Σάντος, όπως λέμε... εξελιγμένος Όττο

του Βασίλη Μαυρόπουλου

Δεν ξέρω ποιοι και κατά πόσο το έχουν συνειδητοποιήσει, αλλά αυτή τη στιγμή η Εθνική Ελλάδος είναι η 8η δύναμη παγκοσμίως πάνω και από την Αργεντινή. Επίτευγμα μοναδικό στα χρονικά.

Η αλήθεια είναι ότι ως Έλληνες είμαστε αχάριστοι και μπορούμε να γίνουμε και άδικοι... πολλές φορές. Σα να έχουμε ένα διακόπτη μέσα μας, τον οποίο κατεβάζουμε όποτε μάς κάνει κέφι, ξεχνάμε τα πάντα και αρχίζουμε τις μπαρούφες. Βγάλαμε αποτυχημένο τον άνθρωπο που μάς χάρισε το Euro 2004, μάς πήγε σ' αυτό του 2008 και μάς οδήγησε στη πρώτη μας νίκη σε Παγκόσμιο Κύπελλο (2010)!

Ας μη γελιόμαστε, πριν από το Ρεχάγκελ η Εθνική Ελλάδας ήταν ένα… χωριό (καφενείο ρε αδερφέ, πώς το λένε) που αποτελούνταν από κατσαπλιάδες. Από το Ρεχάγκελ και έπειτα, η Εθνική έγινε ένα σύνολο που αποτελούνταν και πάλι από κατσαπλιάδες, αλλά πλέον οργανωμένους. Κατσαπλιάδες που έμπαιναν στο γήπεδο και ήξεραν ανά πάσα στιγμή τι έπρεπε να κάνουν για να πάρουν το αποτέλεσμα που τους βόλευε. Έτσι οδήγησε ο «Χερρ Όττο» την Εθνική μας στο δρόμο των επιτυχιών. Με το 3-5-2, το μαν του μαν και το απαρχαιωμένο ποδόσφαιρο. Λέγοντας όχι στις σειρήνες των «ειδημόνων» του ποδοσφαίρου που… πονούσαν τα μάτια τους, με άμυνα συμπαγή και αναζητώντας τη μία φάση σ’ όλο τον αγώνα για να πάρει τη νίκη. Δίδαξε, αν μη τι άλλο κανονικό ποδόσφαιρο, στα όρια του κατενάτσιο ορισμένες φορές, αλλά πάντα οργανωμένο. Ένας Γερμανός που ήρθε στην Ελλάδα να διδάξει στους Έλληνες το πώς πρέπει να παίζει η ομάδα τους για να παίρνει τ’ αποτελέσματα. Έτσι πήραμε το Euro, έτσι κερδίσαμε τη Νιγηρία στο Μουντιάλ. Ο άνθρωπος αυτός λοιδορήθηκε πριν φύγει από τον πάγκο της Ελλάδας όσο κανείς άλλος, σα να είχε τον Μέσι και τον Τσάβι στην ομάδα και επέμενε να παίζει αμυντικά. Λες και στο ποδόσφαιρο αυτό που έχει άξια είναι να ικανοποιείς τον εγωισμό των προπονητάδων της κερκίδας και ας μη σταυρώνεις αποτέλεσμα βρε παιδάκι μου, απλά να τους ικανοποιείς…

Η μετά-Ρεχάγκελ εποχή έφερε την ομαλή μετάβαση στην τεχνική ηγεσία της Εθνικής μας, με ένα εξελιγμένο «μοντέλο» της «σχολής» Όττο, τον Φερνάντο Σάντος. Έναν άνθρωπο που έχει ήδη βιώσει την αδικία στο πετσί του γιατί τόλμησε να ανοίξει τα μάτια των ΠΑΟΚτσήδων, γιατί δεν έφερε σε πέρας το τόσο εύκολο επίτευγμα να πάρει το πρωτάθλημα με το Δικέφαλο του Βορρά. Βλέπετε, ήταν τόσο απλό και εύκολο… Κάθισε, λοιπόν, ο «Κύριος Καθηγητής» στον πάγκο της Ελλάδας για να συνεχίσει το έργο του Ρεχάγκελ. Δε νομίζω ότι πρέπει να αναφέρουμε κάτι άλλο πέρα από το γεγονός, ότι επί ημερών του είμαστε αήττητοι σε δεκαπέντε ολόκληρα ματς (επίσημα και φιλικά) και 8οι στην παγκόσμια κατάταξη της FIFA, πάνω και από την Αργεντινή του Λίο Μέσι.

Το ερώτημα λοιπόν είναι, αν τα αξίζουμε όλα αυτά. Όχι, ξέρω, παίζουμε αμυντικά... Τι ξέρουν από ποδόσφαιρο ο «Χερ Όττο» και ο «Κύριος Καθηγητής»; Άμπαλοι άνθρωποι και "τυχαίοι" προπονητές. Άλλωστε, είναι γνωστό πως το χτίσιμο κάθε ομάδας ξεκινάει από την επίθεση. Αυτό που θέλει κάθε ομάδα είναι να βγαίνουν και οι έντεκα παίκτες της μπροστά, όλοι στην επίθεση, γιατί αυτή (όπως αποδεικνύεται συνεχώς) είναι που δίνει τα αποτελέσματα ή και να μην τα δίνει, η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου είναι να παίζεις όπως στα χωριά, όλοι μπροστά, ποιος τη γ… την άμυνα τώρα;