Την επOμενη του ματς οι (πάντα υπερβολικοί στους χαρακτηρισμούς τους) Αγγλοι δημοσιεύουν στις εφημερίδες με οκτάστηλα γράμματα «Αυτοί είναι οι παγκόσμιοι πρωταθλητές». Βλέπετε η Γουλβς είχε ήδη νικήσει και τη Ράσινγκ της Αβεγιανέδα από την Αργεντινή και την περίφημη ομάδα του «κόκκινου στρατού» τη Σπαρτάκ Μόσχας. Τα λόγια του προπονητή των «λύκων» Σταν Κάλις προς τους παίκτες του μετά το τέλος του ιστορικού αγώνα που αναπαράχθηκαν από όλες τι εφημερίδες θα μείνουν ως αυτά που ουσιαστικά αποτέλεσαν την αφορμή να γεννηθεί η ποδοσφαιρική μαγεία του Κυπέλλου Ευρώπης Πρωταθλητριών ομάδων!
Κι αυτO γιατί στη Γαλλία, ο διευθυντής της γαλλικής εφημερίδας «L’ Equipe», Γκαμπριέλ Ανό (μαζί με τον βοηθό του Φεράν) θα ήταν οι μπροστάρηδες σε ένα κίνημα διαφωνίας. Ηταν οι «λύκοι» γνήσιοι πρωταθλητές κόσμου; «Πρέπει να καθιερωθεί ένα παγκόσμιο ή τουλάχιστον ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα συλλόγων πριν ανακηρυχθεί η Γουλβς, ή οποιαδήποτε ομάδα παγκόσμια πρωταθλήτρια. Να πάει και στη Μόσχα ή τη Βουδαπέστη οπότε να δούμε αν είναι καλύτερη» έλεγε ο Γκαμπριέλ Ανό ρίχνοντας στο τραπέζι και κάνοντας πράξη στη συνέχεια την ιδέα για μια διοργάνωση που ξεκίνησε δειλά μετά από μερικούς μήνες.
ΚανεIς δεν ξέρει ποια θα ήταν η εξέλιξη της ποδοσφαιρικής ιστορίας αν δεν γινόταν εκείνο το φιλικό παιχνίδι στο «Μολινό» και ιδιαίτερα αν οι Αγγλοι δεν είχαν προκαλέσει με τις δηλώσεις τους. Μπορεί λοιπόν η Γουλβς να έπαιρνε το αίμα της πίσω για λογαριασμό της εθνικής ομάδας που είχε διαλυθεί ένα χρόνο πριν από την Ουγγαρία αλλά από εκείνο το ματς στο «Μολινό» το οποίο παρακολούθησαν διά ζώσης περίπου 55.000 άνθρωποι και μεταδόθηκε τηλεοπτικά για τους ελάχιστους που τότε είχαν δέκτες, ωστόσο επί της ουσίας κερδισμένο βγήκε το ίδιο το άθλημα! Και από εκείνη τη βραδιά φτάσαμε στα σεντόνια και τα αστέρια και την εκτόξευση του Τσάμπιονς Λιγκ ως μίας διοργάνωσης που ξεπερνά σε δημοτικότητα ακόμη και το ίδιο το Μουντιάλ!
Εσωτερικός μετανάστης
O συγγραφέας το χαρακτηρίζει «πρώτο και τελευταίο βιβλίο του» ωστόσο οι ιστορίες που έχει να διηγηθεί είναι τόσες που ειλικρινά δεν πιστεύω πώς τις χώρεσε όλες μέσα σε αυτή την προσπάθεια. Συνεπώς μία κουβέντα από την καρδιά μου στον Νίκο Γερακάρη: να κάτσει μόλις ηρεμήσει από την ένταση που προξενεί «η γέννηση ενός παιδιού» όπως είναι κάθε βιβλίο, ειδικά το πρώτο ενός ανθρώπου με τόσες εικόνες, ώστε να βάλει στο επόμενο άλλες τόσες όμορφες ιστορίες!
Στην παρουσίαση του βιβλίου «Εσωτερικός μετανάστης» (Εκδόσεις Ποταμός) ήταν πάρα πολλοί από αυτούς που εμείς βλέπαμε στον χώρο όταν ξεκινούσαμε και σκύβαμε το κεφάλι με ευλάβεια. Γιατί ο Νίκος Γερακάρης δούλεψε με όλα σχεδόν τα ιερά τέρατα του χώρου και πρόλαβε τη δημοσιογραφία από την εποχή που μετατρεπόταν από ασχημόπαπο στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ‘60 σε κύκνο πριν ωστόσο μπλέξει στα γρανάζια της διαπλοκής.
Για όποιον δεν ξέρει επίσης πως υπήρξε ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, θα τον δει στο βιβλίο με τη φανέλα της Προοδευτικής ενώ έπαιξε και στην ΑΕ Νίκαιας, τον καιρό που κατόρθωσε να περάσει ως κομήτης από τη νεοσύστατη Α’ Εθνική. Από τους πρωτοπόρους της ιδέας της καθιέρωσης του περίφημου αγώνα της Μεγάλης Παρασκευής Βραδυποριακός-Ταλαιπωριακός, ο Γερακάρης ξεκίνησε ως ρεπόρτερ στην «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ». Εκεί άλλωστε δούλεψε με επιτυχία αργότερα και ο μικρότερος αδελφός του, ο Παύλος (μετέπειτα πρόεδρος και του ΠΣΑΤ) και ο Νίκος στα χρόνια που τίμησε το αθλητικό ρεπορτάζ μπόρεσε να κάνει πολύ μεγάλες αποκλειστικότητες. Μία από αυτές το ότι έπεισε τον σταρ της εποχής Κώστα Λινοξυλάκη, να του αφηγηθεί σε συνέχειες την ιστορία της ζωής του και υπάρχει και μία πολύ διασκεδαστική πλην όμως διδακτική πτυχή σε αυτή την εξιστόρηση, που αξίζει κάθε νέος που θέλει να γίνει δημοσιογράφος να τη διαβάσει.
Αργότερα ρεπόρτερ σε πολλά υπουργεία έφερε στο φως μερικές από τις πιο σημαντικές ειδήσεις τις δεκαετίες του ‘70 του ‘80 και του ’90 από αυτές που έστω και μία θα αποτελούσε το όνειρο κάθε δημοσιογράφου.
Γραμμένο με τρόπο που διαβάζεται πολύ εύκολα το βιβλίο είναι σαν να ακούς τον συγγραφέα δίπλα σου, να σου μιλάει με αυτό τον χαρακτηριστικό μειλίχιο τρόπο του και χωρίς να σμιλεύει γωνίες. Ο Νίκος Γερακάρης ξεκινάει την εξιστόρηση από το Οίτυλο της Μάνης, εκεί όπου γεννήθηκε και για το οποίο πάντα χτυπά η καρδιά του και φτάνει μέσα από μία σειρά κειμένων, αλλά και ανέκδοτων φωτογραφιών στο σήμερα. Ενα πολύ καλό δώρο για τις γιορτές σε ανθρώπους που εκτιμάτε και που αντιλαμβάνονται πως αυτή η Ελλάδα, με κώδικες και αξίες στη δημοσιογραφία της και στην πολιτική της ζωή δυστυχώς δεν υπάρχει πια!*Πηγή: sport-fm.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου