Η σχολή μας, ο Κετσπάγια κι ο Βαλβέρδε!!

Ο Κ. Νικολακόπουλος σχολιάζει στο blog του στο gazzetta την ύπαρξη σχολής στο ελληνικό ποδόσφαιρο σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Μας αρέσει δεν μας αρέσει! Το μόνο σίγουρο για την εθνική Ελλάδας, που όσο μας αρέσουν τα αποτελέσματά της, τόσο δεν μας αρέσει η απόδοσή της, είναι πως πλέον έχει δημιουργήσει μία δική της σχολή! Αυτό που δεν υπήρχε εδώ και δεκαετίες στην εθνική μας, υπάρχει εδώ και περίπου 12 χρόνια!
Η Ελλάδα έχει τη δική της σχολή, τον δικό της τρόπο παιχνιδιού! Ξεκίνησε από εποχής Ρεχάγκελ και συνεχίστηκε κι επί Σάντος. Η εθνική μας είναι μία ομάδα που πολύ απλά παίζει για το αποτέλεσμα, αυτό που μετράει πάνω απ΄ όλα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αυτό φέρνει τις διακρίσεις, αυτό φέρνει και τα εκατομμύρια.

Η ομάδα μας έχει ως όπλο την αμυντική της λειτουργία. Πρωτίστως κοιτάζει να μη δεχθεί γκολ. Και ξέρει πως αν δεν φάει γκολ, κουτσά στραβά θα της έρθουν οι ευκαιρίες για να βάλει ένα και να τσιμπήσει το αποτέλεσμα που θέλει. Η, έστω δεν θα χάσει.
Και πως θα έρθει το γκολ; Κατά κύριο λόγο από κάποια στημένη φάση. Θυμηθείτε χθες πως έκανε η Ελλάδα τις ευκαιρίες της: Και η κεφαλιά του Μανωλά και το κοντινό σουτ του Τοροσίδη και το "τσίμπημα" της μπάλας από το Μήτρογλου, προήλθαν όλα από φάουλ και κόρνερ…
Κι από εκεί και πέρα, υπάρχει κι η ικανότητα κάποιων παικτών σε προσωπικό επίπεδο. Η ικανότητα του Κατσουράνη και του Σαμαρά να βγάλουν μία ασίστ, του Τοροσίδη και του Χολέμπας να βγάλουν μία σέντρα, του Μήτρογλου η, του Σαλπιγγίδη να βάλουν ένα γκολ.
Μα έτσι μα αλλιώς η εθνική συνήθως ένα γκολάκι θα το πετύχει. Άρα, όσο κρατάει πίσω το μηδέν, στα πρότυπα του ΓΙΟΥΡΟ του 2004, κερδισμένη θα είναι. Με αυτό το σκεπτικό προχωράει η ομάδα μας και με το πλεονέκτημα ότι παίζει μπροστά στον κόσμο της τρεις, άντε τέσσερις φορές τον χρόνο, άρα δεν έχει να αντιμετωπίσει γκρίνια και μουρμούρα για κακό θέαμα, μη ελκυστικό ποδόσφαιρο κι όλα αυτά, τα οποία έχουν οι ομάδες σε συλλογικό επίπεδο, που παίζουν κάθε 15 ημέρες ενώποιον του κοινού τους, που βεβαίως θέλει να βλέπει και λίγη μπαλίτσα.
Και το ότι η Ελλάδα πλέον έχει σχολή στο ποδόσφαιρο, αποδεικνύεται κι από το ότι το ίδιο σκεπτικό έχει περάσει και στις πιο μικρές εθνικές ομάδες, την κάτω των 21, την κάτω των 19 κλπ. Εξ ου και με τέτοιο στιλ παιχνιδιού έφτασε πέρσι η -19 στον τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
Καλώς η, κακώς, αυτό ισχύει στην Ελλάδα σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Απλά, αν μας αρέσει να διατηρήσουμε αυτό το πράγμα, πρέπει η, να μείνει ο Σάντος η, να βρεθεί προπονητής  με παρόμοιο σκεπτικό. Όπως είχε βρεθεί ο Σάντος μετά Ρεχάγκελ.
Αν δεν θέλουμε να αλλάξουμε τη συνταγή, προτιμότερο είναι να φέρουμε Κετσπάγια (ακραίο παράδειγμα), παρά Βαλβέρδε (ακραίο παράδειγμα)...
Πηγή: gazzetta.gr