Ζούμε την εποχή της σήψης του εθνικού ποδοσφαίρου!!

Με αφορμή την ύπαρξη μόνο ενός υποψηφίου για τις προεδρικές εκλογές στην ΕΠΟ, ο Βασίλης Σαμπράκος γράφει για την απάθεια των ποδοσφαιρόφιλων και των media την ώρα που η θητεία της πιο αποτυχημένης διοίκησης θα ανανεωθεί για τουλάχιστον μια 2ετία. 

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός ή σπουδαγμένος στα της διοίκησης του εθνικού ποδοσφαίρου, ή να έχει μελετήσει σε μεγάλο βάθος την ιστορία για να αντιληφθεί την σημερινή κατάσταση ως μια μεγάλη ήττα για την ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία. Πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι στις προεδρικές εκλογές που προέκυψαν, μετά από την παραίτηση Σαρρή, στην ΕΠΟ προέκυψε μόνο ένας υποψήφιος, ο οποίος μάλιστα όχι απλώς δεν είναι ένα πρόσωπο “κοινής αποδοχής” αλλά το αντίθετο, είναι ένας παράγοντας τον οποίο είτε αγνοεί (η συντριπτική πλειονότητα) είτε αποστρέφεται η πλατιά μάζα των ποδοσφαιρόφιλων.
Οπως όλα τα υπόλοιπα, αυτά που συμβαίνουν αυτή την εποχή στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αυτά που σήμερα συμβαίνουν ενόψει των εκλογών στην ΕΠΟ είναι σημεία των καιρών. Το ποδόσφαιρο πληρώνει την ύπαρξη και την συντήρηση αυτού του καθεστώτος, το οποίο εδώ και δεκαετίες κρατά ως κλειστό το “επάγγελμα” του μέλους της διοίκησης της ΕΠΟ, αποκλείοντας ένα σωρό ποδοσφαιρανθρώπους που θα είχαν ή και έχουν διάθεση να ασχοληθούν με τα κοινά του αθλήματος αλλά δεν πληρούν τα – κλειστού κλαμπ – κριτήρια που έχει θέσει καταστατικά η ίδια η Ομοσπονδία προκειμένου να κρατά μακριά από τα γραφεία της τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου.
Χρόνια με τα χρόνια, το παραγοντιλίκι εξελίχθηκε σε πραγματικό επάγγελμα. Και ο παράγοντας εξελίχθηκε στον τύπο που ψηφίζει, αποφασίζει και λειτουργεί με γνώμονα το προσωπικό όφελος και το μικροσυμφέρον: θέσεις σε επιτροπές προκειμένου να παίρνουν «χαρτζιλίκι», αλλά και οδοιπορικά, τα οποία λειτουργούν ως επίδομα. Θέσεις για τα παιδιά/ανίψια στην ΕΠΟ και ένα σωρό άλλες παρόμοιες δουλειές. Φιλοξενία στην Αθήνα για τους επαρχιώτες, με εχεμύθεια και φουλ πρόγραμμα. Ταξίδια στο εξωτερικό σε κάθε προορισμό των Eθνικών ομάδων. Αυτά, τέτοια βάζει στον προεκλογικό λόγο του ένας υποψήφιος που θέλει πραγματικά να εκλεγεί. Κουβέντα για το ποδόσφαιρο και τις λύσεις στα προβλήματά του. Δείξτε μου έναν Ελληνα που πιστεύει ότι αυτός ο υποψήφιος και η διοίκησή του έχουν οράματα για το ποδόσφαιρο και όχι μόνο για τους εαυτούς τους στο ποδόσφαιρο, διότι εγώ δεν γνωρίζω κανέναν.
Είναι ιστορικό κατάντημα για το εθνικό ποδόσφαιρο η σημερινή συνθήκη, η ύπαρξη ενός υποψηφίου, ο οποίος απέκτησε υπόσταση και πιθανότητες εκλογής απλώς και μόνο επειδή ήταν στενός συνεργάτης του Σαρρή, δηλαδή μέλος μιας εκ των πιο αποτυχημένων διοικήσεων στην ιστορία της ΕΠΟ, και επειδή δήλωσε ότι θα διοικήσει βαδίζοντας στα χνάρια του Σαρρή, με την ίδια συνταγή όπως είπε με καμάρι, με συνέπεια να τον στηρίξει το σημερινό κατεστημένο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Προσέξτε, η συντριπτική πλειονότητα των Ενώσεων ποδοσφαιρικών σωματείων από όλη την Ελλάδα έχει ήδη διατυπώσει την στήριξη της υποψηφιότητας του μοναδικού υποψήφιου για την προεδρία. Δηλαδή ο ένας πίσω από τον άλλο όλοι οι εκλέκτορες σπεύδουν με ενθουσιασμό να στηρίξουν ένα από τα μέλη της προηγούμενης, παταγωδώς αποτυχημένης διοίκησης της ΕΠΟ. Κι όλο αυτό εμάς, των ποδοσφαιρόφιλων, μας φαίνεται φυσιολογικό. Γι' αυτό και ουδείς εκφράζει την έκπληξή του για αυτό που συμβαίνει.
Αυτό που κάνουμε στην πραγματικότητα είναι αποδοχή της κατάστασης και μια καθαρή παραδοχή ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αφήνουμε σε ισχύ την συνταγή που διέλυσε την πιο επιτυχημένη εθνική ομάδα όλων των εποχών, αφήνουμε και την διαιτησία που διακωμωδεί το άθλημα και δημιουργεί αποστροφή στους ποδοσφαιρόφιλους, αφήνουμε και το σημερινό καθεστώς και κατεστημένο λειτουργίας (;) της αθλητικής δικαιοσύνης, αυτής που δεν έχει κάνει ούτε μια υποτυπώδη, για το θεαθήναι, έρευνα για την ύπαρξη και δράση εγκληματικής οργάνωσης στο ποδόσφαιρο.
Οπως έχει αποδειχθεί, στην Ελλάδα ποτέ δεν μπορείς να ισχυριστείς ή να σχολιάσεις ότι πιάσαμε πάτο, αφού καθημερινά αποδεικνύεται ότι έχει και πιο κάτω. Αυτή εδώ που ζούμε όμως είναι σίγουρα μια από τις πιο μαύρες περιόδους στην σύγχρονη ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οχι επειδή συμβαίνουν χειρότερα από όσα συνέβαιναν, αλλά επειδή η διαφθορά και η σήψη μας έχει γίνει συνήθεια, τόσο που να μας φαίνεται φυσική. Η πλατιά μάζα των ποδοσφαιρόφιλων μένει μακριά από τα γήπεδα, και οι υπόλοιποι, αυτοί που συνεχίζουν να πηγαίνουν, παρακολουθούν με απάθεια, σαν να έχουν πάθει ανοσία.
Και τα media; Αδιαφορούν, “αδιαφορούν”, ή προσεγγίζουν και παρουσιάζουν την σημερινή κατάσταση ως συνηθισμένη, την ώρα που, αν τους ρωτήσεις, ούτε οι ίδιοι οι “ποδοσφαιρικοί” δημοσιογράφοι δεν γνωρίζουν σε βάθος τον ποδοσφαιρικό βίο του υποψήφιου για την προεδρία και φυσικά δεν έχουν ιδέα για το πρόγραμμα και τα οράματά του.
Ολοι μαζί λειτουργούμε λες και κάνουμε ότι δεν ξέρουμε ή ότι δεν καταλαβαίνουμε. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο που επιλέγουμε τουλάχιστον για ακόμη δύο χρόνια, μέχρι τις επόμενες – γενικές – εκλογές. Να το χαιρόμαστε!

*Πηγή: gazzetta.gr*