόδου, μία από τις τελευταίες πηγές γνήσιου χαμόγελου.
Το Μαλί; Ανθρωποφάγοι. Ελάτε τώρα, μεταξύ μας μιλάμε.
Οι Ελληνες, πάλι; Ο λαός ο περιούσιος, ο κατακτητής, ο λεβέντης, ο καραμπουζουκλής, που δεν χάνει παρά μόνο από τον εαυτό του. Ολοι εσείς οι κουτόφραγκοι, εγέρθητοι. Εσύ, θρασύτατε Ισπανέ, γιατί δεν είσαι εγέρθητος; Πού θα πάει, θα έρθει και η σειρά σου.
Ξεκίνησε κάποτε ο Ελληνας, ντυμένος και στολισμένος με στολή περιπάτου, να πάει να παραλάβει το κύπελλό του, αυτός που δίδασκε δημοκρατία και πολιτισμό όταν οι ξένοι έτρωγαν μπανάνες στα δέντρα. Φτάνει στο γήπεδο και, τι να δει; Υπήρχαν και άλλες ομάδες εκεί.
Το γράφω από τώρα για να μη παρεξηγηθώ. Η Εθνική ομάδα του 2013 έχει υλικό ικανό να την ανεβάσει στην κορυφή της Ευρώπης και να μας θυμίσει ημέρες του 2005, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το Βελιγράδι. Ναι, μπορεί να κερδίσει ακόμα και το χρυσό μετάλλιο. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα το πάρει κιόλας. Ομάδα για χρυσό μετάλλιο έχει και η Ισπανία. Ομάδα για χρυσό μετάλλιο έχει και η Γαλλία. Και η Σερβία. Και η Ρωσία. Και η Λιθουανία. Και η διοργανώτρια Σλοβενία.
Και άλλοι, που δεν γεμίζουν το μάτι.
Διαβάστε παρακαλώ την παρακάτω 12άδα και βρείτε μου έναν παίκτη που θα περίσσευε στην Εθνική Ελλάδας (ή σε οποιαδήποτε άλλη): Ούκιτς, Ντρέιπερ, Μπογκντάνοβιτς, Σίμον, Σάριτς, Ντέλας, Λόντσαρ, Αντριτς, Τόμιτς, Μπάρατς, Ζόριτς, Ντ.Πλάνινιτς. Ναι, είναι η Εθνική Κροατίας, χωρίς μάλιστα τους Πλάνινιτς, Πόποβιτς. Η ...άμπαλη.
Με ενοχλεί πάρα πολύ η απαξίωση των αντιπάλων, κι ας είναι εθνικό μας σπορ. Δεν παίζουμε μόνο εμείς καλό μπάσκετ, παίζουν και οι άλλοι. Μπορεί να υπερτερούμε κατά κανόνα στον τομέα της σκέψης, της τακτικής και της ομαδικότητας, αλλά υπάρχουν ομάδες –ανώτερες, ισάξιες ή και κατώτερες- που διαθέτουν υλικό πρώτης γραμμής, περιζήτητο ακόμα και στην απέναντι άκρη του Ατλαντικού. Οι απουσίες είναι πολλές, αλλά και οι παρουσίες ηχηρές:
- Η Ισπανία θα εμφανιστεί χωρίς τον Πάου Γκασόλ, αλλά θα παίξει κανονικότατα ο αδελφός του, μαζί με τους Ρούντι, Ρούμπιο, Καλδερόν, Σέρχι, έναν από τους Ιμπάκα-Μίροτιτς (μάλλον τον δεύτερο) κ.ο.κ. Πόσοι έχουν 11ο παίκτη της αξίας του Σαν Εμετέριο; Ακόμα και ο 12ος της ομάδας, ο Κλαβέρ, παίζει στο ΝΒΑ. Ο Ναβάρο ζήτησε εξαίρεση, αλλά ο Χουάν Ορένγκα ελπίζει να τον μεταπείσει.
- Η Γαλλία (του Βενσάν Κολέ) έπαθε ζημιά με τους ψηλούς (Νοά, Μαϊνμί, Σεραφέν, όλοι έξω), αλλά έχει Πάρκερ, Μπατούμ, Ντιαό, Τουριάφ και Ντε Κολό. Τρεις μαύρες φανέλες των Σαν Αντόνιο Σπερς στη δωδεκάδα των «μπλε».
- Η Σερβία παρατάσσεται σχεδόν πλήρης, αφού ο Τεόντοσιτς υπόσχεται να ξεπεράσει έγκαιρα τον τραυματισμό του και να θέσει εαυτόν στη διάθεση του Ντούσαν Ιβκοβιτς. Ο Κρστιτς συνεχίζει απτόητος.
- Η Λιθουανία (του Γιόνας Καζλάουσκας) φέρνει από την Αμερική τους Βαλαντσιούνας-Μοτιεγιούνας-Κλέιζα και ξεσκαρτάρει τους 35αρηδες πλην των αδελφών Λαβρίνοβιτς και του Γιαβτόκας. Μονάδες όπως ο Σάρας θα λείψουν από τα αποδυτήρια, αλλά όχι από το παρκέ.
- Η ακέφαλη ακόμα Τουρκία, ευνοημένη από τον ελαστικό κανονισμό του ΝΒΑ περί ντόπινγκ, θα κατεβάσει τον πολύπειρο Τούρκογλου δίπλα στον Ασίκ και στον Ιλιάσοβα. Μόνο ο χειρουργημένος Καντέρ θα λείψει.
- Η Ρωσία (του Φώτη Κατσικάρη) έχασε τους Κιριλένκο, Χριάπα, Κάουν, αλλά έχει το βάθος για να παραμείνει ανταγωνιστική, χωρίς να τρομάζει: Σβεντ, Μαζγκόφ, Φρίτζον κ.α.
- Η Ιταλία (του Σιμόνε Πιανιτζάνι) έχει τουλάχιστον τρία στελέχη επιπέδου ΝΒΑ: Μπαρνιάνι, Μπελινέλι, Ντίνερ. Κρίμα που θα απουσιάσει ο Γκαλινάρι.
- Η Σλοβενία έχασε Λόρμπεκ και Βούγιατσιτς, αλλά έχει ηγέτη από το ΝΒΑ (Ντράγκιτς), σπουδαίο προπονητή (Μάλκοβιτς) και το πλεονέκτημα της έδρας.
- Το Μαυροβούνιο (του Λούκα Παβίτσεβιτς) κατεβάζει δύο από τους καλύτερους σέντερ του ΝΒΑ. Ο Πέκοβιτς δεν χρειάζεται συστάσεις, ενώ ο Βούτσεβιτς ήταν 2ος ριμπάουντερ της regular season.
- H FYROM (του Αλες Πίπαν) κατέθεσε διαπιστευτήριά με αμερικάνικο ονοματεπώνυμο το 2011: Μπο ΜακΚάλεμπ. Το υλικό της είναι φέτος ενισχυμένο.
- Για την απειλητική Κροατία τα είπαμε πιο πάνω.
Μέτρησα ήδη 12 πολύ καλές ομάδες -μαζί με τη δική μας- ικανές να νικήσουν οποιονδήποτε οπουδήποτε οποτεδήποτε, χωρίς να υπολογίζω μαύρα άλογα σαν αυτά που εμφανίστηκαν το 2011 στα γήπεδα της Λιθουανίας. Οι επικίνδυνοι Φινλανδοί επιστρέφουν στο προσκήνιο (στον Όμιλο της Εθνικής μας μάλιστα), όπως και οι Γεωργιανοί, έστω χωρίς τον Ζάζα Πατσούλια.
Η Γερμανία δεν θα έχει αυτή τη φορά τους Νοβίτσκι και Κέιμαν, αλλά παραμένει σκληρό καρύδι, αφού τα εγχώρια προϊόντα ωριμάζουν με ραγδαίους ρυθμούς. Δύο παίκτες της, οι Ντένις Σρέντερ και Ελίας Χάρις, ελπίζουν να ακούσουν το όνομά τους στο αυριανό ντραφτ του ΝΒΑ.
Οποιος αφελής υποτιμήσει το Ισραήλ, αναλαμβάνει και τις ευθύνες των συνεπειών. Στο τιμόνι της (οικοδέσποινας του 2015) Ουκρανίας κάθεται ο περίφημος Μάικ Φρατέλο. Η Βοσνία έχει Τελέτοβιτς και παίζει με το μαχαίρι στα δόντια.
Ας πούμε, για την οικονομία της συζήτησης, ότι η χωρίς Ντενγκ Μεγάλη Βρετανία, η Πολωνία, το Βέλγιο, η Λεττονία, η Τσεχία και η Σουηδία βρίσκονται μερικά βήματα πίσω από τους υπόλοιπους.
Ωστόσο, η Εθνική μας θα αντιμετωπίσει τους ενθουσιώδεις Σουηδούς στην πρεμιέρα, με υποτυπώδες δείγμα γραφής στο πινάκιό της. Υπογραμμίζω ότι έχουν δύο καλούς παίκτες ΝΒΑ στη σύνθεσή τους, τον Γιόνας Γερέμπκο των Πίστονς και τον Τζέφερι Τέιλορ των Μπόμπκατς. Εμείς πόσους έχουμε μετά την αποχώρηση του Κουφού; Σωστά. Ούτε έναν.
Ας συνδυάσουμε, λοιπόν, την αισιοδοξία με ταπεινοφροσύνη. Οποτε η Εθνική μας προσπάθησε να κερδίσει αγώνες με τη φανέλα (2007, 2010, 2012, για να μη πάμε και πιο πίσω), έπαθε ζημιές και είδε τον ουρανό σφοντύλι. Κανένας αντίπαλος δεν είναι ξυπόλητος και καμία ομάδα δεν αποτελείται από ψαράδες.
Η εποχή των άμπαλων, εάν υπήρξε τέτοια, πέρασε ανεπιστρεπτί. Ο 21ος του 2013 θα είναι καλύτερη ομάδα από τον 8ο του 1989 (Ολλανδία) και η Ελλάδα που βγήκε 6η στο προπέρσινο Ευρωμπάσκετ ήταν ανώτερη από την Ελλάδα που τερμάτισε 4η στο Μουντομπάσκετ του 1994.
Η φετινή Εθνική θα κριθεί αποτυχημένη μόνο αν καταποντιστεί ή –το χειρότερο- αν βυθιστεί σε κύμα γκρίνιας και εσωστρέφειας. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης έλεγε μια μεγάλη κουβέντα πριν από κάθε τουρνουά: «Πρώτος μας στόχος είναι να μείνουμε φίλοι ως το τέλος». Ακριβώς αυτό. Η Εθνική δεν έχει την πολυτέλεια να μολυνθεί από το οπαδικό μίσος του Ιουνίου ή από τη μιζέρια που τρώει σαν σαράκι την κοινωνία μας.
Είναι ένα από τα ελάχιστα καταφύγια προόδου, μία από τις τελευταίες πηγές γνήσιου χαμόγελου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου