Το δίλημμα αυτό τέθηκε για πρώτη φορά αμέσως μετά την απόφαση των μελών του Ανώτατου Συμβουλίου Επιλύσεως Αθλητικών Διαφορών για το ντέρμπι του πρωταθλήματος μεταξύ του Άρη και του ΠΑΟΚ και εξελίσσεται, πλέον και στην αναμέτρηση του κυπέλλου Ελλάδας μεταξύ του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων.
Η εντολή που δίνονταν μέχρι πρότινος στους διαιτητές είναι λίγο – πολύ γνωστή: «Τελειώστε το παιχνίδι πάση θυσία…» Τι σημαίνει, όμως, «πάση θυσία» και ποιες είναι οι «θυσίες» που πρέπει να κάνουν οι ρέφερις; Αυτό είναι ένα θέμα. Ποιο είναι το όριο μιας «θυσίας» ενός ρέφερι; Προφανώς και δεν αναφέρονται στις συνηθέστερες θυσίες, δηλαδή, του χρόνου, του κόπου, του… ύπνου ή του …έρωτα όπως θα τραγουδούσε και η Άντζελα Δημητρίου. Σ’ αυτό εδώ το σημείο υπάρχει και η παρεξήγηση του διλήμματος! Ο Παναγιώτης Αναστόπουλος, πρώτος διαιτητής του ντέρμπι Άρης – ΠΑΟΚ, τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια της αναμετρήσεως στο κεφάλι. Ανεξάρτητα του βαθμού που πονάει κάποιος, το γεγονός είναι ότι τραυματίστηκε. Ο Ηλίας Κορομηλάς, από την άλλη, σύμφωνα με το φύλλο αγώνα, δέχθηκε πριν την έναρξη του παιχνιδιού φραστική επίθεση από τον ιδιοκτήτη την ΚΑΕ Παναθηναϊκός Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Δεν γνωρίζουμε πόσο μπορεί να επηρέασε τους διαιτητές το εν λόγω επεισόδιο, εν τούτοις, πρόκειται για ένα γεγονός που δεν αμφισβητείται. Πολλώ δε μάλλον, όταν επιβεβαιώνεται από τους εκπροσώπους του Τύπου, τον πρόεδρο της ομοσπονδίας διαιτητών και βέβαια, τους τρεις ρέφερις.
Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι αν τα δύο πραγματικά περιστατικά εμπίπτουν στις «θυσίες» που πρέπει να κάνουν οι διαιτητές. Ελάχιστη σημασία έχει τι πιστεύουμε εμείς. Το ζητούμενο είναι τι πιστεύουν αυτοί που θα εκδικάσουν τις υποθέσεις, δηλαδή, πρωτοβάθμια ο αθλητικός δικαστής και εν συνεχεία τα μέλη του ΑΣΕΑΔ. Τα δύο, λοιπόν δικαιοδοτικά όργανα έχουν ξεκαθαρίσει δημοσίως τις θέσεις τους και οφείλουμε να τις δεχθούμε, ανεξαρτήτως των συλλογικών μας προτιμήσεων. Κυρίως, δε, πρέπει να προσαρμοστούμε το συντομότερο δυνατό σ’ αυτές. Οι αγώνες, εν κατακλείδι, πρέπει να κρίνονται στους αγωνιστικούς χώρους, με τη βασική – βασικότατη προϋπόθεση ότι θα έχουν τηρηθεί οι κανόνες και οι αρχές του αθλήματος. Δεν είναι δυνατό, επί παραδείγματι, αντικείμενο να τραυματίζει διαιτητή ή παίκτη ή προπονητή και ο αγώνας να συνεχίζεται σαν να μην «τρέχει» απολύτως τίποτα. Ούτε, βέβαια, να δημιουργείται φραστικό επεισόδιο και να περνάει στα «ψιλά». Αναμφισβήτητα, το παιχνίδι επιβάλλεται να κρίνεται εντός αγωνιστικών χώρων, όμως, με τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Όταν, ας πούμε, η γηπεδούχος ομάδα δεν προνόησε να ορίσει γιατρό σε αγώνα της όπως ορίζεται ρητά από το κανονισμό της ΕΟΚ ή μια άλλη λησμόνησε να φέρει τις κατάλληλες εμφανίσεις στον αγώνα, πρέπει να διεξαχθεί η αναμέτρηση; Δεν θα έπρεπε, πάλι, οι διαιτητές να διακόψουν ένα ματς εφόσον δημιουργείται πρόβλημα στην ομαλή διεξαγωγή αυτού; Όπως αν είναι ακατάλληλο λόγω βροχόπτωσης στο παρκέ; Θα θέσουν, δηλαδή, σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των αθλητών προκειμένου να ολοκληρωθεί το πρωτάθλημα στην προγραμματισμένη ημερομηνία; Προφανώς και όχι…
Εν κατακλείδι και ανεξάρτητα των τελεσίδικων αποφάσεων που θα προκύψουν και μακριά από τις συλλογικές προτιμήσεις, πρέπει να διασφαλιστεί η ομαλή διεξαγωγή κάθε αγώνα. Κι όταν αναφερόμαστε στην «ομαλή διεξαγωγή» μην πάει το μυαλό σας στο ενδεχόμενο να πέσει …βόμβα στο γήπεδο ή να έχουμε …θύματα. Εννοούμε το αυτονόητο, δηλαδή, να ολοκληρωθεί χωρίς πρόβλημα το ματς. Διαφορετικά και για να είμαστε επίκαιροι θα επαναφέρουμε στη μνήμη μας τις εκλογές Οι εκλογές του 1961 από την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δόβα, οι οποίες και έμειναν στην ιστορία ως «εκλογές βίας και νοθείας». Στο …παρκέ κέρδισε η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όμως, από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε από τον Γεώργιο Παπανδρέου ο «ανένδοτος αγώνας», ο οποίος κορυφώθηκε με μεγάλες πορείες και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Ποιος πρέπει, συμπερασματικά, ν’ αισθάνεται νικητής; Πάντως όχι η Ελλάδα και εν προκειμένω το μπάσκετ…
Πηγή:www.superbasket.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου