Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο και συνέβαιναν και με τις καλύτερες μέρες και οικογένειες στον Παναθηναϊκό. Ο λόγος φυσικά για την αναπάντεχη ισοπαλία με τον Εργοτέλη.
Αναπάντεχο όντως το αποτέλεσμα με βάση την εικόνα και την φόρμα του Παναθηναϊκού τον τελευταίο καιρό, αλλά και με βάση την δυναμικότητα και τις αντίστοιχες εμφανίσεις του Εργοτέλη.
Παρ΄όλα αυτά δεν υπάρχει κάτι που να μπορείς να πεις ότι λειτούργησε λάθος ή διαφορετικά στον Παναθηναϊκό και να αποδώσεις σ' αυτό το άτυχο αποτέλεσμα.
Σχετικά ίδια ήταν η εικόνα του με τα τελευταία επιτυχημένα παιχνίδια. Αλλά όπως σε χιλιάδες άλλα παιχνίδια ανά τον κόσμο το αποτέλεσμα δεν απεικόνισε τελικά την εικόνα του αγώνα.
Ήταν δηλαδή και πάλι πιεστικός, κινητικός και σε γενικές γραμμές καλός δημιουργικά ο Παναθηναϊκός, έκανε το 1-0 νωρίς, έφαγε ένα γκολ με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, το κυνήγησε μετά αλλά δεν ήρθε αυτή τη φορά το νικητήριο γκολ και κάπως έτσι κόλλησε στο 1-1.
Φαίνεται λίγο απλοϊκή η εξήγηση αλλά έτσι είναι ουσιαστικά.
Και είναι έτσι γιατί αυτή είναι η εικόνα του Παναθηναϊκού στα τελευταία παιχνίδια. Με λίγα λόγια έχει κατακτήσει πλέον ένα τέμπο και μια απόδοση που παιχνίδια με ομάδες σαν τον Εργοτέλη "τα έχει"¨από χέρι, αλλά δεν παύει ταυτόχρονα να δίνει συνολικά την αίσθηση, πως όσο "τα έχει από χέρι" άλλο τόσο είναι διεκδικήσιμα και μέσα στις δυνατότητες του αντιπάλου του να κάνει την ζημιά.
Κι αυτό πρέπει πάντα να το παίρνουμε υπ' όψιν μας όταν μιλάμε για την συγκεκριμένη ομάδα, για να μην πέφτουμε και σε αντιφάσεις ή ατοπήματα συγκρίνοντάς την με άλλες ομάδες του Παναθηναϊκού στο παρελθόν.
Τώρα αν πρέπει ντε και καλά να βρούμε και κάτι που ίσως θα έπρεπε να λειτουργήσει αλλιώς για να... βγάλουμε και το μεροκάματο, άντε να σταθούμε στον τρόπο που αντέδρασε ο Παναθηναϊκός από κάποιο σημείο και μετά στην ισοφάριση του Εργοτέλη.
Ενώ δηλαδή αρχικά και για κανά δεκαπεντάλεπτο προσπάθησε νορμάλ και συγκεντρωμένα να πάρει και πάλι την πρωτοπορία στο σκορ, κάπου εκεί προς το τελευταίο εικοσάλεπτο μάλλον χάθηκε η ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό.
Όταν δηλαδή μετά την έξοδο και του Ρισβάνη, άλλαξε εντελώς ο σχηματισμός και ο τρόπος ανάπτυξης του Παναθηναϊκού μέσα στο γήπεδο, είχαμε την παρακάτω εικόνα.
Χάθηκαν ξαφνικά τα άκρα και το άπλωμα του παιχνίδιού ειδικά από την αριστερή πλευρά.
Αντίθετα μαζεύτηκαν στον ίδιο περίπου ρόλο οι Πράνιτς, Ατζαγκούν, Ζέκα και ορισμένες φορές και ο Μπεργκ που τραβιόταν έξω από την περιοχή για να ανοίξει χώρο ή να βγάλει μπαλιές στον Πέτριτς.
Εκεί σαν να δυσκόλεψε λιγάκι η προσπάθεια των παικτών του Αναστασίου να σπάσουν την πυκνή αμυντική διάταξη του Εργοτέλη, ενώ ταυτόχρονα μάλλον διευκόλυνε τις προσπάθειες των παικτών του να διώξουν την μπάλα από την περιοχή τους, καθώς όλες οι επιθέσεις του Παναθηναϊκού γινόντουσαν πια από το κέντρο και κάθετα και σε πολύ μικρούς σχετικά χώρους.
Ακόμα κι έτσι φυσικά μπορούσε ο Παναθηναϊκός να κάνει το 2-1 και να πάρει το παιχνίδι, δεν τόκανε, δεν τα κατάφερε και τέλος.
Από κει και πέρα ο υπερβολικός θόρυβος και όλα όσα ακολούθησαν την λήξη του παιχνιδιού, μάλλον δυσκολεύουν την ψύχραιμη αντιμετώπιση του αγώνα και την συγκέντρωση της ομάδας στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό που ακολουθεί, παρά βοηθάνε στην ψυχολογία και ομαλή επάνοδο των παικτών στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Πηγή: sportdog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου