Παλαιά, βασική συμβουλή των
μεγαλύτερων στον ρεπόρτερ που κατέγραφε τις προσκλήσεις στις «μικρές»
Εθνικές ήταν, δίπλα σε κάθε όνομα ποδοσφαιριστή να μπαίνει οπωσδήποτε σε
παρένθεση το σωματείο του. Νόμος! «Αδελφέ, αυτούς δεν τους ξέρει
κανείς. Πού παίζουν;» Φαίδωνας Κωνσταντουδάκης, στην Απογευματινή. Είχε
δίκιο. Συνηθέστατα, δεν τους ήξεραν ούτ’ οι οπαδοί της ίδιας της ομάδας
τους. Τις πιο πολλές φορές, το τηλεγράφημα της ΕΠΟ δεν έφτανε καν στην
ΠΑΕ. Πήγαινε στον Ερασιτέχνη, διότι ακόμη στον Ερασιτέχνη ανήκε ο
παίκτης που καλούσαν. Ως και τα μέσα της δεκαετίας του ’90, πόσοι
Ολυμπιακοί γνώριζαν ότι υπάρχει στον σύλλογό τους τερματοφύλακας ονόματι
Ελευθερόπουλος; Πόσοι Παναθηναϊκοί, ότι έχουν ένα χαφ Καραγκούνη; Για
να μη πάμε στα χωριά. Τον Νταμπίζα του Ερμή Αμυνταίου, για αρκετά χρόνια
οι εφημερίδες τον παρατόνιζαν. Τον έγραφαν Ντάμπιζα.
Σήμερα, ενδεχομένως ο Φαίδωνας δεν θα ‘ναι τόσο αυστηρός. Ο «νόμος της παρένθεσης» έχει ατονήσει. Απ’ την ίδια τη ζωή. Τα ονόματα των διεθνών στην εφημερίδα, πλέον άνετα στέκονται δίχως τον προσδιορισμό της προέλευσής τους. Είν’ ένας πλεονασμός, πού παίζει ο Σταφυλίδης, ο Γιαννιώτας, ο Καπίνο, ο Κουρμπέλης, ο Μαυρίας. Κι οι Ολυμπιακοί, τον Λυκογιάννη τον ξέρουν. Οι σύγχρονοι εικοσάρηδες, ήδη ευρίσκονται στην πρώτη γραμμή του ποδοσφαίρου. Φεύγουν, από εικοσάρηδες, έξω. Πράγμα που, όχι ο Καραγκούνης ή ο Ελευθερόπουλος στην ηλικία τους, ούτ’ ο Σαραβάκος κι ο Μανωλάς επιτρεπόταν, στον καιρό της δόξας τους, να το έχουν για στόχο. Ο Γιαννιώτας την έκανε. Ο Φουρλάνος την έκανε. Ο Σταφυλίδης, την έκανε από πέρυσι. Αύριο-μεθαύριο, θα την κάνουν ο Μαυρίας με τον Καπίνο. Την έκανε ο Κατίδης. Για μένα, απ’ την πρώτη στιγμή, ο πιο έξυπνος ήταν εκείνος που θα έδινε στον Κατίδη την επόμενη ευκαιρία. Την ευκαιρία στην εξιλέωση.
Οι εικοσάρηδες έχουν, όλοι, επαγγελματικά συμβόλαια. Έχουν, όλοι, ατζέντηδες. Για όλους υπάρχει μια βάση δεδομένων, ένας φάκελλος…να μετά συγχωρήσεως, στα διεθνή γραφεία. Οι εικοσάρηδες γράφουν, σχεδόν όλοι, διψήφιο αριθμό συμμετοχών στη σεζόν της Σούπερ Λιγκ ή της Φούτμπολ Λιγκ. Οι εικοσάρηδες παίζουν. Παίζοντας, μαθαίνουν. Μαθαίνοντας, μεγαλώνουν. Μεγαλώνοντας, αναλαμβάνουν ευθύνες. Αναλαμβάνοντας ευθύνες, παύουν να φοβούνται. Να φοβούνται τα περιβόητα «μεγαθήρια» του κάποτε. Θυμηθείτε πώς πήγαν οι Ανδρες μας να παίξουν τον πρώτο αγώνα της παρθενικής συμμετοχής τους σε Μουντιάλ, και δείτε πώς διαχειρίστηκαν οι Νέοι μας τον δικό τους πρώτο αγώνα της δικής τους παρθενικής συμμετοχής σε Μουντιάλ. Οι Νέοι μας, δίχως τον μέχρι πρότινος αρχηγό τους, τον Κατίδη. Δίχως το νούμερο-ένα όπλο τους, τον Μαυρία. Μια καλή ένδειξη ότι, για όλη την περιρρέουσα γκρίνια, το είδος «Ελληνας ποδοσφαιριστής» πηγαίνει μπροστά. Οι γενιές πηγαίνουν μπροστά. Ακολουθεί, η καθεμιά, την εξέλιξη του κόσμου στον οποίον ήλθε να ζήσει.
Εάν κανείς, ενόψει της πρεμιέρας του Σαββάτου στο Γκαζιάντεπ, διάβαζε στον διεθνή Τύπο τα previews για το Μεξικό, θ’ αντιλαμβανόταν. Ένα ποδοσφαιρικό έθνος, με βαθύτατη παράδοση στις ηλικίες. Ολυμπιονίκες του Λονδίνου, για να μη τρέχουμε μακρυά. Η U-19 τώρα είναι, πρακτικά, η ομάδα που πρόπερσι ως U-17 κατέκτησε το Μουντιάλ Παίδων. Ένα απ’ τα πολύ καθαρά φαβορί της διοργάνωσης στην Τουρκία. Και μια απάντηση, γιατί έπαιξαν εναντίον των ελληνόπουλων αυτό το ποδόσφαιρο κυριαρχίας που έπαιξαν. Κι όμως, τα ελληνόπουλα είχαν τις ικανές παραστάσεις, την προσωπικότητα και την αυτοπεποίθηση, ώστε να βρουν πώς θα (δια)φύγουν απ’ την αναμέτρηση νικητές. Ένα «ποδόσφαιρο του αποτελέσματος». Που ενίοτε, δηλαδή…τι ενίοτε, κατά σύστημα, το δαιμονοποιούμε. Σαν να είναι κάτι εύκολο, κάτι τόσο απλό, κάτι που ο καθένας μπορεί, άμα θέλει κι όποια ώρα θέλει, να το κάνει. Και πού συμβαίνει αυτό; Στη χώρα που κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ αποτελεσματολαγνείας!
Προφανέστατα, δίπλα στους εικοσάρηδες του σήμερα, πολύ καλύτερα διαβασμένοι είναι οι σημερινοί δάσκαλοί τους. Οι προπονητές. Νέοι άνθρωποι, με όρεξη, με ενέργεια, με ανησυχία στο αντικείμενο, με εξοικείωση στην τεχνολογία, στην καινοτομία. Μιλάνε γλώσσες, ταξιδεύουν, επιμορφώνονται, δουλεύουν, κι όχι για ένα σκασμό λεφτά, έχουν τον τρόπο τους με τα παιδιά, γουστάρουν. Ισως επειδή παίρνουν πίσω, απ’ τα ίδια τα παιδιά, την ενέργεια που αφιερώνουν σ’ αυτά. Γουστάρουν, πολύ περισσότερο απ’ τους κουρασμένους επαγγελματίες στην αιχμή της πυραμίδας. Σ’ όλους αυτούς έλειπε, μονάχα, το να είναι ενταγμένοι σ’ ένα μεθοδικό οργανόγραμμα που, απ’ την κορυφή ως τα νύχια, θα τους έκανε να λειτουργούν σαν ένα ενιαίο σώμα. Μια ψυχή, που λένε. Ενας παίζει, κι είναι σαν να παίζουν όλοι. Είναι το κενό που ανέλαβε να καλύψει, με τη συνθετική ικανότητα του μηχανικού, ο Φερνάντο Σάντος. Ένα κληροδότημα που, στα χρόνια που έρχονται, θα δίνονται οι ευκαιρίες ώστε ν’ αναφερόμαστε όλο και πιο συχνά σ’ αυτό.
Περισσότερο ως πατέρας παρά ως δημοσιογράφος, όλ’ αυτά τα χρόνια έχω γνωρίσει από κοντά αρκετούς νέους εκπαιδευτές, ακριβώς τους δασκάλους που ο καθένας γονιός θα ήθελε ο γιος του να έχει, εδώ κι εκεί ανά την επικράτεια. Δεν είναι «επώνυμοι» σαν τους προπονητές στις ανδρικές ομάδες. Αλλ’ είναι διαμάντια στην παιδαγώγηση. Στην καθοδήγηση προς το σωστό. Για μένα, η ελπίδα του έθνους! Η ελπίδα, να βγάλει το έθνος τους ποδοσφαιριστές που θα προλάβει να εξάγει. Προτού το ίδιο αυτό έθνος, όσο θα μένουν οι ποδοσφαιριστές εδώ, τους καταποντίσει…
Σήμερα, ενδεχομένως ο Φαίδωνας δεν θα ‘ναι τόσο αυστηρός. Ο «νόμος της παρένθεσης» έχει ατονήσει. Απ’ την ίδια τη ζωή. Τα ονόματα των διεθνών στην εφημερίδα, πλέον άνετα στέκονται δίχως τον προσδιορισμό της προέλευσής τους. Είν’ ένας πλεονασμός, πού παίζει ο Σταφυλίδης, ο Γιαννιώτας, ο Καπίνο, ο Κουρμπέλης, ο Μαυρίας. Κι οι Ολυμπιακοί, τον Λυκογιάννη τον ξέρουν. Οι σύγχρονοι εικοσάρηδες, ήδη ευρίσκονται στην πρώτη γραμμή του ποδοσφαίρου. Φεύγουν, από εικοσάρηδες, έξω. Πράγμα που, όχι ο Καραγκούνης ή ο Ελευθερόπουλος στην ηλικία τους, ούτ’ ο Σαραβάκος κι ο Μανωλάς επιτρεπόταν, στον καιρό της δόξας τους, να το έχουν για στόχο. Ο Γιαννιώτας την έκανε. Ο Φουρλάνος την έκανε. Ο Σταφυλίδης, την έκανε από πέρυσι. Αύριο-μεθαύριο, θα την κάνουν ο Μαυρίας με τον Καπίνο. Την έκανε ο Κατίδης. Για μένα, απ’ την πρώτη στιγμή, ο πιο έξυπνος ήταν εκείνος που θα έδινε στον Κατίδη την επόμενη ευκαιρία. Την ευκαιρία στην εξιλέωση.
Οι εικοσάρηδες έχουν, όλοι, επαγγελματικά συμβόλαια. Έχουν, όλοι, ατζέντηδες. Για όλους υπάρχει μια βάση δεδομένων, ένας φάκελλος…να μετά συγχωρήσεως, στα διεθνή γραφεία. Οι εικοσάρηδες γράφουν, σχεδόν όλοι, διψήφιο αριθμό συμμετοχών στη σεζόν της Σούπερ Λιγκ ή της Φούτμπολ Λιγκ. Οι εικοσάρηδες παίζουν. Παίζοντας, μαθαίνουν. Μαθαίνοντας, μεγαλώνουν. Μεγαλώνοντας, αναλαμβάνουν ευθύνες. Αναλαμβάνοντας ευθύνες, παύουν να φοβούνται. Να φοβούνται τα περιβόητα «μεγαθήρια» του κάποτε. Θυμηθείτε πώς πήγαν οι Ανδρες μας να παίξουν τον πρώτο αγώνα της παρθενικής συμμετοχής τους σε Μουντιάλ, και δείτε πώς διαχειρίστηκαν οι Νέοι μας τον δικό τους πρώτο αγώνα της δικής τους παρθενικής συμμετοχής σε Μουντιάλ. Οι Νέοι μας, δίχως τον μέχρι πρότινος αρχηγό τους, τον Κατίδη. Δίχως το νούμερο-ένα όπλο τους, τον Μαυρία. Μια καλή ένδειξη ότι, για όλη την περιρρέουσα γκρίνια, το είδος «Ελληνας ποδοσφαιριστής» πηγαίνει μπροστά. Οι γενιές πηγαίνουν μπροστά. Ακολουθεί, η καθεμιά, την εξέλιξη του κόσμου στον οποίον ήλθε να ζήσει.
Εάν κανείς, ενόψει της πρεμιέρας του Σαββάτου στο Γκαζιάντεπ, διάβαζε στον διεθνή Τύπο τα previews για το Μεξικό, θ’ αντιλαμβανόταν. Ένα ποδοσφαιρικό έθνος, με βαθύτατη παράδοση στις ηλικίες. Ολυμπιονίκες του Λονδίνου, για να μη τρέχουμε μακρυά. Η U-19 τώρα είναι, πρακτικά, η ομάδα που πρόπερσι ως U-17 κατέκτησε το Μουντιάλ Παίδων. Ένα απ’ τα πολύ καθαρά φαβορί της διοργάνωσης στην Τουρκία. Και μια απάντηση, γιατί έπαιξαν εναντίον των ελληνόπουλων αυτό το ποδόσφαιρο κυριαρχίας που έπαιξαν. Κι όμως, τα ελληνόπουλα είχαν τις ικανές παραστάσεις, την προσωπικότητα και την αυτοπεποίθηση, ώστε να βρουν πώς θα (δια)φύγουν απ’ την αναμέτρηση νικητές. Ένα «ποδόσφαιρο του αποτελέσματος». Που ενίοτε, δηλαδή…τι ενίοτε, κατά σύστημα, το δαιμονοποιούμε. Σαν να είναι κάτι εύκολο, κάτι τόσο απλό, κάτι που ο καθένας μπορεί, άμα θέλει κι όποια ώρα θέλει, να το κάνει. Και πού συμβαίνει αυτό; Στη χώρα που κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ αποτελεσματολαγνείας!
Προφανέστατα, δίπλα στους εικοσάρηδες του σήμερα, πολύ καλύτερα διαβασμένοι είναι οι σημερινοί δάσκαλοί τους. Οι προπονητές. Νέοι άνθρωποι, με όρεξη, με ενέργεια, με ανησυχία στο αντικείμενο, με εξοικείωση στην τεχνολογία, στην καινοτομία. Μιλάνε γλώσσες, ταξιδεύουν, επιμορφώνονται, δουλεύουν, κι όχι για ένα σκασμό λεφτά, έχουν τον τρόπο τους με τα παιδιά, γουστάρουν. Ισως επειδή παίρνουν πίσω, απ’ τα ίδια τα παιδιά, την ενέργεια που αφιερώνουν σ’ αυτά. Γουστάρουν, πολύ περισσότερο απ’ τους κουρασμένους επαγγελματίες στην αιχμή της πυραμίδας. Σ’ όλους αυτούς έλειπε, μονάχα, το να είναι ενταγμένοι σ’ ένα μεθοδικό οργανόγραμμα που, απ’ την κορυφή ως τα νύχια, θα τους έκανε να λειτουργούν σαν ένα ενιαίο σώμα. Μια ψυχή, που λένε. Ενας παίζει, κι είναι σαν να παίζουν όλοι. Είναι το κενό που ανέλαβε να καλύψει, με τη συνθετική ικανότητα του μηχανικού, ο Φερνάντο Σάντος. Ένα κληροδότημα που, στα χρόνια που έρχονται, θα δίνονται οι ευκαιρίες ώστε ν’ αναφερόμαστε όλο και πιο συχνά σ’ αυτό.
Περισσότερο ως πατέρας παρά ως δημοσιογράφος, όλ’ αυτά τα χρόνια έχω γνωρίσει από κοντά αρκετούς νέους εκπαιδευτές, ακριβώς τους δασκάλους που ο καθένας γονιός θα ήθελε ο γιος του να έχει, εδώ κι εκεί ανά την επικράτεια. Δεν είναι «επώνυμοι» σαν τους προπονητές στις ανδρικές ομάδες. Αλλ’ είναι διαμάντια στην παιδαγώγηση. Στην καθοδήγηση προς το σωστό. Για μένα, η ελπίδα του έθνους! Η ελπίδα, να βγάλει το έθνος τους ποδοσφαιριστές που θα προλάβει να εξάγει. Προτού το ίδιο αυτό έθνος, όσο θα μένουν οι ποδοσφαιριστές εδώ, τους καταποντίσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου