Αν το κριτήριο είναι το αυθεντικό βάρος του τροπαίου, δεν θα έπρεπε να κάνουμε κουβέντα. Ο Γιόακιμ Λεβ σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το τρόπαιο – όνειρο οποιουδήποτε έχει κλωτσήσει μπάλα σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του. Αν το πιο καθοριστικό κριτήριο είναι η μέτρηση της ιστορικότητας του επιτεύγματος, το ζήτημα δεν θα έπρεπε καν να τεθεί σε ψηφοφορία και η FIFA θα είχε συσκευάσει ήδη το τρόπαιο με την Joachim Low εκτύπωση για να του το στείλει σπίτι.
Αν το βασικό κριτήριο ήταν ο ανταγωνισμός στη διοργάνωση, ο Λεβ θα είχε μεγάλο αντίπαλο τον Κάρλο Αντσελότι. Διότι ο Ιταλός σήκωσε το Champions League, αναδείχθηκε πρωταθλητής στο πρωτάθλημα των πρωταθλητών, δηλαδή στο πρωτάθλημα των καλύτερων, στο οποίο κυκλοφορούν λιγότερες “αδύναμες” εκδόσεις ομάδων συγκριτικά με το Μουντιάλ, το οποίο παίζεται καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν και όχι σε διάστημα ενός μήνα και στο οποίο συμμετέχουν συγκεντρωμένοι οι καλύτεροι και ακριβότεροι ποδοσφαιριστές του πλανήτη.
Αν το βασικό κριτήριο είναι το μέγεθος της υπέρβασης, και συνεπώς ο μεγαλύτερος άθλος, το τρόπαιο πρέπει να παραδοθεί στον Ντιέγκο Σιμεόνε. Διότι μπορεί να είναι υπέρβαση η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου μετά από 14 χρόνια για τη Γερμανία, όπως και η κατάκτηση του Champions League μετά από 12 χρόνια για την Ρεάλ, αλλά αυτό που έκανε ο Αργεντινός με την Ατλέτικο είναι ο ορισμός της υπέρβασης. Οχι μόνο επειδή της ξανάδωσε έναν τίτλο που είχε 18 χρόνια να σηκώσει, αλλά κυρίως επειδή κατάφερε να το κάνει νικώντας σε μαραθώνιο δύο εκ των ακριβότερων ομάδων στον πλανήτη, την Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα. Η δική του ομάδα δεν κόστιζε απλώς πολύ λιγότερο. Απαρτιζόταν από ποδοσφαιριστές με ελάχιστες ή μηδενικές παραστάσεις πρωταθλητισμού.
Ο Λεβ χρειαζόταν να εμπνεύσει, να ενώσει και να παρακινήσει ορισμένους εκ των καλύτερων του πλανήτη ότι μπορούν να φτιάξουν μια ομάδα που θα γίνει παγκόσμια πρωταθλήτρια. Την ίδια δουλειά έπρεπε να κάνει και ο Αντσελότι, που κλήθηκε να φτιάξει την καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα μέσα από τη διαχείριση ορισμένων εκ των ακριβότερων και ποιοτικότερων παικτών του πλανήτη, αρκετοί εκ των οποίων είχαν σηκώσει αρκετά τρόπαια. Ο Σιμεόνε έπρεπε να πείσει ποδοσφαιριστές ότι μπορούν να γίνουν πρωταθλητές για πρώτη φορά στην καριέρα τους, και ότι αυτό μπορούν να το κάνουν με εκείνον, ο οποίος δεν το είχε ξανά καταφέρει ούτε στην Ισπανία ούτε σε άλλο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ως προπονητής. Και τους έφτασε μέχρι την κατάκτηση του πρωταθλήματος και τον τελικό του Champions League.
Εχοντας παρακολουθήσει κάθε ένα από τα παιχνίδια του Λεβ στο Μουντιάλ, του Αντσελότι στο Champions League και του Σιμεόνε στη La Liga και το Champions League δεν έχω αμφιβολία ότι το “δικό μου” τρόπαιο πηγαίνει στον Αργεντινό. Κυρίως επειδή κατά την αντίληψή μου αυτή η διάκριση θα έπρεπε να επιβραβεύει την μεγαλύτερη υπέρβαση, το επίτευγμα που εμπνέει περισσότερους. Δίχως αμφιβολία η κατάκτηση του ισπανικού πρωταθλήματος από την Ατλέτικο απέναντι στα θηρία του Μέσι και του Κριστιάνο εμπνέει αμέτρητους αθλητές σε όλο τον πλανήτη, τους ψήνει ότι “γίνεται”, επικαιροποιεί το “Δαβίδ VS Γολιάθ”. Αυτή η επιτυχία έχει μεγάλη επιρροή παγκοσμίως και έχει ήδη ενθαρρύνει πολλούς αθλητές και πολλές ομάδες για να επιχειρήσουν υπερβάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου