Αν ήταν επιθετικός, το όνομά του θα ήταν σύνθημα στα χείλη των οπαδών
και πιθανότατα θα πουλούσε χιλιάδες φανέλες με το νούμερο και το όνομά
του. Είναι όμως αμυντικός και κατά κανόνα οι αμυντικοί παίκτες δεν είναι
εμπορικοί. Δεν πουλάνε. Αυτό πάντως δεν πτοεί και δεν στεναχωρεί τον
Σωκράτη Παπασταθόπουλο, την σταθερή κολώνα της ελληνικής άμυνας τα
τελευταία χρόνια, μιας άμυνας που έχει φέρει τόσες και τόσες επιτυχίες
στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.Ο 26χρονος "Socratis", μοιάζει πια... βετεράνος στην εθνική ομάδα με 50 συμμετοχές, όμως αν σκεφτεί κανείς ότι στη θέση που αγωνίζεται -αυτή του κεντρικού αμυντικού- η εμπειρία είναι το πιο χρήσιμο εργαλείο, τα καλύτερα του χρόνια, μόλις αρχίζουν!
Ο ίδιος, πιο ώριμος από ποτέ καθώς πρόσφατα έγινε και πατέρας, άνοιξε στο gazzetta.gr την καρδιά του και εξωτερίκευσε τις σκέψεις του αμέσως μετά το παιχνίδι-ορόσημο με την Ακτή Ελεφαντοστού.
«Είχαμε πει από την αρχή, ότι εμείς για να καταφέρουμε κάτι πολύ σπουδαίο, εκτός από το να αμυνθούμε καλά, που σε γενικές γραμμές το κάνουμε σε πολύ καλό βαθμό, πρέπει να σκοράρουμε κιόλας. Όλη η ομάδα πήγε καταπληκτικά, έκανε ευκαιρίες και τελικά έστειλε δύο φορές τη μπάλα στα δίχτυα», ήταν τα πρώτα λόγια του.
-Και μετά στα αποδυτήρια τι έγινε;
Χαμός! Ότι γίνεται σε κάθε πρόκριση! Θα το χαρούμε και πρέπει να γιορτάσουμε όλοι μαζί! Κάναμε χαρούμενους όλους τους έλληνες για ακόμα μια φορά. Ξέρεις κάτι; Φάνηκε μέσα στο γήπεδο αυτό που λέγαμε τόσες μέρες και εγώ αλλά και όλοι μας: ότι αυτή η ομάδα είναι ενωμένη και στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που να μας χωρίζει. Κάποιοι είπαν ότι λέμε κάποια πράγματα για να τα λέμε. Δείξαμε ότι δεν είναι έτσι. Εγώ τουλάχιστον και νομίζω και όλοι, λέω αυτό που πραγματικά συμβαίνει στην ομάδα. Μέσα στο γήπεδο είμαστε αδέλφια και ελπίζω να είναι και ο κόσμος μια γροθιά μαζί μας στο επόμενο παιχνίδι.
-Πόσα ματς θα παίξετε ακόμα εδώ στη Βραζιλία;
Δεν μπορώ να ξέρω, αλλά είμαι πολύ αισιόδοξος και για το επόμενο παιχνίδι. Με συγκέντρωση αλλά και με τύχη, γιατί όχι και να μην πάμε και παραπάνω, στους «8» της διοργάνωσης.
-Πως αισθάνεσαι όταν παίρνεις την ταυτότητα παικτών παγκοσμίου επιπέδου, όπως έκανες και σήμερα;
Είναι τεράστιοι παίκτες και σπουδαίες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες. Στη θεωρία μπορεί να είναι κάποιος ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο, όμως πρέπει να το αποδεικνύει και μέσα στο γήπεδο. Εννοείται πως ότι έχουν κάνει ο Ντρογκμπά ή ο Τουρέ στην καριέρα τους, εμείς μπορεί να μην το κάνουμε ποτέ! Οι αντίπαλοι μας είχαν τεράστιους παίκτες, όμως εμείς έχουμε την ελληνική ψυχή, που θέλει 100 παίκτες από τους αντιπάλους. Μέσα στο γήπεδο με συνοχή σαν ομάδα, είναι πολύ δύσκολο να χάσουμε.
-Ο Κατσουράνης και ο Καραγκούνης είπαν πριν από λίγο ότι είναι ένα από τα καλύτερα ματς από το 2004 σε απόδοση, αν όχι το καλύτερο. Δεν είσαι από τότε στην ομάδα, αλλά φαντάζομαι ότι συμφωνείς.
Δεν θα πω εγώ αν είναι η μεγαλύτερη εμφάνιση ή όχι από το 2004, αλλά είναι σίγουρα η σπουδαιότερη επιτυχία που ζω εγώ στην εθνική ομάδα, σε αυτά τα έξι χρόνια που παίζω με το εθνόσημο. Είναι νομίζω μετά το άθλο της Πορτογαλίας, η μεγαλύτερη επιτυχία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τελειώνει εδώ. Η ομάδα έχει δυνατότητες. Μπορεί να μην είμαστε τοπ ομάδα, αλλά αντέχουμε πολλά και μπορούμε να κερδίσουμε ακόμα περισσότερα.
-Νομίζω ότι ειδικά εσύ, με τη πορεία σου στη Ντόρτμουντ και την ανάδειξή σου στην κορυφαία ενδεκάδα της Μπουντεσλίγκα, είσαι υπερβολικά μετριόφρων..
Ναι, αλλά δεν γίναμε τοπ ομάδα μέσα σε μια μέρα. Είμαστε μια καλή ομάδα, η οποία αναγνωρίζει το που μπορεί να φθάσει και ξέρει και τον τρόπο για να το πετύχει. Γι' αυτό και δεχόμαστε τα λάθη και την κριτική, πρώτοι κάνουμε εμείς στους εαυτούς μας, αλλά πρέπει αυτή η κριτική να έχει κάποια όρια και να γίνεται για καλό σκοπό. Και δεν μιλάω μόνο για το τι λέτε εσείς οι δημοσιογράφοι για μας, αλλά για την κριτική που ασκούμε σας Έλληνες, ο ένας στον άλλο. Ναι, μπορεί να χάσουμε στο επόμενο ματς -που δεν νομίζω- αλλά ακόμα κι αν χάσουμε, να έχουμε πάει εκεί όλοι οι Έλληνες ενωμένοι, παίζοντας μπάλα.
Κάπου εκεί, πέρασαν από πίσω του παίκτες όπως ο Ντρογκμπά, ο Καλού και ο Τουρέ. Κοντοστάθηκαν, έπιασαν τον Σωκράτη από τον ώμο και του ευχήθηκαν καλή επιτυχία στη συνέχεια της διοργάνωσης. Η επόμενη ερώτηση ήταν γι' αυτή ακριβώς την εικόνα που είδαμε μπροστά μας. «Μα γι' αυτό είπα πριν ότι είναι μεγάλες προσωπικότητες. Γιατί σέβονται τον αντίπαλό τους, όποιος και να είναι. Κάποιος σήμερα έπρεπε να πάει σπίτι του και έτυχε να είναι αυτοί».
-Μήπως όμως υπερεκτιμάμε λίγο τους ξένους; Τουλάχιστον σήμερα, αποδείξατε ότι δεν είστε και πολύ κατώτεροι.
Στην Ελλάδα απογοητευόμαστε και ενθουσιαζόμαστε με χαρακτηριστική ευκολία. Είμαστε μόνιμα των άκρων. Όμως κάποιες φορές παραγνωρίζουμε πως για τα δεδομένα της χώρας και του ποδοσφαίρου μας, διαθέτουμε και εμείς προσωπικότητες πολύ μεγάλες και θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι και για το παιχνίδι μας και για ότι έχουμε καταφέρει ως εθνική ομάδα. Ας σκεφτούμε όλοι κάποια στιγμή τι έχει πετύχει αυτή η ομάδα και τι έχουν προσφέρει κάποιοι παίκτες, με τα καλά τους και τα στραβά τους. Ναι, υπάρχουν και κακές εμφανίσεις, είναι στο πρόγραμμα και πρώτοι εμείς αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και προσπαθούμε να τα βελτιώσουμε. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ευχαριστούμε τον κόσμο και τον θέλουμε μαζί μας και στο επόμενο παιχνίδι.
-Τελικά το πέναλτι το είδες ή όχι; Και τι σκέφτεσαι εκείνη την ώρα;
Σκέφτομαι το... -και καλά- αργό στυλ του Σαμαρά και λέω στον εαυτό μου: μεγάλε, εδώ παίζονται όλα! Στην αρχή κοίταζα πίσω το μάτριξ, αλλά μετά γύρισα, δεν άντεξα. Είναι μια σημαντική στιγμή, δεν γινόταν να την χάσω! Είναι μια εικόνα που μένει και μετά το ποδόσφαιρο. Εικόνα που θα βλέπω στον ύπνο μου, όταν ονειρεύομαι και που θα περιγράφω στο παιδί μου, στο τέλος της καριέρας μου. Είναι πολλές στιγμές από την εθνική ομάδα που θα έρχονται πρώτες στη μνήμη μου. Οι αποψινές, θα είναι σίγουρα κάποιες από αυτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου