Το χαμόγελο του Ιβάνοβιτς στον πάγκο, τύπου «αυτά δεν χάνονται» και η αντίδραση του Γιάνκοβιτς που χτυπούσε με τα χέρια του το παρκέ, ήταν ενδεικτικά της «στιγμής» και το κοντράστ συναισθημάτων σε σχέση με την προηγούμενη Κυριακή αποτελεί την απόδειξη για το τι είδους συναισθήματα μπορεί να χαρίσει ο αθλητισμός.
Ο Γιάνκοβιτς λοιπόν... του 'κατσε να χάσει την τελευταία ευκαιρία στο συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά η αλήθεια είναι πως ο Παναθηναϊκός απώλεσε δεκάδες άλλες μέχρι να φτάσουμε στη φάση του Βλάντο. Οι συνθήκες έμοιαζαν ιδανικές για να «κλέψουν» οι «πράσινοι» το ματς από τη Μακάμπι, αλλά ήταν σαφές πως κάτι τους έλειπε στα κρίσιμα σημεία. Ενα δίλεπτο του Διαμαντίδη, δύο παραπάνω αμυντικά ριμπάουντ, δύο καλάθια από κάποιον παίκτη, πλην του Παππά και του Γιάνκοβιτς; Κάτι απ' αυτά να είχε ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε πάρει το διπλό στο Τελ Αβίβ.
Η ελληνική ομάδα είχε δύο πρόσωπα στο ματς. Αυτό του πρώτου ημιχρόνου που παρασύρθηκε άνευ λόγου και αιτίας από τον ρυθμό της Μακάμπι, κι αυτό του δεύτερου που ήταν πολύ πιο κοντά στη λογική που απαιτείται για να πετύχεις «διπλό» στο τελ ΑΒίβ. Ο Παναθηναϊκός ξόδεψε ένα ολόκληρο 20λεπτο... χορεύοντας στους ρυθμούς που ήθελαν οι Ισραηλινοί, εκτελώντας επιθέσεις 11-13 δευτερολέπτων, λες και κυνηγούσαν διαφορά στο σκορ.
Οταν στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός φρόντισε να πάει στο «πέντε - πέντε», κατέβασε τον ρυθμό, έβαλε κάποια σουτ από μακρινή απόσταση, τότε κατάφερε να απειλήσει και να πάει το παιχνίδι στη λεπτομέρεια. Ο Παναθηναϊκός προδόθηκε ουσιαστικά από τέσσερα πράγματα:
1. Ο Διαμαντίδης «κατέβασε διακόπτες» από το 28' και πέρα. Στο δίλεπτο 26'-28' έμοιαζε υπερβολικά κουρασμένος κι όταν επέστρεψε στο τελευταίο 6λεπτο δεν είχε τη φρεσκάδα που συνήθως κάνει τη διαφορά σε τέτοιου είδους παιχνίδια.
2. Με εξαίρεση τον Γιάνκοβιτς και τον Παππά, δεν υπήρχε άλλη αξιόπιστη λύση επιθετικά. Ο Σλότερ βρήκε τον μπελά του με τα αθλητικά κορμιά της Μακάμπι, ο Μπλουμς παραμένει μακριά από τον καλό του εαυτό, ο Μαυροκεφαλίδης σοκαρίστηκε από τις τρεις διαδοχικές τάπες που δέχτηκε, ο Μπατίστα έμεινε εκτός για αρκετή ώρα κι ο Γκιστ με τον Φώτση «τραβούσαν κουπί» κατά διαστήματα, αλλά όχι σε σταθερή βάση.
3. Ο Παναθηναϊκός είχε πρόβλημα στο αμυντικό ριμπάουντ, δίνοντας διπλές και τριπλές επιθέσεις στη Μακάμπι. Οι Ισραηλινοί είχαν 11 περισσότερα, αλλά κάποια απ' αυτά «πόνεσαν» πολύ σε κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού.
4. Οι «πράσινοι» επιχείρησαν συνολικά 33 τρίποντα και 31 δίποντα (!) κι εδώ που τα λέμε το στοιχείο αυτό δεν είναι ό,τι πιο φυσιολογικό για εκτός έδρας παιχνίδι και μάλιστα σε τέτοια έδρα.
Ακόμη κι έτσι όμως, ο Παναθηναϊκός κρατούσε την τύχη στα χέρια του. Αν είχε περισσότερο «καθαρό» μυαλό στο τελευταίο τρίλεπτο, αν για παράδειγμα ο Γιάνκοβιτς είχε ευστοχήσει στο λέι απ ή αν κάποιο μεγάλο τρίποντο κατέληγε στο καλάθι, τώρα θα μπορούσε να είχε κάνει τη μεγάλη νίκη που χρειαζόταν για να πάρει το πλεονέκτημα.
Αν μη τι άλλο οι «πράσινοι» προστάτευσαν το +7 του πρώτου αγώνα που πιθανώς να τους χρειαστεί έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, ο Παναθηναϊκός παραμένει 100% μέσα στο στόχο του, ο οποίος αναπροσαρμόζεται παιχνίδι με το παιχνίδι. Εχει κάνει τρεις φυσιολογικότατες εκτός έδρας ήττες (Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Μακάμπι) κι επειδή ο β΄γύρος έχει... ψωμί το +7 μπορεί τελικά να αποδειχτεί «χρυσάφι», αν προστατεύσει το ΟΑΚΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου