Ο ΠΑΟΚ και ο Αρης έτρεψαν το φιλοθεάμον κοινό και
κατόπιν αυτού ο Βασίλης Σκουντής στέλνει μια ανοικτή επιστολή στον
Πρέλεβιτς και στον Δαμιανίδη.
Αγαπητέ Μπάνε, αγαπητέ Γιάννη...
Δεν είδα ή καμώνομαι πως δεν είδα το ντέρμπι ΠΑΟΚ- Αρης. Στ' αλήθεια, είδα μονάχα τα τελευταία τέσσερα λεπτά...
Δεν διάβασα ή κάνω πως δεν διάβασα τη στιχομυθία του Σούλη με τον Βαγγέλη για το αντιαθλητικό φάουλ του Τζέιμς...
Δεν είδα ή προσποιούμαι πώς δεν είδα αυτά που έγραψε ο Αλεξανδρής στο Facebook για το σύστημα, τον πρόεδρο, το πουλέν και τη σφαγή...
Δεν θέλω και το εννοώ ότι δεν θέλω αυτό το μικρό σημερινό σημείωμα να γίνει βορά στα δόντια των οργισμένων Αρειανών και των ευτυχισμένων ΠΑΟΚτσήδων, που είναι έτοιμοι να κονταροχτυπηθούν για ψύλλου πήδημα...
Τα αφήνω όλα αυτά στην άκρη. Δεν είμαι ούτε παρατηρητής διαιτησίας, ούτε επιτετραμμένος της ΔΕΑΒ για να διατάξω έρευνα για τα σφυρίγματα και για τα μπουλόνια, αν και για να πω την αμαρτία μου, βλέποντας (στη λήξη του ματς) τους παίκτες και τους προπονητές να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται και τους Αρειανούς να φεύγουν με κανονικά βήματα, σκέφτηκα ότι "πάει, χάλασε ο κόσμος"!
Γιατί λοιπόν, σας τα γράφω όλα αυτά; Διότι απλούστατα χθες το βράδυ μελαγχόλησα! Επειδή στάθηκα τυχερός να ενηλικιωθώ και να ευδοκιμήσω από επαγγελματικής πλευράς, μπαρουτοκαπνισμένος μέσα στα μεγάλα ντέρμπι της δεκαετίας του 80, ένιωσα θλίψη που το καταπληκτικό χθεσινό ματς έγινε αντικείμενο debate για τη διαιτησία, αλλά σε αυτή τη ζωή δεν μπορείς να έχεις και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο!
Ο σκύλος μου πάντως χόρτασε! Το σκορ που ήταν ασυνήθιστα υψηλό για τέτοια (ποτισμένα με φανατισμό, φοβίες και συντηρητικές λογικές) ματς, οι διακυμάνσεις, οι ανατροπές, οι θεαματικές φάσεις, οι προσωπικές παραστάσεις, όλα αυτά το έκαναν ελκυστικό και, διάβολε, πολύ καλό για να τοπ χαλάσουν οι διαιτητές, η γκρίνια και οι κακές συνήθειες.
Κοντά σε αυτές τις ολίγες απλοϊκές παρατηρήσεις, θα ήθελα να συμπληρώσω την ευχή μου: δεδομένου ότι κάποιος θα νικούσε και κάποιος θα έχανε, ας φροντίσετε εσείς οι διοικούντες να επενδύσετε πάνω στη χθεσινή δουλειά των παικτών και των προπονητών τους. Είναι κρίμα (κι όχι μονάχα για όσους μεγαλώσαμε στο λίκνον του Αλεξάνδρειου, βλέποντας τα αλησμόνητα ματς εκείνης της εποχής) να πάει άκλαυτο, σαν μια ανάμνηση που θα μπει στο ράφι της ντουλάπας με μπόλικη ναφθαλίνη...
Οι δύο ομάδες έχουν ένα σωρό από προβλήματα, που χθες τα άφησαν έξω από τις τέσσερις γραμμές και προσέφεραν στο φιλοθεάμον κοινό μια μπασκετική πανδαισία και μια από τις λιγοστές πλέον ευκαιρίες απόδρασης από το ψειριάρικο μπάσκετ, από το παιχνίδι της καβάτζας, από τη ρουτίνα, από τη μιζέρια, από τον προσηλυτισμό μας (όπως έλεγε πέρυσι και ο Δημήτρης Παπανικολάου) στη ζοφερή οικονομική κατάσταση.
Το ξέρω ότι δει δη χρημάτων ω άνδρες Θεσσαλονικείς (και γενικώς Ελληνες), αν τα είχατε άλλωστε, δεν θα κλαιγόσασταν, ούτε θα σημαδεύατε δεκάρικα στις γωνίες, ούτε θα στέλνατε τις ομάδες σας με λεωφορείο στην Αθήνα...
Σήμερα κιόλας είναι μια άλλη μέρα, απλώς ελπίζω ότι δεν πρόλαβε να σβήσει τη χθεσινή. Τέτοια ματς είναι κατάθεση (όχι ιστορικής μνήμης, διότι καμιά ομάδα δεν μπορεί να φάει το παρελθόν της για να επιβιώσει, αλλά) ιστορικού χρέους το οποίο έχουν να επιτελέσουν ο Πρέλεβιτς, ο Δαμιανίδης και οι συν αυτοίς...
* ΥΓ: Κάνω πως δεν είδα, δεν άκουσα και δεν διάβασα τίποτε απ' όλα όσα συνέβησαν, για έναν και μόνο λόγο: διότι θέλω να μείνω στην εικόνα και επειδή δεν θέλω (αυτή η εικόνα) να αποδειχτεί οφθαλμαπάτη ή σαν τα μηνύματα των "Επικίνδυνων Αποστολών" που καταστρέφονταν πέντε δευτερόλεπτα μετά την ανάγνωση τους...
* ΥΓ-2: Αρη και ΠΑΟΚ, σας παρακαλώ κάντε κάτι για να μη σβήσει αυτή η εικόνα και για να κερδίσετε και οι δυο, νικητές και ηττημένοι, "μια ζωή επί πλέον" σε αυτό το παιχνίδι...
Δεν είδα ή καμώνομαι πως δεν είδα το ντέρμπι ΠΑΟΚ- Αρης. Στ' αλήθεια, είδα μονάχα τα τελευταία τέσσερα λεπτά...
Δεν διάβασα ή κάνω πως δεν διάβασα τη στιχομυθία του Σούλη με τον Βαγγέλη για το αντιαθλητικό φάουλ του Τζέιμς...
Δεν είδα ή προσποιούμαι πώς δεν είδα αυτά που έγραψε ο Αλεξανδρής στο Facebook για το σύστημα, τον πρόεδρο, το πουλέν και τη σφαγή...
Δεν θέλω και το εννοώ ότι δεν θέλω αυτό το μικρό σημερινό σημείωμα να γίνει βορά στα δόντια των οργισμένων Αρειανών και των ευτυχισμένων ΠΑΟΚτσήδων, που είναι έτοιμοι να κονταροχτυπηθούν για ψύλλου πήδημα...
Τα αφήνω όλα αυτά στην άκρη. Δεν είμαι ούτε παρατηρητής διαιτησίας, ούτε επιτετραμμένος της ΔΕΑΒ για να διατάξω έρευνα για τα σφυρίγματα και για τα μπουλόνια, αν και για να πω την αμαρτία μου, βλέποντας (στη λήξη του ματς) τους παίκτες και τους προπονητές να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται και τους Αρειανούς να φεύγουν με κανονικά βήματα, σκέφτηκα ότι "πάει, χάλασε ο κόσμος"!
Γιατί λοιπόν, σας τα γράφω όλα αυτά; Διότι απλούστατα χθες το βράδυ μελαγχόλησα! Επειδή στάθηκα τυχερός να ενηλικιωθώ και να ευδοκιμήσω από επαγγελματικής πλευράς, μπαρουτοκαπνισμένος μέσα στα μεγάλα ντέρμπι της δεκαετίας του 80, ένιωσα θλίψη που το καταπληκτικό χθεσινό ματς έγινε αντικείμενο debate για τη διαιτησία, αλλά σε αυτή τη ζωή δεν μπορείς να έχεις και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο!
Ο σκύλος μου πάντως χόρτασε! Το σκορ που ήταν ασυνήθιστα υψηλό για τέτοια (ποτισμένα με φανατισμό, φοβίες και συντηρητικές λογικές) ματς, οι διακυμάνσεις, οι ανατροπές, οι θεαματικές φάσεις, οι προσωπικές παραστάσεις, όλα αυτά το έκαναν ελκυστικό και, διάβολε, πολύ καλό για να τοπ χαλάσουν οι διαιτητές, η γκρίνια και οι κακές συνήθειες.
Κοντά σε αυτές τις ολίγες απλοϊκές παρατηρήσεις, θα ήθελα να συμπληρώσω την ευχή μου: δεδομένου ότι κάποιος θα νικούσε και κάποιος θα έχανε, ας φροντίσετε εσείς οι διοικούντες να επενδύσετε πάνω στη χθεσινή δουλειά των παικτών και των προπονητών τους. Είναι κρίμα (κι όχι μονάχα για όσους μεγαλώσαμε στο λίκνον του Αλεξάνδρειου, βλέποντας τα αλησμόνητα ματς εκείνης της εποχής) να πάει άκλαυτο, σαν μια ανάμνηση που θα μπει στο ράφι της ντουλάπας με μπόλικη ναφθαλίνη...
Οι δύο ομάδες έχουν ένα σωρό από προβλήματα, που χθες τα άφησαν έξω από τις τέσσερις γραμμές και προσέφεραν στο φιλοθεάμον κοινό μια μπασκετική πανδαισία και μια από τις λιγοστές πλέον ευκαιρίες απόδρασης από το ψειριάρικο μπάσκετ, από το παιχνίδι της καβάτζας, από τη ρουτίνα, από τη μιζέρια, από τον προσηλυτισμό μας (όπως έλεγε πέρυσι και ο Δημήτρης Παπανικολάου) στη ζοφερή οικονομική κατάσταση.
Το ξέρω ότι δει δη χρημάτων ω άνδρες Θεσσαλονικείς (και γενικώς Ελληνες), αν τα είχατε άλλωστε, δεν θα κλαιγόσασταν, ούτε θα σημαδεύατε δεκάρικα στις γωνίες, ούτε θα στέλνατε τις ομάδες σας με λεωφορείο στην Αθήνα...
Σήμερα κιόλας είναι μια άλλη μέρα, απλώς ελπίζω ότι δεν πρόλαβε να σβήσει τη χθεσινή. Τέτοια ματς είναι κατάθεση (όχι ιστορικής μνήμης, διότι καμιά ομάδα δεν μπορεί να φάει το παρελθόν της για να επιβιώσει, αλλά) ιστορικού χρέους το οποίο έχουν να επιτελέσουν ο Πρέλεβιτς, ο Δαμιανίδης και οι συν αυτοίς...
* ΥΓ: Κάνω πως δεν είδα, δεν άκουσα και δεν διάβασα τίποτε απ' όλα όσα συνέβησαν, για έναν και μόνο λόγο: διότι θέλω να μείνω στην εικόνα και επειδή δεν θέλω (αυτή η εικόνα) να αποδειχτεί οφθαλμαπάτη ή σαν τα μηνύματα των "Επικίνδυνων Αποστολών" που καταστρέφονταν πέντε δευτερόλεπτα μετά την ανάγνωση τους...
* ΥΓ-2: Αρη και ΠΑΟΚ, σας παρακαλώ κάντε κάτι για να μη σβήσει αυτή η εικόνα και για να κερδίσετε και οι δυο, νικητές και ηττημένοι, "μια ζωή επί πλέον" σε αυτό το παιχνίδι...
πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου