32ο Ευρωμπάσκετ
(31 Αυγούστου-9 Σεπτεμβρίου 2001, Αγκυρα, Αττάλεια Κωνσταντινούπολη/ Τουρκία)
Στο βάθρο: 1. Γιουγκοσλαβία, 2. Τουρκία, 3. Ισπανία. Η Ελλάδα 9η με 2 νίκες και 2 ήττες
Μετά από 42 χρόνια οι Τούρκοι διοργάνωσαν και πάλι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και θέλησαν να βαδίσουν στο δρόμο που είχε χαράξει η Ελλάδα το 1987, αλλά τα θαύματα γίνονται μια φορά. Εντέλει οι οικοδεσπότες του Ευρωμπάσκετ ανέβηκαν στο δεύτερο σκαλί του βάθρου, πίσω από την ανανεωμένη και υποβληθείσα σε lifting, Γιουγκοσλαβία και μπροστά από την Ισπανία. Την ίδια στιγμή (των τελικών και της απονομής των μεταλλίων) η ελληνική ομάδα είχε ξαναγυρίσει πίσω με την ουρά στα σκέλια, έχανε το στοίχημα το οποίο είχε βάλει στην επιστροφή από τη Ντιζόν ο Σιγάλας, προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές που της προκάλεσε το δεύτερο φιάσκο στη σειρά, αναζητούσε νέο προπονητή (μετά την αποχώρηση του Κώστα Πετρόπουλου) και παράλληλα εισερχόταν σε μια νέα φάση εσωστρέφειας...
Μετά το διάλειμμα του 1999, οι «πλάβι» επέστρεψαν στην κορυφή, με ηγέτη τον Πέτζα Στογιάκοβιτς που μετρούσε ήδη τρεις σεζόν με τους Σακραμέντο Κινγκς στο ΝΒΑ και ανακηρύχθηκε MVP του τουρνουά. Μετά την αποτυχία της προηγούμενης χρονιάς στο Σίδνεϊ, στον πάγκο των Σέρβων βρισκόταν πλέον (αντί του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς) ο Σβέτισλαβ Πέσιτς που δεν είχε στη διάθεση του τον Ντίβατς, τον Πάσπαλι, τον Τζόρτζεβιτς, τον Ρέμπρατσα και τον Ντανίλοβιτς, αλλά... νέμα προμπλέμα!
Στον προημιτελικό οι Σέρβοι με τον Πέτζα να ευστοχεί σε 7/7 τρίποντα και να σημειώνει 29 πόντους έριξαν διαφορά 36 πόντων στη Λετονία, η οποία είχε προκαλέσει σοκ νικώντας στα μπαράζ (δια χειρός του νυν προπονητή της) Μπαγκάτσκις τη Λιθουανία. Στον ημιτελικό πάλι δια χειρός Στογιάκοβιτς (30π.) καθάρισαν την Ισπανία, ενώ την ίδια στιγμή οι Τούρκοι μετά τους Κροάτες νικούσαν τους Γερμανούς και ζούσαν το (ελληνικό) όνειρο τους.
Ο τελικός στο «Αμπντί Ιπεκτσί» ήταν με το απωθημένο ενός ολόκληρου και μάλιστα πολυπληθούς λαού που λαχταρούσε να αναβιώσει στο γήπεδο την παλιά οθωμανική αυτοκρατορία, αλλά τζίφος:! Στο κρισιμότερο σημείο κι ενώ οι Τούρκοι είχαν μειώσει σε 62-59, ο (μετέπειτα παίκτης του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ) Βλάντιμιρ Στσεπάνοβιτς έβαλε επτά πόντους στη σειρά και άνοιξε τον δρόμο των Σέρβων προς την κορυφή (78-69)...
Μετά το ασημένιο μετάλλιο του 1999, οι Ισπανοί ξαναβρέθηκαν στο βάθρο (ως τρίτοι), νικώντας στον μικρό τελικό με 99-90 τη Γερμανία ή μάλλον τον Νοβίτσκι που σημείωσε 43 πόντους.
Και η Ελλάδα, κύριε; Εδώ ισχύει το τ’ είχες... Κώστα (Πετρόπουλε) τ’ είχα πάντα! Αυτή τη φορά και σε αντίθεση με τη... νούλα της Ντιζόν, το ματώσαμε (με δύο νίκες επί της Ιταλίας και της Βοσνίας/ Ερζεγοβίνης), αλλά στον κρισιμότερο αγώνα η εθνική έπεσε πάνω στο μεταμοντέρνο «τείχος του Βερολίνου» κι έφαγε τα μούτρα της. Η ήττα από τη Γερμανία της κόστισε άλλον έναν, δεύτερο στη σειρά, ηχηρό αποκλεισμό από την τελική φάση του Ευρωμπάσκετ και την παρελκόμενη απουσία από το Μουντομπάσκετ της επόμενης χρονιάς στην Ιντιανάπολις. Παρεμπιπτόντως σε αυτούς τους τέσσερις αγώνες που πρόλαβε να παίξει η ελληνική ομάδα σκόραρε κατά μέσο όρο 84.2 πόντους (αλλά δεχόταν 86.2) και ήταν η πιο εύστοχη ομάδα του Ευρωμπάσκετ με ποσοστό 59.1% στα δίποντα και 47% στα τρίποντα!
Οι πέντε αλησμόνητες «εικόνες» μου
-Όπως συνήθως συμβαίνει στις μεγάλες διοργανώσεις, οι Τούρκοι είχαν συνθέσει ένα τραγούδι το οποίο ακουγόταν νυχθημερόν όχι μονάχα στο γήπεδο, αλλά όπου βάζει ανθρώπου νους! Ακόμη και τώρα που ήδη έχουν περάσει 12 χρόνια και συν τοις άλλοις έφαγα στη μάπα κι ένα (τουρκικό) Μουντομπάσκετ - το οποίο βεβαίως είχε τον δικό του ύμνο- βλέπω μπροστά μου τους Τούρκους και ασυναίσθητα μου ‘ρχεται στο μυαλό το περιβόητο «12 Dev Adam». Οι 12 μεγάλοι άντρες!
-Η Εθνική εγκαινίασε στη συμμετοχή της σε αυτό το Ευρωμπάσκετ με τη νίκη στο θρίλερ της πρεμιέρας επί της (υπερασπιζόμενης τα σκήπτρα του 1999) Ιταλίας. Πέντε δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη ο Μιχάλης Κακιούζης ισοφάρισε με τρίποντο σε 80-80, στη συνέχεια ο Γκρεγκόρ Φούτσκα με 2/2 βολές έκανε το σκορ 80-82 και στην εκπνοή ο Φραγκίσκος Αλβέρτης σημάδεψε διάνα από τη γωνία και πέτυχε ένα τρίποντο (για το τελικό 83-82) το οποίο ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς με ιπποτικό τρόπο χαρακτήρισε ως «κομψοτέχνημα»!
-Τα τρίποντα γενικώς είχαν την τιμητική τους όλες τις μέρες στην Τουρκία, μάλιστα ένα από δαύτα σε συνδυασμό με το διαχρονικό Σαιξπηρικό δίλημμα του μπάσκετ («to foul or not to foul?», βλέπε Γκρεγκ Πόποβιτς και σία) έκρινε τον ημιτελικό ανάμεσα στην Τουρκία και στη Γερμανία. Επτά δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη της κανονικής διάρκειας, ο Νοβίτσκι με μια βολή έδωσε αέρα τριών πόντων στους Γερμανούς, ωστόσο ο (νυν προπονητής της Φινλανδίας) Χένρικ Ντέτμαν δεν έδωσε εντολή για φάουλ, με αποτέλεσμα να πάρει την μπάλα ο Χέντο Τούρκογλου, να μπουμπουνίσει το τρίποντο και να οδηγήσει το ματς στην παράτας, όπου επιβλήθηκαν οι Τούρκοι με 79-78.
-Ο τρίτος κατά σειρά αγώνας της ελληνικής ομάδας στη διοργάνωση εξελίχθηκε σε μια μνημειώδη γρονθοπατινάδα! Η Εθνική νίκησε άνετα τη Βοσνία / Ερζεγοβίνη (101-77), ωστόσο λίγα λεπτά πριν από τη λήξη, άναψαν τα αίματα για ψύλλου πήδημα και η κοκορομαχία του Καλαϊτζή με τον Μριστς εξελίχθηκε σε γενική σύρραξη, που δεν είχε συνέπειες (τιμωρίας), αλλά έκανε άνω κάτω την ελληνική αποστολή προκαλώντας εσωτερικές τριβές.
-Το μπαράζ (για την πρόκριση στην οκτάδα και το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη η οποία ωστόσο κατέληξε να μοιάζει με τα Κύθηρα που ποτέ δεν θα τα δούμε!) της Εθνικής με τη Γερμανία εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο χαρακίρι και ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Η ελληνική ομάδα τσάκισε από την αρχή τους Γερμανούς και προηγήθηκε με 44-22, αλλά από εκεί και πέρα άρχισαν τα ζόρια: κουράστηκε ο Παπαλουκάς, έκανε τέταρτο φάουλ ο Φώτση που μάρκαρε τον Νοβίτσκι εκ περιτροπής με τον Ντικούδη, χάθηκε η μάχη των ριμπάουντ (24-41) και η ελληνική άμυνα έγινε έρμαιο των αλλεπάλληλων «αλά Stockton to Malone» pick n’ roll του Πέσιτς και του φόργουορντ των Μάβερικς. Στο τελευταίο λεπτό και μετά το δια χειρός Σιγάλα 74-72, ο Παπαλουκάς έχασε πέντε από τις έξι βολές, που εκτέλεσε και η ελληνική ομάδα αυτοκτόνησε και έμεινε εκτός νυμφώνος. Την επόμενη μέρα βγήκε η «Ελευθεροτυπία» με το καυστικό σχόλιο του Φίλιππου Συρίγου το οποίο είχε ως τίτλο «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν» και απέδιδε αποκλειστικά την ευθύνη της αποτυχίας στον προπονητή Κώστα Πετρόπουλο. Ο «Νουρέγιεφ» ήταν για λύπηση και παραιτήθηκε το ίδιο βράδυ, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος φέρεται να δηλώνει «μας σκότωσε ο ίδιος ο προπονητής μας», ενώ επιστρέφοντας στην Αθήνα ο Γιώργος Σιγάλας άφησε διάφορα υπονοούμενα με τη δήλωση «μας χαντάκωσαν οι χαρισματικοί»!
(31 Αυγούστου-9 Σεπτεμβρίου 2001, Αγκυρα, Αττάλεια Κωνσταντινούπολη/ Τουρκία)
Στο βάθρο: 1. Γιουγκοσλαβία, 2. Τουρκία, 3. Ισπανία. Η Ελλάδα 9η με 2 νίκες και 2 ήττες
Μετά από 42 χρόνια οι Τούρκοι διοργάνωσαν και πάλι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και θέλησαν να βαδίσουν στο δρόμο που είχε χαράξει η Ελλάδα το 1987, αλλά τα θαύματα γίνονται μια φορά. Εντέλει οι οικοδεσπότες του Ευρωμπάσκετ ανέβηκαν στο δεύτερο σκαλί του βάθρου, πίσω από την ανανεωμένη και υποβληθείσα σε lifting, Γιουγκοσλαβία και μπροστά από την Ισπανία. Την ίδια στιγμή (των τελικών και της απονομής των μεταλλίων) η ελληνική ομάδα είχε ξαναγυρίσει πίσω με την ουρά στα σκέλια, έχανε το στοίχημα το οποίο είχε βάλει στην επιστροφή από τη Ντιζόν ο Σιγάλας, προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές που της προκάλεσε το δεύτερο φιάσκο στη σειρά, αναζητούσε νέο προπονητή (μετά την αποχώρηση του Κώστα Πετρόπουλου) και παράλληλα εισερχόταν σε μια νέα φάση εσωστρέφειας...
Μετά το διάλειμμα του 1999, οι «πλάβι» επέστρεψαν στην κορυφή, με ηγέτη τον Πέτζα Στογιάκοβιτς που μετρούσε ήδη τρεις σεζόν με τους Σακραμέντο Κινγκς στο ΝΒΑ και ανακηρύχθηκε MVP του τουρνουά. Μετά την αποτυχία της προηγούμενης χρονιάς στο Σίδνεϊ, στον πάγκο των Σέρβων βρισκόταν πλέον (αντί του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς) ο Σβέτισλαβ Πέσιτς που δεν είχε στη διάθεση του τον Ντίβατς, τον Πάσπαλι, τον Τζόρτζεβιτς, τον Ρέμπρατσα και τον Ντανίλοβιτς, αλλά... νέμα προμπλέμα!
Στον προημιτελικό οι Σέρβοι με τον Πέτζα να ευστοχεί σε 7/7 τρίποντα και να σημειώνει 29 πόντους έριξαν διαφορά 36 πόντων στη Λετονία, η οποία είχε προκαλέσει σοκ νικώντας στα μπαράζ (δια χειρός του νυν προπονητή της) Μπαγκάτσκις τη Λιθουανία. Στον ημιτελικό πάλι δια χειρός Στογιάκοβιτς (30π.) καθάρισαν την Ισπανία, ενώ την ίδια στιγμή οι Τούρκοι μετά τους Κροάτες νικούσαν τους Γερμανούς και ζούσαν το (ελληνικό) όνειρο τους.
Ο τελικός στο «Αμπντί Ιπεκτσί» ήταν με το απωθημένο ενός ολόκληρου και μάλιστα πολυπληθούς λαού που λαχταρούσε να αναβιώσει στο γήπεδο την παλιά οθωμανική αυτοκρατορία, αλλά τζίφος:! Στο κρισιμότερο σημείο κι ενώ οι Τούρκοι είχαν μειώσει σε 62-59, ο (μετέπειτα παίκτης του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ) Βλάντιμιρ Στσεπάνοβιτς έβαλε επτά πόντους στη σειρά και άνοιξε τον δρόμο των Σέρβων προς την κορυφή (78-69)...
Μετά το ασημένιο μετάλλιο του 1999, οι Ισπανοί ξαναβρέθηκαν στο βάθρο (ως τρίτοι), νικώντας στον μικρό τελικό με 99-90 τη Γερμανία ή μάλλον τον Νοβίτσκι που σημείωσε 43 πόντους.
Και η Ελλάδα, κύριε; Εδώ ισχύει το τ’ είχες... Κώστα (Πετρόπουλε) τ’ είχα πάντα! Αυτή τη φορά και σε αντίθεση με τη... νούλα της Ντιζόν, το ματώσαμε (με δύο νίκες επί της Ιταλίας και της Βοσνίας/ Ερζεγοβίνης), αλλά στον κρισιμότερο αγώνα η εθνική έπεσε πάνω στο μεταμοντέρνο «τείχος του Βερολίνου» κι έφαγε τα μούτρα της. Η ήττα από τη Γερμανία της κόστισε άλλον έναν, δεύτερο στη σειρά, ηχηρό αποκλεισμό από την τελική φάση του Ευρωμπάσκετ και την παρελκόμενη απουσία από το Μουντομπάσκετ της επόμενης χρονιάς στην Ιντιανάπολις. Παρεμπιπτόντως σε αυτούς τους τέσσερις αγώνες που πρόλαβε να παίξει η ελληνική ομάδα σκόραρε κατά μέσο όρο 84.2 πόντους (αλλά δεχόταν 86.2) και ήταν η πιο εύστοχη ομάδα του Ευρωμπάσκετ με ποσοστό 59.1% στα δίποντα και 47% στα τρίποντα!
Οι πέντε αλησμόνητες «εικόνες» μου
-Όπως συνήθως συμβαίνει στις μεγάλες διοργανώσεις, οι Τούρκοι είχαν συνθέσει ένα τραγούδι το οποίο ακουγόταν νυχθημερόν όχι μονάχα στο γήπεδο, αλλά όπου βάζει ανθρώπου νους! Ακόμη και τώρα που ήδη έχουν περάσει 12 χρόνια και συν τοις άλλοις έφαγα στη μάπα κι ένα (τουρκικό) Μουντομπάσκετ - το οποίο βεβαίως είχε τον δικό του ύμνο- βλέπω μπροστά μου τους Τούρκους και ασυναίσθητα μου ‘ρχεται στο μυαλό το περιβόητο «12 Dev Adam». Οι 12 μεγάλοι άντρες!
-Η Εθνική εγκαινίασε στη συμμετοχή της σε αυτό το Ευρωμπάσκετ με τη νίκη στο θρίλερ της πρεμιέρας επί της (υπερασπιζόμενης τα σκήπτρα του 1999) Ιταλίας. Πέντε δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη ο Μιχάλης Κακιούζης ισοφάρισε με τρίποντο σε 80-80, στη συνέχεια ο Γκρεγκόρ Φούτσκα με 2/2 βολές έκανε το σκορ 80-82 και στην εκπνοή ο Φραγκίσκος Αλβέρτης σημάδεψε διάνα από τη γωνία και πέτυχε ένα τρίποντο (για το τελικό 83-82) το οποίο ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς με ιπποτικό τρόπο χαρακτήρισε ως «κομψοτέχνημα»!
-Τα τρίποντα γενικώς είχαν την τιμητική τους όλες τις μέρες στην Τουρκία, μάλιστα ένα από δαύτα σε συνδυασμό με το διαχρονικό Σαιξπηρικό δίλημμα του μπάσκετ («to foul or not to foul?», βλέπε Γκρεγκ Πόποβιτς και σία) έκρινε τον ημιτελικό ανάμεσα στην Τουρκία και στη Γερμανία. Επτά δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη της κανονικής διάρκειας, ο Νοβίτσκι με μια βολή έδωσε αέρα τριών πόντων στους Γερμανούς, ωστόσο ο (νυν προπονητής της Φινλανδίας) Χένρικ Ντέτμαν δεν έδωσε εντολή για φάουλ, με αποτέλεσμα να πάρει την μπάλα ο Χέντο Τούρκογλου, να μπουμπουνίσει το τρίποντο και να οδηγήσει το ματς στην παράτας, όπου επιβλήθηκαν οι Τούρκοι με 79-78.
-Ο τρίτος κατά σειρά αγώνας της ελληνικής ομάδας στη διοργάνωση εξελίχθηκε σε μια μνημειώδη γρονθοπατινάδα! Η Εθνική νίκησε άνετα τη Βοσνία / Ερζεγοβίνη (101-77), ωστόσο λίγα λεπτά πριν από τη λήξη, άναψαν τα αίματα για ψύλλου πήδημα και η κοκορομαχία του Καλαϊτζή με τον Μριστς εξελίχθηκε σε γενική σύρραξη, που δεν είχε συνέπειες (τιμωρίας), αλλά έκανε άνω κάτω την ελληνική αποστολή προκαλώντας εσωτερικές τριβές.
-Το μπαράζ (για την πρόκριση στην οκτάδα και το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη η οποία ωστόσο κατέληξε να μοιάζει με τα Κύθηρα που ποτέ δεν θα τα δούμε!) της Εθνικής με τη Γερμανία εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο χαρακίρι και ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Η ελληνική ομάδα τσάκισε από την αρχή τους Γερμανούς και προηγήθηκε με 44-22, αλλά από εκεί και πέρα άρχισαν τα ζόρια: κουράστηκε ο Παπαλουκάς, έκανε τέταρτο φάουλ ο Φώτση που μάρκαρε τον Νοβίτσκι εκ περιτροπής με τον Ντικούδη, χάθηκε η μάχη των ριμπάουντ (24-41) και η ελληνική άμυνα έγινε έρμαιο των αλλεπάλληλων «αλά Stockton to Malone» pick n’ roll του Πέσιτς και του φόργουορντ των Μάβερικς. Στο τελευταίο λεπτό και μετά το δια χειρός Σιγάλα 74-72, ο Παπαλουκάς έχασε πέντε από τις έξι βολές, που εκτέλεσε και η ελληνική ομάδα αυτοκτόνησε και έμεινε εκτός νυμφώνος. Την επόμενη μέρα βγήκε η «Ελευθεροτυπία» με το καυστικό σχόλιο του Φίλιππου Συρίγου το οποίο είχε ως τίτλο «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν» και απέδιδε αποκλειστικά την ευθύνη της αποτυχίας στον προπονητή Κώστα Πετρόπουλο. Ο «Νουρέγιεφ» ήταν για λύπηση και παραιτήθηκε το ίδιο βράδυ, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος φέρεται να δηλώνει «μας σκότωσε ο ίδιος ο προπονητής μας», ενώ επιστρέφοντας στην Αθήνα ο Γιώργος Σιγάλας άφησε διάφορα υπονοούμενα με τη δήλωση «μας χαντάκωσαν οι χαρισματικοί»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου