Από ένα ματς όπως αυτό στην
Φορταλέζα, όπου τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα και οι εναλλαγές αυτών
ακαριαίες , λίγες είναι οι στιγμές που σου μένουν χαραγμένες στο μυαλό.
Συνήθως δεν είναι τα γκολ, ούτε οι μεγάλες φάσεις. Σε αυτά χάνεσαι
κάπου ανάμεσα στους πανηγυρισμούς τους δικούς σου και των γύρων σου ή
τις κατάρες που ρίχνεις σε ότι πιο ευφάνταστο σκεφτείς την δεδομένη
χρονική στιγμή. Συνήθως την πληρώνει η μπάλα και η τύχη.
Οι στιγμές που μένουν χαραγμένες στο νου είναι αυτές που παρατηρείς κάτι που δεν δείχνουν κατά πάσα πιθανότητα οι κάμερες. Κάτι που συμβαίνει σε μία γωνιά του γηπέδου και εσύ που έχεις την τύχη να βρίσκεσαι εκεί ρίχνεις ένα τυχαίο βλέμμα και ανακαλύπτεις το «μυστικό της επιτυχίας».
Οι δύο παρακάτω στιγμές διαδραματίζονται στον χωροχρόνο του 1-1. Ο Ουίλφριντ έχει ισοφαρίσει το γκολ του Σάμαρη και η πρόκριση βρίσκεται στα χέρια και στα πόδια των Ιβοριανών.
Κάτι λέει τώρα ο Μανιάτης…
Η Ελλάδα κερδίζει κόρνερ και ο χρόνος που απομένει μέχρι την λήξη της αναμέτρησης είναι λίγος. Πολύ λίγος για να μην ρισκάρεις, αλλά αρκετός για να πάρεις αυτό που δικαιωματικά σου ανήκει. Την πρόκριση.
Ο Μανιάτης στο κέντρο του γηπέδου ουρλιάζει στους Παπασταθόπουλο και Μανωλά να προωθηθούν. Κουνιέται με όλο του το σώμα και μπορείς να διακρίνεις πως κάτι λέει. Δεν μπορώ να ξέρω τι και πιθανότατα ούτε ο ίδιος θα θυμάται αλλά η γλώσσα του σώματος τα λέει όλα: «Πάμε» «Μπορούμε» «Το έχουμε» «Τους έχουμε» «Ανεβείτε». Η αποθέωση του πάθους της στιγμής. Η εικόνα του και μόνο θα έπειθε και τον τελευταίο άπιστο Θωμά πως «Ναι, μπορούμε!».
Μένει μόνος του στο κέντρο το γηπέδου, τελευταίος αμυνόμενος σε περίπτωση αντεπίθεσης της Ακτής Ελεφαντοστού. Δίπλα του ο Χολέμπας, στον οποίον δίνει ορισμένες οδηγίες.
Τελικά μπορέσαμε.
Ο Κάρα θέλει να «φάει» τον Σάντος
Μένει ένα τέταρτο και κάθε «κατεβασιά» της Ελλάδας προσφέρει ελπίδα για γκολ και πρόκριση. Σουτ, σέντρες, τάκλιν και οι μηχανές «στο κόκκινο». Οι 11 που πατούν χορτάρι παλεύουν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για το 2-1 και ο πάγκος της ομάδας, όρθιος, τους παροτρύνει όσο περισσότερο γίνεται. Μόνο που δεν βρίσκονται όλοι στον πάγκο.
Ο Γιώργος Καραγκούνης βρίσκεται πιο μπροστά απ’ όλους. Άλλοτε κοντά στον Φερνάντο Σάντος που δίνει τις τελικές οδηγίες και άλλοτε έξω από το καθορισμένο πλαίσιο που σηματοδοτείται από τις λευκές γραμμές. Ζει τα τελευταία λεπτά τόσο έντονα που θαρρείς πως θα ξαναμπεί μέσα στο γήπεδο να αγωνιστεί κι αυτός σε αυτά τα τελευταία λεπτά.
Η μπάλα φτάνει μέσα στην μεγάλη περιοχή στο Σαλπιγγίδη, αυτός προχωράει λίγα μέτρα και σεντράρει παράλληλα προς το τέρμα. Κανείς Έλληνας δεν βρίσκεται εκεί, μονάχα δύο αμυντικοί της Ακτής οι οποίοι από τύχη δεν ακουμπάνε την μπάλα. Αυτή περνάει βασανιστικά μπροστά από το τέρμα, χωρίς να καταλήγει στα δίχτυα και μία ευκαιρία για το γκολ πρόκρισης χάνεται.
Που βρίσκεται ο Καραγκούνης σε όλο αυτό; Στην γραμμή του πλαγίου άουτ απέχοντας μισή απόσταση από το την γραμμή του άουτ και μισή απόσταση από τον πάγκο της Εθνικής. Στην ίδια θέση, όπου πιθανότατα βρισκόταν και όταν εκτελούσε το πέναλτι ο Σαμαράς. Είναι ο πρώτος που φτάνει και αγκαλιάζει τον σκόρερ…
Οι στιγμές που μένουν χαραγμένες στο νου είναι αυτές που παρατηρείς κάτι που δεν δείχνουν κατά πάσα πιθανότητα οι κάμερες. Κάτι που συμβαίνει σε μία γωνιά του γηπέδου και εσύ που έχεις την τύχη να βρίσκεσαι εκεί ρίχνεις ένα τυχαίο βλέμμα και ανακαλύπτεις το «μυστικό της επιτυχίας».
Οι δύο παρακάτω στιγμές διαδραματίζονται στον χωροχρόνο του 1-1. Ο Ουίλφριντ έχει ισοφαρίσει το γκολ του Σάμαρη και η πρόκριση βρίσκεται στα χέρια και στα πόδια των Ιβοριανών.
Κάτι λέει τώρα ο Μανιάτης…
Η Ελλάδα κερδίζει κόρνερ και ο χρόνος που απομένει μέχρι την λήξη της αναμέτρησης είναι λίγος. Πολύ λίγος για να μην ρισκάρεις, αλλά αρκετός για να πάρεις αυτό που δικαιωματικά σου ανήκει. Την πρόκριση.
Ο Μανιάτης στο κέντρο του γηπέδου ουρλιάζει στους Παπασταθόπουλο και Μανωλά να προωθηθούν. Κουνιέται με όλο του το σώμα και μπορείς να διακρίνεις πως κάτι λέει. Δεν μπορώ να ξέρω τι και πιθανότατα ούτε ο ίδιος θα θυμάται αλλά η γλώσσα του σώματος τα λέει όλα: «Πάμε» «Μπορούμε» «Το έχουμε» «Τους έχουμε» «Ανεβείτε». Η αποθέωση του πάθους της στιγμής. Η εικόνα του και μόνο θα έπειθε και τον τελευταίο άπιστο Θωμά πως «Ναι, μπορούμε!».
Μένει μόνος του στο κέντρο το γηπέδου, τελευταίος αμυνόμενος σε περίπτωση αντεπίθεσης της Ακτής Ελεφαντοστού. Δίπλα του ο Χολέμπας, στον οποίον δίνει ορισμένες οδηγίες.
Τελικά μπορέσαμε.
Ο Κάρα θέλει να «φάει» τον Σάντος
Μένει ένα τέταρτο και κάθε «κατεβασιά» της Ελλάδας προσφέρει ελπίδα για γκολ και πρόκριση. Σουτ, σέντρες, τάκλιν και οι μηχανές «στο κόκκινο». Οι 11 που πατούν χορτάρι παλεύουν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για το 2-1 και ο πάγκος της ομάδας, όρθιος, τους παροτρύνει όσο περισσότερο γίνεται. Μόνο που δεν βρίσκονται όλοι στον πάγκο.
Ο Γιώργος Καραγκούνης βρίσκεται πιο μπροστά απ’ όλους. Άλλοτε κοντά στον Φερνάντο Σάντος που δίνει τις τελικές οδηγίες και άλλοτε έξω από το καθορισμένο πλαίσιο που σηματοδοτείται από τις λευκές γραμμές. Ζει τα τελευταία λεπτά τόσο έντονα που θαρρείς πως θα ξαναμπεί μέσα στο γήπεδο να αγωνιστεί κι αυτός σε αυτά τα τελευταία λεπτά.
Η μπάλα φτάνει μέσα στην μεγάλη περιοχή στο Σαλπιγγίδη, αυτός προχωράει λίγα μέτρα και σεντράρει παράλληλα προς το τέρμα. Κανείς Έλληνας δεν βρίσκεται εκεί, μονάχα δύο αμυντικοί της Ακτής οι οποίοι από τύχη δεν ακουμπάνε την μπάλα. Αυτή περνάει βασανιστικά μπροστά από το τέρμα, χωρίς να καταλήγει στα δίχτυα και μία ευκαιρία για το γκολ πρόκρισης χάνεται.
Που βρίσκεται ο Καραγκούνης σε όλο αυτό; Στην γραμμή του πλαγίου άουτ απέχοντας μισή απόσταση από το την γραμμή του άουτ και μισή απόσταση από τον πάγκο της Εθνικής. Στην ίδια θέση, όπου πιθανότατα βρισκόταν και όταν εκτελούσε το πέναλτι ο Σαμαράς. Είναι ο πρώτος που φτάνει και αγκαλιάζει τον σκόρερ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου