Με το
βλέμμα στο «αύριο» μπήκε ο Παναθηναϊκός στο «παζάρι» και η απόκτηση των
Λούντζη, Παπαγιάννη αποτελεί την συνέχεια των όσων ξεκίνησαν πέρυσι και
προαναγγέλθηκαν φέτος από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.
Μ’ έναν «άσο» κι ένα «πεντάρι», όπως άλλωστε «χτίζονται» παραδοσιακά οι ομάδες, οι «πράσινοι» φροντίζουν σιγά – σιγά το μέλλον τους και πάνε σ’ ένα μοντέλο εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό της πρώτης δεκαετίας του 2000 που περιελάμβανε μεν κούπες και μάλιστα ευρωπαϊκές, αλλά δεν είχε την υποδομή για την επόμενη μέρα.
Τόσο ο Λούντζης όσο και ο Παπαγιάννης είναι εξαιρετικές περιπτώσεις, είναι δύο παιδιά που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν σε τρία – τέσσερα χρόνια τον «κορμό» του Παναθηναϊκού, με την προϋπόθεση πως θα ‘χουν το μυαλό μέσα στο κεφάλι τους και ταυτόχρονα την απαραίτητη καθοδήγηση από το προπονητικό τιμ και τους έμπειρους συμπαίκτες του.
Είναι δεδομένο πως για να εξελιχθούν τα συγκεκριμένα παιδιά – και κάθε νεαρός σ’ αυτή την ηλικία – χρειάζονται παραστάσεις και προπονήσεις σε υψηλότατο επίπεδο. Όχι επίπεδο καλύτερο από το δικό τους, αλλά τοπ επίπεδο, αυτό δηλαδή που σκοπεύουν να φτάσουν στο άμεσο μέλλον.
Οποιος δηλαδή πιστεύει ότι ο Λούντζης, ο Παπαγιάννης και οι υπόλοιποι αντίστοιχοι νεαροί που διαθέτει ο Παναθηναϊκός (Χαραλαμπόμπουλος και Διαμαντάκος) χρειάζονται παιχνίδια και μόνο, τότε πιθανότατα δεν αντιλαμβάνεται πόσο εύκολα μπορούν να «καούν» αυτά τα παιδιά υπό το βάρος μιας αποτυχίας.
Οι νεαροί σε κάθε ομάδα υψηλού επιπέδου είναι τεράστια επένδυση, ως έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται κι επειδή ο κίνδυνος της επιτυχίας από την αποτυχία είναι μια λεπτή κόκκινη γραμμή, θα πρέπει η επένδυση να προστατευτεί και να συνδυαστεί με την σταδιακή ενσωμάτωση, παράλληλα με την κατάκτηση τίτλων…
Στην ουσία ο Παναθηναϊκός διαθέτει αυτή την στιγμή τρεις κατηγορίες «πιτσιρικάδων». Τον Παππά και τον Γιάνκοβιτς που είναι έτοιμοι παίκτες και θα πρέπει οπωσδήποτε να έχουν ρόλο στον νέο Παναθηναϊκό. Τον Χαραλαμπόπουλο και τον Διαμαντάκο που έχουν σαφώς μικρότερες εμπειρίες από τους δύο πρώτους.
Δεν είναι σε θέση να πρωταγωνιστήσουν άμεσα, σε καμία περίπτωση δεν είναι έτοιμοι για Ευρωλίγκα ή μεγάλα ματς, αλλά υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να έχουν χρόνο στα θεωρητικά εύκολα παιχνίδια της Basket League, ώστε σε δύο χρόνια από σήμερα να πλαισιώσουν τους Παππά και Γιάνκοβιτς που είναι η προηγούμενη σειρά που λέμε και στον στρατό.
Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν οι δύο πιτσιρικάδες (Λούντζης και Παπαγιάννης), με τον δεύτερο να πλησιάζει περισσότερο στη δεύτερη σειρά. Ο μεν πρώτος έχει άνοιγμα χεριών 2.07μ. (!) στα 16του χρόνια, «σκοτώνει» αν τον αφήσεις να σουτάρει, ενώ ο δεύτερος είναι σαφώς πιο έτοιμος, με πιο δουλεμένο κορμί, από τους λίγους ψηλούς σ’ αυτή την ηλικία που μπορεί να παίξει με πλάτη, να εκτελέσει από τα τρία μέτρα και να πασάρει σαν πλέι μέίκερ. Εφόσον ο Παναθηναϊκός τον κρατήσει και μετά το 2015, τότε θα πρόκειται για τεράστια επένδυση…
Σε καμία περίπτωση βεβαίως δεν πρόκειται για παιδιά που θα μπορούσαν να καλύψουν το σήμερα, αλλά πρόκειται για δύο ταλαντούχους παίκτες που σε μερικά χρόνια θα μπορούσαν να είναι η αρχή και το τέλος της εθνικής ανδρών.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν «δένει» το «αύριο», προτίθεται να κάνει κι άλλες κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση (π.χ. Μποχωρίδης), αλλά σιγά – σιγά πρέπει να ασχοληθεί και με το «τώρα», από την στιγμή που θέλει να παρουσιαστεί ανταγωνιστικός στην Ευρωλίγκα. Η υπόθεση του Καλάθη μοιάζει να μην προχωράει, οι Τούρκοι θυμίζουν τις ελληνικές ομάδες στις αρχές της δεκαετίας του 2000 που έπαιρναν ό,τι ακριβότερο και καλύτερο υπήρχε στην αγορά και ο Παναθηναϊκός πρέπει να κινηθεί έξυπνα και μεθοδικά από την στιγμή που δεν μπορεί να χτυπήσει παίκτες με πολύ υψηλό κασέ.
Αυτή την στιγμή τα κενά στο ρόστερ είναι πολλά και από τις επιλογές που θα γίνουν θα φανεί και σε ποιο ύψος έχει μπει ο πήχης για την επόμενη σεζόν...
Μ’ έναν «άσο» κι ένα «πεντάρι», όπως άλλωστε «χτίζονται» παραδοσιακά οι ομάδες, οι «πράσινοι» φροντίζουν σιγά – σιγά το μέλλον τους και πάνε σ’ ένα μοντέλο εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό της πρώτης δεκαετίας του 2000 που περιελάμβανε μεν κούπες και μάλιστα ευρωπαϊκές, αλλά δεν είχε την υποδομή για την επόμενη μέρα.
Τόσο ο Λούντζης όσο και ο Παπαγιάννης είναι εξαιρετικές περιπτώσεις, είναι δύο παιδιά που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν σε τρία – τέσσερα χρόνια τον «κορμό» του Παναθηναϊκού, με την προϋπόθεση πως θα ‘χουν το μυαλό μέσα στο κεφάλι τους και ταυτόχρονα την απαραίτητη καθοδήγηση από το προπονητικό τιμ και τους έμπειρους συμπαίκτες του.
Είναι δεδομένο πως για να εξελιχθούν τα συγκεκριμένα παιδιά – και κάθε νεαρός σ’ αυτή την ηλικία – χρειάζονται παραστάσεις και προπονήσεις σε υψηλότατο επίπεδο. Όχι επίπεδο καλύτερο από το δικό τους, αλλά τοπ επίπεδο, αυτό δηλαδή που σκοπεύουν να φτάσουν στο άμεσο μέλλον.
Οποιος δηλαδή πιστεύει ότι ο Λούντζης, ο Παπαγιάννης και οι υπόλοιποι αντίστοιχοι νεαροί που διαθέτει ο Παναθηναϊκός (Χαραλαμπόμπουλος και Διαμαντάκος) χρειάζονται παιχνίδια και μόνο, τότε πιθανότατα δεν αντιλαμβάνεται πόσο εύκολα μπορούν να «καούν» αυτά τα παιδιά υπό το βάρος μιας αποτυχίας.
Οι νεαροί σε κάθε ομάδα υψηλού επιπέδου είναι τεράστια επένδυση, ως έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται κι επειδή ο κίνδυνος της επιτυχίας από την αποτυχία είναι μια λεπτή κόκκινη γραμμή, θα πρέπει η επένδυση να προστατευτεί και να συνδυαστεί με την σταδιακή ενσωμάτωση, παράλληλα με την κατάκτηση τίτλων…
Στην ουσία ο Παναθηναϊκός διαθέτει αυτή την στιγμή τρεις κατηγορίες «πιτσιρικάδων». Τον Παππά και τον Γιάνκοβιτς που είναι έτοιμοι παίκτες και θα πρέπει οπωσδήποτε να έχουν ρόλο στον νέο Παναθηναϊκό. Τον Χαραλαμπόπουλο και τον Διαμαντάκο που έχουν σαφώς μικρότερες εμπειρίες από τους δύο πρώτους.
Δεν είναι σε θέση να πρωταγωνιστήσουν άμεσα, σε καμία περίπτωση δεν είναι έτοιμοι για Ευρωλίγκα ή μεγάλα ματς, αλλά υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να έχουν χρόνο στα θεωρητικά εύκολα παιχνίδια της Basket League, ώστε σε δύο χρόνια από σήμερα να πλαισιώσουν τους Παππά και Γιάνκοβιτς που είναι η προηγούμενη σειρά που λέμε και στον στρατό.
Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν οι δύο πιτσιρικάδες (Λούντζης και Παπαγιάννης), με τον δεύτερο να πλησιάζει περισσότερο στη δεύτερη σειρά. Ο μεν πρώτος έχει άνοιγμα χεριών 2.07μ. (!) στα 16του χρόνια, «σκοτώνει» αν τον αφήσεις να σουτάρει, ενώ ο δεύτερος είναι σαφώς πιο έτοιμος, με πιο δουλεμένο κορμί, από τους λίγους ψηλούς σ’ αυτή την ηλικία που μπορεί να παίξει με πλάτη, να εκτελέσει από τα τρία μέτρα και να πασάρει σαν πλέι μέίκερ. Εφόσον ο Παναθηναϊκός τον κρατήσει και μετά το 2015, τότε θα πρόκειται για τεράστια επένδυση…
Σε καμία περίπτωση βεβαίως δεν πρόκειται για παιδιά που θα μπορούσαν να καλύψουν το σήμερα, αλλά πρόκειται για δύο ταλαντούχους παίκτες που σε μερικά χρόνια θα μπορούσαν να είναι η αρχή και το τέλος της εθνικής ανδρών.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν «δένει» το «αύριο», προτίθεται να κάνει κι άλλες κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση (π.χ. Μποχωρίδης), αλλά σιγά – σιγά πρέπει να ασχοληθεί και με το «τώρα», από την στιγμή που θέλει να παρουσιαστεί ανταγωνιστικός στην Ευρωλίγκα. Η υπόθεση του Καλάθη μοιάζει να μην προχωράει, οι Τούρκοι θυμίζουν τις ελληνικές ομάδες στις αρχές της δεκαετίας του 2000 που έπαιρναν ό,τι ακριβότερο και καλύτερο υπήρχε στην αγορά και ο Παναθηναϊκός πρέπει να κινηθεί έξυπνα και μεθοδικά από την στιγμή που δεν μπορεί να χτυπήσει παίκτες με πολύ υψηλό κασέ.
Αυτή την στιγμή τα κενά στο ρόστερ είναι πολλά και από τις επιλογές που θα γίνουν θα φανεί και σε ποιο ύψος έχει μπει ο πήχης για την επόμενη σεζόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου