Εκτός από τον μεγάλο αστέρα Πλατινί που σκόραρε 9 φορές σε 5 παιχνίδια
με όλους τους τρόπους (σουτ, κεφαλιά, πέναλτι,φάουλ), ο προπονητής Μισέλ
Ινταλγκό είχε υπό τις οδηγίες του μια ικανότατη μεσαία γραμμή που
μπορούμε να πούμε πως έφτασε μόνη της στην κορυφή. Με μία δόση
υπερβολής, ήταν τόσο εμφανής η ποιοτική ανωτερότητα των επιτελικών της
Γαλλίας έναντι των αντιπάλων που θα ήταν δύσκολο να χάσει το τρόπαιο
ακόμα κι αν δεν υπήρχαν επιθετικοί.
Το «μαγικό καρέ» έκανε τη διαφορά
Το 4-4-2 σε σχήμα ρόμβου ήταν το σταθερό σύστημα της Γαλλίας σε όλο το τουρνουά. Στην θέση 1, ο Ζοέλ Μπάτς ενέπνευσε σιγουριά και εξαιρουμένων δύο παιχνιδιών, κράτησε ανέπαφη την εστία του. Στα άκρα της άμυνας, έπαιξαν οι Ντομέργκ (αριστερά) και Μπατιστόν (δεξιά) λειτουργώντας ως φουλ μπακ, συνεπικουρούμενοι στο κέντρο της από τους Λε Ρου και Μποσίς. Στα χαφ είχαμε το επονομαζόμενο «μαγικό καρέ«: καθαρός αμυντικός μέσος ο Λουίς Φερναντέζ και μπροστά του οι συνδετικοί κρίκοι Αλέν Ζιρές και Ζαν Τιγκανά που «κουβαλούσαν» τη μπάλα. Πίσω από τους επιθετικούς δέσποζε ο Μισέλ Πλατινί, που είχε (πλην των άλλων) εξαιρετική ικανότητα στο να διασπά τις άμυνες με πάσες μέσα από… την τρύπα της βελόνας. Στην επίθεση σταθερός σε όλο το τουρνουά ήταν ο Λακόμπ, ενώ προτιμήθηκαν εναλλάξ για παρτενέρ του οι Σις και Μπεγιόν.
Παρά την ύπαρξη δύο επιθετικών στην κορυφή, η Γαλλία «πήρε» μόλις ένα γκολ από τα συνολικά 15 που πέτυχε από την υποτιθέμενη «γραμμή κρούσης». Αντίθετα, η πλειοψηφία των τερμάτων προήλθε από τους βραχύσωμους επιτελικούς οι οποίοι διακρίνονταν για:
Στον πρώτο εκ των δύο ομίλων, η Γαλλία κατάφερε να προκριθεί νικώντας τους μαχητικούς Δανούς με 1-0 και με δύο συνεχόμενα χατ-τρικ του Πλατινί να ξεπεράσει τα εμπόδια του Βέλγιου (5-0) και της Γιουγκοσλαβίας (3-2) αντίστοιχα.
Στο παιχνίδι που χαρακτηρίζεται ίσως ως το συναρπαστικότερο όλων των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων , η διοργανώτρια αντιμετώπισε την Πορτογαλία στα ημιτελικά . Μετά το φάουλ του Ντομέργκ στο πρώτο ημίχρονο (24′) , οι Πορτογάλοι ισοφάρισαν (74′) και αφού το παιχνίδι οδηγήθηκε στην παράταση , προηγήθηκαν (98′). Την έκπληξη απέτρεψαν και πάλι ο Ντομέργκ (114′) και ο Πλατινί (119′) .
Ο τελικός ήταν ευκολότερη υπόθεση από τον ημιτελικό, καθώς η Γαλλία χωρίς να είναι καλύτερη στο πρώτο ημίχρονο , κατάφερε να επικρατήσει στην επανάληψη της Ισπανίας με 2-0 (με μνημειώδες λάθος του τερματοφύλακα Αρκονάδα στο φάουλ του Πλατινί).
Συμπέρασμα
Οι τρικολόρ επαλήθευσαν τις προβλέψεις, έπαιξαν όμορφο επιθετικογενές ποδόσφαιρο και κατέκτησαν το κύπελλο πετυχαίνοντας περίπου 3 γκολ ανά παιχνίδι. Το μεγάλο τους όπλο (η ταχύτατη και ποιοτική μεσαία γραμμή) μπόρεσε να «κρύψει» επαρκώς την απουσία επιθετικών killers και προσέφεραν θέαμα «μέσα στο σπίτι της ομάδας» . Πλατινί και Τιγκανά ξεχώρισαν, αφήνοντας ανεξίτηλα το στίγμα τους σε μία τεχνική ομάδα που δικαίως χαρακτηρίστηκε εκείνη την εποχή ως «Βραζιλία της Ευρώπης«.
πηγή:overlap.gr
Το «μαγικό καρέ» έκανε τη διαφορά
Το 4-4-2 σε σχήμα ρόμβου ήταν το σταθερό σύστημα της Γαλλίας σε όλο το τουρνουά. Στην θέση 1, ο Ζοέλ Μπάτς ενέπνευσε σιγουριά και εξαιρουμένων δύο παιχνιδιών, κράτησε ανέπαφη την εστία του. Στα άκρα της άμυνας, έπαιξαν οι Ντομέργκ (αριστερά) και Μπατιστόν (δεξιά) λειτουργώντας ως φουλ μπακ, συνεπικουρούμενοι στο κέντρο της από τους Λε Ρου και Μποσίς. Στα χαφ είχαμε το επονομαζόμενο «μαγικό καρέ«: καθαρός αμυντικός μέσος ο Λουίς Φερναντέζ και μπροστά του οι συνδετικοί κρίκοι Αλέν Ζιρές και Ζαν Τιγκανά που «κουβαλούσαν» τη μπάλα. Πίσω από τους επιθετικούς δέσποζε ο Μισέλ Πλατινί, που είχε (πλην των άλλων) εξαιρετική ικανότητα στο να διασπά τις άμυνες με πάσες μέσα από… την τρύπα της βελόνας. Στην επίθεση σταθερός σε όλο το τουρνουά ήταν ο Λακόμπ, ενώ προτιμήθηκαν εναλλάξ για παρτενέρ του οι Σις και Μπεγιόν.
Παρά την ύπαρξη δύο επιθετικών στην κορυφή, η Γαλλία «πήρε» μόλις ένα γκολ από τα συνολικά 15 που πέτυχε από την υποτιθέμενη «γραμμή κρούσης». Αντίθετα, η πλειοψηφία των τερμάτων προήλθε από τους βραχύσωμους επιτελικούς οι οποίοι διακρίνονταν για:
- την ταχύτητα, την εκρηκτικότητα και την ποιότητα με τη μπάλα στα πόδια
- τη δυνατότητα να συνεργάζονται σε κλειστούς χώρους και να δημιουργούν ρήγματα στις αντίπαλες άμυνες «με τη μπάλα κάτω»
- τα «δυνατά πόδια» και τα ευθύβολα σουτ
- την αίσθηση του χώρου και το ταλέντο να κινούνται χωρίς τη μπάλα στον κενό χώρο (κάθετες πάσες – αντεπιθέσεις)
Η πορεία προς τον τίτλο
Στο παιχνίδι που χαρακτηρίζεται ίσως ως το συναρπαστικότερο όλων των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων , η διοργανώτρια αντιμετώπισε την Πορτογαλία στα ημιτελικά . Μετά το φάουλ του Ντομέργκ στο πρώτο ημίχρονο (24′) , οι Πορτογάλοι ισοφάρισαν (74′) και αφού το παιχνίδι οδηγήθηκε στην παράταση , προηγήθηκαν (98′). Την έκπληξη απέτρεψαν και πάλι ο Ντομέργκ (114′) και ο Πλατινί (119′) .
Ο τελικός ήταν ευκολότερη υπόθεση από τον ημιτελικό, καθώς η Γαλλία χωρίς να είναι καλύτερη στο πρώτο ημίχρονο , κατάφερε να επικρατήσει στην επανάληψη της Ισπανίας με 2-0 (με μνημειώδες λάθος του τερματοφύλακα Αρκονάδα στο φάουλ του Πλατινί).
Συμπέρασμα
Οι τρικολόρ επαλήθευσαν τις προβλέψεις, έπαιξαν όμορφο επιθετικογενές ποδόσφαιρο και κατέκτησαν το κύπελλο πετυχαίνοντας περίπου 3 γκολ ανά παιχνίδι. Το μεγάλο τους όπλο (η ταχύτατη και ποιοτική μεσαία γραμμή) μπόρεσε να «κρύψει» επαρκώς την απουσία επιθετικών killers και προσέφεραν θέαμα «μέσα στο σπίτι της ομάδας» . Πλατινί και Τιγκανά ξεχώρισαν, αφήνοντας ανεξίτηλα το στίγμα τους σε μία τεχνική ομάδα που δικαίως χαρακτηρίστηκε εκείνη την εποχή ως «Βραζιλία της Ευρώπης«.
πηγή:overlap.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου