Έγραφα τις προάλλες ότι αν δεν βάλουμε γκολ ούτε στους Ελέφαντες, θα είμαστε για σκότωμα-σημειώνοντας ότι στα 12 τελευταία παιχνίδια τους, είχαν κρατήσει το μηδέν μόλις μία φορά! Και συμπλήρωνα ότι επειδή λογικά γκολ θα τους βάζαμε, έπρεπε πρώτα να κοιτάξουμε να φυλαχτούμε από τους επιθετικούς της, που είναι πολύ δυνατοί.
Τελικά ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Η εθνική μας είχε καλό πλάνο: έλεγξε με οργανωμένη άμυνα την καλή επίθεση της Ακτής και μπροστά βρήκε αρκετές ευκαιρίες ώστε να κάνει τα δύο γκολ της πρόκρισης. Οκέϊ, το πέναλτι δεν ήταν, αλλά εύκολα ο διαιτητής την πατάει σε τέτοιες φάσεις. Κι ο διαιτητής ήταν άριστος ως τότε-σε αντίθεση με του προηγούμενου αγώνα. Τα έβλεπε όλα και τα έδινε όλα, υπέρ και κατά. Και, άλλωστε, δικαιούνταν τουλάχιστον ένα δεύτερο γκολ η Ελλάδα.
Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι έγινε αυτό που είχα επισημάνει παραμονή του παιχνιδιού: η εθνική μας κέρδισε και από το τίποτα (εννοώ μετά την τριάρα στο πρώτο ματς) θα είναι η πέμπτη καλύτερη ομάδα της Ευρώπης στο Μουντιάλ! Πολύ μεγάλο πράγμα, τεράστια επιτυχία.
Κι έτσι πρέπει να κάνουν γενικότερα οι ελληνικές ομάδες στις διεθνείς συμμετοχές τους. Να εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις. Γιατί, κακά τα ψέματα, ο όμιλος της εθνικής μας ήταν όμιλος από τον οποίο μπορούσες να περιμένεις πρόκριση, από την στιγμή που υπήρχαν μία ομάδα της Ασίας και μία της Αφρικής.
Θα ήθελα να καταθέσω και δύο πράγματα για το Σάντος. Πραγματικά φάνηκε να το είχε δουλέψει πολύ καλά αυτό το παιχνίδι. Άλλαξε πράγματα.
Έβαλε σέντερ φορ το Σαμαρά. Κι ο Σαμαράς είχε την πάσα στο δοκάρι του Χολέμπας, την πάσα στο γκολ του Σάμαρη και το πέναλτι-γκολ…
Πέρασε στην ενδεκάδα το Λάζαρο. Κι ο Λάζαρος είχε μία πολύ γεμάτη παρουσία, με πολλά και καλά σουτ, αλλά και ξεκινήματα αντεπιθέσεων-φωτιά…
Έβαλε κόφτη το Μανιάτη, που σπανιότατα παίζει τη θέση. Κι ο Μανιάτης ήταν με μία λέξη συγκλονιστικός…
Πέρασε αλλαγή τον άπειρο στην εθνική Σάμαρη όταν βγήκε ο Κονέ, ενώ οι περισσότεροι θα έβαζαν τον πιο έμπειρο Τζιόλη. Κι ο άσος του Ολυμπιακού έβαλε το πρώτο μας γκολ σε αυτό το Μουντιάλ και γενικότερα είχε μία εικόνα που ξεχείλιζε ποιότητα…
Πιστεύω ότι θα μπορούσε να βάλει τον Μήτρογλου η, το Φετφατζίδη στη θέση του Καραγκούνη κι όχι τον Γκέκα, όμως αν ο Σαλπιγγίδης έκανε ένα στοιχειωδώς καλό γύρισμα προς τον Φάνη κι αυτός έβαζε το εύκολο γκολ (εκεί που ο Σαλπιγγίδης έκανε παράλληλη σέντρα τζογάροντας αυτογκόλ), τώρα δεν θα το έλεγα…
Για να καταλήξω κάπου: Κι ο άγιος φοβέρα θέλει. Η κριτική κάνει καλό στους προπονητές. Αρχίζουν κι αντιδρούν αλλιώς στην πίεση. Καταλαβαίνουν τα λάθη τους κι ότι πρέπει να κόψουν το κεφάλι τους να τα διορθώσουν. Τον είδατε τον Σάντος πως ήταν στον πάγκο στα δύο παιχνίδια με Ιαπωνία και Ακτή; Άλλος άνθρωπος σε σχέση με το ματς με την Κολομβία. Τσιτωμένος, ανήσυχος, έσπαγε το κεφάλι του να βρει λύσεις.
Τους προπονητές να τους φοβάσαι όταν είναι άνετοι κι ωραίοι. Τώρα που ήταν στην πρέσα ο Σάντος ήταν μια χαρά!
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου