Ξενύχτησα
δύο συνεχόμενα βράδια για να δω στον ΟΤΕ ΤV τον Παπανικολάου:
Χιούστον-Οκλαχόμα Κυριακή προς Δευτέρα, Μέμφις-Χιούστον ξημερώματα
Τρίτης. Τον είδα. Και τον λυπήθηκε η ψυχή μου.
Εξηγούμαι, πριν παρεξηγηθώ.
Ο φίλος μας παίζει μια χαρά μπάσκετ. Χάρηκα με αυτά που είδα.
Δεν έδινα μεγάλη σημασία σε όσα συνέβαιναν γύρω του. Παρακολουθούσα μόνο τον «Παπ», τις κινήσεις του με ή χωρίς τη μπάλα, τις αντιδράσεις του προπονητή και των συμπαικτών σε ό,τι ο ίδιος έκανε (ή δεν έκανε), τις εκφράσεις του προσώπου του, τη γλώσσα του σώματος.
Οι Χιούστον Ρόκετς είναι μία από τις πιο επιτυχημένες ομάδες στο ξεκίνημα της νέας σεζόν. Κέρδισαν 9 από τους πρώτους 11 αγώνες. Λογικά θα μπουν στα πλέι-οφ και θα κάνουν και θόρυβο.
Σε αυτή την αξιόλογη ομάδα, ο Κώστας Παπανικολάου είναι έκτος παίκτης και παίζει κατά μέσο όρο 23,4 λεπτά. Σε έναν αγώνα ξεκίνησε βασικός.
Στις δύο μεταδόσεις του διημέρου, ο Ελληνας φίλαθλος είδε τους Ρόκετς από την καλή αλλά και από την ανάποδη, αφού γνώρισαν συντριβή στο Μέμφις. Ο Παπανικολάου δεν διακρίθηκε σε αυτούς τους αγώνες. «Είχε άγχος επειδή τον έβλεπαν οι φίλοι του στην Ελλάδα», είπε κάποιος, χάριν αστεϊσμού. Οι αστεϊσμοί συχνά περιέχουν επικίνδυνες δόσεις αλήθειας.
Ο «Παπ» προσπαθεί πάνω απ’όλα να διώξει το φυσιολογικό του άγχος και να βγάλει τον Ελληνα από μέσα του. Είναι πλέον με το σπαθί του παίκτης ΝΒΑ και δεν χρειάζεται να πτοείται από το πρώτο άστοχο σουτ, όπως συνέβη στο Μουντομπάσκετ. Κανείς δεν του μετράει τα «τούβλα» στο Χιούστον. Άλλα πράγματα κοιτάζουν οι προπονητές του στο Χιούστον.
Ετσι ελπίζω, τουλάχιστον.
Αφήστε με να σας εξηγήσω τι εννοώ, όταν γράφω ότι τον λυπήθηκε η ψυχή μου.
Ο Παπανικολάου προσπαθεί να παίξει κανονικό μπάσκετ, σε μία ομάδα όπου (ως είθισται στο ΝΒΑ) οι περισσότεροι κοιτάζουν τα στατιστικά τους.
Ο Τζέιμς Χάρντεν είναι το αστέρι της ομάδας, κάτοχος χρυσός μεταλλίου από το Παγκόσμιο Κύπελλο και υποψήφιος MVP για τη χρονιά που ξεκίνησε. Αλλά παίζει για την πάρτη του, σαν να προσπαθεί να μιμηθεί τον Κόμπι Μπράιαντ. Πρώτα σουτάρει και μετά σκέφτεται. Η δημιουργική του διάθεση του εξαντλείται σε λόμπες προς τον Ντουάιτ Χάουαρντ και σε πάσες αιφνιδιασμού.
Ο πόιντ-γκαρντ είναι ο Πάτρικ Μπέβερλι, του Ολυμπιακού ο Μπέβερλι, καλή προσωπική άμυνα, το κεφάλι κάτω, αλλά μηδέν κουμάντο. Ο Αρίζα και ο Τέρι είναι spot-shooters που δεν κοιτάζουν τι συμβαίνει γύρω τους.
Το ταλέντο είναι άφθονο, αλλά απολύτως ενταγμένο στην απλουστευτική λογική του ΝΒΑ, όπου τίποτε δεν βγαίνει μέσα από ομαδική δουλειά ευρωπαϊκού τύπου. Διευκρινίζω, ότι δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να απαξιώσω το ΝΒΑ. Οπως θα δείτε και σε ένα μεγάλο αφιέρωμα που έρχεται, θεωρώ την καριέρα στο ΝΒΑ κορυφαίο κριτήριο για την αξιολόγηση ενός μπασκετμπολίστα.
Ετερον εκάτερον, όμως. Οι Γκρίζλις, που έχουν στα κύτταρά τους ευρωπαϊκή νοοτροπία, έκαναν τους Ρόκετς να μοιάζουν με παιδική χαρά. Φοβάμαι ότι το ίδιο θα κάνουν και οι Σπερς, όταν φτάσει η ώρα των πλέι-οφ.
Μέσα σε αυτό το αλαλούμ, μίας από τις καλύτερες επαναλαμβάνω ομάδες του ΝΒΑ, ο Παπανικολάου προσπαθεί να κάνει το σωστό.
Είναι ο μοναδικός που κυκλοφορεί τη μπάλα γρήγορα και με τη μία. Ο μοναδικός που κάνει σκριν για τους συμπαίκτες του. Ο μοναδικός που θα αναζητήσει την έξτρα πάσα μέσα από το μποτιλιάρισμα, ξαφνιάζοντας συχνά τον υποψήφιο παραλήπτη της. Ο μοναδικός που κοιτάζει να δώσει βοήθειες σε κάθε μαρκάρισμα.
Παίζει καλά ακόμα κι όταν δεν παίζει καλά. Σπανίως δέχεται καλάθι από τον παίκτη του, ακόμα κι όταν παίζει «τεσσάρι».
Α, ξέχασα να σας το πω αυτό. Mετά τον τραυματισμό του Τέρενς Τζόουνς, ο Κέβιν Μακχέιλ χρησιμοποιεί τον Παπανικολάου σε ρόλο πάουερ-φόργουορντ (εξ ημισείας με τον Λιθουανό Μοτιεγιούνας, που από πληθωρικό ταλέντο έχει γίνει γομάρι), λες και υπάρχει ο,τιδήποτε «πάουερ» στα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά. Στο ΝΒΑ έχει σουξέ ο ρόλος του “stretch four”, ώστε να ανοίγουν οι αντίπαλες άμυνες για να κυνηγήσουν το ελαφρύ «τεσσάρι» που ξέρει να σουτάρει.
Στα μετόπισθεν, όμως, τα πράγματα περιπλέκονται. Στον αγώνα της Κυριακής, ο Παπανικολάου αναγκάστηκε να μαρκάρει τον …Ιμπάκα. Τη Δευτέρα, τον δυναμίτη Ζακ Ράντολφ. Εφαγε αρκετό ξύλο, αλλά το κράτησε το φρούριο.
Ο Παπανικολάου είναι ακόμη στην αρχή. Εμφανίζεται διστακτικός στο σουτ και γίνεται υπερβολικά «streaky» όταν τον πιάνουν τα ψυχολογικά του: το κοντέρ του έγραψε 8/10 τρίποντα στα δύο καλύτερα παιχνίδια του, αλλά 4/32 στα υπόλοιπα (από τα 7μ25, υπενθυμίζω). Φοβάται την επαφή και δεν κερδίζει καθόλου βολές. Εχει σχετικά εύκολο το λάθος, όταν επιχειρεί διείσδυση ή πάσα από μέσα προς τα έξω.
Ωστόσο, καταλαβαίνει το παιχνίδι καλύτερα από τους συμπαίκτες και τους αντιπάλους του. Η μπασκετική του παιδεία βγάζει μάτι. Οι ασίστ που μοιράζει, 3 σε κάθε παιχνίδι παρά τα προβληματάκια του στον χειρισμό της μπάλας, είναι ρεκόρ καριέρας. Το ίδιο και τα 4,2 ριμπάουντ, μάχες κερδισμένες απέναντι σε θηρία.
Η ικανότητά του στο ανοιχτό γήπεδο είναι αντάξια των παικτών που βγάζουν παντεσπάνι δίπλα του. Τα αμυντικά του στατιστικά, 1 κλέψιμο και 0.6 τάπες, δείχνουν διάθεση και οξυδέρκεια. Το σουτ ασφαλώς θα βελτιωθεί μόλις λυθούν τα χέρια και το μυαλό. Το ταλέντο συνδυάζεται με εργατικότητα και ταπεινοφροσύνη.
Τελευταία, ο Παπανικολάου άρχισε να μιλάει προς τους συμπαίκτες του (περισσότερο τους δευτεροκλασάτους παρά τις φίρμες), όταν αισθάνεται ότι κάτι έγινε λάθος μέσα στο παιχνίδι. Μου άρεσε αυτό. Στους συμπαίκτες, δεν ξέρω αν άρεσε.
Ας μη ξεχνάμε, ότι ο Παπανικολάου είναι ρούκι. Λίγο μεγαλύτερος σε ηλικία από τους υπόλοιπους πρωτάρηδες, αλλά ρούκι. Με εξαίρεση 2-3 που εμφανίστηκαν εξαρχής έτοιμοι (αλλά και επιρρεπείς σε φοβερά σκαμπανεβάσματα), οι υπόλοιποι παίζουν ελάχιστα ή καθόλου και πάντως όχι καλύτερα από το δικό μας παιδί.
Αμερικανοί, αλλά και Ευρωπαίοι: ο πολύς Νίκολα Μίροτιτς έχει εξαφανιστεί στο Σικάγο, ενώ ο Κροάτης Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς είναι κρύο-ζεστό στο Μπρούκλιν.
Ευρωπαίοι, αλλά και Αμερικανοί: ο Αντριου Ουίγκινς (γιος του δικού μας Μίτσελ), νούμερο 1 στο φετινό ντραφτ, παίζει 26,2 λεπτά στο ναυάγιο της Μινεσότα. Ο Άαρον Γκόρντον, το νο4 της ίδιας λίστας, έχει συνολικά 22 πόντους και 10 ριμπάουντ στους πρώτους 5 αγώνες του στο Ορλάντο.
Αυτοί, βέβαια, είναι 19άρηδες και 20άρηδες. Ο "Παπ" έκλεισε τα 24.
Το πρόβλημα του Κώστα Παπανικολάου είναι ότι –αντίθετα με άλλα ρούκια, που έδεσαν τον γάιδαρό τους για συναπτή τριετία- έχει συμβόλαιο 1 έτους στο Χιούστον. Αισθάνεται ότι δίνει εξετάσεις σε κάθε αγώνα, σε κάθε προπόνηση.
Δεν είναι εύκολο να αντέξει κάποιος αυτό το βάρος, οσοδήποτε ώριμος και συνειδητοποιημένος κι αν είναι. Εάν ξεπεράσει το σκόπελο του ερχόμενου καλοκαιριού, νομίζω ότι δεν θα τον ξαναδούμε ποτέ σε ευρωπαϊκή ομάδα. Με εξαίρεση, ελπίζω, την Εθνική Ελλάδας.
Εξηγούμαι, πριν παρεξηγηθώ.
Ο φίλος μας παίζει μια χαρά μπάσκετ. Χάρηκα με αυτά που είδα.
Δεν έδινα μεγάλη σημασία σε όσα συνέβαιναν γύρω του. Παρακολουθούσα μόνο τον «Παπ», τις κινήσεις του με ή χωρίς τη μπάλα, τις αντιδράσεις του προπονητή και των συμπαικτών σε ό,τι ο ίδιος έκανε (ή δεν έκανε), τις εκφράσεις του προσώπου του, τη γλώσσα του σώματος.
Οι Χιούστον Ρόκετς είναι μία από τις πιο επιτυχημένες ομάδες στο ξεκίνημα της νέας σεζόν. Κέρδισαν 9 από τους πρώτους 11 αγώνες. Λογικά θα μπουν στα πλέι-οφ και θα κάνουν και θόρυβο.
Σε αυτή την αξιόλογη ομάδα, ο Κώστας Παπανικολάου είναι έκτος παίκτης και παίζει κατά μέσο όρο 23,4 λεπτά. Σε έναν αγώνα ξεκίνησε βασικός.
Στις δύο μεταδόσεις του διημέρου, ο Ελληνας φίλαθλος είδε τους Ρόκετς από την καλή αλλά και από την ανάποδη, αφού γνώρισαν συντριβή στο Μέμφις. Ο Παπανικολάου δεν διακρίθηκε σε αυτούς τους αγώνες. «Είχε άγχος επειδή τον έβλεπαν οι φίλοι του στην Ελλάδα», είπε κάποιος, χάριν αστεϊσμού. Οι αστεϊσμοί συχνά περιέχουν επικίνδυνες δόσεις αλήθειας.
Ο «Παπ» προσπαθεί πάνω απ’όλα να διώξει το φυσιολογικό του άγχος και να βγάλει τον Ελληνα από μέσα του. Είναι πλέον με το σπαθί του παίκτης ΝΒΑ και δεν χρειάζεται να πτοείται από το πρώτο άστοχο σουτ, όπως συνέβη στο Μουντομπάσκετ. Κανείς δεν του μετράει τα «τούβλα» στο Χιούστον. Άλλα πράγματα κοιτάζουν οι προπονητές του στο Χιούστον.
Ετσι ελπίζω, τουλάχιστον.
Αφήστε με να σας εξηγήσω τι εννοώ, όταν γράφω ότι τον λυπήθηκε η ψυχή μου.
Ο Παπανικολάου προσπαθεί να παίξει κανονικό μπάσκετ, σε μία ομάδα όπου (ως είθισται στο ΝΒΑ) οι περισσότεροι κοιτάζουν τα στατιστικά τους.
Ο Τζέιμς Χάρντεν είναι το αστέρι της ομάδας, κάτοχος χρυσός μεταλλίου από το Παγκόσμιο Κύπελλο και υποψήφιος MVP για τη χρονιά που ξεκίνησε. Αλλά παίζει για την πάρτη του, σαν να προσπαθεί να μιμηθεί τον Κόμπι Μπράιαντ. Πρώτα σουτάρει και μετά σκέφτεται. Η δημιουργική του διάθεση του εξαντλείται σε λόμπες προς τον Ντουάιτ Χάουαρντ και σε πάσες αιφνιδιασμού.
Ο πόιντ-γκαρντ είναι ο Πάτρικ Μπέβερλι, του Ολυμπιακού ο Μπέβερλι, καλή προσωπική άμυνα, το κεφάλι κάτω, αλλά μηδέν κουμάντο. Ο Αρίζα και ο Τέρι είναι spot-shooters που δεν κοιτάζουν τι συμβαίνει γύρω τους.
Το ταλέντο είναι άφθονο, αλλά απολύτως ενταγμένο στην απλουστευτική λογική του ΝΒΑ, όπου τίποτε δεν βγαίνει μέσα από ομαδική δουλειά ευρωπαϊκού τύπου. Διευκρινίζω, ότι δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να απαξιώσω το ΝΒΑ. Οπως θα δείτε και σε ένα μεγάλο αφιέρωμα που έρχεται, θεωρώ την καριέρα στο ΝΒΑ κορυφαίο κριτήριο για την αξιολόγηση ενός μπασκετμπολίστα.
Ετερον εκάτερον, όμως. Οι Γκρίζλις, που έχουν στα κύτταρά τους ευρωπαϊκή νοοτροπία, έκαναν τους Ρόκετς να μοιάζουν με παιδική χαρά. Φοβάμαι ότι το ίδιο θα κάνουν και οι Σπερς, όταν φτάσει η ώρα των πλέι-οφ.
Μέσα σε αυτό το αλαλούμ, μίας από τις καλύτερες επαναλαμβάνω ομάδες του ΝΒΑ, ο Παπανικολάου προσπαθεί να κάνει το σωστό.
Είναι ο μοναδικός που κυκλοφορεί τη μπάλα γρήγορα και με τη μία. Ο μοναδικός που κάνει σκριν για τους συμπαίκτες του. Ο μοναδικός που θα αναζητήσει την έξτρα πάσα μέσα από το μποτιλιάρισμα, ξαφνιάζοντας συχνά τον υποψήφιο παραλήπτη της. Ο μοναδικός που κοιτάζει να δώσει βοήθειες σε κάθε μαρκάρισμα.
Παίζει καλά ακόμα κι όταν δεν παίζει καλά. Σπανίως δέχεται καλάθι από τον παίκτη του, ακόμα κι όταν παίζει «τεσσάρι».
Α, ξέχασα να σας το πω αυτό. Mετά τον τραυματισμό του Τέρενς Τζόουνς, ο Κέβιν Μακχέιλ χρησιμοποιεί τον Παπανικολάου σε ρόλο πάουερ-φόργουορντ (εξ ημισείας με τον Λιθουανό Μοτιεγιούνας, που από πληθωρικό ταλέντο έχει γίνει γομάρι), λες και υπάρχει ο,τιδήποτε «πάουερ» στα αγωνιστικά του χαρακτηριστικά. Στο ΝΒΑ έχει σουξέ ο ρόλος του “stretch four”, ώστε να ανοίγουν οι αντίπαλες άμυνες για να κυνηγήσουν το ελαφρύ «τεσσάρι» που ξέρει να σουτάρει.
Στα μετόπισθεν, όμως, τα πράγματα περιπλέκονται. Στον αγώνα της Κυριακής, ο Παπανικολάου αναγκάστηκε να μαρκάρει τον …Ιμπάκα. Τη Δευτέρα, τον δυναμίτη Ζακ Ράντολφ. Εφαγε αρκετό ξύλο, αλλά το κράτησε το φρούριο.
Ο Παπανικολάου είναι ακόμη στην αρχή. Εμφανίζεται διστακτικός στο σουτ και γίνεται υπερβολικά «streaky» όταν τον πιάνουν τα ψυχολογικά του: το κοντέρ του έγραψε 8/10 τρίποντα στα δύο καλύτερα παιχνίδια του, αλλά 4/32 στα υπόλοιπα (από τα 7μ25, υπενθυμίζω). Φοβάται την επαφή και δεν κερδίζει καθόλου βολές. Εχει σχετικά εύκολο το λάθος, όταν επιχειρεί διείσδυση ή πάσα από μέσα προς τα έξω.
Ωστόσο, καταλαβαίνει το παιχνίδι καλύτερα από τους συμπαίκτες και τους αντιπάλους του. Η μπασκετική του παιδεία βγάζει μάτι. Οι ασίστ που μοιράζει, 3 σε κάθε παιχνίδι παρά τα προβληματάκια του στον χειρισμό της μπάλας, είναι ρεκόρ καριέρας. Το ίδιο και τα 4,2 ριμπάουντ, μάχες κερδισμένες απέναντι σε θηρία.
Η ικανότητά του στο ανοιχτό γήπεδο είναι αντάξια των παικτών που βγάζουν παντεσπάνι δίπλα του. Τα αμυντικά του στατιστικά, 1 κλέψιμο και 0.6 τάπες, δείχνουν διάθεση και οξυδέρκεια. Το σουτ ασφαλώς θα βελτιωθεί μόλις λυθούν τα χέρια και το μυαλό. Το ταλέντο συνδυάζεται με εργατικότητα και ταπεινοφροσύνη.
Τελευταία, ο Παπανικολάου άρχισε να μιλάει προς τους συμπαίκτες του (περισσότερο τους δευτεροκλασάτους παρά τις φίρμες), όταν αισθάνεται ότι κάτι έγινε λάθος μέσα στο παιχνίδι. Μου άρεσε αυτό. Στους συμπαίκτες, δεν ξέρω αν άρεσε.
Ας μη ξεχνάμε, ότι ο Παπανικολάου είναι ρούκι. Λίγο μεγαλύτερος σε ηλικία από τους υπόλοιπους πρωτάρηδες, αλλά ρούκι. Με εξαίρεση 2-3 που εμφανίστηκαν εξαρχής έτοιμοι (αλλά και επιρρεπείς σε φοβερά σκαμπανεβάσματα), οι υπόλοιποι παίζουν ελάχιστα ή καθόλου και πάντως όχι καλύτερα από το δικό μας παιδί.
Αμερικανοί, αλλά και Ευρωπαίοι: ο πολύς Νίκολα Μίροτιτς έχει εξαφανιστεί στο Σικάγο, ενώ ο Κροάτης Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς είναι κρύο-ζεστό στο Μπρούκλιν.
Ευρωπαίοι, αλλά και Αμερικανοί: ο Αντριου Ουίγκινς (γιος του δικού μας Μίτσελ), νούμερο 1 στο φετινό ντραφτ, παίζει 26,2 λεπτά στο ναυάγιο της Μινεσότα. Ο Άαρον Γκόρντον, το νο4 της ίδιας λίστας, έχει συνολικά 22 πόντους και 10 ριμπάουντ στους πρώτους 5 αγώνες του στο Ορλάντο.
Αυτοί, βέβαια, είναι 19άρηδες και 20άρηδες. Ο "Παπ" έκλεισε τα 24.
Το πρόβλημα του Κώστα Παπανικολάου είναι ότι –αντίθετα με άλλα ρούκια, που έδεσαν τον γάιδαρό τους για συναπτή τριετία- έχει συμβόλαιο 1 έτους στο Χιούστον. Αισθάνεται ότι δίνει εξετάσεις σε κάθε αγώνα, σε κάθε προπόνηση.
Δεν είναι εύκολο να αντέξει κάποιος αυτό το βάρος, οσοδήποτε ώριμος και συνειδητοποιημένος κι αν είναι. Εάν ξεπεράσει το σκόπελο του ερχόμενου καλοκαιριού, νομίζω ότι δεν θα τον ξαναδούμε ποτέ σε ευρωπαϊκή ομάδα. Με εξαίρεση, ελπίζω, την Εθνική Ελλάδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου