Το
κοντέρ έγραψε «34», η αναμνηστική φωτογραφία του Αλβέρτη με τον
Διαμαντίδη στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ αποτυπώνει τους απόλυτους
πρωταγωνιστές και ο Παναθηναϊκός δικαιούται να πανηγυρίζει για την
επίτευξη ενός νταμπλ σε μια χρονιά που παρουσίασε το χειρότερό του
πρόσωπο.
Τι κι αν έκανε λάθη, τι κι αν πέρασε ένα κάρο δυσκολίες, τι κι αν προσπάθησε να ανατρέψει κάθε έννοια μπασκετικής λογικής, ο χαρακτήρας του νικητή του χάρισε ένα ακόμη τρόπαιο και παράλληλα έκανε εχθρούς και φίλους να αναρωτηθούν «αφού όχι και τώρα, τότε πότε;».
Ποιος να το 'λεγε δύο μήνες νωρίτερα, ακόμη και σ' αυτούς τους δύο με τα πολλά αστέρια και τις καριέρες γεμάτες τίτλους, πως θα έφτανε η στιγμή που θα πανηγύριζαν αγκαλιά στα αποδυτήρια σε μια χρονιά που τα πάντα πήγαιναν στραβά...
Μια χρονιά που ξεκίνησε ανάποδα, συνεχίστηκε ακόμη πιο ανορθόδοξα, αλλά κατάφερε να «ισιώσει» στο φινάλε, απλά και μόνο επειδή ο Παναθηναϊκός έχει χαρακτήρα νικητή και δύο ηγέτες, έναν στον πάγκο κι έναν στον παρκέ, που σπάνια βγαίνουν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Ο Παναθηναϊκός πανηγυρίζει σε μια χρονιά που έκανε τα περισσότερα λάθη από κάθε άλλη φορά. Η μπασκετική λογική λέει πως «ό,τι χτίζεις το καλοκαίρι, το απολαμβάνεις το χειμώνα», με την έννοια πως οι μεταγραφές του καλοκαιριού και η «χημεία» της ομάδας καθορίζει στην ουσία και την επίτευξη των στόχων. Ο Παναθηναϊκός έκανε λοιπόν λάθη που σε συνδυασμό με τα προβλήματα που του παρουσιάστηκαν έκαναν τη φετινή σεζόν να μοιάζει πιο δύσκολη από κάθε άλλη...
Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς...
- Οι Παππάς και Γιάνκοβιτς... απόλαυσαν όλη τη σεζόν από τον πάγκο, με τον πρώτο να εξαφανίζεται μετά τον πρώτο καλό μήνα και τον δεύτερο να παίρνει ευκαιρία μόνο στον τελικό.
- Ο Κάρι γύρισε άλλος παίκτης μετά τον τραυματισμό του.
- Ο Ούκιτς δεν θα πρεπε να παίζει με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
- Ο Κινέζος ήταν ανέκδοτο
- Ο Μαυροκεφαλίδης δεν είχε καμία σχέση με τη φιλοσοφία του Πεδουλάκη
- Ο Μπατίστ αποκτήθηκε για αντί - Σόφο, αλλά δεν έβαλε πλάτη ποτέ
- Ο Μπράμος είναι άφαντος εδώ και δύο μήνες
- Ο Ράιτ δεν θα περνούσε από το ΟΑΚΑ σε άλλες εποχές
- Ο Γκιστ με τον Λάσμε είχαν προβλήματα τραυματισμών...
Και ο Πεδουλάκης άρχισε να επικρίνεται για το επιθετικό μπάσκετ που θα έπρεπε να παίζει, αλλά το οποίο δεν ήταν ποτέ της φιλοσοφίας του!
Σε όλα αυτά, ήρθε η απόφαση χωρίς μπασκετική λογική για την αντικατάσταση του «Αρτζι» μεσούσης της περιόδου και μάλιστα από άνθρωπο που δεν ήταν προπονητής, αλλά κλήθηκε να διαχειριστεί - επιτυχημένα όπως αποδείχτηκε - μια δύσκολη κατάσταση.
Ακόμη κι αν τώρα ο Γιαννακόπουλος και ο Αλβέρτης αισθάνονται δικαιωμένοι για το πείραμα, το βέβαιο είναι πως η βάση της σκέψης δεν βασιζόταν σε μπασκετική λογική.
Θα πείτε «who cares?» μετά την επίτευξη του νταμπλ, αλλά μάλλον είναι σημαντικό για να αντιληφθούμε το μέγεθος της επιτυχίας του Παναθηναϊκού. Αποδεικνύεται άλλωστε πως εκεί που σταματάει η λογική, ξεκινάει κάτι που δεν εξηγείται με πολλά λόγια, αλλά με... τίτλους.
Πώς άλλωστε να ερμηνεύσεις ότι ο Διαμαντίδης σε μια χρονιά που ήταν απελπιστικά μόνος του στην περιφέρεια, κατάφερε να γίνει ο MVP των τελικών με 37-38 λεπτά συμμετοχής σε κάθε παιχνίδι; Πώς μπορείς να εξηγήσεις το γεγονός ότι ένας άνθρωπος που δεν έχει καθίσει ποτέ στον πάγκο ως προπονητής κατάφερε να διαχειριστεί καλύτερα το υλικό από τον προκάτοχό του; Πώς να εξηγήσεις ότι ο Παναθηναϊκός έφτασε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, όντας σαν ομάδα λιγότερο ποιοτικός και γεμάτος από τον αντίπαλό του;
Κι όμως, η απάντηση είναι στη φωτογραφία που βλέπετε...Ο μεν Αλβέρτης, απόλυτος άρχοντας των αποδυτηρίων εδώ και κάμποσα χρόνια, κατάφερε να «μιλήσει» στη γλώσσα των παικτών και να προσθέσει στο rotation παίκτες που ήταν χαμένοι.
Ο Μαυροκεφαλίδης βρήκε την υγεία του, ο Φώτσης πήρε τον σεβασμό που απαιτούσε, ακόμη και ο Μπατίστ αισθάνθηκε σημαντικός όσο πρόλαβε να αγωνιστεί. Δίπλα του, γιατί ουσιαστικά αυτός είναι το δεξί του χέρι, ένας σπουδαίος Διαμαντίδης που επιβεβαιώνει την άποψη των Αμερικανών πως «η ομάδα πάει μέχρι εκεί που πάει ο ηγέτης της».
Ενας παίκτης - ορχήστρα που στα 34του καλύπτει με το μυαλό του τις σωματικές αδυναμίες, αποδεικνύοντας πως όσο τον βαστούν τα πόδια του θα είναι το Νο1 σ' αυτό που κάνει. Δεν είναι θέμα ταλέντου, είναι θέμα μπασκετικής ευφυίας, αντίληψης και ηγετικής ικανότητας, στοιχεία που είναι αδύνατον να τα βρει κανείς μαζεμένα σε περισσότερους από πέντε παίκτες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Η δήλωσή του στην συνέντευξη Τύπου είναι μνημειώδης. Είναι η απόλυτη επιβεβαιώση για την ευφυία και την αντίληψή του. «Ξέρω πως τα αθλητικά μου προσόντα λιγοστεύουν. Ούτε ο πιο γρήγορος παίκτης είμαι, ούτε πηδάω τόσο πολύ, αλλά προσπαθώ μέσα από την εμπειρία να τα καταφέρνω. Σαφώς και έχω εκτεθεί αλλά προσπαθώ σε κάθε αγώνα», είπε ενώπιον όλων, την στιγμή που δικαιούται να πάρει σπίτι του το φετινό τρόπαιο. Η επίγνωση που έχει ο Διαμαντίδης αποδεικνύει πως ξέρει καλύτερα από 'σας κι από 'μας το πότε θα βάλει το τέλος. Κι όταν το βάλει θα 'ναι σίγουρα στην κορυφή κι όχι κάπου στη μέση...
Ανεξάρτητα από την επιτυχία ο Παναθηναϊκός χρειάζεται αλλαγές και προσθήκες στο ρόστερ και το πρώτο ζητούμενο για τον Γιαννακόπουλο είναι να αποφασίσει το μοντέλο του προπονητή. Αν έχει την άποψη πως οι μεγάλες ομάδες πλέον δεν χρειάζονται μεγάλο προπονητή, τότε θα απευθυνθεί πιθανότατα στον Αλβέρτη για να «χτίσει» την επόμενη χρονιά. Αν πάλι πιστεύει πως ο προπονητής είναι βασικό «εργαλείο» της επιτυχίας, τότε θα αναζητήσει έναν άνθρωπο με την σχετική εμπειρία που θα είναι σε θέση να υπηρετήσει το πλάνο της ελληνοποίησης. Πρώτα λοιπόν θα αποφασιστεί το μοντέλο κι εν συνεχεία θα γίνει η επιλογή του προσώπου.
Υ.Γ.1: Παρά τα λάθη, τις ανασφάλειες, τις κακές επιλογές ο Πεδουλάκης έχει σημαντικό μερίδιο στην επιτυχία του Παναθηναϊκού κι οφείλουν να το αναγνωρίσουν άπαντες μ' ένα «ευχαριστώ». Βασισμένο στη δική του «συνταγή» ήταν το πλάνο της νίκης, ειδικά στους δύο τελευταίους τελικούς που εφαρμόστηκε πιστά το Γκιστ - Σπανούλης.
Υ.Γ2: Είναι σαφές πως οι προκηρύξεις και οι κανονισμοί στην Ελλάδα χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν με την ανοχή των αρμοδίων οργάνων. Ο Γιαννακόπουλος αγνόησε την τρίμηνη ποινή που του επέβαλλε ο αθλητικός δικαστής και κάθισε στα επίσημα του ΟΑΚΑ, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η στάση του προέδρου του ΕΣΑΚΕ Γιώργου Χαλβατζάκη που βρισκόταν μία θέση μπροστά του και στο τέλος του παρέδωσε το τρόπαιο του πρωταθλητή. Λεπτομέρεια; Ο ΕΣΑΚΕ, ο δικαστής δηλαδή της λίγκας, είχε τιμωρήσει τον Γιαννακόπουλο με τρίμηνο αποκλεισμό.
Υ.Γ.: Την καζούρα ως έναν βαθμό των παναθηναϊκών στον Σπανούλη την καταλαβαίνω, αλλά την απαξίωση και τις ύβρεις μερίδας οπαδών του Ολυμπιακού δεν μπορεί να την συλλάβει ο νους μου. Σαφέστατα και ο αρχηγός έχει ευθύνη για την αποτυχημένη χρονιά, δεδομένο είναι ότι δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αλλά προφανώς οι περισσότεροι ξεχνούν πού βρισκόταν ο Ολυμπιακός προτού «ντυθεί» στα ερυθρόλευκα ο Σπανούλης... Και η απαξίωση έχει όριο...
Τι κι αν έκανε λάθη, τι κι αν πέρασε ένα κάρο δυσκολίες, τι κι αν προσπάθησε να ανατρέψει κάθε έννοια μπασκετικής λογικής, ο χαρακτήρας του νικητή του χάρισε ένα ακόμη τρόπαιο και παράλληλα έκανε εχθρούς και φίλους να αναρωτηθούν «αφού όχι και τώρα, τότε πότε;».
Ποιος να το 'λεγε δύο μήνες νωρίτερα, ακόμη και σ' αυτούς τους δύο με τα πολλά αστέρια και τις καριέρες γεμάτες τίτλους, πως θα έφτανε η στιγμή που θα πανηγύριζαν αγκαλιά στα αποδυτήρια σε μια χρονιά που τα πάντα πήγαιναν στραβά...
Μια χρονιά που ξεκίνησε ανάποδα, συνεχίστηκε ακόμη πιο ανορθόδοξα, αλλά κατάφερε να «ισιώσει» στο φινάλε, απλά και μόνο επειδή ο Παναθηναϊκός έχει χαρακτήρα νικητή και δύο ηγέτες, έναν στον πάγκο κι έναν στον παρκέ, που σπάνια βγαίνουν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Ο Παναθηναϊκός πανηγυρίζει σε μια χρονιά που έκανε τα περισσότερα λάθη από κάθε άλλη φορά. Η μπασκετική λογική λέει πως «ό,τι χτίζεις το καλοκαίρι, το απολαμβάνεις το χειμώνα», με την έννοια πως οι μεταγραφές του καλοκαιριού και η «χημεία» της ομάδας καθορίζει στην ουσία και την επίτευξη των στόχων. Ο Παναθηναϊκός έκανε λοιπόν λάθη που σε συνδυασμό με τα προβλήματα που του παρουσιάστηκαν έκαναν τη φετινή σεζόν να μοιάζει πιο δύσκολη από κάθε άλλη...
Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς...
- Οι Παππάς και Γιάνκοβιτς... απόλαυσαν όλη τη σεζόν από τον πάγκο, με τον πρώτο να εξαφανίζεται μετά τον πρώτο καλό μήνα και τον δεύτερο να παίρνει ευκαιρία μόνο στον τελικό.
- Ο Κάρι γύρισε άλλος παίκτης μετά τον τραυματισμό του.
- Ο Ούκιτς δεν θα πρεπε να παίζει με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
- Ο Κινέζος ήταν ανέκδοτο
- Ο Μαυροκεφαλίδης δεν είχε καμία σχέση με τη φιλοσοφία του Πεδουλάκη
- Ο Μπατίστ αποκτήθηκε για αντί - Σόφο, αλλά δεν έβαλε πλάτη ποτέ
- Ο Μπράμος είναι άφαντος εδώ και δύο μήνες
- Ο Ράιτ δεν θα περνούσε από το ΟΑΚΑ σε άλλες εποχές
- Ο Γκιστ με τον Λάσμε είχαν προβλήματα τραυματισμών...
Και ο Πεδουλάκης άρχισε να επικρίνεται για το επιθετικό μπάσκετ που θα έπρεπε να παίζει, αλλά το οποίο δεν ήταν ποτέ της φιλοσοφίας του!
Σε όλα αυτά, ήρθε η απόφαση χωρίς μπασκετική λογική για την αντικατάσταση του «Αρτζι» μεσούσης της περιόδου και μάλιστα από άνθρωπο που δεν ήταν προπονητής, αλλά κλήθηκε να διαχειριστεί - επιτυχημένα όπως αποδείχτηκε - μια δύσκολη κατάσταση.
Ακόμη κι αν τώρα ο Γιαννακόπουλος και ο Αλβέρτης αισθάνονται δικαιωμένοι για το πείραμα, το βέβαιο είναι πως η βάση της σκέψης δεν βασιζόταν σε μπασκετική λογική.
Θα πείτε «who cares?» μετά την επίτευξη του νταμπλ, αλλά μάλλον είναι σημαντικό για να αντιληφθούμε το μέγεθος της επιτυχίας του Παναθηναϊκού. Αποδεικνύεται άλλωστε πως εκεί που σταματάει η λογική, ξεκινάει κάτι που δεν εξηγείται με πολλά λόγια, αλλά με... τίτλους.
Πώς άλλωστε να ερμηνεύσεις ότι ο Διαμαντίδης σε μια χρονιά που ήταν απελπιστικά μόνος του στην περιφέρεια, κατάφερε να γίνει ο MVP των τελικών με 37-38 λεπτά συμμετοχής σε κάθε παιχνίδι; Πώς μπορείς να εξηγήσεις το γεγονός ότι ένας άνθρωπος που δεν έχει καθίσει ποτέ στον πάγκο ως προπονητής κατάφερε να διαχειριστεί καλύτερα το υλικό από τον προκάτοχό του; Πώς να εξηγήσεις ότι ο Παναθηναϊκός έφτασε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, όντας σαν ομάδα λιγότερο ποιοτικός και γεμάτος από τον αντίπαλό του;
Κι όμως, η απάντηση είναι στη φωτογραφία που βλέπετε...Ο μεν Αλβέρτης, απόλυτος άρχοντας των αποδυτηρίων εδώ και κάμποσα χρόνια, κατάφερε να «μιλήσει» στη γλώσσα των παικτών και να προσθέσει στο rotation παίκτες που ήταν χαμένοι.
Ο Μαυροκεφαλίδης βρήκε την υγεία του, ο Φώτσης πήρε τον σεβασμό που απαιτούσε, ακόμη και ο Μπατίστ αισθάνθηκε σημαντικός όσο πρόλαβε να αγωνιστεί. Δίπλα του, γιατί ουσιαστικά αυτός είναι το δεξί του χέρι, ένας σπουδαίος Διαμαντίδης που επιβεβαιώνει την άποψη των Αμερικανών πως «η ομάδα πάει μέχρι εκεί που πάει ο ηγέτης της».
Ενας παίκτης - ορχήστρα που στα 34του καλύπτει με το μυαλό του τις σωματικές αδυναμίες, αποδεικνύοντας πως όσο τον βαστούν τα πόδια του θα είναι το Νο1 σ' αυτό που κάνει. Δεν είναι θέμα ταλέντου, είναι θέμα μπασκετικής ευφυίας, αντίληψης και ηγετικής ικανότητας, στοιχεία που είναι αδύνατον να τα βρει κανείς μαζεμένα σε περισσότερους από πέντε παίκτες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Η δήλωσή του στην συνέντευξη Τύπου είναι μνημειώδης. Είναι η απόλυτη επιβεβαιώση για την ευφυία και την αντίληψή του. «Ξέρω πως τα αθλητικά μου προσόντα λιγοστεύουν. Ούτε ο πιο γρήγορος παίκτης είμαι, ούτε πηδάω τόσο πολύ, αλλά προσπαθώ μέσα από την εμπειρία να τα καταφέρνω. Σαφώς και έχω εκτεθεί αλλά προσπαθώ σε κάθε αγώνα», είπε ενώπιον όλων, την στιγμή που δικαιούται να πάρει σπίτι του το φετινό τρόπαιο. Η επίγνωση που έχει ο Διαμαντίδης αποδεικνύει πως ξέρει καλύτερα από 'σας κι από 'μας το πότε θα βάλει το τέλος. Κι όταν το βάλει θα 'ναι σίγουρα στην κορυφή κι όχι κάπου στη μέση...
Ανεξάρτητα από την επιτυχία ο Παναθηναϊκός χρειάζεται αλλαγές και προσθήκες στο ρόστερ και το πρώτο ζητούμενο για τον Γιαννακόπουλο είναι να αποφασίσει το μοντέλο του προπονητή. Αν έχει την άποψη πως οι μεγάλες ομάδες πλέον δεν χρειάζονται μεγάλο προπονητή, τότε θα απευθυνθεί πιθανότατα στον Αλβέρτη για να «χτίσει» την επόμενη χρονιά. Αν πάλι πιστεύει πως ο προπονητής είναι βασικό «εργαλείο» της επιτυχίας, τότε θα αναζητήσει έναν άνθρωπο με την σχετική εμπειρία που θα είναι σε θέση να υπηρετήσει το πλάνο της ελληνοποίησης. Πρώτα λοιπόν θα αποφασιστεί το μοντέλο κι εν συνεχεία θα γίνει η επιλογή του προσώπου.
Υ.Γ.1: Παρά τα λάθη, τις ανασφάλειες, τις κακές επιλογές ο Πεδουλάκης έχει σημαντικό μερίδιο στην επιτυχία του Παναθηναϊκού κι οφείλουν να το αναγνωρίσουν άπαντες μ' ένα «ευχαριστώ». Βασισμένο στη δική του «συνταγή» ήταν το πλάνο της νίκης, ειδικά στους δύο τελευταίους τελικούς που εφαρμόστηκε πιστά το Γκιστ - Σπανούλης.
Υ.Γ2: Είναι σαφές πως οι προκηρύξεις και οι κανονισμοί στην Ελλάδα χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν με την ανοχή των αρμοδίων οργάνων. Ο Γιαννακόπουλος αγνόησε την τρίμηνη ποινή που του επέβαλλε ο αθλητικός δικαστής και κάθισε στα επίσημα του ΟΑΚΑ, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η στάση του προέδρου του ΕΣΑΚΕ Γιώργου Χαλβατζάκη που βρισκόταν μία θέση μπροστά του και στο τέλος του παρέδωσε το τρόπαιο του πρωταθλητή. Λεπτομέρεια; Ο ΕΣΑΚΕ, ο δικαστής δηλαδή της λίγκας, είχε τιμωρήσει τον Γιαννακόπουλο με τρίμηνο αποκλεισμό.
Υ.Γ.: Την καζούρα ως έναν βαθμό των παναθηναϊκών στον Σπανούλη την καταλαβαίνω, αλλά την απαξίωση και τις ύβρεις μερίδας οπαδών του Ολυμπιακού δεν μπορεί να την συλλάβει ο νους μου. Σαφέστατα και ο αρχηγός έχει ευθύνη για την αποτυχημένη χρονιά, δεδομένο είναι ότι δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αλλά προφανώς οι περισσότεροι ξεχνούν πού βρισκόταν ο Ολυμπιακός προτού «ντυθεί» στα ερυθρόλευκα ο Σπανούλης... Και η απαξίωση έχει όριο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου