Το ξεκαθαρίζω εκ των προτέρων: άποψη μου είναι ότι οι σκηνές βίας που μπαίνουν στα ελληνικά σπίτια, κάθε φορά που διεξάγεται ένας αγώνας που έχει έντονη οπαδική αντιπαλότητα, προσβάλουν τους πάντες. Η βία σ’ όποια μορφή κι αν παρελαύνει μπροστά από τα μάτια του μέσου Έλληνα προκαλεί θυμό, πολύ περισσότερο όταν αποτελεί το κύριο κομμάτι μίας αθλητικής διοργάνωσης η οποία υπό μία έννοια έχει και στοιχεία πολιτισμού.
Η βία είναι ένα θέμα που σηκώνει πολύ κουβέντα και δεν αποτελεί πλέον στοιχείο μόνο των αθλητικών εκδηλώσεων. Ακόμη είναι βέβαιο ότι έχει αφετηρία και τις συνθήκες που επικρατούν στην ευρύτερη κοινωνία μίας χώρας. Απλώς οι χώροι διεξαγωγής των αγώνων είναι ένας από αυτούς που η έκφραση της παίρνει μεγαλύτερη δημοσιότητα. Υπάρχει η ενδοοικογενειακή βία, η ενδοσχολική και πολλές άλλες μορφές της για τις οποίες δεν γίνεται τόσο μεγάλος ντόρος. Το ζήτημα λοιπόν για την Κυβέρνηση δεν είναι το πώς θα εκλείψει η βία, αλλά το πώς θα την «πετάξουν» έξω από τα γήπεδα όπου παράγεται το αθλητικό προϊόν. Στην Αγγλία όταν το αποφάσισαν το έβαλαν κάτω το θέμα και το έλυσαν με συνοπτικές διαδικασίες. Οι χούλιγκαν δεν εξαφανίστηκαν. Απλώς δεν δέρνονται μέσα στα καλά «φρουρούμενα» γήπεδα, αλλά στα πάρκα, σε τούνελ κ.ο.κ.
Εκτιμώ ότι ο χουλιγκανισμός στην Ελλάδα είναι λιγότερο έντονος απ’ ότι στις περισσότερες χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης. Συγχρόνως είναι περισσότερο ελέγξιμος εάν υπάρξει η πολιτική βούληση να ελεγχθεί.
Μετρημένα κουκιά είναι η ιστορία αυτή, αλλά προφανώς το πολιτικό σύστημα αισθάνεται καλύτερα η κοινωνία να ασχολείται Κυριακή παρά Κυριακή με το πόσο ξύλο έπεσε σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, από το να διαμαρτύρεται για τις τιμές στα καταναλωτικά αγαθά.
Αυτή είναι η μία αιτία που οδηγεί την πολιτεία στην αδράνεια. Η δεύτερη έχει να κάνει με τη απροθυμία να συγκρουσθεί με τα συμφέροντα. Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα υποκρύπτει μεγάλη πολιτικοεπιχειρηματική διαπλοκή και γι’ αυτή γίνονται ελκυστικές οι περισσότερες ομάδες για τους επιχειρηματίες. Με δεδομένο ότι οι περισσότερες ΠΑΕ είναι ζημιογόνες γεννάται δικαίως το ερώτημα γιατί εμπλέκονται οι μεγαλοεπιχειρηματίες; Εκτός κι εάν έχουν λεφτά για πέταμα. Επειδή όμως τους θεωρώ έξυπνους ανθρώπους το αποκλείω.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένας εγχώριος ασθενής, αλλά όχι ο μοναδικός. Νοσεί και το φορολογικό σύστημα, το σύστημα υγείας η παιδεία κ.οκ. Και εκεί υπάρχουν παθογένειες πάνω στις οποίες θα πρέπει να σκύψει και να δώσει λύση η Κυβέρνηση. Εάν λοιπόν τολμήσει να «σπάσει αυγά» στον αθλητισμό τότε θα είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα και για τους υπόλοιπους κοινωνικούς χώρους.
*Πηγή: metrosport.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου