Κηρύσσοντας την επανάσταση του
και σημαδεύοντας διάνα τον στόχο της, ο Τσε Γκεβάρα λανσάρισε και άφησε
ως παγκόσμια κληρονομιά το σύνθημα "Hasta la Victoria siempre", που σε
απλά ελληνικά σημαίνει "Πάντοτε μέχρι τη νίκη". Ωτόσο στην στην πόλη η
οποία φέρει το ίδιο όνομα και απόψε φιλοξενεί τον εξάκις πρωταθλητή
Ευρώπης, Παναθηναϊκό, αυτή είναι μια λέξη που κάνει τζιζ εδώ και δώδεκα
χρόνια!
Δώδεκα χρόνια φαγούρα και δεν συμμαζεύεται...
Παρεμπιπτόντως το σύνθημα του Αργεντινού Comandante χρησιμοποιήθηκε (προφανώς άνευ της αδείας του) κατά κόρον σε διάφορες ονοματοδοσίες, αλλά η πιο κοντινή σε εμάς ήταν το φερώνυμο κότερο που είχε στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 ο Παναγιώτης Φασούλας και το άφηνε ελλιμενισμένο στον Αλιμο για να δραπετεύει από τις σκοτούρες και να περνάει εκεί μέσα, πλέοντας, τις περιβόητες "περίεργες μέρες του": όπως εκείνες που τον έκαναν να την κοπανήσει και να χαθεί από προσώπου γης (αλλά όχι και θαλάσσης) πριν από έναν αγώνα της Εθνικής ομάδας!
Κλείνω εδώ την παρένθεση για τον Τσε και τον "Πάνι" και επιστρέφω στο προκείμενο: η πόλη στην οποία εδρεύει η Λαμποράλ Κούτσα (πρώην Κάχα Λαμποράλ, Ταού Θεράμικα, Ταουγκρές Βασκόνια, Κας Βιτόρια και πάει λέγοντας) λέγεται Vitoria- Gasteiz και πήρε το όνομα της εις ανάμνησιν της νίκης των (υπό τον Ιρλανδό και μετέπειτα πρωθυπουργό της Αγγλίας, Αρθουρ Γουέσλεϊ, γνωστότερο ως Δούκα του Γουέλινγκτον) συμμαχικών στρατευμάτων εναντίον των Γάλλων κατακτητών. Στις 21 Ιουνίου του 1813 οι Αγγλοι, οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί νίκησαν σε εκείνη την περιοχή τον στρατό του αδελφού του Ναπολέοντος και τότε βασιλιά της Ισπανίας Ιωσήφ Βοναπάρτη και έβαλαν τέρμα στη γαλλική κυριαρχία στην Ιβηρική χερσόνησο.
Η μάχη της Βιτόρια υπήρξε η κορυφαία πράξη του λεγόμενου Χερσονήσιου Πολέμου, αποτέλεσε το πρελούδιο της καταστροφής του Ναπολέοντος, μετά από δυο χρόνια στο Βατερλό και γι' αυτό η πόλη ονομάσθηκε Vitoria, ενώ τόσο μεγάλη υπήρξε η σημασία της, ώστε οι σύμμαχοι παρήγγειλαν μια επινίκια μουσική συμφωνία στον Μπετόβεν!
Δυστυχώς για το βασκικό μπάσκετ, αυτή η συμφωνία του μεγάλου μουσουργού (έχει αποδειχθεί πως) απευθύνεται προς ώτα μη ακουόντων κι όπως ο ίδιος ο Μπετόβεν, ομοίως και η ομάδα της Βιτόρια έχει υποστεί ολική κώφωση!
Στην πραγματικότητα- και για να επανέλθω στο τσιτάτο του Τσε Γκεβάρα- για τη Λαμποράλ Κούτσα, ισχύει το "Hasta la Victoria...nunca"! Τουτέστιν, "ποτέ μέχρι τη νίκη" κι αυτή είναι μια πονεμένη ιστορία, κυρίως για τον πολύ ξεχωριστό πρόεδρο της, Χοσέ Αντόνιο Κερεχέτα, ο οποίος ενώ αξιώθηκε να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης ως παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης (το 1980), δεν έχει νιώσει την ίδια χαρά ως αφεντικό μιας υπέροχης ομάδας η οποία ωστόσο επιβεβαιώνει τον μύθο του Σισύφου!
Στις μεγάλες στιγμές της, η Ταού ήταν tale quale η Εθνική ποδοσφαίρου της Βραζιλίας στο Μουντιάλ του 1982: σαν να λέμε η καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα μπάσκετ που δεν πήρε έναν τίτλο της Ευρωλίγκας!
Η Ταού Θεράμικα έφτασε για πρώτη φορά κοντά στην κατάκτηση του τίτλου της Ευρωλίγκας, τη σεζόν 2000-01 όταν αφού ξεπάστρεψε διαδοχικά το Περιστέρι, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ (και σε σύνολο 9 αγώνων κόντρα σε τρεις ελληνικές ομάδες , σημείωσε οκτώ νίκες και μία ήττα, με τον Ιβάνοβιτς να υποδύεται αριστοτεχνικά τον επίκαιρο ρόλο του "Hannibal Lecter") έπαιξε στη σειρά των τελικών, όπου ηττήθηκε με 3-2 από την Κίντερ Μπολόνια. Σε αυτή τη σειρά μάλιστα έχει εκτυλιχθεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά highlights στην ιστορία της διοργάνωσης, ένα τρομερό κάρφωμα του Μιντάουγκας Τιμίνσκας στη... μούρη του Ρασάρντ Γκρίφιθ.
Εν συνεχεία και στην περίοδο της απόλυτης ακμής της, η ομάδα από την πρωτεύουσα της Αλάβα έπαιξε σε τέσσερα διαδοχικά Φάιναλ Φορ, επίδοση που αποτελεί τη δεύτερη καλύτερη στα χρονικά της Ευρωλίγκας, μετά τα οκτώ σερί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας: ενώ όμως οι Ρώσοι με τον Μεσίνα στον πάγκο και με τον Παπαλουκά στο πηδάλιο αξιώθηκαν να ανέβουν δυο φορές στον θρόνο, η Ταού έφτανε πάντοτε τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά!
Πότε ο Ιβάνοβιτς, ο Περάσοβιτς, ο Μάλκοβιτς και ο Σπάχια δεν μπορούν, πότε ο Σκόλα τους πονεί!
Ενας γαλαξίας αστέρων έχει κοσμήσει το ρόστερ της Ταού όλα αυτά τα χρόνια, αλλά πάντοτε κάτι συνέβαινε και η ομάδα στραβοπατούσε στην κρίσιμη στιγμή: σε αυτές τις τέσσερις διαδοχικές παρουσίες στα Φάιναλ Φορ, η ισπανική ομάδα έπαιξε μόνο σε έναν τελικό, ενώ μια φορά βγήκε τρίτη και άλλες δύο έμεινε στην τέταρτη θέση.
Η μεγαλύτερη ευκαιρία της παρουσιάστηκε το 2005 στη Μόσχα, όπου με προπονητή τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, τσάκισε στον ημιτελικό την οικοδέσποινα (και με ρεκόρ 53-1 στη σεζόν) ΤΣΣΚΑ, αλλά στον τελικό κόντρα στη Μακάμπι Τελ Αβίβ αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων , κατέρρευσε στην τέταρτη περίοδο και γνώρισε την ήττα με 90-78.
Την επόμενη χρονιά (2006) για να προκριθεί στο Φάιναλ Φορ της Πράγας η Ταού, έχοντας πλέον στον πάγκο της τον Βέλιμιρ Περάσοβιτς, απέκλεισε τον Παναθηναϊκό επικρατώντας με 2-1 στη σειρά των best-of-three προημιτελικών, με αιχμή του δόρατος τον Σερκάν Ερντογάν. Στο θρίλερ του τρίτου αγώνα, στις 12 Απριλίου του 2006, στο ΟΑΚΑ οι Βάσκοι χοροστατούντος του Τούρκου γκαρντ που πέτυχε 24 πόντους σε 25 λεπτά (με 3/5 δίποντα, 4/6 τρίποντα, 6/6 βολές) επιβλήθηκαν με 74-71, ενώ στην εκπνοή αστόχησε στο μοιραίο, αλλά υπό πίεση και πολύ δύσκολο σουτ, ο Φραγκισκος Αλβέρτης. Στον ημιτελικό της Πράγας η Ταού υποκλίθηκε πάλι ενώπιον της Μακαμπί (70-85) , καθώς βρέθηκε να χάνει ακόμη και με 25 πόντους και εντέλει βολεύτηκε με 70-85), ενώ στον αγώνα της παρηγοριάς επιβλήθηκε της Μπαρτσελόνα με 87-82.
Το 2007 στο ΟΑΚΑ (με προπονητή τον κληθέντα εξ εφέδρων, Μπόζινταρ Μάλκοβιτς) στον μεν ημιτελικό πιάστηκε στη φοβερή αμυντική μέγγενη του Ομπράντοβιτς και αιχμαλωτίστηκε από τον Παναθηναϊκό με 67-53 (έχοντας 18/57 σουτ, 13/23 βολές και 18 λάθη), ενώ στον μικρό τελικό γνώρισε την ήττα από την Ουνικάχα Μάλαγα με 76-74.
Το κουαρτέτο στα Φάιναλ Φορ συμπληρώθηκε το 2008 στη Μαδρίτη και ήταν το κύκνειο άσμα της, τουλάχιστον μέχρι νεωτέρας. Τότε με προπονητή τον Νέβεν Σπάχια το πάλεψε στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, αλλά δεν άντεξε έως το τέλος και ηττήθηκε με 83-79, ενώ στον αγώνα για την τρίτη θέση με την Μοντεπάσκι Σιένα "έπεσε" στην παράταση (97-93).
Στη σειρά των τελικών του 2001 και στα τέσσερα απανωτά Φάιναλ Φορ η ομάδα της Βιτόρια εμφανίστηκε με τέσσερις διαφορετικούς προπονητές και με θαυμαστά και αξιοζήλευτα, πλην ατελέσφορα ρόστερς παικτών. Μεταξύ άλλων τη φανέλα της σε αυτές τις τελικές φάσεις της Ευρωλίγκας φόρεσαν ο Καλδερόν, ο Ματσιγιάουσκας, ο Κόνλεϊ, ο Μπετς, ο Σκόλα, ο Μπένετ, ο Φουαρές, ο Τιμίνσκας, ο Στομπέργκας, ο Αλεξάντερ, ο Ομπέρτο, ο Πριτζιόνι, ο Χάνσεν, ο Τσάλμερς, ο Ούκιτς, ο Ντρόμπνιακ, ο Ερντογάν, ο Γκριμάου, ο Σπλίτερ, ο Ρακότσεβιτς, ο Πλάνινιτς, ο Τελέτοβιτς, ο Πεκέρ, ο Σπλίτερ, ο Χάουζ, ο Γιασάιτις, ο Μακ Ντόναλντ, ο Μάικλ, ο Σαν Εμετέριο και ο αεί ων και ωσαύτως ων (από το 2000 έως το 2009) ως μοναδικός Ισπανός, Σέρχι Βιδάλ.
Παρεμπιπτόντως το σύνθημα του Αργεντινού Comandante χρησιμοποιήθηκε (προφανώς άνευ της αδείας του) κατά κόρον σε διάφορες ονοματοδοσίες, αλλά η πιο κοντινή σε εμάς ήταν το φερώνυμο κότερο που είχε στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 ο Παναγιώτης Φασούλας και το άφηνε ελλιμενισμένο στον Αλιμο για να δραπετεύει από τις σκοτούρες και να περνάει εκεί μέσα, πλέοντας, τις περιβόητες "περίεργες μέρες του": όπως εκείνες που τον έκαναν να την κοπανήσει και να χαθεί από προσώπου γης (αλλά όχι και θαλάσσης) πριν από έναν αγώνα της Εθνικής ομάδας!
Κλείνω εδώ την παρένθεση για τον Τσε και τον "Πάνι" και επιστρέφω στο προκείμενο: η πόλη στην οποία εδρεύει η Λαμποράλ Κούτσα (πρώην Κάχα Λαμποράλ, Ταού Θεράμικα, Ταουγκρές Βασκόνια, Κας Βιτόρια και πάει λέγοντας) λέγεται Vitoria- Gasteiz και πήρε το όνομα της εις ανάμνησιν της νίκης των (υπό τον Ιρλανδό και μετέπειτα πρωθυπουργό της Αγγλίας, Αρθουρ Γουέσλεϊ, γνωστότερο ως Δούκα του Γουέλινγκτον) συμμαχικών στρατευμάτων εναντίον των Γάλλων κατακτητών. Στις 21 Ιουνίου του 1813 οι Αγγλοι, οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί νίκησαν σε εκείνη την περιοχή τον στρατό του αδελφού του Ναπολέοντος και τότε βασιλιά της Ισπανίας Ιωσήφ Βοναπάρτη και έβαλαν τέρμα στη γαλλική κυριαρχία στην Ιβηρική χερσόνησο.
Η μάχη της Βιτόρια υπήρξε η κορυφαία πράξη του λεγόμενου Χερσονήσιου Πολέμου, αποτέλεσε το πρελούδιο της καταστροφής του Ναπολέοντος, μετά από δυο χρόνια στο Βατερλό και γι' αυτό η πόλη ονομάσθηκε Vitoria, ενώ τόσο μεγάλη υπήρξε η σημασία της, ώστε οι σύμμαχοι παρήγγειλαν μια επινίκια μουσική συμφωνία στον Μπετόβεν!
Δυστυχώς για το βασκικό μπάσκετ, αυτή η συμφωνία του μεγάλου μουσουργού (έχει αποδειχθεί πως) απευθύνεται προς ώτα μη ακουόντων κι όπως ο ίδιος ο Μπετόβεν, ομοίως και η ομάδα της Βιτόρια έχει υποστεί ολική κώφωση!
Στην πραγματικότητα- και για να επανέλθω στο τσιτάτο του Τσε Γκεβάρα- για τη Λαμποράλ Κούτσα, ισχύει το "Hasta la Victoria...nunca"! Τουτέστιν, "ποτέ μέχρι τη νίκη" κι αυτή είναι μια πονεμένη ιστορία, κυρίως για τον πολύ ξεχωριστό πρόεδρο της, Χοσέ Αντόνιο Κερεχέτα, ο οποίος ενώ αξιώθηκε να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης ως παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης (το 1980), δεν έχει νιώσει την ίδια χαρά ως αφεντικό μιας υπέροχης ομάδας η οποία ωστόσο επιβεβαιώνει τον μύθο του Σισύφου!
Στις μεγάλες στιγμές της, η Ταού ήταν tale quale η Εθνική ποδοσφαίρου της Βραζιλίας στο Μουντιάλ του 1982: σαν να λέμε η καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα μπάσκετ που δεν πήρε έναν τίτλο της Ευρωλίγκας!
Η Ταού Θεράμικα έφτασε για πρώτη φορά κοντά στην κατάκτηση του τίτλου της Ευρωλίγκας, τη σεζόν 2000-01 όταν αφού ξεπάστρεψε διαδοχικά το Περιστέρι, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ (και σε σύνολο 9 αγώνων κόντρα σε τρεις ελληνικές ομάδες , σημείωσε οκτώ νίκες και μία ήττα, με τον Ιβάνοβιτς να υποδύεται αριστοτεχνικά τον επίκαιρο ρόλο του "Hannibal Lecter") έπαιξε στη σειρά των τελικών, όπου ηττήθηκε με 3-2 από την Κίντερ Μπολόνια. Σε αυτή τη σειρά μάλιστα έχει εκτυλιχθεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά highlights στην ιστορία της διοργάνωσης, ένα τρομερό κάρφωμα του Μιντάουγκας Τιμίνσκας στη... μούρη του Ρασάρντ Γκρίφιθ.
Εν συνεχεία και στην περίοδο της απόλυτης ακμής της, η ομάδα από την πρωτεύουσα της Αλάβα έπαιξε σε τέσσερα διαδοχικά Φάιναλ Φορ, επίδοση που αποτελεί τη δεύτερη καλύτερη στα χρονικά της Ευρωλίγκας, μετά τα οκτώ σερί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας: ενώ όμως οι Ρώσοι με τον Μεσίνα στον πάγκο και με τον Παπαλουκά στο πηδάλιο αξιώθηκαν να ανέβουν δυο φορές στον θρόνο, η Ταού έφτανε πάντοτε τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά!
Πότε ο Ιβάνοβιτς, ο Περάσοβιτς, ο Μάλκοβιτς και ο Σπάχια δεν μπορούν, πότε ο Σκόλα τους πονεί!
Ενας γαλαξίας αστέρων έχει κοσμήσει το ρόστερ της Ταού όλα αυτά τα χρόνια, αλλά πάντοτε κάτι συνέβαινε και η ομάδα στραβοπατούσε στην κρίσιμη στιγμή: σε αυτές τις τέσσερις διαδοχικές παρουσίες στα Φάιναλ Φορ, η ισπανική ομάδα έπαιξε μόνο σε έναν τελικό, ενώ μια φορά βγήκε τρίτη και άλλες δύο έμεινε στην τέταρτη θέση.
Η μεγαλύτερη ευκαιρία της παρουσιάστηκε το 2005 στη Μόσχα, όπου με προπονητή τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, τσάκισε στον ημιτελικό την οικοδέσποινα (και με ρεκόρ 53-1 στη σεζόν) ΤΣΣΚΑ, αλλά στον τελικό κόντρα στη Μακάμπι Τελ Αβίβ αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων , κατέρρευσε στην τέταρτη περίοδο και γνώρισε την ήττα με 90-78.
Την επόμενη χρονιά (2006) για να προκριθεί στο Φάιναλ Φορ της Πράγας η Ταού, έχοντας πλέον στον πάγκο της τον Βέλιμιρ Περάσοβιτς, απέκλεισε τον Παναθηναϊκό επικρατώντας με 2-1 στη σειρά των best-of-three προημιτελικών, με αιχμή του δόρατος τον Σερκάν Ερντογάν. Στο θρίλερ του τρίτου αγώνα, στις 12 Απριλίου του 2006, στο ΟΑΚΑ οι Βάσκοι χοροστατούντος του Τούρκου γκαρντ που πέτυχε 24 πόντους σε 25 λεπτά (με 3/5 δίποντα, 4/6 τρίποντα, 6/6 βολές) επιβλήθηκαν με 74-71, ενώ στην εκπνοή αστόχησε στο μοιραίο, αλλά υπό πίεση και πολύ δύσκολο σουτ, ο Φραγκισκος Αλβέρτης. Στον ημιτελικό της Πράγας η Ταού υποκλίθηκε πάλι ενώπιον της Μακαμπί (70-85) , καθώς βρέθηκε να χάνει ακόμη και με 25 πόντους και εντέλει βολεύτηκε με 70-85), ενώ στον αγώνα της παρηγοριάς επιβλήθηκε της Μπαρτσελόνα με 87-82.
Το 2007 στο ΟΑΚΑ (με προπονητή τον κληθέντα εξ εφέδρων, Μπόζινταρ Μάλκοβιτς) στον μεν ημιτελικό πιάστηκε στη φοβερή αμυντική μέγγενη του Ομπράντοβιτς και αιχμαλωτίστηκε από τον Παναθηναϊκό με 67-53 (έχοντας 18/57 σουτ, 13/23 βολές και 18 λάθη), ενώ στον μικρό τελικό γνώρισε την ήττα από την Ουνικάχα Μάλαγα με 76-74.
Το κουαρτέτο στα Φάιναλ Φορ συμπληρώθηκε το 2008 στη Μαδρίτη και ήταν το κύκνειο άσμα της, τουλάχιστον μέχρι νεωτέρας. Τότε με προπονητή τον Νέβεν Σπάχια το πάλεψε στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, αλλά δεν άντεξε έως το τέλος και ηττήθηκε με 83-79, ενώ στον αγώνα για την τρίτη θέση με την Μοντεπάσκι Σιένα "έπεσε" στην παράταση (97-93).
Στη σειρά των τελικών του 2001 και στα τέσσερα απανωτά Φάιναλ Φορ η ομάδα της Βιτόρια εμφανίστηκε με τέσσερις διαφορετικούς προπονητές και με θαυμαστά και αξιοζήλευτα, πλην ατελέσφορα ρόστερς παικτών. Μεταξύ άλλων τη φανέλα της σε αυτές τις τελικές φάσεις της Ευρωλίγκας φόρεσαν ο Καλδερόν, ο Ματσιγιάουσκας, ο Κόνλεϊ, ο Μπετς, ο Σκόλα, ο Μπένετ, ο Φουαρές, ο Τιμίνσκας, ο Στομπέργκας, ο Αλεξάντερ, ο Ομπέρτο, ο Πριτζιόνι, ο Χάνσεν, ο Τσάλμερς, ο Ούκιτς, ο Ντρόμπνιακ, ο Ερντογάν, ο Γκριμάου, ο Σπλίτερ, ο Ρακότσεβιτς, ο Πλάνινιτς, ο Τελέτοβιτς, ο Πεκέρ, ο Σπλίτερ, ο Χάουζ, ο Γιασάιτις, ο Μακ Ντόναλντ, ο Μάικλ, ο Σαν Εμετέριο και ο αεί ων και ωσαύτως ων (από το 2000 έως το 2009) ως μοναδικός Ισπανός, Σέρχι Βιδάλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου