Υπερβάλλω ως συνήθως, αλλά δεν είμαι κιόλας βέβαιος πως η υπερβολή μου απέχει πολύ από την πραγματικότητα: θα με δικαιώσουν σε αυτή την προσέγγιση μου, ο Αγγέλου και ο Σφαιρόπουλος, ου μην και ο Πεδουλάκης με τον Μπαρζώκα, που όλα τα 'χε η Μαριορή του Ζέλικο και του Πασκουάλ, ο δευτεριάτικος ημιτελικός του Κυπέλλου τους έλειπε!
Πλάκα πλάκα ούτε (καλά) Χριστούγεννα, δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν οι άνθρωποι: για την Πρωτοχρονιά δεν το συζητώ, καθώς το επόμενο Σαββατοκύριακο έχουν πρωτάθλημα και στο καπάκι -στο πλαίσιο της πρεμιέρας του μακρόσυρτου και προβλεπόμενου ως κολασμένου, Top 16- ο μεν Ολυμπιακός θα δει τον λεγάμενο (τον Ομπράντοβιτς ντε) να κατεβαίνει από από την καμινάδα του ΣΕΦ σαν τον ...Άι Βασιλη, o δε Παναθηναϊκός θα πει τα κάλαντα στην Αρμάνι Μιλάνο!
Ωστόσο η πρεμιέρα του Top 16 της Ευρωλίγκας αργεί ακόμη. Για την ακρίβεια, θα γίνει του... χρόνου! Αργεί επίσης και ο (ασυνήθιστος) ημιτελικός του Κυπέλλου ανάμεσα στα δυο καμάρια μας, όπως έχουν αργήσει χαρακτηριστικά και οι μεγάλες στιγμές που ανυπομονούν και προσδοκούν να ζήσουν ο Αρης και ο Πανιώνιος!
Ο αγώνας της τριακονταετίας!
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά! Στο προκείμενο, το αυριανό ντέρμπι στο "Nick Gallis Hall", το δέλεαρ του οποίου, πέραν της διαχρονικής αντιπαλότητας των δυο ομάδων (η οποία μάλιστα υπήρξε και επίδικος!), τώρα ενισχύεται κι από έναν στόχο τριακονταετίας!
Το εννοώ αυτό διότι ακριβώς τριάντα χρόνια αθροιστικώς περιμένουν και οι δυο ομάδες να παίξουν σε έναν τελικό του Κυπέλλου! Ο Αρης εμφανίστηκε για τελευταία φορά (σε ένα three- peat συμμετοχών) το 2005 στο Λίντο του Ηρακλείου, όπου ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό και μετά από οκτώ άγονα χρόνια ελπίζει πως θα χρειαστεί να ξαναβγάλει εισιτήρια για τον ίδιο προορισμό (Δυο Αοράκια)!
Ο Πανιώνιος πάλι (και ζητώ συγνώμη για την αγοραία έκφραση) έχει κάνει το... σκατό του παξιμάδι από τις 10 Απριλίου του 1991, όταν νίκησε τον (νωπό Κυπελλούχο Ευρώπης) ΠΑΟΚ στο ΣΕΦ και κατέκτησε τον μοναδικό τίτλο της μπασκετικής ιστορίας του, σε επίπεδο (του λεγόμενου) ισχυρού φύλου. Το διευκρινίζω αυτό διότι οι γυναίκες έβαλαν τα γυαλιά στους άντρες το 2007, ήδη η ποδοσφαιρική ομάδα του Πανιωνίου έχει στεφθεί δυο φορές Κυπελλούχος Ελλάδος (1979, 1998) και για τους επιγόνους του Φάνη (που την επόμενη μέρα πήγε κι εναπέθεσε με γοερό κλάμα την κούπα στον τάφο του Αντρέα Βαρίκα) ο αυριανός αγώνας είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένας ημιτελικός...
Ο Πανιώνιος έχει παίξει σε τρεις τελικούς (το '77 με τον Ολυμπιακό, το '91 και το '95 με τον ΠΑΟΚ), ενώ ο Αρης του... ρίχνει στ' αυτιά με οκτώ τρόπαια σε 12 συμμετοχές. Ούτως ή άλλως οι οπαδοί των δυο ομάδων -και κυρίως οι Αρειανοί- ζουν με τις δόξες του παρελθόντος, αλλά δεν παύουν να είναι απαιτητικοί, ενίοτε δε κυριεύονται κι από τη μεγαλομανία του τύπου "ξαναθέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα"!
Του Αγγέλου τους νερό!
Αίφνης και για τις δυο ομάδες αυτός είναι ο υπέρ πάντων αγών! Για τον Αρη, που -κινούμενος σε δύο παράλληλα σύμπαντα- έχει να διαχειριστεί και τον κατήφορο της ποδοσφαιρικής ομάδας (την οποία ανέλαβε να διασώσει και πάλι ο σεσημασμένος ως κασκαντέρ Σούλης Παπαδόπουλος) η πίεση της νίκης και της πρόκρισης στον τελικό ξεπερνάει τα όρια του σκοπού και μεταλλάσσεται σε ένα ιερό χρέος!
Ημουν πριν από μερικές μέρες στη Θεσσαλονίκη, αφουγκράστηκα την ατμόσφαιρα και φαντάζομαι πως την ώρα που οι παίκτες θα φεύγουν από τα σπίτια τους για να πάνε στο Αλεξάνδρειο, οι μανάδες, οι γυναίκες και οι γκόμενες τους θα τους δώσουν μια ασπίδα και θα τους πουν "ή ταν ή επί τας"!
Μια τέτοια ασπίδα μαζί με το δόρυ και πλήρη πανοπλία θα κουβαλάει και ο Αγγέλου, που εάν το πεπρωμένο του γράφει πως αυτή είναι η τελευταία παρουσία του στην (καλούμενη από τον ίδιο και τον Χρήστο Γαλιλαία) "ομάδα εργασίας του Αρη", είμαι βέβαιος πως θα ορμήσει πρώτος στο πεδίο της μάχης, ώστε οι "κίτρινοι" να επιβεβαιώσουν την παροιμία και να δώσουν του Αγγέλου τους νερό!
Η πίεση που ασκεί το περιβάλλον και η Ιστορία στον Αρη είναι αφόρητη. "Το θέμα είναι να μη σκάσει το λάστιχο" μου είπε χαριτολογώντας και με μια από τις συνηθισμένες αλληγορίες του ο Αγγέλου, που ήθελα να ξέρω πώς θα τις αρθρώνει σε λίγες μέρες στους παίκτες της Αναντολού Εφές και τι θα καταλαβαίνουν ελόγου τους από τον ιδιαίτερο και συχνά δυσνόητο (για τους αμύητους) λόγο του.
Αλλά ξέχασα, θα 'χει ως υποβολέα τον Κώστα Βασιλειάδη!
Α season to remember
Για τον Πανιώνιο πάλι η εφετινή περίοδος μπορεί να εξελιχθεί σε αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν "Α season to remember": θα πρέπει να συμβούν σημεία και τέρατα για να μην (ξανα)βγει τρίτος στο πρωτάθλημα, ήδη προκρίθηκε στον δεύτερο γύρο τουEurocup κι εφόσον νικήσει αύριο τον Αρη και επιστρέψει (μετά από 23 χρόνια) σε τελικό, τότε, η (Νέα) Σμύρνη Ηλία μ' καίγεται!
Χρησιμοποιώ επίτηδες το όνομα του Λιανού, διότι όσο κι αν έχει ανοίξει μέτωπο από τον κόσμο (και μάλιστα τις προάλλες ζήτησε δημοσίως συγνώμη), όσο κι αν είναι εκ φύσεως συγκρουσιακός τύπος που ενίοτε εμφανίζεται κιόλας ως ιδιόρρυθμος, δεν παύει να αποτελεί μια αταλάντευτη σταθερά του ελληνικού μπάσκετ. Τον τιμώ ιδιαιτέρως τον Λιανό, διότι ξοδεύει λεφτά, επενδύσει, οραματίζεται, ασχολείται σοβαρά, προβληματίζεται, διαφωνεί, έχει άποψη, θέτει ζητούμενα, δεν βολεύεται με δεδομένα και -μολονότι κατά καιρούς μας έχει... μπερδέψει-δεν είναι δεμένος σε κανένα (ισχυρό) άρμα, αλλά τραβάει τον δικό του δρόμο...
Από τα ανωτέρω που απαρίθμησα συνάγεται το προφανές: η σεζόν 2013-14 μπορεί όντως να είναι όχι απλώς αξιομνημόνευτη, αλλά να ξορκίσει κιόλας πολλά φαντάσματα που κατατρέχουν τον Πανιώνιο εδώ και χρόνια...
Το ριφιφί του Ντούβνιακ
Πριν από τον αυριανό αγώνα της τριακονταετίας (τα οκτώ του Αρη και τα 22 του Πανιωνίου), οι δυο ομάδες έπαιξαν ένα σκληρό και δραματικό bras de fer: στον αγώνα της 10ης Νοεμβρίου στο "Nick Gallis Hall". οι "κίτρινοι" προηγήθηκαν με διαφορά 12 πόντων, αλλά οι "κυανέρυθροι έκαναν το μεγάλο ριφιφί (63-65) με το καλάθι του Ούρος Ντούβνιακ, που μάλιστα σημείωσε τους τελευταίους εννέα πόντους της ομάδας του!
Στη λήξη του αγώνα ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν έδωσε το χέρι του στον (παίκτη του, την περυσινή σεζόν) Γιάννη Αθηναίου, που ούτως ή άλλως είναι σεληνιασμένος σε ολόκληρη την εφετινή σεζόν, εξηγώντας ότι "υπάρχουν μερικά πράγματα μεταξύ μας και δεν χρειάζεται να τα δημοσιοποιούμε", ενώ την ίδια στιγμή ο Αγγέλου κατηγορούσε τους παίκτες του για μπασκετική ανοησία και μάλιστα είπε ότι "προσπαθούμε να δώσουμε στα παιδιά χαρά και στοργή, αλλά στα αποδυτήρια τσακωθήκαμε"!
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Πανιώνιος (8-2 στο πρωτάθλημα) είναι πληρέστερος, βαθύτερος, ποιοτικότερος, εμπειρότερος και εν πολλοίς ανώτερος από τον Αρη (4-6): η μια ομάδα, διάβολε βολεύεται με τον φουκαρά τον Χαντ και η άλλη έχει έξι ξένους! Στον αντίποδα, οι γηπεδούχοι θα αντλήσουν δύναμη (αλλά και την ισοβαρή πίεση) από την εξέδρα, η οποία προφανώς δεν θα έχει μεγάλη σχέση με την ατμόσφαιρα που συνάντησαν οι "κυανέρυθροι" τις προάλλες στη γειτονική Πυλαία...
Τα λευκά πιόνια του Πανιωνίου
Από πλευράς αγωνιστικών δεδομένων, είναι προφανές ότι στη σκακιέρα του ματς, ο Πανιώνιος παίζει με τα λευκά πιόνια κι ο Αρης θα επιδιώξει να τα αναχαιτίσει παντί τρόπω: η δεινότητα του Μακ Κόλουμ στο "ένας εναντίον ενός" (απόρροια της οποίας αποτελούν τα κερδισμένα φάουλ και οι ελεύθερες βολές) και στο μακρινό σουτ (όποτε κρίνει ότι χρειάζεται, βλέπε ΠΑΟΚ), οι spot up εκτελέσεις του Κάρτερ, η ωριμότητα του Μπατή, η δυνατή άμυνα και οι υπόλοιπες αρετές του Πανιωνίου είναι υψηλά εμπόδια, αλλά και μεγάλες προκλήσεις για το (μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο) αυτόχθον ρόστερ του Αρη.
Οι δυο ομάδες που έχουν παρελθόν τόσο στο πρωτάθλημα, όσο και στο ULEB Cup, συγκρούονται για πέμπτη φορά στην ιστορία τους σε αγώνα Κυπέλλου, με τον Αρη να μετρά τρεις νίκες έναντι μιας του Πανιωνίου. Οι "κίτρινοι" νίκησαν το 1981-82 με 89-80, το 1984-85 με 97-83 και το 1987-88 με 90-75, ενώ οι "κυανέρυθροι" επιβλήθηκαν το 2008-09 με 99-94 σε αγώνα που διεξήχθη στη Νεάπολη της Λάρισας.
Μετά τους τρεις αλλεπάλληλους τελικούς εκ των οποίων νίκησε στον έναν (το 2004, στη Λαμία με τον Ολυμπιακό) και ηττήθηκε σε δύο (το 2003 στη Λάρισα και το 2005 στο Ηράκλειο από τον Παναθηναϊκό) ο Αρης έφτασε τρεις φορές στους ημιτελικούς, αλλά δεν κατάφερε να ρίξει στο καναβάτσο τους "αιωνίους": το 2007-08 αποκλείστηκε στο τσακ από τον Ολυμπιακό (70-72 στο ΣΕΦ με καλάθι του Μαυροκεφαλίδη τέσσερα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, στο ντεμπούτο του Παναγιώτη Γιαννάκη), το 2009-10 πάλι από τον Ολυμπιακό (64-78, 93-83) και το 2010-11 από τον Παναθηναϊκό (58-87, 74-70).
Ο Πανιώνιος από την πλευρά του έφτασε στους ημιτελικούς το 2009, όταν αποκλείστηκε από τον Ολυμπιακό (84-79) στο Νέο Φάληρο και αύριο φιλοδοξεί να κάνει το άλμα που δεν έχει καταφέρει από το 1995 στη Λαμία, όταν είχε στον πάγκο του τον Ντούσαν Ιβκοβιτς!
Α, και κάτι που επίσης τους ενώνει: το τελευταίο (από τα οκτώ) Κύπελλο του ο Αρης και το μοναδικό ο Πανιώνιος το έχουν κατακτήσει με το ίδιο σκορ: με 73-70 νίκησε το 1991 ο Πανιώνιος τον ΠΑΟΚ και με 73-70 επιβλήθηκε το 2004 (στον επεισοδιακό τελικό του Φάιναλ Φορ της Λαμίας, που ολοκληρώθηκε μετά από τέσσερις ώρες, κεκλεισμένων των θυρών) ο Αρης του Ολυμπιακού.
Η ραβέρσα του Κοκολάκη και το box and one στον Γκάλη
Βεβαίως για τον Αρη και για τον Πανιώνιο το ρολόι του χρόνου έχει σταματήσει ένα Σάββατο στη Νέα Σμύρνη. Ηταν 24 Νοεμβρίου του 1984, στην έκτη αγωνιστική του πρωταθλήματος της (λεγόμενης τότε) Α' Εθνικής, όταν στην κατάληξη ενός συναρπαστικού ντέρμπι, ο Αρης δραπέτευσε από τη Νέα Σμύρνη δια πυρός και σιδήρου (65-69), Ένα λεπτό και τρία δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη με το σκορ στην ισοπαλία (65-65), ο Κοκολάκης με μια all time classic ραβέρσα έκανε το σκορ 65-67, ακολούθησε λάθος πάσα του Γάσπαρη και ο επίλογος γράφτηκε δια χειρός Γκάλη από τη γραμμή των βολών. Εκείνο το βράδυ, όπως δυο εβδομάδες νωρίτερα στην Πάτρα, ο (κουρασμένος από τον αγώνα στη Λιμόζ) σώθηκε από του Χάρου τα δόντια, καθώς ο Μάκης Δενδρινός ακολούθησε τη μόδα της εποχής και εφάρμοσε μια σύνθετη άμυνα "4-1" με τον Καραμανώλη ή τον Γάσπαρη πάνω στον Γκάλη, και τους υπόλοιπους τέσσερις σε ζώνη.
Ο Αρης έφυγε με το ροζ φύλλο αγώνα, αλλά προτού καν η αποστολή επιβιβαστεί στο πούλμαν, ο Ιωαννίδης είχε καταλάβει ότι θα επέστρεφε σε αυτό το γήπεδο μέσα στη σεζόν κι ας μην υπήρχαν πλέι οφς! Επτάμισι λεπτά πριν από τη λήξη, με το σκορ στο 54-57, ο Γιαννάκης έκανε φάουλ στον Μίσσα και στην ίδια φάση ο Φιλίππου τάπωσε τον αρχηγό του Πανιωνίου. Οι διαιτητές (Τσαγκαμίλης - Λόρτος) μπερδεύτηκαν και οι αποφάσεις τους ήταν η μία χειρότερη από την άλλη: χρέωσαν με φάουλ τον Φιλίππου, που είχε ήδη τέσσερα και αποβλήθηκε, ενώ μολονότι δεν είχε σημειωθεί καλάθι, ούτε η μπάλα κόπηκε στην κάθοδο ή κάποιος τράβηξε το διχτάκι έδωσαν μόνο μία βολή. Στην πραγματικότητα είχαν δώσει δύο βολές, αλλά μέσα στη γενική σύγχυση, ο Τσαγκαμίλης νόμιζε ότι ο Μίσσας εκτέλεσε και τις δύο κι όταν ο "στρατηγός" αστόχησε στην πρώτη, διέταξαν να συνεχιστεί το ματς!
Η μουτζούρα στο φύλλο αγώνα και ο τίμιος Τσαγκαμίλης
Οι γηπεδούχοι υπέβαλαν ένσταση, υποστηρίζοντας ότι σε μια τέτοια περίπτωση, οι διαιτητές μπορούν να καταλογίσουν είτε δύο βολές, είτε καλάθι και μία βολή, αλλά επ' ουδενί μόνο μία βολή". Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, συντελέστηκε άλλο ένα λάθος, αυτή τη φορά από τον έμπειρο σημειωτή Κώστα Αλεξανδρή, ο οποίος στην αρχή άνοιξε δύο αγκύλες για τις ελεύθερες βολές, αλλά ενώ είχε δει πως εκτελέστηκε μόνο μία, έβαλε δύο παύλες, που σημαίνουν δυο άστοχες βολές!
Τον είχα ρωτήσει τότε, για ποιο λόγο δεν έσβησε τη μία παύλα και η απάντηση του υπήρξε μυθική: "Δεν ήθελα να μουτζουρώσω το φύλλο αγώνα"!!!
Παρόντων στην εξέδρα του τότε ΓΓΑ Κίμωνα Κουλούρη και του γενικού γραμματέα της ΕΟΚ Γιώργου Βασιλακόπουλου, ο παρατηρητής διαιτησίας (ΟΔΚΕ) Κώστας Λυκουρέσης απεφάνθη αμέσως ότι επρόκειτο για καραμπινάτη παράβαση κανονισμών, ενώ την ίδια στιγμή ο Αντρέας Τσαγκαμίλης έπαιρνε πάνω του και χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη την ευθύνη: "Πράγματι ο Μίσσας εκτέλεσε μία βολή διότι βρισκόμουν κάτω από το καλάθι και νόμιζα ότι είχε πετύχει καλάθι στη φάση που ο Φιλίππου του έκανε φάουλ. Ύστερα διαπίστωσα ότι δεν είχε μπει καλάθι, άρα έπρεπε να εκτελέσει δυο βολές και όχι μία. Το λάθος είναι δικό μου και ζητώ συγνώμη. Είμαι τίμιος άνθρωπος και λέω την αλήθεια. Θα μπορούσα να πω ότι εδωσα μία και μία βολές, αλλά προτιμώ να αναγνωρίσω το λάθος μου".
Ιδού για την ιστορία οι συνθέσεις ενός αγώνα που έμελλε να σβηστεί από τα κιτάπια της Ιστορίας:
ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ: Μίσσας 9, Καραμανώλης 17, Φωσσές 8, Λινάρδος 10, Φ. Χριστοδούλου 19, Γάσπαρης 2, Βλάσης.
ΑΡΗΣ: Γιαννάκης 5, Γκάλης 29, Ρωμανίδης 16, Φιλίππου 6, Κοκολάκης 12, Σταμάτης 1, Δοξάκης, Παραμανίδης.
Η εκδίκηση του Μίσσα και η απαρχή του 80-0
Κατόπιν όλων αυτών, η επιτροπή πρωταθλήματος έκανε δεκτή την ένσταση του Πανιωνίου και ο αγώνας επαναλήφθηκε μετά από τρεισήμισι μήνες! Στις 2 Μαρτίου του 1985, οι δύο ομάδες ξαναβρέθηκαν αντιμέτωπες στη Νέα Σμύρνη, για να παίξουν (απόντος του τραυματία Φιλίππου και με διαιτητές τον Ρήγα και τον Ιωάννου) την ίδια παρτίδα, η οποία έμελλε να αποβεί ιστορική. Αυτή τη φορά ο Πανιώνιος νίκησε τον Αρη με 84-82 σε ένα συγκλονιστικό θρίλερ, το οποίο κρίθηκε στη δεύτερη παράταση. Στη λήξη της κανονικής διάρκειας του, το σκορ ήταν 68-68, με τον Ρωμανίδη να σημειώνει εκπρόθεσμο καλάθι μετά από λάθος του Μίσσα, ενώ το τέλος της πρώτης παράτασης βρήκε τις δυο ομάδες ισόπαλες με 74-74. Στη δεύτερη παράταση ο Γάσπαρης ισοφάρισε με τρίποντο (82-82), ο Μίσσας με τζαμπ σουτ έκανε το σκορ 84-82 και στην εκπνοή αστόχησε ο Ρωμανίδης.
Οι συνθέσεις των δύο ομάδων:
ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ: Μίσσας 26, Γάσπαρης 7, Φ. Χριστοδούλου 10, Λινάρδος 8, Φωσσές 25, Καραίσκος 8, Καραμανώλης.
ΑΡΗΣ: Γιαννάκης 14, Γκάλης 31, Ρωμανίδης 15, Σταμάτης 4, Κοκολάκης 6, Δοξάκης 10, Παραμανίδης 2.
Πού έγκειται η ιστορικότητα αυτού του αγώνα; Μα φυσικά στο γεγονός ότι ο Αρης ηττήθηκε εκείνο το βράδυ, μια εβδομάδα αργότερα επιβλήθηκε και στο ματς του β' γύρου (με 97-80) και έμελλε να ξαναχάσει μετά από 44 μήνες! Σε αυτό το χρονικό διάστημα η γιγαντωμένη κίτρινη αυτοκρατορία σημείωσε 80 (εντός κι εκτός έδρας) νίκες στη σειρά σημειώνοντας το μακροβιότερο σερί στα χρονικά του ευρωπαϊκού μπάσκετ, προτού καταρριφθεί από τα κορίτσια του Αθηναϊκού! Το σερί τερματίστηκε στις 5 Νοεμβρίου του 1988, όταν ο ΠΑΟΚ νικούσε τον Αρη με 81-78 σε ένα αλήστου μνήμης ματς, στο οποίο δεν έπαιξε ο Γιαννάκης και αστόχησε στο τελευταίο τρίποντο ο Δοξάκης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου