Ήταν σαφές σε εμένα και για
αυτό το κατέγραψα στο προηγούμενο μπλογκ μου, πως από τη στιγμή που
έφτασε η υπόθεση πρόκριση σε μία νίκη επί της Ακτής Ελεφαντοστού, δεν θα
ήταν δύσκολο για την εθνική να τα καταφέρει.
Την καψούρα μου με τον Σάντος τη γνωρίζουν όσοι με παρακολουθούν. Αυτή προέρχεται στο γεγονός της μεθοδικότητάς του. Σε ένα παιχνίδι που του στράβωσε με δύο αναγκαστικές αλλαγές μέχρι το 23΄, το διαχειρίστηκε άψογα και πήρε αυτό που έπρεπε. Στο ποδόσφαιρο, πρέπει να είσαι έτοιμος όταν σου στραβώσει κάτι και η φρεσκάδα, η ετοιμότητα του Σάμαρη που μπήκε και έπαιξε τον πλέον σημαντικό ρόλο, δείχνει πως η δουλειά που γινόταν μακριά από τα φώτα ήταν αν μη τι άλλο σοβαρή.
Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να κριτικάρουμε βάσει αποτελέσματος και αυτό οφείλεται αρχικά στην άγνοια και στη συνέχεια στο συναίσθημα. Όμως αν δεις τα πράγματα με κρύο αίμα, θα διαπιστώσεις πως και η ήττα από τη Κολομβία και η ισοπαλία με τους Ιάπωνες, ήταν αποτελέσματα που προήλθαν συγκυριακά και θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά αν οι λεπτομέρειες καθόντουσαν κάπως διαφορετικά.
Οι δύο φάσεις του Κονέ, ακόμη και το δοκάρι του Γκέκα, θα μπορούσαν να αλλάξουν τη μορφή του αγώνα με τους Κολομβιανούς. Η αποβολή του Κατσουράνη στέρησε από την εθνική έναν αγώνα που ήταν στα μέτρα της για να τον πάρει. Με την Ακτή, έπρεπε να κερδίσουμε πολύ πιο άνετα.
Όταν παίζεις απέναντι σε αφρικανούς χρειάζεσαι κυρίως μυαλό, κάτι που αφορά βέβαια και την αθλητική σου ετοιμότητα και τις δυνάμεις σου. Οι άνθρωποι δεν έχουν καμία συνοχή, δεν έχουν καμία τακτική προσέγγιση στο παιχνίδι. Έχουν μόνο ταλέντο, το οποίο μπορεί να είναι αρκετό για το Κόπα Άφρικα, όμως για το Μουντιάλ όχι.
Για τον Σάντος αυτός ο αντίπαλος ήταν ο ιδανικός. Καταγράφηκε και από την ΦΙΦΑ το γεγονός πως οι Έλληνες έτρεξαν πολύ παραπάνω από τους Ιβοριανούς. Καταγράφηκε ως εικόνα πως ο βαθμός ετοιμότητας της Ελλάδας ήταν ανώτερος του αντιπάλου της. Καταγράφηκε πως η μία ομάδα είχε προπονητή και η άλλη όχι.
Και επειδή στην Ελλάδα είμαστε, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω πως έναν προπονητή δεν τον κρίνεις κυρίως για τη διαχείριση ενός αγώνα, αλλά για τον βαθμό ετοιμότητας της ομάδας του. Αν αυτοί που μπήκαν ήταν έτοιμοι, αν η ομάδα του έτρεξε περισσότερο από τους αντιπάλους, αν τακτικά τους εξέθεσε περισσότερο απ ότι εκτέθηκε.
Το πέναλτι είναι, φαίνεται στη πίσω κάμερα και δεν χωρά αμφιβολία. Το μελανό σημείο της επίδειξης καρδούλας το περνάω στο ντούκου γιατί είναι μία σημαντική μέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Για την απόδοση των παικτών τι να πεις. Να πεις για τον Σάμαρη που ήρθε από τον πάγκο και έβγαλε προσωπικότητα από το πρώτο λεπτό. Να πεις για τον Καραγκούνη που αρνείται να αφήσει την εθνική με κατεβασμένο κεφάλι. Να πεις για τον Χριστοδουλόπουλο που από το πουθενά ανακάτεψε όλη την τράπουλα. Να πεις για τον Χολέμπας που ακόμα τρέχει; Να πεις για τον Παπασταθόπουλο που ακόμα κόβει; Για τον Σαμαρά που πήρε τη μπάλα, την έστησε και τελείωσε την πρόκριση; Για τον Γλύκο που στη πρώτη του επίσημη εμφάνιση συμμετέχει στην ιστορία;
Ότι και να πεις ή να γράψεις είναι λίγο.
Την καψούρα μου με τον Σάντος τη γνωρίζουν όσοι με παρακολουθούν. Αυτή προέρχεται στο γεγονός της μεθοδικότητάς του. Σε ένα παιχνίδι που του στράβωσε με δύο αναγκαστικές αλλαγές μέχρι το 23΄, το διαχειρίστηκε άψογα και πήρε αυτό που έπρεπε. Στο ποδόσφαιρο, πρέπει να είσαι έτοιμος όταν σου στραβώσει κάτι και η φρεσκάδα, η ετοιμότητα του Σάμαρη που μπήκε και έπαιξε τον πλέον σημαντικό ρόλο, δείχνει πως η δουλειά που γινόταν μακριά από τα φώτα ήταν αν μη τι άλλο σοβαρή.
Στην Ελλάδα έχουμε μάθει να κριτικάρουμε βάσει αποτελέσματος και αυτό οφείλεται αρχικά στην άγνοια και στη συνέχεια στο συναίσθημα. Όμως αν δεις τα πράγματα με κρύο αίμα, θα διαπιστώσεις πως και η ήττα από τη Κολομβία και η ισοπαλία με τους Ιάπωνες, ήταν αποτελέσματα που προήλθαν συγκυριακά και θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά αν οι λεπτομέρειες καθόντουσαν κάπως διαφορετικά.
Οι δύο φάσεις του Κονέ, ακόμη και το δοκάρι του Γκέκα, θα μπορούσαν να αλλάξουν τη μορφή του αγώνα με τους Κολομβιανούς. Η αποβολή του Κατσουράνη στέρησε από την εθνική έναν αγώνα που ήταν στα μέτρα της για να τον πάρει. Με την Ακτή, έπρεπε να κερδίσουμε πολύ πιο άνετα.
Όταν παίζεις απέναντι σε αφρικανούς χρειάζεσαι κυρίως μυαλό, κάτι που αφορά βέβαια και την αθλητική σου ετοιμότητα και τις δυνάμεις σου. Οι άνθρωποι δεν έχουν καμία συνοχή, δεν έχουν καμία τακτική προσέγγιση στο παιχνίδι. Έχουν μόνο ταλέντο, το οποίο μπορεί να είναι αρκετό για το Κόπα Άφρικα, όμως για το Μουντιάλ όχι.
Για τον Σάντος αυτός ο αντίπαλος ήταν ο ιδανικός. Καταγράφηκε και από την ΦΙΦΑ το γεγονός πως οι Έλληνες έτρεξαν πολύ παραπάνω από τους Ιβοριανούς. Καταγράφηκε ως εικόνα πως ο βαθμός ετοιμότητας της Ελλάδας ήταν ανώτερος του αντιπάλου της. Καταγράφηκε πως η μία ομάδα είχε προπονητή και η άλλη όχι.
Και επειδή στην Ελλάδα είμαστε, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω πως έναν προπονητή δεν τον κρίνεις κυρίως για τη διαχείριση ενός αγώνα, αλλά για τον βαθμό ετοιμότητας της ομάδας του. Αν αυτοί που μπήκαν ήταν έτοιμοι, αν η ομάδα του έτρεξε περισσότερο από τους αντιπάλους, αν τακτικά τους εξέθεσε περισσότερο απ ότι εκτέθηκε.
Το πέναλτι είναι, φαίνεται στη πίσω κάμερα και δεν χωρά αμφιβολία. Το μελανό σημείο της επίδειξης καρδούλας το περνάω στο ντούκου γιατί είναι μία σημαντική μέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Για την απόδοση των παικτών τι να πεις. Να πεις για τον Σάμαρη που ήρθε από τον πάγκο και έβγαλε προσωπικότητα από το πρώτο λεπτό. Να πεις για τον Καραγκούνη που αρνείται να αφήσει την εθνική με κατεβασμένο κεφάλι. Να πεις για τον Χριστοδουλόπουλο που από το πουθενά ανακάτεψε όλη την τράπουλα. Να πεις για τον Χολέμπας που ακόμα τρέχει; Να πεις για τον Παπασταθόπουλο που ακόμα κόβει; Για τον Σαμαρά που πήρε τη μπάλα, την έστησε και τελείωσε την πρόκριση; Για τον Γλύκο που στη πρώτη του επίσημη εμφάνιση συμμετέχει στην ιστορία;
Ότι και να πεις ή να γράψεις είναι λίγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου