No justice, no football!!

Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν είναι ούτε οι Κυβερνήσεις, ούτε ο Τύπος, είναι η Δικαιοσύνη.

Ο Τύπος στην Ελλάδα, τόσο ο αθλητικός όσο και ο πολιτικός βρίσκεται στο χειρότερο σημείο που ήταν ποτέ. Ασφαλώς και δεν πρόκειται να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου. Προφανώς και κάποιες… δόσεις κριτικής ή αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας υπάρχουν, είναι όμως δόσεις του σταγονόμετρου. Τα αίτια πολλά, αλλά δεν είναι της παρούσης να το αναλύσουμε περισσότερο.

Ο Τύπος είναι αυτός που είναι, αλλά έστω κι έτσι, υπάρχουν κάποια λίγα πράγματα που βγαίνουν στη φόρα. Πάρτε για παράδειγμα το ποδόσφαιρο. Πόσες φορές την τελευταία δεκαετία δεν ήρθαν στο φως της δημοσιότητας μικρά ή μεγαλύτερα σκάνδαλα; Αρκετές. Ναι, όχι όλα, ναι όχι με τον τρόπο που έπρεπε, αλλά βγήκαν πράγματα και βγήκαν από τον Τύπο. Τι έγινε με όλες αυτές τις αποκαλύψεις; Επί της ουσίας απολύτως τίποτα. Γιατί; Γιατί οι δικαστικές αρχές δεν έκαναν ποτέ την δουλειά τους. ΠΟΤΕ όμως! Ούτε σε μία από τις περιπτώσεις.

Εγραφε χθες ο Βασίλης Σαμπράκος, εδώ στο gazzetta ότι αν η Κυβέρνηση δεν θελήσει να καθαρίσει το ποδόσφαιρο δεν πρόκειται ποτέ να γίνει τίποτα. Σωστό, μόνο που μιλάμε για την Κυβέρνηση που με τους «μεγάλους» παράγοντες του ποδοσφαίρου έχει όχι απλώς σχέση, αλλά συνεργασία και συνδιαλλαγή. Και όχι μόνο τώρα, αλλά ανέκαθεν. Δηλαδή υπήρχε περίπτωση οι προηγούμενες κυβερνήσεις να συγκρουστούν με την οικογένεια Βαρδινογιάννη ή με τον Σωκράτη Κόκκαλη και μάλιστα για το ποδόσφαιρο; Δηλαδή από την μία θα κάνει δουλειές δις. ευρώ μαζί
τους και από την άλλη θα τους κυνηγήσει για το μη καθαρό πρωτάθλημα;

Η μήπως η σημερινή κυβέρνηση θα επιβάλει στον Μαρινάκη, στον Μελισσανίδη ή στον Αλαφούζο τους κανόνες για ένα καθαρό πρωτάθλημα. Από πού κι’ ως που. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι άνθρωπος που παραβρέθηκε στο πλευρό του Σαμαρά στο προεκλογικό του κέντρο παραμονές των προηγούμενων Βουλευτικών εκλογών στηρίζοντάς τον ανοικτά.

Ο Δημήτρης Μελισσανίδης είναι ο άνθρωπος που αγόρασε για ένα κομμάτι ψωμί από τον Σαμαρά τον ΟΠΑΠ και ο Γιάννης Αλαφούζος είναι ο άνθρωπος που έχει το πανελλαδικό τηλεοπτικό δίκτυο που στηρίζει την κυβέρνηση Σαμαρά και την τρόικα. Και γράφω μόνο τις πάνω από το τραπέζι και δημόσιες συναλλαγές και σχέσεις τους, δεν προχωρώ καν στα υπόλοιπα.

Και θα καθίσει ο Σαμαράς να κυνηγήσει οποιονδήποτε από αυτούς για να καθαρίσει το ποδόσφαιρο; Πιθανότερο είναι να δώσει την διακυβέρνηση της χώρας στον Τσίπρα με αντάλλαγμα το Υπουργείου Αθλητισμού προκειμένου να μπορέσει να συνεχίσει να εξυπηρετεί όλους αυτούς, παρά να τους κυνηγήσει…
Καμία κυβέρνηση δεν έλυσε αυτό το πρόβλημα στην Ελλάδα και καμία δεν πρόκειται να το λύσει.

Τι κάνει όμως η Δικαιοσύνη που ελέγχει ή υποτίθεται ότι θα έπρεπε να ελέγχει την Κυβέρνηση και την κάθε Κυβέρνηση; Απολύτως τίποτα. Εννιά στα δέκα σκάνδαλα στον αθλητισμό παγκοσμίως διαλευκάνθηκαν από κάποιον εισαγγελέα. Τρελό, κανονικό, άνθρωπο που σέβονταν την δουλειά του, πάντως από εισαγγελέα. Μία επιχείρηση «καθαρά χέρια» στην Ελλάδα δεν θυμάμαι να έχω δει.

Όχι στον αθλητισμό, σε οποιονδήποτε τομέα. Μία επιχείρηση που να πήρε ένα σκάνδαλο στα χέρια της και μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα να το... ξεκοκάλισε. Εστω ένα για
δείγμα. Το σκάνδαλο της Siemens, το σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ, το σκάνδαλο με το Βατοπέδι, το σκάνδαλο με τα στημένα ματς, το σκάνδαλο με το παραδικαστικό κύκλωμα.

Ενα γαμημένο σκάνδαλο,  που να το πήρε και να το έκανε φύλλο και φτερό και να έστειλε στην φυλακή όλους τους ενόχους.
Δεκάδες σκάνδαλα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είδαν το φως της δημοσιότητας, αλλά οι υποθέσεις έμειναν στα ντουλάπια, στα ράφια, στους φακέλους και μετά ξεχάστηκαν, παραγράφηκαν, πέρασαν στην ιστορία ως υποθέσεις που έκλεισαν λόγω έλλειψης στοιχείων ή που δεν έκλεισαν ποτέ. Και πάντα με τον ίδιο τρόπο.

Ένα λάθος του εισαγγελέα που άφησε ανοικτό «παράθυρο» για να ξεφύγουν οι ένοχοι, ένα λάθος του ειδικού ανακριτή που ξέχασε να πάρει μία κατάθεση, που δεν έβαλε στο φάκελο της υπόθεσης ένα σημαντικό έγγραφο. Ένα λάθος από την
γραμματέα του Εισαγγελέα που δεν δακτυλογράφησε σωστά την κατάθεση του κρίσιμου μάρτυρα και δεν έβγαινε νόημα. Κάθε φορά ένα λάθος…

Κι’ αν καμιά φορά παρ’ ελπίδα δεν γίνονταν κανένα λάθος τότε ξαφνικά έρχονταν η μετάθεση του εισαγγελέα και η απαλλαγή του από την υπόθεση. Ετσι στην ψύχρα, οι ανώτεροί του δικαστές, του έπαιρναν την υπόθεση από τα χέρια για να την δώσουν σε κάποιον άλλον που θα έκανε το λάθος που έπρεπε…

Ποια Κυβέρνηση θα λειτουργούσε όπως λειτουργεί η σημερινή, αν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις οι μισοί Υπουργοί ήταν στη φυλακή και τα μισά από τα σκάνδαλα που είδαν το φως της δημοσιότητας είχαν διαλευκανθεί; Καμία.
Ποιος παράγοντας ποδοσφαίρου, για να έρθουμε και στα δικά μας, θα λειτουργούσε όπως λειτουργεί σήμερα αν τα προηγούμενα χρόνια αρκετοί από δαύτους είχαν περάσει μέσα από τα κάγκελα; Κανείς...

Ποιος επιχειρηματίας θα χρησιμοποιούσε τα ΜΜΕ με την ίδια ευκολία και χειραγώγηση που το κάνει σήμερα επειδή τα έχει για να παίρνει τα δημόσια έργα και να κάνει μπίζνες με την Κυβέρνηση, αν αυτό το αλισβερίσι είχε κοπεί με το μαχαίρι από την Δικαιοσύνη; Κανείς;
Ποιοι δημοσιογράφοι θα λειτουργούσαν ως υποχείρια των αφεντικών τους, των κυβερνήσεων, των παραγόντων του ποδοσφαίρου, αν είχε συλληφθεί έστω κι’ ένας από όλους αυτούς τους τραμπούκους που χτύπησαν τον Αρη, τον Δημήτρη, τον Θανάση, τον Σωτήρη και τόσους άλλους, για να μείνω μόνο στους αθλητικούς συντάκτες; Αρκετοί, αλλά όχι σχεδόν όλοι όπως συμβαίνει σήμερα.

Η κρίση στην ελληνική κοινωνία και κατ’ επέκταση, σε όλες μα όλες τις πτυχές της, φυσικά και στο ποδόσφαιρο, είναι ΠΡΩΤΑ και ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ κρίση της Δικαιοσύνης.  Αν αυτή η χώρα δεν αποκτήσει με κάποιο τρόπο ανεξάρτητη και πραγματική Δικαιοσύνη, δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα σε κανέναν τομέα της ζωής μας. Αν κάποια στιγμή, έρθει αυτή η μεγάλη μέρα που θα έχουν ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ τότε ξεκινάτε να μετράτε αντίστροφα. Μετά από 10 χρόνια θα έχουμε στα χέρια μας, μία κανονική χώρα, μία κανονική κυβέρνηση κι’ ένα κανονικό ποδόσφαιρο…
Ως τότε θα ζούμε με… σταγόνες δροσιάς.

Που και που θα βάζουν κάποιον Ακη ή κάποιον Μάκη στη φυλακή για να νομίζουμε ότι έχουμε δικαιοσύνη, που και που θα ψηφίζεται κάποιος νόμος που θα μοιάζει κανονικός, που και που θα εμφανίζεται κάποιος πολιτικός που θα σε ψήνει ότι υπάρχει ελπίδα που και που θα βλέπουμε κάποιον διαιτητή που θα σφυρίζει ότι βλέπει και που και που θα βλέπουμε κάποιο ματς και θα αισθανόμαστε ότι έχουμε ποδόσφαιρο ή μπάσκετ…

*Πηγή: gazzetta.gr*