Στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ο προπονητής κρατάει τη «μπαγκέτα» και εν
αντιθέσει με το ΝΒΑ, παίρνει ο ίδιος τις περισσότερες αποφάσεις για το
σχεδιασμό μίας ομάδας.
Γι” αυτό και πέραν του κοουτσαρίσματος, θα πρέπει το μάτι του να «κόβει» και σε άλλους τομείς.
Κι ο Αργύρης Πεδουλάκης ειδικεύεται στο να εντοπίζει ξένους που δεν κάνουν «μπαμ» στην αρχή, αλλά στη συνέχεια εξελίσσονται σε παίκτες-κλειδιά των εκάστοτε ομάδων του.
Η συγκεκριμένη του ικανότητα δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Στα χρόνια της εκπληκτικής ομάδας που είχε δημιουργήσει στο Περιστέρι, κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την επιλογή του Αντρέ Χάτσον… Ο αριστερόχειρας φόργουορντ είχε έρθει χωρίς πολύ μεγάλες «περγαμηνές» από την ιταλική Νάπολι και μετά από την παρουσία του στους «πρίγκιπες της δυτικής όχθης», έκανε σπουδαία καριέρα σε Μαρούσι, Μακεδονικόμ, Ουράλ Γκρέιτ, Πανιώνιος, Εφές Πίλσεν και Ρόμα. Μάλιστα, αν δεν είχε τους τραυματισμούς θα έπαιζε ακόμα ψηλότερα.
Τι να πει κανείς και για τον Πιτ Μάικλ… Αυτός κι αν ήταν «θησαυρός», που αν δεν είχε τα προβλήματα με την καρδιά του θα συνέχιζε ακόμα και τώρα να αποτελεί τον καλύτερο φόργουορντ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Στο Περιστέρι ο Πεδουλάκης του έδωσε ελευθερία και ο Αμερικανός έκανε πραγματικά θραύση, θυμίζοντας… άλλες εποχές με τους 30 και 40 πόντους που έβαζε! Με τον Μακεδονικό έφτασε μέχρι τον τελικό του Eurocup, ακολούθησε μια χρονιά στην ισπανική Μπέογκραν και μία στην Κορέα, ώσπου ήρθε η μεγάλη καθιέρωση μέσω της Τάου και στη συνέχεια η «απογείωσή» του στη Μπαρτσελόνα. Πρόκειται για παίκτη με σπάνιο ταλέντο, το οποίο ο Αργύρης Πεδουλάκης είχε εντοπίσει από τότε, δρέποντας τους καρπούς με τη μεγάλη ομάδα του Περιστερίου!
Σχεδόν μια δεκαετία μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται με άλλους πρωταγωνιστές. Ποιος περίμενε πως η επιμονή του «Άρτζι» να περιμένει όλο το καλοκαίρι τον Στεφάν Λάσμε για τον Παναθηναϊκό να έφερνε τέτοια, ευεργετικά για την ομάδα αποτελέσματα; Σίγουρα, ο Γκαμπονέζος είχε καλό όνομα στην Ευρώπη, αλλά μόνο στην Παρτιζάν είχε καταφέρει να «βγάλει μάτια» με την απόδοσή του. Στη συνέχεια εξελίχθηκε σε έναν καλό παίκτη, όμως στον Παναθηναϊκό είναι πραγματικά… λίρα εκατό και το 50% της επιτυχίας του ανήκει στον προπονητή του «εξάστερου» που τον εμπιστεύτηκε τόσο πολύ.
Βέβαια, η μεγάλη έκπληξη έγινε με τον Τζέιμς Γκιστ! Ο «άτεχνος» και «χοντροκομμένος» παίκτης που δεν χωρούσε στη Μάλαγα έγινε ανταλλαγή με τον Πάνκο και άλλαξε εντελώς τις ισορροπίες στον Παναθηναϊκό. Έναν χρόνο και… κάτι μετά από την έλευση του στο ΟΑΚΑ συγκαταλέγεται στα 2-3 κορυφαία «τεσσάρια» στην Ευρώπη και η προσφορά του είναι απίστευτα σημαντική στο «οικοδόμημα» του Πεδουλάκη. Στην άμυνα μπορεί να μαρκάρει χωρίς την παραμικρή δόση υπερβολής από πλέι μέικερ μέχρι σέντερ (στο τελευταίο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό μάρκαρε τόσο τον Βασίλη Σπανούλη, όσο και τον Μίρζα Μπέγκιτς), ενώ στην επίθεση δίνει πολλή ενέργεια και παρότι δεν έχει τις πλέον περίτεχνες κινήσεις σκοράρει με μεγάλη συνέπεια τόσο με καρφώματα και διεισδύσεις, όσο και με μακρινά σουτ.
Το τελευταίο «χτύπημα» είναι αυτό του Ζακ Ράιτ. Μετά από μια εξαιρετική χρονιά στο Ρέθυμνο, ο Αμερικανός με βοσνιακό διαβατήριο πλέι μέικερ δεν κατάφερε να κάνει κάτι εντυπωσιακό ούτε με την Τσιμπόνα ούτε με τη Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης ούτε και με τη Μπάμπεργκ, όπου θεωρήθηκε μάλιστα μέχρι και… αποτυχημένος. Στον Παναθηναϊκό βρίσκει κι αυτός τη… γη της επαγγελίας, ξεκινώντας ιδανικά. Κάνει τα πάντα και στις δύο πλευρές του γηπέδου κι αν δεν υστερούσε τόσο στο μακρινό σουτ, σίγουρα τώρα δεν θα βρισκόταν στην Ευρώπη, αλλά στο… ΝΒΑ, καθώς σπανίζουν παίκτες με τόσο πλούσια προσόντα και πληρότητα σχεδόν σε όλους τους τομείς.
Ο υπογράφων δεν είναι τόσο λάτρης του μπάσκετ που παίζει ο Πεδουλάκης, ιδίως όσον αφορά την επιθετική του φιλοσοφία, καθώς το στυλ παιχνιδιού του βασίζεται στη σκοπιμότητα και δεν έχει τόση φαντασία. Όμως, η αμυντική του τακτική είναι εξαιρετική, καθώς και η… άρνηση στην ήττα που έχει μεταφέρει στους παίκτες του και την εκπέμπουν μέσα στο παιχνίδι. Αλλά, όπως προείπαμε, τον παραδεχόμαστε πιο πολύ απ” όλα γι” αυτή του τη μοναδική ικανότητα με τους ξένους. Λάσμε, Γκιστ και Ράιτ είναι κομβικής σημασίας. Ίσως οι σημαντικότεροι μετά τον Δημήτρη Διαμαντίδη και αυτά που κάνουν πάνω στο παρκέ αξίζουν κανονικά πολλά εκατομμύρια ευρώ. Ο «Αρτζι» ανακαλύπτει τέτοια λαχεία στην ευρωαμερικανική αγορά, που δεν θα ήταν υπερβολή να τον χαρακτηρίσουμε «Κολόμβο», γιατί ακόμα κι αν έχουν περάσει 10 χρόνια δε μπορούμε να ξεχάσουμε πως είχε φέρει στο Περιστέρι με… ψίχουλα τον Χάτσον και τον Μάικλ, ενώ τώρα συνεχίζει τις… ανακαλύψεις του με τους τρεις ξένους των πρασίνων. Όχι πως δεν κάνει και πέφτει έξω με παίκτες, αλλά το ποσοστό επιτυχίας του είναι εντυπωσιακό.
Ο Παναθηναϊκός δεν εντυπωσιάζει με τον τρόπο που αγωνίζεται, όμως είναι τρομακτικά επικίνδυνος και έχει τον τρόπο να κερδίσει οποιονδήποτε αντίπαλο, αν καταφέρει να του «καταστρέψει» το παιχνίδι του. Ο Ολυμπιακός πέφτει συνεχώς… θύμα του τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και αν ο Μπαρτζώκας δεν βρει την «φόρμουλα» να απεγκλωβιστεί από την «παγίδα» που στήνει κάθε φορά ο Πεδουλάκης, τότε θα συνεχιστεί το ίδιο έργο. Ειδικά τώρα, που οι πράσινοι απέκτησαν έναν… Κέρβερο και στα γκαρντ με τον Ράιτ. Η χρονιά έχει ακόμα πολύ δρόμο, όμως ο Παναθηναϊκός έχει όλα τα φόντα να διακριθεί περαιτέρω τόσο στην Ευρωλίγκα, όσο και στην Α1, όπου θα έχει το πλεονέκτημα έδρας, άρα και το πάνω χέρι…
Πηγή: superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου