Τρίαντα κούπες, ναι καλά διαβάσατε, μετράνε οι «πράσινοι» από το 1998 μέχρι σήμερα (!), με τον Διαμαντίδη να φτάνει τις 21 και να κλείνει κι άλλο την ψαλίδα από τον προκάτοχό του, τον Φραγκίσκο Αλβέρτη που σταμάτησε στους 25, χωρίς βεβαίως να υπολογίζουμε τους τίτλους του ως προπονητής ή ως παράγοντας.
Το 16ο Κύπελλο Ελλάδας του Παναθηναϊκού δεν κατακτήθηκε την Κυριακή, κατακτήθηκε όταν τα πιτσιρίκια έκαναν το «μπαμ» με τον Ολυμπιακό, «κλειδώνοντας» την κούπα. Οι «πράσινοι» ήταν στην ουσία Κυπελλούχοι εδώ και μήνες, το τυπικό μέρος απέμενε και το αποτέλεσμα του τελικού ήταν απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο.
Το fair μάλιστα από τον Ιβάνοβιτς είναι πως έδωσε την ευκαιρία της συμμετοχής σ' έναν τελικό στα νεαρά παιδιά που είχαν συμβολή στην πρόκριση επί του Ολυμπιακού. Ο Διαμαντάκος για παράδειγμα που... έφαγε την κρυάδα στον προημιτελικό, άξιζε να έχει παρουσία στη γιορτή και το... μπουγέλωμα που έφαγε on camera από τον Γιάνκοβιτς την ώρα που έκανε δηλώσεις στην τηλεοπτική κάμερα, ήταν η καλύτερη επιβράβευση.
Ο Παναθηναϊκός έχει την ευτυχία να σηκώνει κούπες με τον Διαμαντίδη και να βάζει στο... κόλπο 16χρονα και 18χρονα παιδιά, όπως για παράδειγμα ο Λούντζης. Μικρή σημασία έχει το πότε πάτησε παρκέ και το αν είχε κριθεί το παιχνίδι, καθώς το πρώτο ζητούμενο σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι τα νεαρά παιδιά να αποκτούν... άρωμα τελικών και να γεύονται τη χαρά ή την απογοήτευση των μεγάλων αγώνων.
Από 'κει και πέρα, για τους περισσότερους από τους υπόλοιπους παίκτες του Παναθηναϊκού, με πρώτο και καλύτερο τον Διαμαντίδη ήταν μια... συνηθισμένη μέρα στη δουλειά. Αν πρέπει να δώσουμε μια διαφορετική σημασία σ' αυτή την Κούπα, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η πρώτη της «νέας εποχής», δηλαδή της εποχής της «ελληνοποίησης» που εξαγγέλθηκε το περασμένο καλοκαίρι με τους νεαρούς που θα κληθούν σιγά - σιγά να σηκώσουν το βάρος.
Για τον Παναθηναϊκό, πιο σημαντικό από τους 57 τίτλους που έχει κατακτήσει στην ιστορία του, είναι το γεγονός πως για 18η σεζόν κατακτά έναν τουλάχιστον τίτλο. Από το 1998 δηλαδή βρίσκεται μίνιμουμ μια φορά στην κορυφή κι αυτό παίρνει ακόμη μεγαλύτερη σημασία, αν αναλογιστεί κανείς την ανησυχία και τον σκεπτικισμό που προκλήθηκε το καλοκαίρι, όταν αποχώρησαν οι Λάσμε, Ματσιούλις και ξεκινούσε το πλάνο της ελληνοποίησης.
Για τον Απόλλωνα η παρουσία στον τελικό ήταν από μόνη της τεράστια επιτυχία, αλλά έχω την αίσθηση πως θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα, αν δεν είχε αποδεχτεί τη μοίρα του από το πρώτο δευτερόλεπτο. Είναι καλύτερη ομάδα από την εικόνα που παρουσίασε στον τελικό του ΟΑΚΑ και άξιζε κάτι περισσότερο από το τελικό -15.
*Πηγή: gazzetta.gr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου