Κρίνουμε την εθνική ομάδα, όχι το αποτέλεσμα του παιχνιδιού. Ηττήθηκε από την Σερβία η Ελλάδα με 2-0. Δεν σταματάμε στο αποτέλεσμα. Με αντίπαλο ένα χειρώτερο καφενείο η Ελλάδα πιθανόν να αποσπούσε ισοπαλία, να κέρδιζε. Δεν θα κλείσεις τα μάτια στο πρόβλημα επειδή η ομάδα έφυγε με αποτέλεσμα από το γήπεδο. Το πρόβλημα είναι πρόβλημα.
Δεν είναι ομάδα αυτό το πράμα που είδαμε με τα Νησιά Φερόε και με την Σερβία κατόπιν τούτου το τέλος του έργου θα είναι σύμφωνο με τα γραφάς και τους προφήτας. Η Ελλάδα θα επιστρέψει στο πριν το 2004 φτωχό μητρώο στην Ευρώπη.
Οι σοβαροί παπάρηδες ασχολούνται με τις... φάσεις και τις ανύπαρκτες χαμένες ευκαιρίες για γκολ και τον διαιτητή στο ματς με την Σερβία. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Έχεις στην ομάδα παίκτες καλούς, έμπειρους, που παίζουν σε ξένα πρωταθλήματα, αλλά στην εθνική αγωνίζονται με παντόφλες, δεν φοράνε τις αρβύλες μάχης.
Στα ματς με τα Φερόε και την ομόδοξη Σερβία κτύπησαν οι καμπάνες, πένθιμες, όχι και ηρωικές.
Η ΚΛΙΚΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ στην εποχή του Ρανιέρι, γράφει ο apodytiriakias.gr
Φαγώθηκε ο Ρανιέρι. Ποιος τον έφαγε, όμως; Στα παπάρια μας ο Ιταλός, ο μόνος μη χαμένος από τα ρεζιλίκια της εθνικής ομάδας. Σιγά, ρε. Που καθαρίσαμε την μπουγάδα επειδή ο πρόεδρος της ΕΠΟ σκούπισε τον προπονητή. Ο Σαρρής απλά πήρε την απόφαση, το ερώτημα είναι ποιος, ποιοι φάγανε τον Ρανιέρι. Ποιος, ποιοι δεν τον γουστάρανε επειδή ίσως, λέμε, δεν πήγε πάσο την κλίκα.
Ποια είναι η κλίκα; Έτσι λέμε στο ποδόσφαιρο εκείνους τους παίκτες που θέλουν να κάνουν κουμάντο στην ομάδα. Είσαι στην κλίκα, παίζεις. Δεν είσαι, σε σαμποτάρουν. Και η δύναμη της κλίκας είναι τέτοια που την αποδέχεται και ο πρόεδρος της ομάδας και ο προπονητής.
Υπάρχει κλίκα στην εθνική ομάδα; Γιατί, όχι. Ίσως ναι, ίσως όχι. Ο ίδιος ο Ρανιέρι λέει στους δικούς του, ότι υπάρχει και τον έφαγε. Μάλιστα, ακούγεται στην πιάτσα ότι στην πρώτη συνέντευξη που θα δώσει μετά την απόλυσή του, θα μιλήσει με ονόματα. Πρώτα τα λεφτά, όμως. Πρώτα να τα μιλήσει με τον Σαρρή. Ασε να λένε ότι τα εχουνε βρει. Δεν έχουν συζητήσει καν για τα οικονομικά και ο Ιταλός δεν πρόκειται να κάνει σκόντο. Τα έχουμε πει από την πρώτη μέρα.
Γυρίζουμε στο θέμα της κλίκας. Η εθνική, του 2004 στην κλίκα είχε στηριχθεί και πέτυχε τη μεγαλύτερη έκπληξη από καταβολής. Στην κλίκα των παικτών. Ήταν μια κανονική συμμορία η εθνική ομάδα πριν δέκα χρόνια και χάρη του συμμορίτικου πνεύματος της όλοι οι παίκτες ήταν μια γροθιά. Τα έχω γράψει πολλές φορές αυτά.
Η κλίκα, λοιπόν, η συμμορία, όπως θες να την πεις, έχει και την καλή πλευρά της. Το όφελος της εθνικής ομάδας. Το όφελος κάθε μέλους της κλίκας, όμως μέσα από το γενικό καλό, το συνολικό καλό.
Μετά το 2004 η εθνική ομάδα εξελίχθηκε σε βιομηχανία! Παράγει λεφτά. Οι διεθνείς κονομάνε. Η ΕΠΟ κερδίσει πακέτα. Πού πάνε αυτά τα λεφτά; Νόμιμα και καθαρά σ' αυτούς που έτσι ή, αλλοιώς έχουν συμμετοχή στην πορεία της εθνικής ομάδας, στην παρουσία της στα Ευρω και στα μουντιάλ.
Όποιος είναι στην εθνική, κονομάει. Όποιος δεν είναι, όποιος σταματάει να είναι, χάνει. Με τον Ρανιέρι, μάλλον επί Ρανιέρι, το πράμα μπερδεύτηκε. Με την κλήση στην ομάδα νέων ονομάτων, νέων διεθνών, εξαφανίστηκε οριστικά η ευεργετική δύναμη της κλίκας που λειτούργησε στην εθνική για μια δεκαετία.
Δεν είναι, λοιπόν, η παρέμβαση της κλίκας που με προπονητή τον Ρανιέρι υπονόμευσε την εθνική ομάδα, με συνέπεια να έχει μόνον αποτυχημένα αποτελέσματα και στα τέσσερα ματς. Ο λόγος της μιας γκέλας μετά την άλλη ίσως να οφείλεται στην απουσία κλίκας σήμερα στην εθνική ομάδα.
*Πηγή: sportdog.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου