Δεν ξέρουμε να χάνουμε, να κερδίζουμε, να σεβόμαστε…!

Ο Μιχάλης Τσόχος, «διαβάζει» μία ισπανική ιστορία, παρακολουθεί το θέατρο του παραλόγου με την κόντρα του «ποιος την έχει πιο μεγάλη…» και καταλήγει στο (αν είναι δυνατόν)… θέατρο του Αναστασίου!

Στην Ελλάδα μαθαίνεις τα μικρά και χάνεις τα μεγάλα. Μαθαίνεις τα συνηθισμένα, τα αδιάφορα και χάνεις τα σπουδαία. Τα χάνεις γιατί δεν σε ενδιαφέρουν. Πριν λίγες ημέρες στο γήπεδο της Βιγιαρεάλ έπεσε ένα δακρυγόνο από κάποιον ανεγκέφαλο οπαδό της ομάδας κατά την διάρκεια της διεξαγωγής του αγώνα με την Θέλτα. Στην Ελλάδα μόνο η πτώση του δακρυγόνου έφτασε… Και μαζί του και τα σχόλια του τύπου «παντού τα ίδια γίνονται μωρέ…». Εφτασε επίσης ότι το ματς μετά από ημίωρη διακοπή συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε κανονικά. «Δεν το διέκοψαν ούτε εκεί για να μην τιμωρηθεί η Βιγιαρεάλ. Παντού τα ίδια γίνονται» έγραψαν χιλιάδες Ελληνες φωστήρες στα social media και πήγαν για ύπνο ήσυχοι ότι όλοι είναι σαν τα μούτρα μας.
Μετά από λίγες ημέρες έφτασε και η είδηση της τιμωρίας. Μερικές χιλιάδες ευρώ και τίποτα άλλο ήταν η ποινή για την Βιγιαρέαλ. Ξεσάλωσαν οι φωστήρες. «Ορίστε, είδατε που τα λέγαμε, ούτε μία αγωνιστική κεκλεισμένων των θυρών δεν τους επέβαλαν. Είδατε τελικά. Παντού τα ίδια γίνονται…» ήταν το τελικό σχόλιο στα social media δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων «ποδοσφαιρόφιλων» και ξαναπήγαν όλοι μαζί ήσυχοι για ύπνο έχοντας την βεβαιότητα πλέον ότι παντού είναι σαν τα μούτρα μας. Ελα όμως που δεν είναι…
Πρώτη και μεγαλύτερη η ευθύνη των περισσότερων ελληνικών μέσων ενημέρωσης που μετέφεραν την είδηση αμάσητη, έτσι όπως θέλει να την διαβάσει ο… βολεμένος (για να μην πω τίποτα πιο βαρύ) αναγνώστης. Έπεται προφανώς η ευθύνη του… βολεμένου που στέκεται μόνο σε ότι του προσφέρουν αμάσητο.

<a href="http://gazzetta.adman.gr/click?webspace=284&id=2" target="_top" rel="nofollow"><img alt="" src="http://gazzetta.adman.gr/banner?webspace=284&id=2&js=yes&sc=1280x960x24&ref=undefined&p1=&p2=&p3=&p4=&p5=&p6=&p7=&p8=&kw=" border="0" width="426" height="120" /></a><br />

Ισπανικά δεν ξέρω λέξη, αλλά την ιστορία της υπόθεσης αυτής την ξέρω απ’ έξω κι’ ανακατωτά. Λίγο να σερφάρεις στο διαδίκτυο, αντί όλη την ώρα να πουλάς εξυπνάδα σχολιάζοντας κάθε τι που σου προσφέρουν και το τρως αμάσητο, μαθαίνεις τι έγινε στο ματς αυτό. Ολόκληρη η πόλη, η τοπική αστυνομία, αλλά και η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος ασχολείται εδώ και δύο εβδομάδες με τον εντοπισμό του δράστη. Είναι πολύ μεγάλη ιστορία για να σας την διηγηθώ αλλά σας διαβεβαιώνω ότι είναι μοναδική. Πώς βρήκαν το σειριακό αριθμό του καπνογόνου, πώς εντόπισαν από πού αγοράστηκε επειδή ήταν αμερικάνικης προέλευσης, πως εντόπισαν τον δράστη, τα ρούχα που φοράει και πόσες φορές έχει πάει στο γήπεδο, πώς τους «πρόδωσε» η κάμερα ασφαλείας που δεν δείχνει τα χαρακτηριστικά του, αλλά και ότι ο ίδιος γνώριζε που υπάρχουν κάμερες ώστε όταν περνάει από αυτές να κρύβει το πρόσωπό του. Δεν τον έχουν βρει, αλλά δεν τα έχουν παρατήσει. Από το αστυνομικό τμήμα έχουν περάσει όλοι οι κάτοχοι διαρκείας στη συγκεκριμένη θύρα για ταυτοπροσωπία και έχει διαπιστωθεί ότι δεν είναι κανένας από αυτούς, αλλά κάποιος που πήγε στο γήπεδο με απλό εισιτήριο.
Εχουν ήδη ελεγχθεί τα βίντεο από προηγούμενους αγώνες για να διαπιστωθεί αν είχε ξαναπάει στο γήπεδο με τα ίδια ρούχα και με την ίδια φανέλα του Τζιοβάνι Ντος Σάντος που φορούσε όταν έριξε το καπνογόνο. Εχει δημιουργηθεί σκίτσο του (δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί για να δοθεί στην δημοσιότητα) από τις μαρτυρίες δύο κοριτσιών και ενός άντρα που κάθονταν δίπλα του και τον περιέγραψαν στους ειδικούς σκιτσογράφους της αστυνομίας. Μπορώ να γράφω χιλιάδες λέξεις για το τι έχει συμβεί προκειμένου ο δράστης να εντοπιστεί. Ναι, αυτός που έριξε ένα δακρυγόνο σε γήπεδο. Αυτό είναι το έγκλημα που έχει κινητοποιήσει μία ολόκληρη πόλη και την αστυνομία προκειμένου να βρεθεί ο δράστης. Αναζητείται με τέτοιο πάθος και τέτοιο ζήλο που είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα βρεθεί. Ποιός; Κάποιος που έκανε κάτι που στην Ελλάδα συμβαίνει κάθε Σαβατοκύριακο σε κάποιο γήπεδο.
Ναι κύριοι αυτό είδε η Λίγκα της Ισπανίας, αυτό και πολλά άλλα, όπως το γεγονός ότι τα μέτρα ασφαλείας από την στιγμή που έπεσε το δακρυγόνο λειτούργησαν άψογα στο γήπεδο, το οποίο εκκενώθηκε χωρίς τον παραμικρό πανικό και με βάση τους κανόνες ασφαλείας της Λίγκας μέσα σε πέντε λεπτά χωρίς να κινδυνέψει κανείς (άντε εδώ να εκκενώσεις ένα γεμάτο γήπεδο σε 5 λεπτά επειδή έπεσε μέσα ένα δακρυγόνο…) και επέβαλε μόνο μερικές χιλιάδες ευρώ πρόστιμο. Αυτό είδε και δεν εξόντωσε την Βιγιαρέαλ. Διότι, όχι δεν είναι όλοι σαν τα μούτρα μας.
Εδώ, είμαστε σε άλλη φάση, μάλλον είμαστε σε αφασία. Ο Ολυμπιακός για τον καφέ που έπεσε στο Γιάννη Αναστασίου μας διαβεβαιώνει (θα περιμένουμε να το δούμε με μεγάλη χαρά να συμβαίνει…) ότι θα τον βρει το δράστη, αλλά δεν κρατήθηκε και μας είπε ότι και ο Αναστασίου έκανε θέατρο και μαζί του και ο γιατρός του Παναθηναϊκού που του έβαλε τσιρότο και μετά του το έβγαλε.
Θα μπορούσε να το κάνει και η Βιγιαρεάλ. Να μας έλεγε δηλαδή ότι θα τον βρει αυτόν που έριξε το δακρυγόνο, αλλά να τα βάλει και με τους παίκτες και το τεχνικό τιμ της Θέλτα που δήθεν δάκρυσαν πριν καν δράσει το δακρυγόνο. Πόσο αστείο θα μας φαίνονταν…
Εδώ όμως επειδή το λέει η ομάδα μας το βρίσκουμε φυσιολογικό. «Ναι μωρέ θέατρο έκανε. Κακώς του πετάχτηκε καφές, αλλά κι’ αυτός να πέσει στο χόρτο και μετά να φορέσει και γάζα…» ήταν πάνω κάτω τα σχόλια.
Προσέξτε πόσο μεγάλη σημασία έχει όλο αυτό. Ας υποθέσουμε ότι στην Ισπανία δεν θα βρουν ποτέ αυτόν που έριξε το δακρυγόνο. Δεν χρειάζεται καν λέω εγώ. Με όλο αυτό που έχει συμβεί προκειμένου να βρεθεί δράστης, ο επόμενος που θα σκεφτεί να το κάνει θα δει τον εαυτό του, το λιγότερο, ως σκίτσο καταζητούμενου της αστυνομίας. Δεν θα το κάνει λοιπόν, να είστε βέβαιοι. Ο επόμενος που στην Ελλάδα θα σκεφτεί να πετάξει καφέ, δεν θα το σκεφτεί καν, θα τον πετάξει και το πολύ πολύ αυτός που θα τον φάει στα μούτρα να κάνει… θέατρο.
Γιατί συμβαίνει όμως κατά βάση όλο αυτό; Γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε την παραμικρή αθλητική παιδεία και κουλτούρα. Την παραμικρή. Δεν ξέρουμε να χάνουμε, δεν ξέρουμε να κερδίζουμε, δεν ξέρουμε να σεβόμαστε.
Ολο αυτό που συμβαίνει μετά το 3-0 του Παναθηναϊκού στο Καραϊσκάκη, με ΤΕΡΑΤΙΑ την ευθύνη του Τύπου είναι εξωφρενικό. Ψάχνεις να βρεις κομμάτι για το πώς τα κατάφερε ο Παναθηναϊκός να νικήσει, το αγωνιστικό πλάνο, το σχέδιο και δυσκολεύεσαι. Αντίθετα βρίσκεις, καταγγελίες, φωνές, χυδαία υπονοούμενα για ένα παιδί που σωριάστηκε στο χόρτο και ολόκληρες εκπομπές που στήνονται γύρω από αυτό, σεξιστικά υπονοούμενα για την νίκη του ενός ή την ήττα του άλλου, προσπάθεια μείωσης του νικητή, η μεγέθυνσης της νίκης. Κείμενα και σχόλια γεμάτα από κόμπλεξ για τον νικητή ή τον ηττημένο, ανάλογα με τον οπαδισμό του καθενός. Για την ακρίβεια περισσότερα κείμενα βρίσκεις για το… ποιος την έχει μεγαλύτερη (αν ο Ολυμπιακός προπολεμικά το πήρε αήττητος, ή αν ο Παναθηναϊκός μεταπολεμικά το πήρε αήττητος) και λιγότερα για το τι έγινε στο Καραϊσκάκη. Την άλλη Κυριακή λέει μπορεί και να βραβευτούν οι αήττητοι πράσινοι και σε δύο Κυριακές οι αήττητοι κόκκινοι. Οσοι τέλος πάντων είναι ακόμη εν ζωή από τους μεν και τους δε. Και όλο αυτό το παραλήρημα το ακούς ως επιχειρηματολογία από νέα παιδιά που δεν ξέρουν ούτε ένα από τα ονόματα των αήττητων, αλλά τους επικαλούνται γιατί τους κάνουν να αισθάνονται ότι την… έχουν μεγαλύτερη από τους άλλους. Και αυτοί οι αήττητοι που τόσα χρόνια  δεν τους θυμήθηκε κανείς, ξαφνικά θα σταθούν μπροστά σε πράσινους και κόκκινους ιθαγενείς με καθρεφτάκια, για να τιμηθούν και να αποθεωθούν…
Σε αυτή λοιπόν τη χώρα που παρ’ ολίγον να βγάλουμε Πρωθυπουργό κάποιον επειδή χόρευε καλό ζεϊμπέκικο και πηδούσε τις καλύτερες γκόμενες στη Θεσσαλονίκη (και καμάρωναν οι ψηφοφόροι του για το που έβαζε ο αρχηγός το πουλί του…), σε αυτή τη χώρα που τα κόμματα εδώ και χρόνια έχουν μετατραπεί σε τηλεοπτικά δίκτυα και εσχάτως τα τηλεοπτικά δίκτυα και οι εκπομπές τους μετατρέπονται σε κόμματα, έχουμε χάσει, κάθε μέτρο, κάθε σεβασμό, κάθε ηθική αξία. Εχουμε χάσει τη χαρά του να νικάς γιατί δεν μας ενδιαφέρει αυτό, αλλά κυρίως να την πούμε σε αυτόν που έχασε, έχουμε χάσει την αίσθηση της ήττας, γιατί δεν μας αφορά και δεν επιτρέπεται να μας συμβεί και έχουμε χάσει και τον σεβασμό στον αντίπαλο. Μάλλον δεν έχουμε αντίπαλο, έχουμε εχθρό, μόνο εχθρό.

Υ.Γ. Με ενημέρωσαν και το διάβασα αφού είχα γράψει το κομμάτι μου, ότι υπήρξε κείμενο για ότι έχει συμβεί για την Βιγιαρεάλ τις τελευταίες εβδομάδες. Είναι του Θανάση Κρεκούκια στο Sport 24 και είναι εξαιρετικό…

Πηγή: gazzetta.gr