Σε στιγμές σαν κι αυτή
το μυαλό φτάνει να αδυνατεί να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που
λαμβάνει. Διότι ξεπερνά τα όρια του ανήκουστου και του αδιανόητου όλο
αυτό που περιγράφουν οι αυτόπτες μάρτυρες ότι συνέβη στη σημερινή
συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της Superleague. Και φυσικά δεν
αναφέρομαι στην ανταλλαγή ύβρεων και στο γενικότερο επίπεδο του διαλόγου
μεταξύ προέδρων ΠΑΕ, δηλαδή ανθρώπων που υποτίθεται ότι επενδύουν
χρήματα για να δημιουργούν – και να εκμεταλλεύονται επιχειρηματικά –
ποδόσφαιρο. Αναφέρομαι πρωτίστως και κυρίως στο γεγονός της εισόδου ενός
αγνώστου στην αίθουσα της συνεδρίασης, ο οποίος έμοιαζε, σύμφωνα με τις
περιγραφές των παριστάμενων, με μπράβο ο οποίος χτύπησε τον Βασίλη
Κωνσταντίνου και σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Γιάννη Αλαφούζου ήταν μπράβος του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Φέρτε τον εαυτό σας στη θέση του υφυπουργού Αθλητισμού, ο οποίος σκέφτεται σήμερα τι μέτρα πρέπει να ληφθούν για την πάταξη της αθλητικής βίας και σκοπεύει αύριο να συναντήσει τους προέδρους των ΕΠΟ, Superleague, Football League, και μαθαίνει ότι αυτοί παράγουν βία ή δεν μπορούν να κρατήσουν τη βία ούτε έξω από τα γραφεία τους. Συζητάς μαζί τους για λήψη μέτρων; Περιμένεις να βοηθήσουν την Πολιτεία να πατάξει τη βία ή έστω να πειθαρχήσουν σε νόμους; Τους θεωρείς κατάλληλους για πολιτισμένη συζήτηση; Ποιους; Αυτούς που πηγαίνουν με μπράβους στις συνεδριάσεις ή αυτούς που δεν κρατούν τους μπράβους ούτε έξω από το κτήριο και την αίθουσα συνεδριάσεων της Superleague;
Αν είσαι υφυπουργός Αθλητισμού βλέπεις και την συμπεριφορά όλων αυτών που απαρτίζουν την κοινωνία των επιχειρηματιών του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, οι οποίοι φοβούνται να περιγράψουν τι είδαν, ή κοροϊδεύουν και δηλώνουν ότι δεν είδαν τίποτα, ή μιλούν αόριστα περί έντασης, ή δεν τολμούν να καταθέσουν επωνύμως μια μαρτυρία, και καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με ανθρώπους που – το λιγότερο – υποθάλπουν τη βία είτε επειδή είναι συμπαραγωγοί βίας είτε επειδή φοβούνται μη πέσουν θύματα βίας. Και συμπεραίνεις με ασφάλεια ότι, για διαφορετικούς λόγους, η κοινωνία της διοίκησης του ποδοσφαίρου δεν μπορεί να αλλάξει το ποδόσφαιρο.
Κάνει μεγάλη χάρη στη νέα κυβέρνηση το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, διότι της δείχνει όλο του τον πραγματικό εαυτό στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων. Στην πραγματικότητα όμως της βάζει και μεγάλη πίεση για να λειτουργήσει. Διότι παρ' όλο που είναι φρέσκια, αυτή η κυβέρνηση έχει χάσει το “δεν ήξερα” επιχείρημα. Δεν χρειάζεται να μελετήσεις την ιστορία των προηγούμενων ετών. Αρκεί να παρακολουθείς, να βλέπεις και να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων. Το ποδόσφαιρο σου κάνει τη χάρη να σου δείχνει διαρκώς ότι δεν έχει πιάσει απλώς πάτο αλλά έχει φτάσει στο υπέδαφος.
Σε μια κανονική χώρα, ένας εισαγγελέας θα είχε ασχοληθεί με κάθε μια από τις υποθέσεις των τελευταίων εβδομάδων και θα είχε ήδη σχηματίσει δικογραφίες με κατηγορούμενους για βαρύτατα αδικήματα. Κι αυτό όμως δυστυχώς φαίνεται ότι είναι ζήτημα κυβερνητικό, αφού η δικαιοσύνη μας έχει δείξει πολύ καθαρά στη διάρκεια της τελευταίας 5ετίας ότι – για λόγους που δεν χωρούν σε αυτό το κείμενο – δεν θέλει να ερευνήσει σε βάθος το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Αν είσαι υφυπουργός Αθλητισμού δεν περιμένεις να ακούσεις το ποδόσφαιρο προτού πάρεις σκληρές αποφάσεις για το ποδόσφαιρο. Διότι ποιο ποδόσφαιρο να ακούσεις σε ζητήματα βίας; Το ποδόσφαιρο που παράγει βία μέσα στα γραφεία του; Ή το ποδόσφαιρο που δεν μπορεί να πάρει μέτρα πρόληψης φαινομένων βίας ούτε σε μια συνεδρίαση μέσα στο γραφείο του; Αυτό το ποδόσφαιρο βγαίνει μόνο του από την οποιαδήποτε συζήτηση για την πάταξη της ποδοσφαιρικής βίας. Με το ποδόσφαιρο των μπράβων δεν έχεις να συζητήσεις. Αν είσαι κυβέρνηση αποφασίζεις. Πράττεις. Οι συναντήσεις είναι για τους φωτογράφους. Και τα λόγια είναι του αέρα.
Διαβάζω ότι αύριο το πρωί ο Σταύρος Κοντονής θα επισκεφθεί τον Πρωθυπουργό για να τον ενημερώσει για όσα σκοπεύει να κάνει, δηλαδή για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν από την κυβέρνηση για το ποδόσφαιρο. Και ελπίζω, επειδή δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω, ο Κοντονής να μην ακούσει από τον Αλέξη Τσίπρα όσα άκουγαν οι προκάτοχοί του από τους προκατόχους του. Δηλαδή να μην δει τον Πρωθυπουργό να του τραβάει το αφτί και να του βάζει φρένο, όπως έκαναν οι προηγούμενοι στους προηγούμενους είτε επειδή ήθελαν να προστατέψουν επιχειρηματικά συμφέροντα είτε επειδή δεν είχαν τα πολιτικά κότσια να αγνοήσουν τα συμφέροντα.
Φέρτε τον εαυτό σας στη θέση του υφυπουργού Αθλητισμού, ο οποίος σκέφτεται σήμερα τι μέτρα πρέπει να ληφθούν για την πάταξη της αθλητικής βίας και σκοπεύει αύριο να συναντήσει τους προέδρους των ΕΠΟ, Superleague, Football League, και μαθαίνει ότι αυτοί παράγουν βία ή δεν μπορούν να κρατήσουν τη βία ούτε έξω από τα γραφεία τους. Συζητάς μαζί τους για λήψη μέτρων; Περιμένεις να βοηθήσουν την Πολιτεία να πατάξει τη βία ή έστω να πειθαρχήσουν σε νόμους; Τους θεωρείς κατάλληλους για πολιτισμένη συζήτηση; Ποιους; Αυτούς που πηγαίνουν με μπράβους στις συνεδριάσεις ή αυτούς που δεν κρατούν τους μπράβους ούτε έξω από το κτήριο και την αίθουσα συνεδριάσεων της Superleague;
Αν είσαι υφυπουργός Αθλητισμού βλέπεις και την συμπεριφορά όλων αυτών που απαρτίζουν την κοινωνία των επιχειρηματιών του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, οι οποίοι φοβούνται να περιγράψουν τι είδαν, ή κοροϊδεύουν και δηλώνουν ότι δεν είδαν τίποτα, ή μιλούν αόριστα περί έντασης, ή δεν τολμούν να καταθέσουν επωνύμως μια μαρτυρία, και καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με ανθρώπους που – το λιγότερο – υποθάλπουν τη βία είτε επειδή είναι συμπαραγωγοί βίας είτε επειδή φοβούνται μη πέσουν θύματα βίας. Και συμπεραίνεις με ασφάλεια ότι, για διαφορετικούς λόγους, η κοινωνία της διοίκησης του ποδοσφαίρου δεν μπορεί να αλλάξει το ποδόσφαιρο.
Κάνει μεγάλη χάρη στη νέα κυβέρνηση το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, διότι της δείχνει όλο του τον πραγματικό εαυτό στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων. Στην πραγματικότητα όμως της βάζει και μεγάλη πίεση για να λειτουργήσει. Διότι παρ' όλο που είναι φρέσκια, αυτή η κυβέρνηση έχει χάσει το “δεν ήξερα” επιχείρημα. Δεν χρειάζεται να μελετήσεις την ιστορία των προηγούμενων ετών. Αρκεί να παρακολουθείς, να βλέπεις και να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων. Το ποδόσφαιρο σου κάνει τη χάρη να σου δείχνει διαρκώς ότι δεν έχει πιάσει απλώς πάτο αλλά έχει φτάσει στο υπέδαφος.
Σε μια κανονική χώρα, ένας εισαγγελέας θα είχε ασχοληθεί με κάθε μια από τις υποθέσεις των τελευταίων εβδομάδων και θα είχε ήδη σχηματίσει δικογραφίες με κατηγορούμενους για βαρύτατα αδικήματα. Κι αυτό όμως δυστυχώς φαίνεται ότι είναι ζήτημα κυβερνητικό, αφού η δικαιοσύνη μας έχει δείξει πολύ καθαρά στη διάρκεια της τελευταίας 5ετίας ότι – για λόγους που δεν χωρούν σε αυτό το κείμενο – δεν θέλει να ερευνήσει σε βάθος το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Αν είσαι υφυπουργός Αθλητισμού δεν περιμένεις να ακούσεις το ποδόσφαιρο προτού πάρεις σκληρές αποφάσεις για το ποδόσφαιρο. Διότι ποιο ποδόσφαιρο να ακούσεις σε ζητήματα βίας; Το ποδόσφαιρο που παράγει βία μέσα στα γραφεία του; Ή το ποδόσφαιρο που δεν μπορεί να πάρει μέτρα πρόληψης φαινομένων βίας ούτε σε μια συνεδρίαση μέσα στο γραφείο του; Αυτό το ποδόσφαιρο βγαίνει μόνο του από την οποιαδήποτε συζήτηση για την πάταξη της ποδοσφαιρικής βίας. Με το ποδόσφαιρο των μπράβων δεν έχεις να συζητήσεις. Αν είσαι κυβέρνηση αποφασίζεις. Πράττεις. Οι συναντήσεις είναι για τους φωτογράφους. Και τα λόγια είναι του αέρα.
Διαβάζω ότι αύριο το πρωί ο Σταύρος Κοντονής θα επισκεφθεί τον Πρωθυπουργό για να τον ενημερώσει για όσα σκοπεύει να κάνει, δηλαδή για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν από την κυβέρνηση για το ποδόσφαιρο. Και ελπίζω, επειδή δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω, ο Κοντονής να μην ακούσει από τον Αλέξη Τσίπρα όσα άκουγαν οι προκάτοχοί του από τους προκατόχους του. Δηλαδή να μην δει τον Πρωθυπουργό να του τραβάει το αφτί και να του βάζει φρένο, όπως έκαναν οι προηγούμενοι στους προηγούμενους είτε επειδή ήθελαν να προστατέψουν επιχειρηματικά συμφέροντα είτε επειδή δεν είχαν τα πολιτικά κότσια να αγνοήσουν τα συμφέροντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου