Ώρες
ώρες είμαστε τόσο κολλημένοι με τα σπορ, που κάλλιστα θα μπορούσε
κάποιος να πει ότι έχουμε πάθει αποχαύνωση. Μεγαλύτερη ενδεχομένως κι
απ' αυτή της τηλεόρασης. Άλλος από επαγγελματική διαστροφή κι άλλος από
οπαδική, η ουσία παραμένει ίδια: Ζούμε σε έναν μικρόκοσμο, σαν να είναι
κάθε μέρα Κυριακή. Μπορεί να καίγεται το σπίτι του δίπλα, κι εμείς να
ασχολούμαστε με την Τσέστερφιλντ. Παράνοια.
Σήμερα για παράδειγμα, θα βρείτε δεκάδες αναλύσεις για το
Ολυμπιακός-Εφές και το Μάλαγα-Παναθηναϊκός (ούτως ή άλλως το άρθρο
γράφτηκε πριν ακόμα αρχίσουν οι αγώνες). Είναι ένα πολύ ωραίο δέντρο
πίσω από ένα δάσος που καίγεται. Μήπως δεν διαβάσατε ότι η συντριπτική
πλειοψηφία των εργαζόμενων της εταιρίας που τροφοδοτεί στην ουσία τον
Ολυμπιακό, δηλαδή η «Χαλυβουργική», τίθεται από τη Δευτέρα σε
διαθεσιμότητα; Οι 200 από τους 250!
Η ανακοίνωση της οικογένειας Αγγελόπουλου δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις. Ακολουθούν τα σημαντικότερα αποσπάσματα «Από το 2008 ως σήμερα η ζήτηση χάλυβα καταβαραθρώθηκε από τους 2.500.000 τόνους ετησίως στους 300.000. Οκτώ φορές κάτω!... Η ζημιά ανέρχεται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ... Από το 2008 η εταιρία δεν έθιξε στο ελάχιστο το εισόδημα των εργαζόμενων... Η εταιρεία εξάντλησε όλα τα οικονομικά της όρια προκειμένου να διατηρήσει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων της στην καλύτερη κατάσταση στην ελληνική βιομηχανία... Μετά από έξι χρόνια συνεχούς κρίσης, επέλεξε την εφαρμογή του μέτρου της διαθεσιμότητας, αντί αυτού των απολύσεων, ως το λιγότερο επώδυνο για τους εργαζομένους της, έχοντας στόχο τη βιωσιμότητα και διατήρηση της λειτουργίας της εταιρείας».
Δεν χρειάζεται να έχεις πτυχίο φιλόλογου για να διαπιστώσεις το προφανές. Η Χαλυβουργική κινδυνεύει με κλείσιμο, αν δεν πρέπει ήδη να τη θεωρούμε κλεισμένη με μια τέτοια κίνηση.
Κι αν δεν σας καίγεται καρφάκι για τη Χαλυβουργική και (τουλάχιστον) 200 οικογένειες που θα αυξήσουν το (υποτιθέμενο) 28% της ανεργίας, τι θα λέγατε αν... αντιλαμβανόσασταν το επίσης... προφανές: Μια γεμάτη τσέπη μπορεί να τροφοδοτεί μια ζημιογόνα αλλά ευχάριστη ασχολία. Μια τσέπη με τρύπες πόσο μπορεί να αντέξει να το κάνει; Όλα αυτά δε μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από υποθέσεις και ερωτηματικά που ευλόγως βέβαια γεννώνται.
Κουμάντο άλλωστε στην τσέπη ιδιώτη δε μπορεί να κάνει ουδείς εξ ημών. Μπορεί να χάνει όσα θέλει και να βάζει στο μπάσκετ όσα θέλει. Δεδομένο είναι ότι ο αθλητισμός χρειάζεται ανθρώπους σαν τους Αγγελόπουλους που δεν απειλούν, δεν έχουν συμπεριφορά τραμπούκων. Κι ας ξεφεύγουν κι αυτοί από τους κανόνες μερικές φορές. Η παρουσία τους είναι ευεργετική για το μπάσκετ, τον ανταγωνισμό, ακόμα και για την προβολή της χώρας στο εξωτερικό. Καλώς ή κακώς, το μπάσκετ είναι το Νο1 εξαγώγιμο προϊόν πανευρωπαϊκά.
Αν οι Αγγελόπουλοι ήταν… τίποτα ανάλγητοι ή αντικοινωνικοί, ίσως να είχαν πάρει ανάλογες αποφάσεις στο πρόσφατο παρελθόν. Για να το καθυστέρησαν τόσο, χωρίς να χρειάζεται εμείς να κάνουμε τους… δικηγόρους τους, σημαίνει πως το πάλεψαν όσο περνούσε απ' το χέρι τους για να μην φτάσουν σε αυτό το σημείο.
Από την άλλη όμως, χάνεται και η έξωθεν καλή μαρτυρία όταν ένας Μπέγκιτς ισούται με τη διαβίωση 200 οικογενειών για τρία χρόνια. Λάθος; Ο Μπέγκιτς κοστίζει 800.000 ευρώ. Αν ο μέσος όρος κάθε εργαζόμενου ανέρχεται στα 1.000 ευρώ, με απλά μαθηματικά οι 200 οικογένειες όχι απλά δεν θα έβγαιναν σε διαθεσιμότητα αλλά θα μπορούσαν να πληρωθούν για 4 μήνες ακόμα… Ψιλά γράμματα;
Ούτε στον Ολυμπιακό, ούτε στους ίδιους θα κόστιζε αν αποφάσιζαν να θυσιάσουν τον 12ο παίκτη μιας ομάδας για να κρατήσουν τις δουλειές τους 200 άνθρωποι. Αντιθέτως, μια τέτοια ανακοίνωση (τυχαίο το παράδειγμα του Σλοβένου) θα αποτελούσε φάρο κοινωνικής ευαισθησίας και παράδειγμα για άλλους επιχειρηματίες.
Είναι εντελώς ουτοπικό να πιστεύει κανείς πως υπάρχει πιθανότητα να συμβεί μια τέτοια "ανταλλαγή". Κι είναι εξίσου βέβαιο ότι οι φανατικοί ούτε καν θα συζητούσαν τέτοιο ενδεχόμενο, όπως το ίδιο θα συνέβαινε αν αφορούσε μια άλλη ομάδα…
Να λοιπόν η ευκαιρία για τους Αγγελόπουλους να κάνουν το… δικό τους three peat… Άλλωστε σε μια παρόμοια κατάσταση είχαν βρεθεί και με τον Ολυμπιακό προ τριετίας. Έφτασαν κοντά στην αποχώρηση, αλλά δεν εγκατέλειψαν το καράβι. Το συμμάζεψαν, κατέβασαν τα έξοδα και κατέκτησαν την Ευρώπη δυο φορές. Άρα ξέρουν τον τρόπο για να γίνουν ξανά αντικείμενο θετικής συζήτησης…
Η ανακοίνωση της οικογένειας Αγγελόπουλου δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις. Ακολουθούν τα σημαντικότερα αποσπάσματα «Από το 2008 ως σήμερα η ζήτηση χάλυβα καταβαραθρώθηκε από τους 2.500.000 τόνους ετησίως στους 300.000. Οκτώ φορές κάτω!... Η ζημιά ανέρχεται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ... Από το 2008 η εταιρία δεν έθιξε στο ελάχιστο το εισόδημα των εργαζόμενων... Η εταιρεία εξάντλησε όλα τα οικονομικά της όρια προκειμένου να διατηρήσει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων της στην καλύτερη κατάσταση στην ελληνική βιομηχανία... Μετά από έξι χρόνια συνεχούς κρίσης, επέλεξε την εφαρμογή του μέτρου της διαθεσιμότητας, αντί αυτού των απολύσεων, ως το λιγότερο επώδυνο για τους εργαζομένους της, έχοντας στόχο τη βιωσιμότητα και διατήρηση της λειτουργίας της εταιρείας».
Δεν χρειάζεται να έχεις πτυχίο φιλόλογου για να διαπιστώσεις το προφανές. Η Χαλυβουργική κινδυνεύει με κλείσιμο, αν δεν πρέπει ήδη να τη θεωρούμε κλεισμένη με μια τέτοια κίνηση.
Κι αν δεν σας καίγεται καρφάκι για τη Χαλυβουργική και (τουλάχιστον) 200 οικογένειες που θα αυξήσουν το (υποτιθέμενο) 28% της ανεργίας, τι θα λέγατε αν... αντιλαμβανόσασταν το επίσης... προφανές: Μια γεμάτη τσέπη μπορεί να τροφοδοτεί μια ζημιογόνα αλλά ευχάριστη ασχολία. Μια τσέπη με τρύπες πόσο μπορεί να αντέξει να το κάνει; Όλα αυτά δε μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από υποθέσεις και ερωτηματικά που ευλόγως βέβαια γεννώνται.
Κουμάντο άλλωστε στην τσέπη ιδιώτη δε μπορεί να κάνει ουδείς εξ ημών. Μπορεί να χάνει όσα θέλει και να βάζει στο μπάσκετ όσα θέλει. Δεδομένο είναι ότι ο αθλητισμός χρειάζεται ανθρώπους σαν τους Αγγελόπουλους που δεν απειλούν, δεν έχουν συμπεριφορά τραμπούκων. Κι ας ξεφεύγουν κι αυτοί από τους κανόνες μερικές φορές. Η παρουσία τους είναι ευεργετική για το μπάσκετ, τον ανταγωνισμό, ακόμα και για την προβολή της χώρας στο εξωτερικό. Καλώς ή κακώς, το μπάσκετ είναι το Νο1 εξαγώγιμο προϊόν πανευρωπαϊκά.
Αν οι Αγγελόπουλοι ήταν… τίποτα ανάλγητοι ή αντικοινωνικοί, ίσως να είχαν πάρει ανάλογες αποφάσεις στο πρόσφατο παρελθόν. Για να το καθυστέρησαν τόσο, χωρίς να χρειάζεται εμείς να κάνουμε τους… δικηγόρους τους, σημαίνει πως το πάλεψαν όσο περνούσε απ' το χέρι τους για να μην φτάσουν σε αυτό το σημείο.
Από την άλλη όμως, χάνεται και η έξωθεν καλή μαρτυρία όταν ένας Μπέγκιτς ισούται με τη διαβίωση 200 οικογενειών για τρία χρόνια. Λάθος; Ο Μπέγκιτς κοστίζει 800.000 ευρώ. Αν ο μέσος όρος κάθε εργαζόμενου ανέρχεται στα 1.000 ευρώ, με απλά μαθηματικά οι 200 οικογένειες όχι απλά δεν θα έβγαιναν σε διαθεσιμότητα αλλά θα μπορούσαν να πληρωθούν για 4 μήνες ακόμα… Ψιλά γράμματα;
Ούτε στον Ολυμπιακό, ούτε στους ίδιους θα κόστιζε αν αποφάσιζαν να θυσιάσουν τον 12ο παίκτη μιας ομάδας για να κρατήσουν τις δουλειές τους 200 άνθρωποι. Αντιθέτως, μια τέτοια ανακοίνωση (τυχαίο το παράδειγμα του Σλοβένου) θα αποτελούσε φάρο κοινωνικής ευαισθησίας και παράδειγμα για άλλους επιχειρηματίες.
Είναι εντελώς ουτοπικό να πιστεύει κανείς πως υπάρχει πιθανότητα να συμβεί μια τέτοια "ανταλλαγή". Κι είναι εξίσου βέβαιο ότι οι φανατικοί ούτε καν θα συζητούσαν τέτοιο ενδεχόμενο, όπως το ίδιο θα συνέβαινε αν αφορούσε μια άλλη ομάδα…
Να λοιπόν η ευκαιρία για τους Αγγελόπουλους να κάνουν το… δικό τους three peat… Άλλωστε σε μια παρόμοια κατάσταση είχαν βρεθεί και με τον Ολυμπιακό προ τριετίας. Έφτασαν κοντά στην αποχώρηση, αλλά δεν εγκατέλειψαν το καράβι. Το συμμάζεψαν, κατέβασαν τα έξοδα και κατέκτησαν την Ευρώπη δυο φορές. Άρα ξέρουν τον τρόπο για να γίνουν ξανά αντικείμενο θετικής συζήτησης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου