Ακόμα το θυμάμαι εκείνο το Βέλγιο. Την καταπληκτική ομάδα που είχε στήσει ο Γκι Τάις, ο οποίος είχε στο ρόστερ του σούπερ παίκτες όπως το 10άρι Εντσο Σίφο (κορυφαίος νέος παίκτης του τουρνουά), τον τερματοφύλακα Ζαν Μαρί Πφαφ, τον μέσο (παίζω παντού) Γιαν Κέλεμανς (οι δύο αυτοί βρέθηκαν στην καλύτερη 11άδα του Μουντιάλ), τους αμυντικούς Ερικ Γκέρετς, Φράνκι Βαν Ντερ Ελστ, Ζορζ Γκρουν, τον μέσο Ρενέ Βαντερέικεν, τον εξτρέμ Φράνκι Βερκότερεν, τον επιθετικό Νίκο Κλάεσεν κ.α.
Η ομάδα του 1986
Η ξαφνική παρακμή
Εκείνο το σύνολο που τερμάτισε τελικά τέταρτο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986, είχε κάνει δυναμικά την εμφάνιση του στο EURO του 1980, όταν και έφτασε στον τελικό (ηττήθηκε 2-1 από τη Δυτική Γερμανία). Δύο χρόνια αργότερα βρέθηκε και σε Μουντιάλ, όπου έκτοτε έδωσε το παρών για έξι διαδοχικές φορές έως και το 2002, χρονιά που έπαψε να υπολογίζεται από τους αντιπάλους. Η παρακμή είχε φανεί δύο χρόνια νωρίτερα. Στο EURO που οι Βέλγοι είχαν συνδιοργανώσει μαζί τους Ολλανδούς, πάτωσαν, μην περνώντας καν από τους ομίλους.
Στα 13 χρόνια που ακολούθησαν εκείνη τη ντροπιαστική εντός έδρας συμμετοχή, το Βέλγιο έπιασε πάτο για τα καλά. Οι κακές στιγμές όμως αποτελούν πλέον παρελθόν, καθώς η τωρινή ομάδα βρίσκεται στα χνάρια εκείνης της πραγματικά μεγάλης Εθνικής των '80ς. Τι μεσολάβησε όμως για να κάνουν το άλμα από την παρακμή, στην απ' ευθείας πρόκριση στα γήπεδα της Βραζιλίας και μάλιστα κατακτώντας την καθολική αναγνώριση για το όμορφο παιχνίδι τους και κάνοντας άπαντες να τους φοβούνται; Η απάντηση είναι κάπως σύνθετη και περιέχει τρία ξεχωριστά, αλληλένδετα δεδομένα...
Η ομάδα του 2000
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ... ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ που έκαναν οι σύλλογοι από τις πρώην αποικίες της χώρας, αλλά και από τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν στα τέλη των '80ς και στις αρχές των '90ς εντός Βελγίου. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια η Εθνική στελεχωνόταν σχεδόν αποκλειστικά από Βαλόνους και Φλαμανδούς (σ.σ.: οι δύο εθνότητες που κατοικούν στην χώρα). Ξαφνικά λοιπόν βρέθηκαν οι Βέλγοι να έχουν στο ομοσπονδιακό συγκρότημα τους εξαιρετικούς παίκτες όπως οι Αξελ Βίτσελ (Μαρτινίκα), Μαρουάν Φελαϊνί (Μαρόκο), Βενσάν Κομπανί (Κονγκό), Κρίστιαν Μπεντέκε (Κονγκό), Ρομέλου Λουκάκου (Ζαΐρ), Ράτζα Ναίγκολάν (Ινδονησία), Ιγκόρ ντε Καμάργκο (Βραζιλία), Νασέρ Τσαντλί (Μαρόκο), οι οποίοι όμως έχουν καταγωγή κυρίως από την Αφρική. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελπίδων τους, όπου οι 11 από τις 21 πρόσφατες κλήσεις ήταν σε παιδιά μεταναστών, όπως ο αδερφός του Ρομέλου, Τζόρνταν Λουκάκου και ο 17χρονος Μαροκινός Ζακάρια Μπακάλι, ο οποίος έχει αγωνιστεί ήδη και με τους Ανδρες.
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙ... ΕΞΑΓΩΓΕΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ. Οι 10 από τους διεθνείς τους αγωνίζονται στην Πρέμιερλιγκ και όχι απλά παίζουν, αλλά πρωταγωνιστούν στους μεγάλους συλλόγους του Νησιού. Προσθέστε και αυτούς που βρίσκονται σε Ιταλία, Ρωσία, Πορτογαλία, Γερμανία και θα έχετε την πλήρη εικόνα της δυναμικής του σύγχρονου Βέλγου ποδοσφαιριστή που αποτελεί το δυναμικά ανερχόμενο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας. Ολοι αυτοί διεκδικούν τίτλους σε μεγάλα πρωταθλήματα και επειδή είναι κατά βάση νεαροί ακόμα, γαλουχούνται σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Οταν λοιπόν συγκεντρώνονται μαζί με τη φανέλα των Κόκκινων Διαβόλων, το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται αυτό το εκρηκτικό μείγμα που έχει κερδίσει το σεβασμό και πανεύκολα το εισιτήριο για ένα Παγκόσμιο Κύπελλο 12 χρόνια μετά τη διοργάνωση της Ασίας.
ΤΟ ΤΡΙΤΟ -και σημαντικότερο- ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ... ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ. Πρόκειται για μία απλή, μα παράλληλα τόσο πολύπλοκη στην υλοποίηση της ιδέα. Τη συνέλαβε και την προώθησε ο Μισέλ Σαμπλόν, ο οποίος αδιαμφισβήτητα στο μέλλον θα δοξάζετε ως αναμορφωτής του αθλήματος στην χώρα. Ο εν λόγω κύριος που έχει την ιδιότητα του γενικού διευθυντή της Εθνικής, υπήρξε μέλος του τεχνικού τιμ της σε τρία συνεχή Μουντιάλ (Μεξικό, Ιταλία, Η.Π.Α.). Ολα όμως ξεκίνησαν μετά την παταγώδη αποτυχία στο EURO του 2000. «Ή θα αλλάζαμε ή θα γινόμασταν ο περίγελος της Ευρώπης», είχε αιτιολογήσει σε μία συνέντευξη του πριν από λίγους μήνες.
Στα χνάρια της Μπαρτσελόνα
Τι έκανε ο Σαμπλόν; Ουσιαστικά έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία της σχολής ποδοσφαίρου του Βελγίου. Αρχικά ξεκίνησε συνεχείς επαφές με τις Ομοσπονδίες της Γερμανίας, της Ολλανδίας και της Γαλλίας. Αφού πήρε ιδέες, θα έπρεπε να καταφέρει και το πιο δύσκολο. Επρεπε να πείσει τους συλλόγους του Βελγίου να αλλάξουν τη δομή των ακαδημιών τους. Ουσιαστικά εκείνο που τους ζήτησε ήταν να παίζουν όλες οι μικρές ομάδες τους έως και τις Under-17 με 4-3-3. Αυτό το σύστημα θα έπαιζε πλέον σε μόνιμη βάση και η Εθνική ανεξαρτήτως προπονητή. Ολο αυτό θυμίζει αναμφίβολα τη λογική της Μπαρτσελόνα με τη «Μασία» και το παιχνίδι που μαθαίνουν να παίζουν από μικροί οι Μπλαουγκράνα.
«Η μεγάλη δυσκολία ήταν να πείσω τις πιο μεγάλες ομάδες και κυρίως τις Αντερλεχτ, Σταντάρ Λιέγης να μάθουν στα παιδιά τους σωστά το παιχνίδι και όχι να κυνηγούν το αποτέλεσμα σε αυτές τις ηλικίες. Οταν όμως είδαν τα θετικά αποτελέσματα πείστηκαν και δεν νομίζω ότι θα υπάρξει γυρισμός», εξηγεί ο Σαμπλόν που πλέον βλέπει τους καρπούς των ιδεών του να αποδίδουν εκπληκτικά αποτελέσματα. Το πρώτο καλό σημάδι ήρθε στο EURO Under-17 του 2007 με τους Αζάρ και Μπεντέκε να οδηγούν την χώρα για πρώτη της φορά σε αυτές τις ηλικίες στην τελική τετράδα. Εναν χρόνο αργότερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ήρθε η απόλυτη δικαίωση για τον Σαμπλόν που είδε μία παρέα με λίγο μεγαλύτερα παιδιά την οποία οδηγούσαν οι Φελαϊνί, Κομπανί, να φτάνει μία ανάσα από το χάλκινο μετάλλιο (4η θέση).
Πιτσιρικάδες χωρίς ταβάνι
Στα παραπάνω συστατικά της επιτυχίας αξίζει να προστεθεί και αυτό του κόουτς Μαρκ Βίλμοτς. Ο τελευταίος (πριν από αυτή την παρέα) σημαντικός Βέλγος ποδοσφαιριστής και ρέκορντμαν στην χώρα με τέσσερις παρουσίες σε Μουντιάλ, πήρε όλα αυτά τα εντυπωσιακά... υλικά και έστησε τέλεια τη συνταγή. Αυτό που παρουσιάζει σήμερα το Βέλγιο είναι ήδη πολύ όμορφο. Ωστόσο, υπάρχει διάχυτη η αίσθηση πως το ταβάνι απέχει αρκετά ακόμα. Η εξαιρετική αυτή φουρνιά δεν πάει στη Βραζιλία απλά για τη συμμετοχή. Της αξίζει να συμπεριληφθεί στα φαβορί, αν όχι για την κούπα, για τα Προημιτελικά -και βλέπουμε- σίγουρα.
Ωστόσο, υπάρχει και το Αύριο που αναμένεται ακόμα πιο εντυπωσιακό. Με μέσο όρο ηλικίας τα 23-24 χρόνια και μοναδικό πάνω από τα 30 τον 35άρη αρχηγό Βαν Μπούίτεν, με δύο τερματοφύλακες που θα τους ήθελαν όλοι (Κουρτουά, Μινιολέ) και υπεροπλία σε όλες τις θέσεις (ίσως πονάει στους πλάγιους μπακ), οι Κόκκινοι Διάβολοι φωνάζουν ότι ήρθαν για να μείνουν και πως στο μέλλον τους δεν χωρούν όρια παρά μονάχα κάποια κορυφή σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο...
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου