Σιγά μην περάσουμε...!!

Ο Γιώργος Μαζιάς γράφει για τον θρίαμβο του 2004

Για μια εβδομάδα πήγαμε στην Πορτογαλία, ένα μήνα καθίσαμε. Ποια Εθνική; Έτσι λέγαμε. Καλά ήταν που φτάσαμε ως τα τελικά. Ωραίο ταξιδάκι, αλλά ως εδώ. Στον αέρα με ρωτάγανε τι λένε οι ξένοι την Ελλάδα. Τι να λένε; Για πλάκα μας είχαν. Για τελευταίους και με τεσσάρες μας προορίζαν. Μετά τη νίκη στην πρεμιέρα με την Πορτογαλία κάπως ταρακουνήθηκαν, αλλά οι Ισπανοί που μας αντιμετώπιζαν μετά, γνωστοί αλαζόνες, έκαναν πλάνα για θρίαμβο. Τους το κόλλησε ο Χαριστέας και τους σχόλασε νωρίς. Βρε, λες; Μπα. Τελευταίο ματς με τη Ρωσία κάτι θα γίνει και αποκλειστούμε. Με στείλανε να λέω τι γίνεται στο Ισπανία-Πορτογαλία. Από μόνιτορ έβλεπα τι γινόταν στο Αλγκάρβε. Άκουγα Χελάκη από τα ακουστικά και μου έφευγε η ψυχή κάθε φορά που έκαναν επίθεση οι Ρώσοι. Πάλι καλά. Περάσαμε.

Ως εδώ, όμως. Βέβαια, τρέχαμε να αλλάξουμε τα εισιτήρια μιας και τα είχαμε κανονίσει με αποκλεισμό από τον όμιλο για την εθνική. Με τη Γαλλία όμως τέλος. Αντε, να γυρίσουμε σπίτι να πάμε και διακοπές. Στο γκολ του Χαριστέα τσιμπιόμασταν. Αλλά και πάλι. Μπα. Δεν γίνεται. Θα το γυρίσουν οι Γάλλοι. Δεν το γύρισαν ποτέ. Άντε τρέχα πάλι να αλλάζεις εισιτήρια. Μακριά από την Αθήνα δεν είχαμε και μεγάλη επαφή με το τι γινόταν πίσω και τον χαλασμό που προκαλούσε το «πειρατικό». Μετά πάλι γκρίνια. Κρίμα, φτάσαμε ως εδώ και θα μείνουμε εκτός τελικού. Καλύτεροι οι Τσέχοι. Σφύριζε η μπάλα μέσα στην περιοχή του Νικοπολίδη. Κάναμε το σταυρό μας κάθε φορά που έκαναν επίθεση. Παράταση. Μπα, θα το φάμε εδώ. Στο φινάλε του πρώτου μέρους το γνωστό κόρνερ. Ο κόουτς Χελάκης είναι λίγο πιο ψηλά. Τον ακούς να ουρλιάζει. Γκολ και φύγαμε για τελικό. Ναι, καλά κόουτς. Σιγά μη μπει. Μπήκε. Τέζα οι Τσέχοι. Αργυρό γκολ και αντίο. Φεύγουμε για τη μεικτή ζώνη ενώ έξω γίνεται χαμός. Με πλησιάζουν ξένοι συνάδελφοι. Μπράβο, θαύμα, απίθανο και όλα τα γνωστά. Είχαν κουφαθεί όλοι τους. Η Ελλάδα στον τελικό. Εμείς το αντιμετωπίζαμε λες και ήταν ένα φιλικό τουρνουά. Δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε τι είχε συμβεί. Λίγο μετά η ίδια διαδικασία. Αλλαγή εισιτηρίων και ρούχων. Τελικός. Ναι, αλλά εδώ δεν γλιτώνουμε. Σιγά μην ξανακερδίσουμε την Πορτογαλία μέσα στην έδρα της. Καλά ήταν ως εδώ. Καλά περάσαμε, είδαμε όλες τις πόλεις της Πορτογαλίας, καλά (δεν) φάγαμε, άντε να πέσουμε ενδόξως και να γυρίσουμε σπίτι. Πάνε και οι διακοπές, αλλά χαλάλι. Τελικό Euro πήγαμε. Είχε κι άλλο θαύμα η ιστορία.

Το πήραμε! Οι Πορτογάλοι ξίνιζαν τα μούτρα τους. Αντιποδόσφαιρο παίξατε, μας έλεγαν, Δεν πειράζει, ξύδι τους απαντούσαμε. Η Ευρώπη είχε μείνει άφωνη. Το πιο γλυκό παραμύθι της ζωής. Παραμύθι; Όχι, δα. Από εκείνη τη μέρα μάθαμε για τα καλά. Για την ακρίβεια το θυμηθήκαμε ξανά μετά τον άθλο του 1987. Η Ελλάδα μπορεί τα πάντα. Ποτέ μην ξαναπείς ποτέ! Πηγή: sport-fm.gr