Η
βιτρίνα της Ευρώπης είναι πολύ ωραία για να βλέπουμε, ν’ απολαμβάνουμε,
να περνάμε την ώρα μας ευχάριστα, αλλ’ επί της ουσίας της συζήτησης (τι
γίνεται εκεί, τι συμβαίνει εδώ) do-not-touch. Δεν έχει ρεαλιστικό νόημα,
είναι η ετών φωτός απόσταση που το κάνει όλο αυτό ανεδαφικό, να
συζητάμε μεταξύ μας για το γερμανικό πρότυπο που τώρα είναι στη μόδα ή
για τη Μασία που κυριάρχησε στη μόδα τα προηγούμενα χρόνια. Είναι σαν να
βλέπεις αθλητικά ντοκιμαντέρ στο ESPN, ταινίες κανονικές, κι ύστερα να
συζητάς γιατί δεν γυρίζουμε τέτοια έργα στην ελληνική τηλεόραση…
Το
Τσάμπιονς Λιγκ είναι υπέροχο, συναρπαστικό όταν συγκρούονται οι
απλησίαστοι. Και πιο προσιτό, πιο διδακτικό, όταν παίζουν οι δεύτερες
και οι τρίτες ταχύτητες. Απ’ τους Γερμανούς ή απ’ τη Μασία, είναι για να
μαθαίνουν οι Αγγλοι κι οι Ιταλοί ή οι Γάλλοι. Εμάς, μας αφορούν εκείνοι
που παίρνουν τα αγαλματάκια της χρονιάς για τους υποστηρικτικούς, όχι
τους πρωταγωνιστικούς, ρόλους. Εφέτος δεν υπήρξε μεν η εξαιρετική
περίπτωση-ΑΠΟΕΛ, ό,τι πιο κοντινό τούτη τη χρονιά στον περσινό ΑΠΟΕΛ
ήταν η Σέλτικ. Η περίπτωση, δηλαδή, που θ’ αποθέωνε την ιδέα Πλατινί,
ομάδες από τέτοιου επιπέδου λίγκες να έχουν εφικτή πρόσβαση, τουλάχιστον
στους ομίλους.
Υπήρξαν ωστόσο, και εφέτος, οι περιπτώσεις
που αξίζουν τον κόπο της προσοχής μας. Μία τέτοια, κι όχι εφέτος, για
την ακρίβεια εδώ και μια πενταετία, είναι η πρωταθλήτρια Λευκορωσίας
ΒΑΤΕ. Χτίζουν, σιγά-σιγά, brand. Παρατηρείς, εύκολα, κάτι το συστηματικό
και εξελικτικό. Δεν είναι one-off, είναι ετήσιο, κάθε χρόνο λίγο
καλύτερο. Εβαλαν τρία γκολ στη Μπάγερν, που ό,τι κι αν ήταν εκείνη τη
νύχτα η Μπάγερν, δεν παύει να είναι η Μπάγερν. Εβαλαν τρία σ’ ένα
(πρώτο) ημίχρονο, εκτός έδρας, στη Λιλ. Και δεν έχουν καν, οι ίδιοι,
έδρα. Παίζουν στο Μινσκ, ενώ εδρεύουν στο Μπαρίσοφ. Του χρόνου, όμως, θα
έχουν!
Μία εξέλιξη, δίχως λεφτά ξοδεμένα για
ξένους. Ξένους σταρ ή ξένους προπονητές. Τα λεφτά πηγαίνουν για το
γήπεδο. Η UEFA δικαιούται να νιώθει πως τα λεφτά που στέλνει, σε
αντίθεση με αιώνιους ρεμπεσκέδες τύπου Ντίναμο Ζάγκρεμπ, εδώ είναι λεφτά
καλά σταλμένα. Η αθλητική εξέλιξη του πρότζεκτ συνδέεται με την
πανεθνική παραγωγή, ποδοσφαίρου και ποδοσφαιριστών. Απόδειξη της εθνικής
παραγωγής, η 3η θέση στο προηγούμενο EURO U-21 που τους έδωσε και
πρόκριση για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Γίνεται και έτσι, λοιπόν.
Από πρωτάθλημα που ούτε ποιότητα έχει ούτε
φοβερό ανταγωνισμό. Κάπως έτσι, σε ομοειδείς συνθήκες, γίνεται και με
την πρωταθλήτρια Τσεχίας Βικτόρια Πλζεν. Επίσης, δίχως ξένους. Τσέχοι,
και μερικοί Σλοβάκοι. Δεν έπαιξαν Τσάμπιονς Λιγκ, δεν έχει σημασία, θα
παίξουν του χρόνου, εφέτος έπαιξαν Γιουρόπα Λιγκ κι έριξαν τρία γκολ στη
Νάπολι μες στο Σαν Πάολο πριν αποκλειστούν, οριακά, απ’ τη
Φενέρμπαχτσε. Οσο οριακά είχαν αποκλειστεί και πέρυσι, σε παράταση, απ’
τη Σάλκε.
Καμία συνταγή δεν είναι, φυσικά,
τυφλοσούρτης. Η Κλουζ που έκανε δύο νίκες τον Αύγουστο με τη Βασιλεία,
δέκα πόντους στον όμιλο αργότερα, νίκη στο Ολντ Τράφορντ, κι
αποκλείστηκε σε ισοβαθμία με τη Γαλατάσαραϊ, τα ‘κανε όλα…με Καπετάνο
και Σουγκού! Μ’ ένα πολυεθνικό ρόστερ, άφθονων άσημων, Πορτογάλων στην
πλειονότητα, που κάποιος το επέλεξε και κάποιος άλλος το έκανε να
λειτουργήσει. Οι έτοιμοι αγοράζονται, οι άσημοι χτίζονται για να γίνουν
διάσημοι, κι έπειτα συνήθως πωλούνται.
Η Γαλατάσαραϊ συζητήθηκε τον χειμώνα για
τον Ντρογκμπά και τον Σνάιντερ, αλλά το πρόσωπο της ευρω-καμπάνιας της
ήταν, μακράν, ο άγνωστος έξω απ’ τα σύνορα Μπουράκ. Ενας σέντερ-φορ που
έχει την ατομική ενέργεια, έχει την τεχνική και την προσωπικότητα, έχει
όλο το πακέτο για να ‘ναι ένας κριός που, πολιορκώντας, διαλύει άμυνες.
Όπως ήταν εφέτος στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Σαμαράς, όπως ήταν ο Μήτρογλου,
όπως ήταν ο Μ’Μποκάνι που ψάχνω, ομολογώ, να καταλάβω τι δεν κάνει σωστά
κι έχει κολλήσει στο επίπεδο-Αντερλεχτ.
Η Μάλαγα πάλι, και ο Ισκο, ήταν έκπληξη
μόνο για όσους δεν είχαν δει ούτ’ ένα παιγνίδι τους πέρυσι. Του χρόνου,
Μάλαγα και Ισκο μπορεί να είναι η Ρεάλ Σοθιεδάδ και ο εκρηκτικός Γάλλος
Γκριζμάν. Μια ομάδα με 90% βασκικό ρόστερ απ’ την παραγωγική διαδικασία,
μια ομάδα που παρουσίασε και υποστήριξε ένα μοντέλο αλέγρου
ποδοσφαίρου, σε υψηλή ταχύτητα, μια ομάδα που περισσότερο απ’ αυτήν
μονάχα η Μπαρτσελόνα κι η Ρεάλ σκόραραν, μια ομάδα που επειδή κανείς δεν
της το ‘βαλε σαν απαίτηση ήταν 17η τον Νοέμβριο αλλά 4η στον
τερματισμό! Η αντιστοιχία της είναι με τη Φιορεντίνα στην Ιταλία και τη
Νις στη Γαλλία, με τη διαφορά ότι αυτοί, οι Βάσκοι, το ‘καναν. Θα
παίξουν πλέι-οφ. Οι άλλοι το ‘χασαν. Κοινός παρονομαστής τους; Όχι η
φήμη τόσο, όσο η καταλληλότητα και η φιλοδοξία των προπονητών. Ο
Μοντανιέρ, ο Μοντέλα, ο Πιέλ.
Οι πραγματικές εκπλήξεις για μένα,
αρνητικές εκπλήξεις όμως, ήλθαν απ’ την Ανατολή. Μία, η Σαχτάρ.
Απέκλεισε την Τσέλσι, κι ύστερα έγινε ευκολάκι, τρελό ευκολάκι, στα
χέρια της Μπορούσια Ντόρτμουντ. Τουλάχιστον, σ’ αυτούς είναι κανείς
έτοιμος να δεχθεί την εμπορική ιδιαιτερότητα της χρονιάς. Ο Ουίλιαν που
έκανε παπάδες στον όμιλο, τον Ιανουάριο πωλήθηκε στην Ανζι. Ηταν 35
εκατομμύρια επάνω στο τραπέζι του Αχμέτοφ, take it or leave it, ο
Αχμέτοφ έκανε take. Πήρε τον Τάισον, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Η Ζενίτ, όμως; Αυτή ήταν η έκπληξη, μ’ όλη
τη σημασία. Σύμφωνα με το ιδεατό στερεότυπο, τα έχει όλα. Τη Gazprom.
Τα ανεξάντλητα χρήματα για να δελεάσει όποιον θέλει. Τον προπονητή. Την
εμπειρία. Την έδρα. Εχει τα πάντα στα πόδια, και δεν έκανε τίποτα!
Επειδή όλο αυτό, λαμπερό και πανάκριβο, δεν έδεσε ποτέ. Δεν έγινε ένα
πράγμα, ποτέ.
Ο,τι πιο χρηστικό για να το ‘χει στην άκρη του νου ο Ιβάν Σαββίδης, όποια κι αν είναι, στο καλοκαίρι που έρχεται, τα σχέδιά του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου