Μόνο ο Πάμπλο, ο Ρενέ και ο Κάρλος!!

Ο Γιάννης Σερέτης γράφει με αφορμή τη φυγή του Πάμπλο Κοντρέρας για τους στόπερ που θαύμασε στο ελληνικό πρωτάθλημα την τελευταία 10ετία.

* Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που θεωρούν ότι το δίδυμο Μέλμπεργκ – Αβραάμ Παπαδόπουλου, παρά τις αδυναμίες του Σουηδού στις κάθετες πάσες και τα συχνά λάθη του ταχύτατου Αβραάμ στα «1 Vs 1», είναι το κορυφαίο κεντρικών αμυντικών του Ολυμπιακού στην τελευταία 20ετία. Κυρίως διότι στη «χημεία» τους, το σημαντικότερο στοιχείο για την αμυντική γραμμή μαζί με τη συνεργασία όλων με τον γκολκίπερ (ποτέ δεν θα ξεχάσω πώς με Νικοπολίδη στην πρώτη του χρονιά και τετράδα Πάντο – Ανατολάκη – Σούρερ - Γεωργάτο ή Βενετίδη οι Ερυθρόλευκοι είχαν δεχθεί ένα γκολ στα πρώτα πέντε ματς των ομίλων μέχρι το «Ανφιλντ»), ο βαθμός τους είναι «λίαν καλώς».
* Ο πρωταθλητής διαθέτει μακράν του δεύτερου το κορυφαίο δίδυμο του πρωταθλήματος στη συγκεκριμένη θέση, μα το ατομικό κριτήριο καθενός για τους στόπερ διαφέρει. Αλλοι προτιμούν τον συνδυασμό ταχύτητας – δύναμης. Αλλοι την ικανότητα στον αέρα (και στο σκοράρισμα!) σε συνδυασμό με την αποτελεσματικότητα στα μαρκαρίσματα. Γενικά πρόκειται για μια θέση της οποίας οι απαιτήσεις αυξήθηκαν κατακόρυφα η τελευταία δεκαετία.
Για να διακριθεί κάποιος στόπερ, για να ξεχωρίσει αληθινά, δεν χρειάζεται να είναι μόνο πολύ δυνατός. Η΄ μόνο αποτελεσματικός στις εναέριες μονομαχίες ή μόνο σκληρός. Μας τελείωσε αυτό το μοντέλο του κεντρικού αμυντικού, του οποίου το πρότυπο αποτελεί τούτη την περίοδο για τους περισσότερους ο Ζεράρ Πικέ (ή «Σακίρας» στην ποδοσφαιρική αργκό) για τους περισσότερους ξένους αναλυτές.

* Ο στόπερ λοιπόν, πρέπει να έχει και αντοχές, αυξήθηκαν τα κατά μέσο όρο μέτρα του μέσα στο γήπεδο σε ομάδες που παίζουν ποδόσφαιρο και δεν κλείνονται σε ταμπούρι (οπότε ο κεντρικός αμυντικός παίζει σε 8Χ8). Πρέπει να είναι και δυναμικός και ταχύς και τεχνίτης και εύστροφος και σκόρερ στις στημένες φάσεις: τα πάντα όλα! Δύσκολα βρίσκεις τέτοιους.

Και, συγχωρήστε με, μα εγώ παραμένω στους... ρομαντικούς. Σ’ αυτούς που ελκύονται από τους κεντρικούς αμυντικούς (δεν μιλάμε για αυτούς που αγγίζουν την σχετική τελειότητα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο ασφαλώς...) οι οποίοι χωρίς να αψηφούν τα αμυντικά καθήκοντά τους, ξέρουν ποδόσφαιρο. «Διαβάζουν» τις φάσεις. Προλαμβάνουν κινδύνους. Κοιτάζουν το γήπεδο στην εκκίνηση της δικής τους επίθεση και ξέρουν πώς και πού να δώσουν την πρώτη πάσα.

Γουστάρω τους στόπερ – leaders, οι οποίοι θα χάσουν μονομαχίες στον αέρα, θα φάνε γκολ και από δικά τους σφάλματα διότι δεν είναι ούτε σπρίντερ, ούτε «Χαϊλάντερ», αλλά θα φτιάξουν παιχνίδι, θα βγουν μπροστά από τον επιθετικό χάρη στην ποδοσφαιρική ευφυία τους, θα δώσουν ασίστ, θα κάνουν επελάσεις και «1-2» φτάνοντας με άνεση έξω από την αντίπαλη περιοχή, θα δώσουν το χέρι στον αντίπαλο, δεν θα κάνουν καραγκιοζιλίκια με διαμαρτυρίες ακόμη κι αν η απόφαση του ρέφερι είναι εις βάρος τους λανθασμένη. Με λίγα λόγια τους στόπερ – διαμάντια, τους «μπαλάτους» κεντρικούς αμυντικούς με ηγετικά χαρακτηριστικά, που καθοδηγούν με τον ποδοσφαιρικό εγκέφαλό τους όλη την άμυνα, που «φωνάζουν» μόνο με την απόδοση και τον χαρακτήρα τους, όχι με τσιρίδες και τσαμπουκάδες, που άξια φορούν το περιβραχιόνιο.

Για όλους ατούς τους λόγους θα μου λείψει από το ελληνικό ποδόσφαιρο ο Πάμπλο (όχι ο Γκαρσία), περισσότερο από τον εκρηκτικό Αντελίνο. Όπως μου έλειψε ο Ρενέ και ο Κάρλος. Μόνο αυτούς τους τρεις έχω θαυμάσει αληθινά τόσα χρόνια στην Ελλάδα μεταξύ εκατοντάδων στόπερ. Όλοι τους ήρθαν στα 30! Ο Χένρικσεν έμοιαζε πιο «φρέσκος» και έμεινε μέχρι τα 36 του. Ο Κοντρέρας φεύγει στα 33 του. Ο Γκαμάρα έμεινε μόνο έναν χρόνο. Πώς να αρνηθεί κοτζάμ Ιντερ μετά την ΑΕΚ;

Και από τους Ελληνες; Μόνο ο «Τράι» στα καλά του! Αλλά γι΄ αυτή τη θέση είμαι αισιόδοξος. Και ο «Πάπα» και (κυρίως) ο Κυριάκος Παπαδόπουλος μπορούν να με αφήσουν με ανοιχτό το στόμα τα επόμενα χρόνια...  
πηγή: gazzetta.gr