Η διαφορά του «εντός ΟΑΚΑ» και «εκτός ΟΑΚΑ» Παναθηναϊκού είναι τόσο
μεγάλη που ορισμένες φορές σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πρόκειται για την
ίδια ομάδα και τους ίδιους παίκτες.
Στον χαρακτηρισμό «τέλειο παιχνίδι» θα ταίριαζε σίγουρα η απόδοση των «πράσινων» κόντρα στη Ρεάλ. Αν μπορουσε ο Ιβάνοβιτς να έχει παραγγείλει έναν... κατάλογο με μια σειρά πραγμάτων από το συγκεκριμένο ματς, είναι σίγουρο πως θα ζητούσε λιγότερα από τα καλά που του συνέβησαν.
Είδε τον Παναθηναϊκό να δέχεται μόλις 69 πόντους, είδε παίκτες που ήταν... ξεχασμένοι να αποδεικνύονται άσοι στο μανίκι του, είδε τις επιστροφές στην άμυνα να μοιάζουν με τα διπλά που παίζαμε μικροί που καθόμασταν καμιά φορά στην άμυνα, γιατί δεν αντέχαμε να πάμε στην επίθεση, είδε να του βγαίνουν όλα όσα είχε σχεδιάσει για να «κλειδώσει» τη Ρεάλ και ως κερασάκι στην τούρτα είδε τον Παναθηναϊκό να κερδίζει ένα από τα φαβορί της Ευρωλίγκας με τον Διαμαντίδη και τον Φώτση να πετυχαίνουν συνολικά... 2 πόντους!
Ο Παναθηναϊκός ήταν εκπληκτικός, έβαλε τις βάσεις από την άμυνά του και ίσως είναι η πρώτη φορά που το δεύτερο ημίχρονο ήταν πληρέστερο από το πρώτο. Ο Ιβάνοβιτς παίρνει άριστα στο «διάβασμα» του αγώνα, επιβεβαιώνοντας κάτι που έχει αποδεχτεί πολλάκις με τις ομάδες που βασίζουν πολλά στο ατομικό ταλέντο των παικτών τους.
Είναι πολύ δύσκολο να έχεις αντίδοτο για όλους τους παικταράδες μιας ομάδας σαν τη Ρεάλ, αλλά από την άλλη είναι εύκολο να «διαβάσεις» έναν αντίπαλο που ξεκινάει με τη λογική «έχω ταλέντο και θα κερδίσω με τους 90 πόντους που θα βάλω». Ενδεχομένως να 'ναι δύσκολο να μετατρέψεις το «διάβασμα» σε πράξη, αλλά έχει αποδειχτεί πως όποιος προπονητής το καταφέρνει, τότε έχει και τον τρόπο απέναντι σε τέτοιες ομάδες.
Πέραν βεβαίως της άμυνάς του ο Παναθηναϊκός είχε πέντε πρόσωπα στο συγκεκριμένο ματς...
Νίκος Παππάς: Οι ειδικοί λένε πως ο σημαντικότερος παράγοντας για την απόδοση ενός παίκτη σε τόσο υψηλό επίπεδο είναι η ψυχολογία και ο Παππάς εξαργύρωσε τον καλύτερό του μήνα από τότε που φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού.
Το «γεια σου Παππά...» που ακούστηκε από την εξέδρα ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση γι αυτά που έκανε στους Ισπανούς, αλλά και για το γεγονός ότι είναι ο πιο σταθερός παίκτης των «πράσινων» στα τελευταία παιχνίδια. Το άκουσμα του συνθήματος έμοιαζε σαν... redbull στ΄ αυτιά του και οι δύο ενέργειες που ακολούθησαν μέσα σε ένα λεπτό (ένα κερδισμένο φάουλ και μια εκπληκτική ασίστ στον Μπατίστα) ήταν χαρακτηριστικά περιστατικά του πόσο μπορεί να απελευθερωθεί ένας παίκτης, όταν πλέον πιστεύει τόσο πολύ στον εαυτό του.
Ο Παππάς, μετά τον Σπανούλη, είναι ο καλύτερος Ελληνας παίκτης στο «ένας εναντίον ενός», ο μοναδικός που μπορεί να φτάσει στο καλάθι με τον οποιονδήποτε τρόπο. Αυτό που του έλειπε τα προηγούμενα χρόνια ήταν η σταθερότητα και η συγκέντρωση στην άμυνα. Η βελτίωσή του με τον Ιβάνοβιτς στον πάγκο είναι δεδομένη κι αν αυτή η εικόνα διατηρηθεί, τότε ίσως να μιλάμε πράγματι για τον ηγέτη που χρειαζόταν ο Παναθηναικός στη μετά-Διαμαντίδη εποχή.
Μάρκους Νέλσον: Το πρώτο πράγμα που μου 'ρθε στο μυαλό όταν τελείωσε το παιχνίδι είναι αυτό το «Ρε Νέλσον, για σούταρε να δω κάτι...» περισσότερο ως απάντηση σ' αυτούς που ζητούσαν το... κεφάλι του μετά τα λάθη του στα τελευταία παιχνίδια. Οχι, ο Νέλσον δεν είναι παικταράς, ούτε έγινε τώρα, ούτε πρόκειται να γίνει. Είναι ένας Αμερικανός που αξίζει τα χρήματα που δαπανήθηκαν, με συγκεκριμένες αδυναμίες και πλεονεκτήματα.
Αυτός ο Νέλσον, ακόμη κι αν έχανε δύο - τρία σουτ από τα 6,75μ., κανείς δεν θα μπορούσε να του πει τίποτα κι αυτός ο Νέλσον είναι ο παίκτης που απέκτησε το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός. Η εμφάνιση κόντρα στη Ρεάλ μπορεί να είναι έκπληξη για πολλούς, αλλά δεν είναι έκπληξη για όσους ήξεραν τις προδιαγραφές του παίκτη.
Σουτ δεν πρόκειται να αποκτήσει ποτέ, αλλά η δύναμη που έβγαλε στο παρκέ, η σιγουριά με την οποία πατούσε στις διεισδύσεις του, η παρουσία του στα επιθετικά ριμπάουντ είναι στοιχεία που τα είχε, αλλά μέχρι σήμερα δεν είχε δείξει στον Παναθηναϊκό. (Την ατάκα μετά το παιχνίδι «ωραίο να είσαι ο εαυτός σου πάλι» τη διάβασα, αφού είχα γράψει το κείμενο...)
Εί Τζέι Σλότερ: Μπορεί να τα «έσπασε», αλλά για όσους δεν βλέπουν μόνο τους πόντους κάθε παίκτη, μπορούν να αντιληφθούν πόσο σημαντική ήταν η παρουσία του Σλότερ στο συγκεκριμένο ματς. Από την πρώτη φάση, εκεί που κέρδισε το επιθετικό φάουλ από τον Ρούντι, μέχρι και την τελευταία άμυνα που έπαιξε στον Ισπανό σταρ, ο Αμερικανός ήταν εκπληκτικός. Κόλλησε σαν... βδέλα στον αντίπαλό του, δεν τον άφησε να πάρει ανάσα, δεν έπεσε ποτέ στην παγίδα του εκνευρισμού και ίσως είναι η βασική αιτία που η Ρεάλ περιορίστηκε στους 69 πόντους. Μια Ρεάλ που στο Τοπ-16 είχε 89 πόντους κατά μέσο όρο κι έναν Ρούντι που ειδε το 44,7% στα τρίποντα να πέφτει στο 28,5%!
Γκάνι Λαουάλ: Είναι ο πιο αδικημένος παίκτης του αγώνα με τη Ρεάλ, γιατί έκανε παραπάνω πράγματα απ' όσα του αναλογούσαν στα... κλασικά 3:35 που αγωνίστηκε. Μπορεί να μην είναι 100% έτοιμος, όπως θα ήθελε ο Ιβάνοβιτς, μπορεί ακόμη να μην προσαρμόζεται με την απαιτούμενη ταχύτητα στα επιθετικά συνθήματα του Παναθηναϊκού, αλλά ο Λαουάλ πάτησε στο παρκέ κι έμοιαζε σαν να είναι σε ρυθμό αγώνα, όση ώρα βρισκόταν στον πάγκο. Μέσα σε 3:35 πρόλαβε να πετύχει 4 πόντους με 2/2 δίποντα, 2 ριμπάουντ και η αλήθεια είναι πως στην περίπτωσή του ο Ιβάνοβιτς θα πρέπει σιγά - σιγά να αυξάνει τον χρόνο συμμετοχής του προκειμένου να κερδίσει πολλά περισσότερα στο rotation της ομάδας.
Γιάνις Μπλουμς: Ακόμη και ο... ξεχασμένος Μπλουμς φώναξε «παρών». Να πω την αλήθεια δεν ενθουσιάστηκα με την απόδοσή του, άλλωστε ένα κλασικό τρίποντο μετά από σκριν στο φτερό είχε, αλλά με τη νοοτροπία του από το πρώτο λεπτό του αγώνα. Με μια πετσέτα στο χέρι, όρθιος να πανηγυρίζει κάθε πετυχημένη προσπάθεια σε άμυνα κι επίθεση, δείγμα του τρόπου που σκέφτεται.
Θα πει κάποιος «δεν είναι φυσιολογικό;». Πρέπει να είναι φυσιολογικό είναι η απάντηση, αλλά σκεφτείτε από την άλλη πόσο δύσκολο είναι για έναν ξένο παίκτη να έχει τη σωστή νοοτροπία, όταν αισθάνεται πως σιγά - σιγά χάνει το ρόλο του στην ομάδα. Ο Μπλουμς στα 13:40 που αγωνίστηκε ήταν χρησιμότατος, έκανε αυτά που έπρεπε, δηλαδή έδωσε τις απαραίτητες ανάσες στην περιφέρεια.
Πλέον ο Παναθηναϊκός έκανε άλμα για την πρόκριση, πρώτα απ' όλα άλμα ψυχολογικό. Για να είναι 100% σίγουρος πάλι θα χρειαστεί τη νίκη με την Αλμπα στο ΟΑΚΑ, κι αν η απόδοσή του κυμανθεί στο 70% αυτού που είδαμε την Παρασκευή, τότε είναι δεδομένο πως οι «πράσινοι» θα βρίσκονται στην επόμενη φάση της Ευρωλίγκας.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Στον χαρακτηρισμό «τέλειο παιχνίδι» θα ταίριαζε σίγουρα η απόδοση των «πράσινων» κόντρα στη Ρεάλ. Αν μπορουσε ο Ιβάνοβιτς να έχει παραγγείλει έναν... κατάλογο με μια σειρά πραγμάτων από το συγκεκριμένο ματς, είναι σίγουρο πως θα ζητούσε λιγότερα από τα καλά που του συνέβησαν.
Είδε τον Παναθηναϊκό να δέχεται μόλις 69 πόντους, είδε παίκτες που ήταν... ξεχασμένοι να αποδεικνύονται άσοι στο μανίκι του, είδε τις επιστροφές στην άμυνα να μοιάζουν με τα διπλά που παίζαμε μικροί που καθόμασταν καμιά φορά στην άμυνα, γιατί δεν αντέχαμε να πάμε στην επίθεση, είδε να του βγαίνουν όλα όσα είχε σχεδιάσει για να «κλειδώσει» τη Ρεάλ και ως κερασάκι στην τούρτα είδε τον Παναθηναϊκό να κερδίζει ένα από τα φαβορί της Ευρωλίγκας με τον Διαμαντίδη και τον Φώτση να πετυχαίνουν συνολικά... 2 πόντους!
Ο Παναθηναϊκός ήταν εκπληκτικός, έβαλε τις βάσεις από την άμυνά του και ίσως είναι η πρώτη φορά που το δεύτερο ημίχρονο ήταν πληρέστερο από το πρώτο. Ο Ιβάνοβιτς παίρνει άριστα στο «διάβασμα» του αγώνα, επιβεβαιώνοντας κάτι που έχει αποδεχτεί πολλάκις με τις ομάδες που βασίζουν πολλά στο ατομικό ταλέντο των παικτών τους.
Είναι πολύ δύσκολο να έχεις αντίδοτο για όλους τους παικταράδες μιας ομάδας σαν τη Ρεάλ, αλλά από την άλλη είναι εύκολο να «διαβάσεις» έναν αντίπαλο που ξεκινάει με τη λογική «έχω ταλέντο και θα κερδίσω με τους 90 πόντους που θα βάλω». Ενδεχομένως να 'ναι δύσκολο να μετατρέψεις το «διάβασμα» σε πράξη, αλλά έχει αποδειχτεί πως όποιος προπονητής το καταφέρνει, τότε έχει και τον τρόπο απέναντι σε τέτοιες ομάδες.
Πέραν βεβαίως της άμυνάς του ο Παναθηναϊκός είχε πέντε πρόσωπα στο συγκεκριμένο ματς...
Νίκος Παππάς: Οι ειδικοί λένε πως ο σημαντικότερος παράγοντας για την απόδοση ενός παίκτη σε τόσο υψηλό επίπεδο είναι η ψυχολογία και ο Παππάς εξαργύρωσε τον καλύτερό του μήνα από τότε που φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού.
Το «γεια σου Παππά...» που ακούστηκε από την εξέδρα ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση γι αυτά που έκανε στους Ισπανούς, αλλά και για το γεγονός ότι είναι ο πιο σταθερός παίκτης των «πράσινων» στα τελευταία παιχνίδια. Το άκουσμα του συνθήματος έμοιαζε σαν... redbull στ΄ αυτιά του και οι δύο ενέργειες που ακολούθησαν μέσα σε ένα λεπτό (ένα κερδισμένο φάουλ και μια εκπληκτική ασίστ στον Μπατίστα) ήταν χαρακτηριστικά περιστατικά του πόσο μπορεί να απελευθερωθεί ένας παίκτης, όταν πλέον πιστεύει τόσο πολύ στον εαυτό του.
Ο Παππάς, μετά τον Σπανούλη, είναι ο καλύτερος Ελληνας παίκτης στο «ένας εναντίον ενός», ο μοναδικός που μπορεί να φτάσει στο καλάθι με τον οποιονδήποτε τρόπο. Αυτό που του έλειπε τα προηγούμενα χρόνια ήταν η σταθερότητα και η συγκέντρωση στην άμυνα. Η βελτίωσή του με τον Ιβάνοβιτς στον πάγκο είναι δεδομένη κι αν αυτή η εικόνα διατηρηθεί, τότε ίσως να μιλάμε πράγματι για τον ηγέτη που χρειαζόταν ο Παναθηναικός στη μετά-Διαμαντίδη εποχή.
Μάρκους Νέλσον: Το πρώτο πράγμα που μου 'ρθε στο μυαλό όταν τελείωσε το παιχνίδι είναι αυτό το «Ρε Νέλσον, για σούταρε να δω κάτι...» περισσότερο ως απάντηση σ' αυτούς που ζητούσαν το... κεφάλι του μετά τα λάθη του στα τελευταία παιχνίδια. Οχι, ο Νέλσον δεν είναι παικταράς, ούτε έγινε τώρα, ούτε πρόκειται να γίνει. Είναι ένας Αμερικανός που αξίζει τα χρήματα που δαπανήθηκαν, με συγκεκριμένες αδυναμίες και πλεονεκτήματα.
Αυτός ο Νέλσον, ακόμη κι αν έχανε δύο - τρία σουτ από τα 6,75μ., κανείς δεν θα μπορούσε να του πει τίποτα κι αυτός ο Νέλσον είναι ο παίκτης που απέκτησε το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός. Η εμφάνιση κόντρα στη Ρεάλ μπορεί να είναι έκπληξη για πολλούς, αλλά δεν είναι έκπληξη για όσους ήξεραν τις προδιαγραφές του παίκτη.
Σουτ δεν πρόκειται να αποκτήσει ποτέ, αλλά η δύναμη που έβγαλε στο παρκέ, η σιγουριά με την οποία πατούσε στις διεισδύσεις του, η παρουσία του στα επιθετικά ριμπάουντ είναι στοιχεία που τα είχε, αλλά μέχρι σήμερα δεν είχε δείξει στον Παναθηναϊκό. (Την ατάκα μετά το παιχνίδι «ωραίο να είσαι ο εαυτός σου πάλι» τη διάβασα, αφού είχα γράψει το κείμενο...)
Εί Τζέι Σλότερ: Μπορεί να τα «έσπασε», αλλά για όσους δεν βλέπουν μόνο τους πόντους κάθε παίκτη, μπορούν να αντιληφθούν πόσο σημαντική ήταν η παρουσία του Σλότερ στο συγκεκριμένο ματς. Από την πρώτη φάση, εκεί που κέρδισε το επιθετικό φάουλ από τον Ρούντι, μέχρι και την τελευταία άμυνα που έπαιξε στον Ισπανό σταρ, ο Αμερικανός ήταν εκπληκτικός. Κόλλησε σαν... βδέλα στον αντίπαλό του, δεν τον άφησε να πάρει ανάσα, δεν έπεσε ποτέ στην παγίδα του εκνευρισμού και ίσως είναι η βασική αιτία που η Ρεάλ περιορίστηκε στους 69 πόντους. Μια Ρεάλ που στο Τοπ-16 είχε 89 πόντους κατά μέσο όρο κι έναν Ρούντι που ειδε το 44,7% στα τρίποντα να πέφτει στο 28,5%!
Γκάνι Λαουάλ: Είναι ο πιο αδικημένος παίκτης του αγώνα με τη Ρεάλ, γιατί έκανε παραπάνω πράγματα απ' όσα του αναλογούσαν στα... κλασικά 3:35 που αγωνίστηκε. Μπορεί να μην είναι 100% έτοιμος, όπως θα ήθελε ο Ιβάνοβιτς, μπορεί ακόμη να μην προσαρμόζεται με την απαιτούμενη ταχύτητα στα επιθετικά συνθήματα του Παναθηναϊκού, αλλά ο Λαουάλ πάτησε στο παρκέ κι έμοιαζε σαν να είναι σε ρυθμό αγώνα, όση ώρα βρισκόταν στον πάγκο. Μέσα σε 3:35 πρόλαβε να πετύχει 4 πόντους με 2/2 δίποντα, 2 ριμπάουντ και η αλήθεια είναι πως στην περίπτωσή του ο Ιβάνοβιτς θα πρέπει σιγά - σιγά να αυξάνει τον χρόνο συμμετοχής του προκειμένου να κερδίσει πολλά περισσότερα στο rotation της ομάδας.
Γιάνις Μπλουμς: Ακόμη και ο... ξεχασμένος Μπλουμς φώναξε «παρών». Να πω την αλήθεια δεν ενθουσιάστηκα με την απόδοσή του, άλλωστε ένα κλασικό τρίποντο μετά από σκριν στο φτερό είχε, αλλά με τη νοοτροπία του από το πρώτο λεπτό του αγώνα. Με μια πετσέτα στο χέρι, όρθιος να πανηγυρίζει κάθε πετυχημένη προσπάθεια σε άμυνα κι επίθεση, δείγμα του τρόπου που σκέφτεται.
Θα πει κάποιος «δεν είναι φυσιολογικό;». Πρέπει να είναι φυσιολογικό είναι η απάντηση, αλλά σκεφτείτε από την άλλη πόσο δύσκολο είναι για έναν ξένο παίκτη να έχει τη σωστή νοοτροπία, όταν αισθάνεται πως σιγά - σιγά χάνει το ρόλο του στην ομάδα. Ο Μπλουμς στα 13:40 που αγωνίστηκε ήταν χρησιμότατος, έκανε αυτά που έπρεπε, δηλαδή έδωσε τις απαραίτητες ανάσες στην περιφέρεια.
Πλέον ο Παναθηναϊκός έκανε άλμα για την πρόκριση, πρώτα απ' όλα άλμα ψυχολογικό. Για να είναι 100% σίγουρος πάλι θα χρειαστεί τη νίκη με την Αλμπα στο ΟΑΚΑ, κι αν η απόδοσή του κυμανθεί στο 70% αυτού που είδαμε την Παρασκευή, τότε είναι δεδομένο πως οι «πράσινοι» θα βρίσκονται στην επόμενη φάση της Ευρωλίγκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου