Δεν
ξέρω εάν ο φωνακλάς, αλλά συμπαθέστατος Λούκα Μπάνκι είναι οπαδός του...
Βουδισμού (όπως ο συμπατριώτης του παλαίμαχος διεθνής ποδοσφαιριστής,
Ρομπέρτο Μπάτζιο), αλλά το credit που χάρισε χθες το βράδυ στον
Παναθηναϊκό είναι όντως βγαλμένο από τη φιλοσοφία και την κοσμοθεωρία
του (θεωρούμενου ως υπέρτατου Βούδα) Σιντάρτα Γκαουτάμα...
Ο Βούδας, λοιπόν είχε πει ότι ότι "τα απλά πράγματα φέρνουν τη μεγαλύτερη ευτυχία" και ο (δαρμένος από τον Ιβάνοβιτς) προπονητής της Αρμάνι Μιλάνο επιδαψίλευσε το ίδιο παράσημο στον αντίπαλο του...
"Ο Παναθηναϊκός κάνει μερικά πολύ απλά πράγματα, αλλά αυτά τα πολύ παρά πράγματα είναι πολύ σπουδαία σε έναν αγώνα"!
Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει, λοιπόν! Στα τελευταία δυο ματς της Ευρωλίγκας, όπου έκανε φύλλο και φτερό τους Τούρκους και τους Ιταλούς, ο Παναθηναϊκός πράγματι ανέδειξε το μεγαλείο της απλότητος ή -για να το πάρω αλλιώς-την απλότητα του μεγαλείου του!
Συμπίπτουν αυτά τα δύο, αρκεί να έχουν και συνέχεια όταν οι "πράσινοι", με νωπές πλέον τις δάφνες από τις τρομακτικές εμφανίσεις τους κόντρα στη Φενέρμπαχτσε/ Ούλκερ και στην Αρμάνι Μιλάνο, θα πρέπει να αλλάξουν πανοπλία για να ανταποκριθούν στη δοκιμασία που τους περιμένει στη Βαρκελώνη: μια δοκιμασία άλλου τύπου από τις προηγούμενες και πολλαπλών χρήσεων, διότι αφενός η Μπαρτσελόνα έχει διαφορετικά γνωρίσματα και αφετέρου πρόκειται για ένα εκτός έδρας ματς...
Ο Παναθηναϊκός καλοσυνήθισε με τις συναρπαστικές εμφανίσεις και τις μεγάλες (σε έκταση και εντυπώσεις) νίκες του στο ΟΑΚΑ, αλλά ο Ιβάνοβιτς θυμάται τον τρόπο με τον οποίο η ομάδα του πιάστηκε κορόιδο στα τελευταία λεπτά στο Μόναχο και αυτό το ματς, περισσότερο από τα επόμενα δυο, θα χρησιμοποιήσει ως οδηγό του επιστρέφοντας στη Βαρκελώνη, όπου παρεμπιπτόντως πέρασε τρία χρόνια από την καριέρα του...
Πώς και πώς περιμένει αυτό το ματς ο Ντούσκο για να διαπιστώσει πώς οι "πράσινοι" θα διαχειριστούν τα συναισθήματα τα οποία γέννησαν οι δυο φαντασμαγορικές βραδιές στο ΟΑΚΑ, την άνοδο του πήχη των προσδοκιών (του κόσμου, γιατί όσοι βρίσκονται στα ενδότερα της ομάδας ξέρουν τι να περιμένουν) και ένα ματς στο οποίο, όπως συνήθιζε να λέει ο Μάκης Δενδρινός, σφίγγουν τα γάλατα!
Ολοι οι προπονητές για να αποενοχοποιήσουν τους παίκτες τους και να αναδείξουν την ουσία υποστηρίζουν ότι "το μπάσκετ είναι ένα απλό παιχνίδι". Αυτό βεβαίως δεν ισχύει, τουναντίον το μπάσκετ είναι πολύ σύνθετο και δύσκολο, αλλά μπορεί να γίνει απλό, όταν μια ομάδα μιλάει την ίδια γλώσσα και έχει τους ίδιους κωδικούς επικοινωνίας...
Αυτή θαρρώ πως είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Ιβάνοβιτς: μέσα σε λίγες εβδομάδες και σε πείσμα των προβλημάτων, των τραυματισμών, των δύο προσθηκών και των ιδιαζουσών συνθηκών (που δημιούργησαν τα ματς με τον Ολυμπιακό και με τον... Ομπράντοβιτς) κατάφερε να κάνει τον Παναθηναϊκό να φαίνεται , αλλά και να λειτουργεί πραγματικά ως ένα γκρουπ ανθρώπων με κοινό παρελθόν.
Για να επιστρέψω στο ρηθέν υπό του Μπάνκι, είναι- αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι - απλό πράγμα να βάζεις στην καθισιά σου ενενήντα πόντους, με 27/42 τρίποντα...
Είναι, αλλά δεν είναι απλό πράγμα να παράγεις τέτοια επιθετικότητα, όχι τάχα για να καλύψεις τα κενά στα μετόπισθεν, αλλά ίσα ίσα ίσα για να εξαργυρώσεις το αμυντικό ένστικτο, που καλλιεργείς, με φροντίδα: δεν πατάς ξαφνικά ένα κουμπί που πετάει πόντους και σε κάθε περίπτωση καμιά μεγάλη επιθετική ομάδα δεν έκανε καριέρα και δεν μακροημέρευσε, χωρίς να υποστηρίζεται από την αμυντική εγρήγορση της και από την ικανότητα της να ελέγχει τον ρυθμό και να αφοπλίζει τον αντίπαλο...
Στα δυο ματς με τη Φενέρμπαχτσε / Ούλκερ και με την Αρμάνι Μιλάνο, ο Παναθηναϊκός μάζεψε τόσους επαίνους και τέτοιες φιλοφρονήσεις, που δεν τους εισέπραξαν ούτε οι Σπερς την περυσινή σεζόν! Τι συναρπαστικός, τι τρομακτικός, τι φαντασμαγορικός, τι λυσσασμένος, τι δεν ξέρω μέχρι πού μπορεί να φτάσει η έκσταση την οποία παράγουν το 91-73 (από το +30 μάλιστα) και το 90- 63...
Βεβαίως ο Ιβάνοβιτς, ο Διαμαντίδης, ο Φώτσης (ως παλιοσειρές) και οι νεότεροι σε ηλικία ή οι νεοσύλλεκτοι συμπαίκτες τους γνωρίζουν (ή πρέπει να μάθουν από τους μπαρουτοκαπνισμένους ταγούς τους) ότι
"ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος" με ό,τι αυτό συνεπάγεται: κατά βάθος ο Ντούσκο (ως μαθητής του Μάλκοβιτς) μπορεί να κολακεύεται από τα κομπλιμέντα και να απολαμβάνει και ο ίδιος αυτό που βλέπει να συμβαίνουνστον αγωνιστικό χώρο, αλλά δεν αρέσκεται ιδιαιτέρως σε αυτή την μπασκετική τάση...
Προσοχή, δεν εννοώ ότι ο Παναθηναϊκός των 90 πόντων εμφανίστηκε είτε από σύμπτωση, είτε από.. ατύχημα, είτε επειδή του Ντούσκο του έκοψε η... μαγιονέζα στον σχεδιασμό. Ισα ίσα ως ένας έξυπνος άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι αυτή η ομάδα μπορεί να υπηρετήσει το συγκεκριμένο αγωνιστικό στιλ, απλώς θέλει και τις καβάτζες του στις κρύες (από αστοχία και έλλειμμα πόντων) νύχτες του χειμώνα...
Τότε είναι που επειδή δεν θα μπαίνουν τα σουτ και δεν θα βγαίνουν τόσοι αιφνιδιασμοί, ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί να φορέσει την αμυντική λεοντή του, αρκεί βεβαίως τα την κουβαλάει μαζί του και να μην την έχει παρατημένη στη ντουλάπα με μπόλικη στρώση από ναφθαλίνη!
Μ' αυτά και μ' αυτά, ο Παναθηναϊκός αφού κατάφερε μεσούντων των προβλημάτων που προκάλεσε η λειψανδρία του, να νικήσει τον Ολυμπιακό και ν' αγοράσει χρόνο, πορεύεται χωρίς κραδασμούς, με εξαίρεση την ήττα στο Μόναχο. Πορεύεται επίσης με μεγάλες (τόσο από αγωνιστικής, όσο και από... εμπορικής πλευράς) νίκες, που του αποφέρουν και bonus στις διαφορές, ενθουσιάζει τον κόσμο του και αποδεικνύει τη δυναμική του, συν τη δύναμη της φανέλας και του ονόματος του...
Δεν είμαι μάντης για να ξέρω εάν ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει να ρίχνει ενενήντα πόντους σε κάθε ματς και να ξεγυμνώνει τις κυρίες που συναντά, όπως συνέβη εσχάτως. Σε κάθε περίπτωση η εικόνα του είναι διαυγής και αναδεικνύει ένα τόλμημα, που μέχρι στιγμής έχει επιτύχει απολύτως: το είπε grosso modo, χθες το βράδυ ο Τζέημς Γκιστ και δεν ξέρω το δικό του σκεπτικό, αλλά εγώ δεν το θεωρώ σώνει και καλά μομφή προς τον Αργύρης Πεδουλάκη, στο κάτω κάτω ο καθένας έχει μια άποψη και μια διαφορετική φιλοσοφία...
Είπε λοιπόν ο Αμερικανός φόργουορντ ότι "σε αντίθεση με την περυσινή σεζόν, που σκοράραμε γύρω στους 65 πόντους, τώρα έχουμε υιοθετήσει ένα εντελώς διαφορετικό στιλ και βάζουμε ενενήντα"...
Αυτή είναι μια απλή, κανονική και απολύτως τεκμηριωμένη (βάσει των αριθμών) διαπίστωση, που ταιριάζει κιόλας στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής, επί τη βάσει των οποίων στελεχώνονται κιόλας οι ομάδες με γρήγορους, ευέλικτους και γενικώς "αθλητικούς" ψηλούς. Στον αντίποδα θα υπάρχει πάντοτε, αλλά μάλλον ως εξαίρεση στον κανόνα, ένας δεινόσαυρος Μαριάνοβιτς, ένας Κρστιτς, ένας Μπέγκιτςμ και οι λοιποί (αλλά διαρκώς μειούμενοι) ομόλογοι τους για να αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα των ψηλών, που δεν παριστάνουν τους δεινόσαυρους...
Για να μείνω λίγο ακόμη στο σχόλιο του Γκιστ, το... Πεδουλάκειο μπάσκετ δημιούργησε σχολή στην Ευρωλίγκα κι αυτό δεν αμφισβητείται. Το εάν το (μικρό, αλλά όχι ευκαταφρόνητο) δείγμα γραφής των μέχρι στιγμής αγώνων δημιουργεί μια νέα, διαφορετική σχολή, θα φανεί σε βάθος χρόνου, όσο δηλαδή αυτό το παραγωγικό, αποτελεσματικό, θεαματικό και ελκυστικό στιλ θα φέρνει αυτό για το οποίο ζουν και πεθαίνουν οι παίκτες και οι προπονητές....
Τις νίκες, που ¨"ακόμη και αν φαίνονται άσχημες είναι προτιμότερες από τις όμορφες ήττες, γιατί αλλιώς τι ρόλο παίζει αυτό ο... κωλοπίνακας με το σκορ;" όπως αναρωτιόταν (με τη μαιευτική μέθοδο του Σωκράτη) και ο συχωρεμένος ο Αντολφ Ραπ, την εποχή της δόξας του στο Κεντάκι!
Αυτά είναι όντως απλά αλλά σπουδαία πράγματα σινιόρε Μπάνκι μου!
Ο Βούδας, λοιπόν είχε πει ότι ότι "τα απλά πράγματα φέρνουν τη μεγαλύτερη ευτυχία" και ο (δαρμένος από τον Ιβάνοβιτς) προπονητής της Αρμάνι Μιλάνο επιδαψίλευσε το ίδιο παράσημο στον αντίπαλο του...
"Ο Παναθηναϊκός κάνει μερικά πολύ απλά πράγματα, αλλά αυτά τα πολύ παρά πράγματα είναι πολύ σπουδαία σε έναν αγώνα"!
Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει, λοιπόν! Στα τελευταία δυο ματς της Ευρωλίγκας, όπου έκανε φύλλο και φτερό τους Τούρκους και τους Ιταλούς, ο Παναθηναϊκός πράγματι ανέδειξε το μεγαλείο της απλότητος ή -για να το πάρω αλλιώς-την απλότητα του μεγαλείου του!
Συμπίπτουν αυτά τα δύο, αρκεί να έχουν και συνέχεια όταν οι "πράσινοι", με νωπές πλέον τις δάφνες από τις τρομακτικές εμφανίσεις τους κόντρα στη Φενέρμπαχτσε/ Ούλκερ και στην Αρμάνι Μιλάνο, θα πρέπει να αλλάξουν πανοπλία για να ανταποκριθούν στη δοκιμασία που τους περιμένει στη Βαρκελώνη: μια δοκιμασία άλλου τύπου από τις προηγούμενες και πολλαπλών χρήσεων, διότι αφενός η Μπαρτσελόνα έχει διαφορετικά γνωρίσματα και αφετέρου πρόκειται για ένα εκτός έδρας ματς...
Ο Παναθηναϊκός καλοσυνήθισε με τις συναρπαστικές εμφανίσεις και τις μεγάλες (σε έκταση και εντυπώσεις) νίκες του στο ΟΑΚΑ, αλλά ο Ιβάνοβιτς θυμάται τον τρόπο με τον οποίο η ομάδα του πιάστηκε κορόιδο στα τελευταία λεπτά στο Μόναχο και αυτό το ματς, περισσότερο από τα επόμενα δυο, θα χρησιμοποιήσει ως οδηγό του επιστρέφοντας στη Βαρκελώνη, όπου παρεμπιπτόντως πέρασε τρία χρόνια από την καριέρα του...
Πώς και πώς περιμένει αυτό το ματς ο Ντούσκο για να διαπιστώσει πώς οι "πράσινοι" θα διαχειριστούν τα συναισθήματα τα οποία γέννησαν οι δυο φαντασμαγορικές βραδιές στο ΟΑΚΑ, την άνοδο του πήχη των προσδοκιών (του κόσμου, γιατί όσοι βρίσκονται στα ενδότερα της ομάδας ξέρουν τι να περιμένουν) και ένα ματς στο οποίο, όπως συνήθιζε να λέει ο Μάκης Δενδρινός, σφίγγουν τα γάλατα!
Ολοι οι προπονητές για να αποενοχοποιήσουν τους παίκτες τους και να αναδείξουν την ουσία υποστηρίζουν ότι "το μπάσκετ είναι ένα απλό παιχνίδι". Αυτό βεβαίως δεν ισχύει, τουναντίον το μπάσκετ είναι πολύ σύνθετο και δύσκολο, αλλά μπορεί να γίνει απλό, όταν μια ομάδα μιλάει την ίδια γλώσσα και έχει τους ίδιους κωδικούς επικοινωνίας...
Αυτή θαρρώ πως είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Ιβάνοβιτς: μέσα σε λίγες εβδομάδες και σε πείσμα των προβλημάτων, των τραυματισμών, των δύο προσθηκών και των ιδιαζουσών συνθηκών (που δημιούργησαν τα ματς με τον Ολυμπιακό και με τον... Ομπράντοβιτς) κατάφερε να κάνει τον Παναθηναϊκό να φαίνεται , αλλά και να λειτουργεί πραγματικά ως ένα γκρουπ ανθρώπων με κοινό παρελθόν.
Για να επιστρέψω στο ρηθέν υπό του Μπάνκι, είναι- αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι - απλό πράγμα να βάζεις στην καθισιά σου ενενήντα πόντους, με 27/42 τρίποντα...
Είναι, αλλά δεν είναι απλό πράγμα να παράγεις τέτοια επιθετικότητα, όχι τάχα για να καλύψεις τα κενά στα μετόπισθεν, αλλά ίσα ίσα ίσα για να εξαργυρώσεις το αμυντικό ένστικτο, που καλλιεργείς, με φροντίδα: δεν πατάς ξαφνικά ένα κουμπί που πετάει πόντους και σε κάθε περίπτωση καμιά μεγάλη επιθετική ομάδα δεν έκανε καριέρα και δεν μακροημέρευσε, χωρίς να υποστηρίζεται από την αμυντική εγρήγορση της και από την ικανότητα της να ελέγχει τον ρυθμό και να αφοπλίζει τον αντίπαλο...
Στα δυο ματς με τη Φενέρμπαχτσε / Ούλκερ και με την Αρμάνι Μιλάνο, ο Παναθηναϊκός μάζεψε τόσους επαίνους και τέτοιες φιλοφρονήσεις, που δεν τους εισέπραξαν ούτε οι Σπερς την περυσινή σεζόν! Τι συναρπαστικός, τι τρομακτικός, τι φαντασμαγορικός, τι λυσσασμένος, τι δεν ξέρω μέχρι πού μπορεί να φτάσει η έκσταση την οποία παράγουν το 91-73 (από το +30 μάλιστα) και το 90- 63...
Βεβαίως ο Ιβάνοβιτς, ο Διαμαντίδης, ο Φώτσης (ως παλιοσειρές) και οι νεότεροι σε ηλικία ή οι νεοσύλλεκτοι συμπαίκτες τους γνωρίζουν (ή πρέπει να μάθουν από τους μπαρουτοκαπνισμένους ταγούς τους) ότι
"ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος" με ό,τι αυτό συνεπάγεται: κατά βάθος ο Ντούσκο (ως μαθητής του Μάλκοβιτς) μπορεί να κολακεύεται από τα κομπλιμέντα και να απολαμβάνει και ο ίδιος αυτό που βλέπει να συμβαίνουνστον αγωνιστικό χώρο, αλλά δεν αρέσκεται ιδιαιτέρως σε αυτή την μπασκετική τάση...
Προσοχή, δεν εννοώ ότι ο Παναθηναϊκός των 90 πόντων εμφανίστηκε είτε από σύμπτωση, είτε από.. ατύχημα, είτε επειδή του Ντούσκο του έκοψε η... μαγιονέζα στον σχεδιασμό. Ισα ίσα ως ένας έξυπνος άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι αυτή η ομάδα μπορεί να υπηρετήσει το συγκεκριμένο αγωνιστικό στιλ, απλώς θέλει και τις καβάτζες του στις κρύες (από αστοχία και έλλειμμα πόντων) νύχτες του χειμώνα...
Τότε είναι που επειδή δεν θα μπαίνουν τα σουτ και δεν θα βγαίνουν τόσοι αιφνιδιασμοί, ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί να φορέσει την αμυντική λεοντή του, αρκεί βεβαίως τα την κουβαλάει μαζί του και να μην την έχει παρατημένη στη ντουλάπα με μπόλικη στρώση από ναφθαλίνη!
Μ' αυτά και μ' αυτά, ο Παναθηναϊκός αφού κατάφερε μεσούντων των προβλημάτων που προκάλεσε η λειψανδρία του, να νικήσει τον Ολυμπιακό και ν' αγοράσει χρόνο, πορεύεται χωρίς κραδασμούς, με εξαίρεση την ήττα στο Μόναχο. Πορεύεται επίσης με μεγάλες (τόσο από αγωνιστικής, όσο και από... εμπορικής πλευράς) νίκες, που του αποφέρουν και bonus στις διαφορές, ενθουσιάζει τον κόσμο του και αποδεικνύει τη δυναμική του, συν τη δύναμη της φανέλας και του ονόματος του...
Δεν είμαι μάντης για να ξέρω εάν ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει να ρίχνει ενενήντα πόντους σε κάθε ματς και να ξεγυμνώνει τις κυρίες που συναντά, όπως συνέβη εσχάτως. Σε κάθε περίπτωση η εικόνα του είναι διαυγής και αναδεικνύει ένα τόλμημα, που μέχρι στιγμής έχει επιτύχει απολύτως: το είπε grosso modo, χθες το βράδυ ο Τζέημς Γκιστ και δεν ξέρω το δικό του σκεπτικό, αλλά εγώ δεν το θεωρώ σώνει και καλά μομφή προς τον Αργύρης Πεδουλάκη, στο κάτω κάτω ο καθένας έχει μια άποψη και μια διαφορετική φιλοσοφία...
Είπε λοιπόν ο Αμερικανός φόργουορντ ότι "σε αντίθεση με την περυσινή σεζόν, που σκοράραμε γύρω στους 65 πόντους, τώρα έχουμε υιοθετήσει ένα εντελώς διαφορετικό στιλ και βάζουμε ενενήντα"...
Αυτή είναι μια απλή, κανονική και απολύτως τεκμηριωμένη (βάσει των αριθμών) διαπίστωση, που ταιριάζει κιόλας στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής, επί τη βάσει των οποίων στελεχώνονται κιόλας οι ομάδες με γρήγορους, ευέλικτους και γενικώς "αθλητικούς" ψηλούς. Στον αντίποδα θα υπάρχει πάντοτε, αλλά μάλλον ως εξαίρεση στον κανόνα, ένας δεινόσαυρος Μαριάνοβιτς, ένας Κρστιτς, ένας Μπέγκιτςμ και οι λοιποί (αλλά διαρκώς μειούμενοι) ομόλογοι τους για να αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα των ψηλών, που δεν παριστάνουν τους δεινόσαυρους...
Για να μείνω λίγο ακόμη στο σχόλιο του Γκιστ, το... Πεδουλάκειο μπάσκετ δημιούργησε σχολή στην Ευρωλίγκα κι αυτό δεν αμφισβητείται. Το εάν το (μικρό, αλλά όχι ευκαταφρόνητο) δείγμα γραφής των μέχρι στιγμής αγώνων δημιουργεί μια νέα, διαφορετική σχολή, θα φανεί σε βάθος χρόνου, όσο δηλαδή αυτό το παραγωγικό, αποτελεσματικό, θεαματικό και ελκυστικό στιλ θα φέρνει αυτό για το οποίο ζουν και πεθαίνουν οι παίκτες και οι προπονητές....
Τις νίκες, που ¨"ακόμη και αν φαίνονται άσχημες είναι προτιμότερες από τις όμορφες ήττες, γιατί αλλιώς τι ρόλο παίζει αυτό ο... κωλοπίνακας με το σκορ;" όπως αναρωτιόταν (με τη μαιευτική μέθοδο του Σωκράτη) και ο συχωρεμένος ο Αντολφ Ραπ, την εποχή της δόξας του στο Κεντάκι!
Αυτά είναι όντως απλά αλλά σπουδαία πράγματα σινιόρε Μπάνκι μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου